woensdag 11 oktober, 16u05

Eva had het gevoel dat ze al een hele dag rondliep met een hoofd zo rood als een boei.  Ze kon het niet helpen.  De blos die vannacht, na die kus, op haar gezicht was verschenen, leek het daar best naar zijn zin te hebben.  Waaraan ze ook probeerde te denken, ze kreeg hem niet weg.  Misschien simpelweg omdat ze aan niets anders meer kón denken dan aan die kus.
Die kus.  Zijn lippen op de mijne.  Was het dat wel...?  Was het eigenlijk wel een kus?
In al die jaren dat ze nu met Wolfs samenleefde, had Eva zich ontelbare keren afgevraagd hoe het zou zijn als ze opnieuw elkaar zouden kussen. 
Opnieuw, nadat we ooit één keer samen... . Nou ja, opnieuw dus.
Zou het net als hun vorige "eerste kus" een ontzettend passionele zoen worden?  Zou het net zo gebeuren als toen?  Zou het gebeuren als hij haar weer maar eens uit één of ander rampscenario had gered? Zou hij haar dan opnieuw uit pure ontlading hartstochtelijk zoenen?  Eigenlijk had ze het zich altijd zo voorgesteld.  Ze kon zich niet voorstellen dat Wolfs haar ooit héél bewust, goed overdacht en zonder volledig opgefokt te zijn door de adrenaline, zou kussen.  En zeker niet hoe hij haar vannacht had gekust.
Was het wel een kus? 
Eva bleef er maar over nadenken.  Ze probeerde al een hele dag doorheen het kluwen van meest bizarre en overweldigende gevoelens te zoeken naar wat er vannacht precies was gebeurd.  Wat hij haar precies had gezegd.  Wat Wolfs' precieze woorden waren geweest.  Zijn precieze handelingen.  Maar telkens als ze zich eindelijk opnieuw durfde voor te stellen hoe zijn lippen op de hare werden gelegd, ging het heldere licht in haar hoofd volledig uit.  Ze wist maar één ding: dit was geen passionele, door adrenaline voortgestuwde zoen geweest.  Het was meer als de meest liefdevolle streling die ze zich ooit kon bedenken.  Een streling van zijn lippen op de hare, vermengd met een klein zacht briesje van zijn warme adem.  En zij was stokstijf blijven liggen. Ze was al verdoofd geweest door zijn woorden. En toen kwam die kus. Ze had zich niet kunnen bedenken wat er gebeurde en al zeker niet wat er op dat moment van haar werd verwacht.  Dus ze had het ondergaan.  De enige stiekeme actie van zichzelf die ze zich kon herinneren was het binnen zuigen van een flinke teug lucht die hij net over haar lippen heen had uitgeademd.  Ja, dat had ze bewust gedaan.  En ze kon zich nu nog glashelder herinneren hoe die heerlijke lucht in haar mond had gesmaakt. 
Het smaakte naar hem. En naar meer.  Meer van hem.
Ja, het was heerlijk geweest.  Het waren heerlijke strelingen geweest, het was heerlijk geweest toen hij voor héél even zijn lippen tegen de hare tuitte. Zijn adem in haar mond had zo ontzettend zoet gesmaakt.  Het spoor dat zijn ruwe stoppelbaard om haar lippen had achtergelaten, voelde nog steeds zo veelbelovend aan dat het haar gezond verstand waarschijnlijk nog wel een tijdje zou vernielen.  De geur van zijn lichaam tegen haar aangedrukt was zo lekker geweest.  Het was zo buitengewoon opwindend geweest dat de siddering die hij op haar lippen had achtergelaten nu alleen nog maar een vreselijke marteling was.  Een marteling van puur verlangen en de onmacht om er ook maar iets tegen te doen.  Ze was zo van haar sokken geblazen dat ze niet eens wist hoe te reageren en nu ze hier naast hem zat, wist ze het nog steeds niet.  Ze had sinds die kus dan ook niet veel meer tegen hem gezegd.  Tegen beter weten in probeerde Eva maar weer te doen alsof er niets was gebeurd. 
