vrijdag 13 oktober, 11u45

'Eef... hoe langer je dit uitstelt hoe moeilijker het wordt, dat besef je toch?' siste Wolfs terwijl hij zich over zijn bureau heen boog.
'Ja dat weet ik ook wel, maar moet dit nou écht nu?' knorde Eva chagrijnig.
'En wanneer dacht je het dan wel aan Mechels te vragen? Maandagavond?'
'Nee natuurlijk niet!' mompelde Eva.
'Wel dan? Wat houdt je dan nog tegen?'
'Het is vrijdag...'
'En...?'
'Het is vrijdag de dertiende...' fluisterde Eva beschaamd.
Wolfs zuchtte luid, liet zich wanhopig naar achter in zijn bureaustoel vallen en hief zijn handen demonstratief naar boven.
'Ga je mij nou komen vertellen dat je bijgelovig bent?' siste hij geïrriteerd. 'En waarom zelfs? Omdat je bang bent dat we geen verlofdag kunnen nemen?'
Eva keek met het schaamrood op haar wangen naar hem en knikte betrapt.
Wolfs schudde zijn hoofd en veerde recht.
'Goed dan! Dan vraag ik het wel!'
Met stevige passen beende hij naar het kantoor van Mechels, terwijl Eva wanhopig met haar armen zwaaiend achter hem aankwam.
'Nee STOP... Wolfs... ik zal het zelf wel...' In een poging hem nog tegen te houden, greep ze snel naar zijn onderarm. Maar net toen haar vingertoppen zich rond zijn zachte huid klemden, zwaaide Wolfs met zijn andere hand de deur van Mechels' kantoor open.
Frieda Mechels keek verschrikt op van haar computerscherm.
'WAT heeft dit te betekenen?' brulde ze toen ze zag dat haar koningskoppel zonder te kloppen en op zijn zachts gezegd nogal wild haar kantoor kwam binnengestormd. Haar ogen flitsten van de ene rechercheur naar de andere en wat ze zag beviel haar niet.
Wolfs stond, zoals altijd, als zijn arrogante zelve stevig met zijn voeten uit elkaar en zijn borst vooruit in haar kantoor. Nou, tot dusver niets nieuws. Maar Eva daarentegen... . Die hing wat onbeholpen en met een angstige blik in haar ogen aan Wolfs' arm te bungelen. Het was net of ze was een kwetsbaar vogeltje dat zich met de moed der wanhoop aan de laatste overgebleven tak had vastgeklampt.
Wolfs zag hoe Mechels' blik enkel maar scherper werd bij de aanblik van Eva, die nog steeds een beetje bang haar beide handen rond zijn arm klemde en siste uiteindelijk: 'Eef, laat me los!'
Alsof ze eindelijk de knop tot een andere modus had gevonden, trok Eva haar handen van haar collega en ging meteen terug in de vertrouwde stoere en zelfzekere positie staan. Ze schraapte haar keel en probeerde zo snel mogelijk haar vertrouwde vaste stem terug te vinden.
'Ja euh... ja, eigenlijk hebben we niet erg veel te melden, hoor' stamelde ze vol ongemak 'eerder ja, eigenlijk eerder wat te vragen. Toch? Wolfs?'
Hulpzoekend keek ze naar haar partner en die rolde demonstratief en met een lichte afkeuring zijn ogen. Toen pas besefte Eva dat haar poging om zelfverzekerd over te komen grandioos was mislukt.
'Wat Eva probeert te vragen,' nam Wolfs het woord maar zelf, 'is het volgende: zouden Eva en ik volgende week dinsdag samen een verlofdag kunnen opnemen?'
Mechels had al een paar seconde verbaasd gekeken, maar nu trok ze in ook nog haar wenkbrauwen omhoog.
'Samen?' vroeg ze argwanend.
'Ja, samen.' knikte Wolfs vastberaden.
'Nou, zoals jullie weten is dat in mijn korps niet meteen de gewoonte, toch? Ik heb liever tenminste één van jullie hier. Dus ik zie niet in waarom ik daar voor dinsdag een uitzondering op zou maken. Beslis desnoods wie van jullie twee dan toch verlof wil opnemen en regel dat dan maar met personeelszaken...!'
