Draak heeft me op bed gezet.
Ik ben me vaag bewust van zijn opgewekte stemming. Van zijn geur die om hem heen hangt. Een geur die me gerust stelt. Kalmeert zelfs.

Tot ik Draak aan mijn shirtje voel zitten. 'Ik hou zo verdomd veel van je. Je weet dat?' Hij kust mijn hoofd.

Ik knik gehoorzaam. Hij kust me deze keer op mijn lippen. Hij kust dan weer en sneller en gaat dieper. Hij sluit zijn ogen en gaat met zijn handen zacht onder mijn t shirt.

Hij trekt mijn t shirt uit en voor ik het door heb draag ik alleen mijn bh nog. Draak kruipt achter me langs, om de gordijnen dicht te trekken. Hij doet het snel en slordig en hier en daar komt nog wat licht naar binnen.

Draak hervat het kussen. Hij tilt mijn kin op. Hij maakt expres oog contact met mij en doet dan een poging om mijn bh los te maken. 'Ik wil je bewonderen.' Fluistert hij.

Ik knik, bevroren. Draak is de jongen waar ik van hou. Waarom is dit zo lastig? Ik zou hem dit moeten geven. Zonder aarzeling. Ik wil dit met hem kunnen doen. Hij verdient dit.

Draak klikt mijn bh los. Heel rustig en terwijl hij mijn schouders kust en streelt gaat de bh van mijn schouders af zo naar de vloer. Hij gaat voorzichtig en zacht met zijn handen over mijn borsten.

Dan komt alles terug.
Alles wat ik heb geprobeerd te verbergen. Alles wat ik heb meegemaakt. Het komt er in één keer uit.

Een paniekaanval kan ik het niet noemen. Het is meer een laatste wanhoopsdaad. Ik sla trap en schreeuw terwijl ik Draak van me af vecht als een wilde stier die weigert bereden te worden.

Draak pakt mijn polsen en drukt zijn hoofd tegen dat van mij. 'Elice, rustig. Ik ben er. Ik ga je niks doen. Je bent veilig.' Draak doet voor hoe ik rustig moet ademen en dat doen we samen tot ik rustiger ben.

Dan kan ik alleen maar huilen. Ik heb draak aangevallen. En ons moment kapot gemaakt. Nu wil hij me nooit meer. Seks is zo belangrijk en dit gaat hij me nooit vergeven.

Donato had gelijk. Ik zie hem overal. Hij is dood maar zijn daden leven voort. 'Hij had gelijk. Elke keer...Ik zie hem. Overal. Ik ben verpest.' Snik ik als een klein kind.

Draak pakt mijn hand beet. 'Je bent niet verpest.'

Mijn lijf trilt met snikken. 'Jawel! We kunnen nooit seks hebben. Wat kan ik je nou geven? Waarom zou je nog interesse in me hebben?' Ik moet lachen ondanks dat het niet grappig is. Ondanks de pijn. Ik kan draak niks geven.

Hij vind het niet erg. 'Omdat ik van je hou?' Mijn gesnik stopt.

Hij ziet mijn verwarring. Mijn achterdocht. 'Is het nog niet duidelijk dan? Ik hou van je. Zielsveel. Meer dan wat dan ook.' Hij aait mijn knokkels.

Ik besluit te grappen. 'Meer dan je ouders?'

Draak lacht niet mee. 'Ik heb nooit ouders gehad. Of een familie. Het enige wat ik kende was Sorin en mijn training. Ik hield van doden. Ik hield van geld. Maar zoals ik van jou? Zo heb ik nog nooit van iets gehouden.'

Ik weet niet zo goed wat ik moet vinden van dat. Iedereen heeft toch wel een familie?

'Draak...' Stammel ik zacht. Ik wil hem knuffelen. Zoenen. Aanraken. Lief hebben. Maar ik durf het niet.

Hij heeft er geen moeite mee maar doet niks om mij te dwingen. 'Al kan je me nooit seks geven, al kan ik je nooit aanraken. Dat is prima. Als ik maar bij je mag zijn.'

Dat is heel veel te verwerken. Vooral met Agnetta in mijn achterhoofd. Hij is bereid nooit seks met me te hebben?

Dat klinkt te mooi om waar te zijn.
'Je hebt geen ouders?' Vraag ik, om zo het onderwerp af te leiden.

Hij schudt zijn hoofd.
Hij zucht zo diep. Ik hoor verdriet in die zucht. En pijn. 'Nee. Alleen een moeder. Maar zij ging snel dood. Gangs.'

Ik heb wel eens gehoord van gangs. Kleine groepen criminelen, bijna zoals de maffia maar minder traditioneel . De sterkte heerst daar. Niet de familie.

Hij vertelt verder. 'Ik was van een ganglid en een hoer. De gang wilde geen extraatjes dus ...Dag, hoer.'

Mijn mond zakt een stukje open terwijl ik probeer een normaal antwoord te formuleren. 'Wat erg.'

Zijn schouders gaan zorgeloos op En neer. 'Valt wel mee. Ik was er al uit. Ik heb niks meegemaakt. Maar mijn ouders ken ik dus niet.' Hoe kan hij dan geleefd hebben als zijn moeder...

Maar als ik Draaks gezicht zie weet ik dat de tijd voor persoonlijke vragen over is. 'Mijn ouders zijn ook dood.' Maar dat wist hij al. Hij weet waarom. Hij weet wie ze gedood heeft. Zoals iedereen.

'Wat een persoonlijk onderwerp.' Lacht draak deels ongemakkelijk en deels nerveus.

Ik doe mijn shirtje aan. 'Ik heb nog een persoonlijker onderwerp voor je.'
'...Als je moeder dood ging voor je oud genoeg was, wie heeft je dan je naam gegeven?'

Het antwoord is voorspelbaar maar toch onverwachts. 'Sorin.' Natuurlijk.

Draak speelt met een van zijn ringen.
'Ik was vanaf mijn zestiende zijn waakhond en ik moest mensen afschrikken. Hij zag mijn groene ogen en moest denken aan een draak.' Hij lacht even bij de herinnering.

'En...' Vraag ik door, nieuwsgierig.
'Ja?' Vraagt hij krabbend aan zijn kin.

Ik rol mijn ogen. 'En je ..echt naam?'

Draak leunt dichterbij. Hij wil het vast fluisteren. 'Die had niet gewerkt voor een moordenaar.' Bekent hij in mijn oor.

Mijn handen gaan uit zichzelf naar zijn sterke armen.

'Nee?' Merk ik spinnend op.

Draak trekt Mijn handen weg alsof hij zichzelf heeft gebrand. 'Ben je je ervan bewust dat je me masseert?' Hij klinkt ontzet.

Als een of andere jankerd staar ik naar hem 'Is het niet fijn?'

Hij moet hard en hartelijk lachen. 'Het is heel fijn. Maar je hoeft niet langer mij te plezieren om wat te krijgen. Vraag het maar. Ik wordt niet boos.' Belooft hij me plechtig en gaat er goed voor zitten.

Dan stel ik hem de tweede vraag waarvan ik niet had verwacht dat ik hem ooit zou stellen. 'Hoe heet je?'

(MOAHAHAHA)