Draak is niet perfect.
Draak heeft zijn littekens. Zoals ik die ook heb. Ik weet...

Eigenlijk niks over draak.
Behalve dat hij mij gekwetst heeft maar ook beschermd. Dat hij me gekocht heeft en heeft gered. Dat hij zijn leven zou geven voor dat van mij.

'Wat als ik niet weg wil van draak?' Beken ik zacht. 'Hij is lief en zorgzaam. Hij heeft me beschermd. Ik denk zelfs-'

Dat ik van hem hou.

Agnetta lacht zo hard dat ze knort. 'Elice, zodra draak je geneukt hebt beland je op zijn stapel met afval. Hij wil alleen even met je rotzooien. Hij heeft je niet getrouwt om diezelfde reden. Hij is alleen geïnteresseerd in een korte relatie met veel seks en weinig liefde.' En daarmee heeft ze een punt.

Draak wilde me niet als zijn vrouw. Ik zou zijn tijdelijke speeltje zijn tot hij wat anders vond om zijn aandacht op te richten. Ik denk niet dat iemand van ons had verwacht te vallen.

Laat staan dat we allebei zouden vallen voor elkaar.

Voorzichtig pakt Agnetta mijn hand en aait ze over mijn geschaafde knokkels. 'En...Ik denk niet dat je draak seks kan geven. Niet meer.' Ze praat heel voorzichtig en zorgvuldig. ze kiest elk woord uit.

Vanaf het begin dat ik een tiener was heeft Ryan mijn hoofd volgestopt met hoe ik een man moet verleiden en strikken en dat seks het belangrijkste is voor mannen. Als ik Draak niet meer kan geven wat hij verlangt, wat hij het allerliefste wil...

Waarom zouden we dan nog samen zijn? Waarom zou draak interesse in mij hebben? 'Hoe bedoel je?' Snauw ik in blinde paniek.

Haar ogen kijken niet naar de mijne. Ze staart naar de nootjes op tafel.
'Elice, iedereen gaat anders met trauma om maar jouw soort trauma met Enzo en...' Ze durft zijn naam niet te roepen. Ze weet dat Donato weg is maar nog altijd leeft in mijn herinneringen en angsten.

Ze sluit haar ogen even en zucht. Ik bewonder haar kalmte en gratie. Ze is als een koningin. Ik tril. 'Wel, het is kan zijn dat je aanraking niet meer fijn vind. Niet voor een lange tijd.'

Of misschien juist wel. Draak kan mij helpen. Dit lukt ons wel. 'En hoe weet je dat?' Voorzichtig KRab ik aan mijn hoofd.

Agnetta zegt niks maar het vuur en de haat in haar ogen zegt genoeg. Ze gebaart naar haar buik. 'Waarom denk je dat Sorin geloofde dat ik zwanger was? Hij verkrachtte me dagelijks.'

Ik krijg het rare verlangen haar te troosten. Haar te knuffelen en haar te vertellen hoe erg ik het vind. Maar ik weet dat ze aanraking niet meer fijn vind. Dus Stammel ik maar wat als een idioot. 'Ik dacht dat je gelukkig was.'

En dat valt verkeerd.
'Nee, ik ben niet zo dol op mannen die mijn familie afslachten en mij kidnappen en verkrachten. Je was zo druk bezig met jezelf dat je niet opmerkte hoe ongelukkig ik was.' Ze lacht maar ze had het beter niet kunnen doen. Het is alsof ik neergestoken wordt.

Wat ben ik voor een waardeloze vriendin? 'Het spijt me.'

Agnetta speelt met een plukje blond haar.'Ik neem je niks kwalijk. Echt niet. Maar ik moet nu hier weg voor ik écht zwanger raak. Vluchten alleen kan nog. Met een kind? Dat maakt alles lastig.' Ze zegt het niet maar ze vreest voor haar leven hier. Ze weet hoe grillig Sorin is.

Ik weet niet hoe ik haar moet helpen. Moet ik Draak dit vertellen? Wat als hij Sorin kiest? Wat als Sorin dit ontdekt?

Maar als Angetta over haar lange en inmiddels kapotte pols aait zie ik zo dat het niet uitmaakt wat mijn eigen hart wil. Agnetta heeft mij harder nodig. 'Je hebt mijn steun.'

Ze veert op haar pols alweer vergeten.
'Dus je gaat mee?' Vraagt ze alsof we gezellig gaan winkelen.

Niet begrijpend staar ik haar aan.
'Je kan me niet steunen en hier blijven bij draak. Hij is een monster. Hij doet alleen zo mak en leuk nu omdat hij je in zijn klauwen wil. Als hij je geneukt heeft ben je oud nieuws. Hij zal je sneller laten vallen dan een baksteen.'

'En, als jij hier blijft kunnen ze je gebruiken zodat ik terug kom.' Voegt ze toe.

Ik schudt mijn hoofd lachend.
'Dat zou Draak-'

Haar blik verhard net als haar stem. Er is niks over van Agnetta. Ik zie een vrouw die alles op alles zet om te overleven.  'Je bent echt zijn hoer of niet soms?'

Die woorden, kwetsen meer dan ze ooit zal weten. Ik wordt heel stil en voel me tientallen keren kleiner dan normaal. Mijn hand gaat zacht over mijn been en ik voel de tranen prikken.

Ik durf niet weg te lopen. Of op te staan. Ik ben bevroren. Ik hoor zijn stem lachen, dat duivelse gelach dat nooit zal ophouden. Ik stikin mijn eigen ademhaling en mijn borst wordt steeds strakker aangesnoerd..

'Dank je, Sorin!' Kraait Agnetta opeens met een glimlach. Sorin zet een glas thee voor haar neer en aait over haar buik.

'Goed opdrinken, hm? Mijn zoon moet goed groeien.' Hij glimlacht lief maar zijn ogen zijn nog altijd dreigend. Het is alsof ik naar Donato kijk.

Agnetta doet net alsof ze niks van plan is. 'Je hebt je roeping gemist met je thee. Ik denk dat je een talent hebt.' Zegt ze na een slok.

Draak zet een nieuw glas limonade voor me neer en merkt dat ik niet meer zo opgwekt ben.

'Elice?' Vraagt hij zacht.
'Zal ik je naar bed brengen?'
Ik knik.

Draak tilt me op en neemt me mee naar zijn slaapkamer.

Zodra we over de drempel stappen snap ik wat agnetta bedoelde met de aanraak traumas. Draaks bed, Draaks hand op mijn arm en zijn geur.

Alles veroorzaakt wat ik alleen maar kan omschrijven als de hel. Ik word heen en weer gesleurd in een chaotische mix van pijn en leed en kan na een tijdje niet stoppen met huilen.

Ik zat echt muurvast met dit verhaal maar ik heb een nieuw ideetje om mijn personages meer te laten lijden-
IK BEDOEL OM EH TE SCHRIJVEN.

🤔Hier is een kleine hint
We kennen het lot van Elice haar ouders en ik haat het om net als bij trish: ZE ZIJN NIET DOOD VERRASSING te doen...

Dus ik denk dat we binnenkort de familie van een zekere moordenaar gaan bezoeken....😏
En die zijn nog gekker dan Draak lol.

🐉