Doen alsof het niet gebeurd is.  Doen alsof ik niets gehoord heb.  Niets gevoeld heb.
En doen alsof ik nu niet bijna sterf aan een verschroeiend verlangen naar meer.
Gelukkig ben ik daar erg goed in... .

Eva schrok op uit haar gedachten toen de zware metalen deur van de wachtzaal open zwaaide.  Een cipier kwam binnen en bromde monotoon: 'Jullie mogen de bezoekersruimte binnengaan.'   Eva keek even twijfelend naar Wolfs die al die tijd zenuwachtig naast haar had gezeten.  Wolfs knikte even bemoedigend en samen stonden ze op.  Het was best druk op het bezoekuur van de gevangenis.  Eva was hier voor de eerste maal, dus wist ze niet hoeveel bezoekers hier normaal kwamen, maar toch leek het haar opeens best veel.  Geduldig, en natuurlijk de lang verwachtte ontmoeting uitstellend, liet Eva eerst alle andere bezoekers voorgaan.  Pas toen ze een zachte duwtje van Wolfs in haar rug voelde, stapte ze zelf ook de wachtzaal uit.  Even keek ze een beetje verdwaasd om zich heen om zich zo in de bezoekersruimte te kunnen oriënteren, maar al snel voelde ze een zachte hand om haar middel die haar in de richting van een blijkbaar niet zo willekeurig tafeltje leidde. Wolfs schoof één stoel onder het tafeltje vandaan en maakte het galante gebaar dat zij mocht gaan zitten.  Eva grinnikte even om zijn overdreven charmante gedrag en schudde zachtjes haar hoofd. 
Die verliefdheid moet er nou toch eens écht uit worden geschud!
Nog geen seconde nadat Wolfs naast haar had plaatsgenomen, ging aan de andere kant van de bezoekersruimte de deuren open.  En nog een seconde later zagen ze hoe Fleur perplex in de deuropening bleef staan.  Haar mond viel lichtjes open en ongelovig gingen haar ogen van Wolfs naar Eva.  Daar bleven ze even hangen en net toen Eva het gevoel kreeg dat ze hier nu zo snel mogelijk moest wegkomen, toverde Fleur die bekende, mooie en ontdeugende glimlach op haar gezicht. 
'Hey lieverd... .' stotterde Wolfs terwijl hij net als altijd, geheel tegen de regels, recht stond en zijn armen voor zijn dochter opende.  Maar tegen zijn verwachtingen in, giechelde Fleur alleen maar 'Hoi Pap' en ging ze meteen op de voor haar bestemde stoel zitten.  Zonder nog wat te zeggen en met een buitengewone interesse bestudeerde Fleur Eva.  Eva kreeg er het gevoel dat ze een buitenaardswezen was en schraapte snel haar keel: 'Hhmmm... dag Fleur.'
'Dag Eva.' grijnsde Fleur nu breed.
Eva en Wolfs schoven beiden ongemakkelijk heen en weer over hun stoel.  Wolfs zocht naar de juiste woorden, maar Fleur was hem voor.
'Zo zo... wat gezellig, toch?  Weer allemaal samen.  Heeft Pap dan eindelijk een keertje naar mijn goede raad geluisterd, Eva? Heeft 'ie jou nou eindelijk verteld dat hij al jaren zo ontzettend smoorverliefd op je is?' grinnikte Fleur geamuseerd.
En of dat ik het haar heb verteld. En ze gaf geen krimp.
Nou, dat was alvast duidelijk... .
'Fleur!' berispte Wolfs terwijl hij weer misselijk werd bij de gedachte aan Eva's koele reactie die nacht.  De kleur van zijn hoofd was desondanks knalrood en ook Eva leek zowat door de grond te zinken van schaamte.  Fleur grijnsde breed, maar begreep uit beiden hun ongemak dat er nog wel wat werk aan de winkel zou zijn.
