Keyifli okumalar....

Karanlık nedir bilirmisiniz? Ay ve güneş Kaybolduğunda karanlık olmaz . Insan insanlığını kaybettiğinde karanlık başlar. Başkalarının hayatını karartığında karanlık yayılır. Karanlık sadece o insan öldüğünde yayılmayı bırakıp yerini ışığa bırakır... Ama.. Bazılarını öldürmek istesenizde ölmüyor...

"Sormuycakmısın seni öldürmek isteyen kişiler kim diye?" diyen cadıya baktım.

"Sonuçta ölmüyorum ya. Umurumda değiller o yüzden." diyip dikkatimi yeniden silahlarıma verdim. Üstleri kan olmuş yine. Yapacak bir şeyim olmadığından onları temizlemekle zamanımı geçiriyordum.

Ama bir cadı gelip aklımı karıştırana kadar.

"Sana yardım etmek istiyorum." dediğinde silahları bırakarak yanına yaklaştım.

"Benim kimsenin yardımına ihtiyacım yok!"

"Beni dinle deneyciler yeniden yerlerinden çıkmaya başladılar. Onları kökünden temizlemek lazım. Yoksa bu hepimizin sonu ola bilir."

"Ee bana ne?"

"Ne demek bana ne? Her şey senle başladı senle de bitmeli!" diye bağırarak çıldırmaya hazır olan sarı karıya baktım.

"Bana geleni ben hallediyorum. Başkası umurumda değil. Herkes kendi başının çaresine baksın. Bana neden diyorsun ki?"

"Çünkü senin duyguların yok. Ayrıca şu aralar canın sıkılıyor gibi." diyip hafif sırıttı.

"Ne yapmamı istiyorsun?"

"Yapman gereken..."

****
"Bakın bu işe çok ihtiyacım var. Gidicek bir yerim yok. Bu yağmurda kaç gün daha dışarıda kala bilirim, bilmiyorum. Lütfen." diye kadına bakmaya başladım.

"Tamam odan alt katta. İşin sofrayı kurmak ve toplamak. Gerekmedikce mutfaktan çıkma." diyip ayağa kalkdı.

Gülümsüyerek , teşekkür ettim ve bavulumu sürüklüyerek kadını takip ettim. Neyse ki temiz bir odaydı. Odaya girdiğimde kadın beni yalnız bırakmıştı. Derin bir nefes alıp bavulu yatağa fırlattım.

Ben ne yapıyorum böyle?...

İçlerine sızmam gerekiyordu. Eve yardımcı olarak girdim. Şimdi yapmam gereken deneyden haberleri olan tüm pislikleri bulup öldürmek...

Duygu sömürüsü yaptım ama neyse ki inandı. Bavulumu açıp kiyafetlerimi dolaba yerleştirdim. En son ne zaman iş yapmıştım ben? Galiba eski hayatımdaydı en son. Sofra kurmak becerilerimi umarım unutmamışımdır.

Odadaki işimi bitirdikten sonra odadan çıkıp yukarıya çıktım. Sürekli etrafıma bakıp evin her tarafını hafızama kazıyordum.

Bir anda birine çarpmamla durdum ve çarpdığım kişiye baktım. Boyu benim kadar olan bir erkekti. Bir birimizin gözlerine dik dik bakarak, onun bana çarptığı için özür dilemesini bekledim ama burada hizmetçi olduğum aklıma gelince bir anda bakışlarımı değiştim.

"Özür dilerim efendim." dedim gözlerimi gözlerinden çekip yere bakarak.

Ben bu hallere düşmüycektim....

Onun benden özür dilemesi gerekiyordu. Benim ondan değil!

Onu görmezden gelerek mutfağa doğru yürümeye başladım. Mutfakta çalışanlarla tanıştıktan sonra işimi yapmaya başladım. Yemek falan yaparken eski beni hatırlıyordum. Ne kadar söylemek istemesem de eski günlerime geri dönmüşüm gibi hissettiriyordu ve bu oldukca sinirimi bozuyordu.

Yinede bu konuya o kadar takılmayarak listedeki yemekleri yapanlara yardım etmeye başladım.

Akşam oluncaya kadar mutfaktan çıkamadım. Bir bahane bulup tüm evi gezmem gerekiyordu ama ne yapacağımı bilmiyordum.
Bir kaç dakikanın sonunda gelen misafirlerle sofrayı bir üst katta kurmamızı söylediler. Bu da bir fırsattı. Bir bahane bulup etrafa bakmam gerekiyordu.

Sofrayı kurmaya çıkarken ev baya kalabalıktı. Kimseye bakmayarak yukarı kata çıktım. Yukarı kattaki salonun boş olduğunu görünce elimdeki tepsiyi masaya bırakıp etrafıma bakmaya başladım. Aralık kalan odadan birinin bağırarak konuştuğunu görünce sessiz adımlarla oraya yürüdüm.

Bu sabah çarprığım kişiydi. Ve tahmin ettiğim gibi benim hakkımda konuşuyordu.

"Bu kız nasıl saklıyor kendini? Neden kimse onun kimliğini bilmiyor?" dedi.

Gerçek kimliğimi bilenler ölüyorlar...

"O Maske'yi bana bulun. Bir hafta içinde girdiği tüm mekanlara bakın. Bana kızın gerçek resmin getirin."

Bir hafta hiç bir yere gitmiycem. Aradığın katil evinin içinde ama sen onu göremeyecek kadar aptalsın!

Eee yorumlarınızı alayım :)