'Nou... nog niet dus.' zei ze met haar vertrouwde schaterlach 'Spijtig maar goed Eva, gelukkig vertel ik het jou dan nu, toch? Dat bespaart hem alvast de moeite! Oh en Pap, Eva voelt net hetzelfde voor jou, dus dan kunnen jullie nu lekker naar huis gaan, elkaar gaan zoenen en eindelijk met elkaar dátgene gaan doen waarvan ik de details liever niet weet!'
Geschokt keek Eva naar Wolfs die ondertussen wanhopig zijn hoofd in zijn handen liet zakken.  Eventjes nam hij een flinke teug lucht naar binnen en begon toen zachtjes:
'Fleur, Eva en ik zijn hier om jou wat te vertellen.  Maar voor je wat vraagt: nee, wij hebben geen relatie en we gaan ook niet trouwen.  Eva heeft me gevraagd om samen met haar pleegouder te worden.  We zouden dus een pleegkind willen.'
'Oh' reageerde Fleur terwijl de grote grijns van haar gezicht verdween.  Ze had wel op wat sensationeler nieuws gehoopt.
'Fleur...' begon Wolfs voorzichtig 'ik weet dat het moeilijk is voor je is om te bedenken dat ik voor iemand anders een soort van vader probeer te zijn... dus daarom wou ik eerst jouw goedkeuring vragen.'
Fleur schudde verward met haar hoofd. 'Maar dat is het toch niet moeilijk voor me, Pap, ik bedoel... natuurlijk mag jij pleegvader worden.  Maar alleen...waarom?'
'Dat is mijn schuld.' stotterde Eva beschaamd 'Ik... ik wil al langer een kind.  En ja, aangezien ik dus geen man heb, leek mij pleegouderschap wel een goed idee. Ik durfde het eerst niet aan je vader te vertellen, dus naar de eerste informatievergaderingen ben ik stiekem alleen gegaan...  maar ja, uiteindelijk hebben we besloten er samen voor te gaan.  Maar alleen als jij het goed vindt, natuurlijk.'
'Dus dat waren jouw mysterieuze afspraakjes waar Pap zo volledig door van de kaart was?!' grinnikte Fleur terwijl ze met haar hoofd schudde en ze wendde zich weer tot haar vader.
'Zie je nou Pap dat ze helemaal geen vriend had!  Ik zei het je toch!  Ze wil alleen maar jou!' riep Fleur luchtig uit.
'Fleur, alsjeblieft, schei nou uit! Waar het om gaat, is dat Eva en ik hier samen aan jou komen vragen of jij het vervelend zou vinden als we samen een pleegkind zouden opvangen.'
'Nou euh...' stotterde Fleur nu niet-begrijpend 'wat heb ik daar nou over te zeggen?  Als jullie dat willen, moeten jullie dat alvast voor mij niet laten. Maar wat ik er écht over vind? Willen jullie dat écht weten?'
Fleur grijnsde weer breed en wiebelde uitdagend met haar wenkbrauwen.  Terwijl Eva hevig met haar hoofd knikte, zuchtte Wolfs diep en rolde met zijn ogen. Hij wist namelijk meteen wat zijn dochter hier werkelijk over vond.  Gelukkig ging daar opeens de bel die het einde van de bezoektijd aankondigde. Voor het eerst voelde dit signaal bij Wolfs als een kleine opluchting.
Maar Wolfs had zich net iets té snel té opgelucht gevoeld want Fleur stond grijnzend op en siste nog snel met een vette knipoog:
'Doen jullie twee nou gewoon niet zo moeilijk en ga zo dadelijk thuis maar lekker gezellig samen een kindje maken. Of moet ik jullie eerst nog het verhaaltje vertellen over de bloemetjes en de bijtjes? Nee toch?'  Verbouwereerd keken beide rechercheurs Fleur aan terwijl deze zich nog éénmaal richting Eva boog.  De brede grijns op haar gezicht verraadde hoezeer Fleur hiervan genoot.
'Oh en Eva... hij mag misschien al wat ouder zijn... maar Pap kan vast en zeker nog recht in de roos schieten, hoor!'