Mechels richtte zich alweer op haar computerscherm en maakte een wuivend gebaar dat hen duidelijk moest wegsturen.
'Maar mevrouw...' stotterde Eva verslagen 'het is echt belangrijk! Alstublieft?'
Mechels zuchtte diep en richtte haar blik weer tot haar vrouwelijke ondergeschikte.
'En waarom is dat zo belangrijk, van Dongen?'
'Omdat we dan een introductiedag hebben! En Wolfs en ik moeten daar écht een hele dagaanwezig zijn om aan de selectieprocedure te mogen starten!' floepte Eva er zonder nadenken uit.
'Oh jeetje...' klonk het verslagen uit Wolfs' mond.
Mechels ogen stonden op slag hard en koud. Ze flitsten van Wolfs naar Eva.
'Introductiedag? Selectieprocedure? Jullie komen mij hier toch niet vertellen dat jullie elders gesolliciteerd hebben en hier weggaan? En toch al zeker niet samen!?'
Wolfs zuchtte en keek beschuldigend naar zijn collega. Deze perste haar lippen op elkaar en richtte vervolgens haar blik beschamend naar de grond.
'Eva? Wolfs? Zeg dat dat niet waar is!' brieste Mechels al duidelijk woedend.
'Nee nee...' schudde Wolfs zijn hoofd 'we hebben nergens anders gesolliciteerd en verlaten ook zeker niet uw korps. Het is wat anders...'
Wolfs nam een stoel en plofte neer, want hij had het voorgevoel dat dit gesprek nog wel eventjes zou kunnen duren.
'Ooh...' kwam er wat onbeholpen uit Mechels mond.
Ook Eva nam nu plaats en stotterend en vol schaamte begon ze te vertellen over hun plan om pleegouder te worden. Mechels luisterde ademloos. Ze probeerde haar gezicht zo strak mogelijk in de plooi te houden, maar kon haar groeiende ongerustheid toch maar amper van haar gezicht schuwen. Toen Eva stopte met praten, leek het alsof het kantoortje secondelang een soort van vacuüm werd gezogen. Niemand durfde te bewegen. Niemand durfde de anderen aan te kijken. Niemand durfde wat te zeggen. Tot Mechels uiteindelijk haar ingehouden adem met een ruk uitblies en haar lippen op elkaar perste.
'Dus... jullie twee... gaan samen voor een kind?' zei ze nog steeds verbouwereerd. Mechels voelde door deze woorden een spottende lach opkomen en liet deze meteen ook maar door de kamer schallen.
'Nou, zo grappig is dat helemaal niet!' reageerde Wolfs meteen erg gepikeerd.
'Oh, niet dan?' lachte Mechels nog steeds hoofdschuddend.
'NEE!' reageerde ook Eva boos.
Mechels probeerde terug ernstig te kijken, maar kon op één of andere manier met haar afkeuring geen weg.
'Maar hoe gaat dat nou?' siste ze uiteindelijk bijna giftig 'Jullie zijn werkpartners!! Vergeten jullie dat misschien?'
'Maar we wonen ook al jaren samen!' zei Eva vastberaden.
'Nou ja, hoe jullie die vergissing ooit hebben kunnen begaan, is mij een raadsel. Maar goed het is strikt gezien ook niet verboden om als werkpartners samen te wonen, dus daarom heb ik er nooit moeilijk over gedaan. Maar een kind...?'
'Pléégkind...!' onderbrak Wolfs haar met een scherpe ondertoon.
'Ja, dat bedoel ik, Wolfs... een pleegkind. En trouwens, jullie zijn toch geen van beiden echte familietypes?'
Wolfs zuchtte en rolde met zijn ogen. Hij was Mechels haar afkeurende gedrag grondig beu.
'Nou, wat voor types Eva en ik in onze vrije tijd zijn, gaat u volgens mij helemaal niets aan! En ook dit heb ik al voor u opgezocht: in het arbeidsreglement van het korps staat ook helemaal niet dat je samen met je werkpartner geen pleegouder mag worden. Als Eva en ik dit samen willen, moeten we dus zelfs geen verantwoording aan u afleggen. Dus wat wordt het: kunnen we nu samen naar die introductiedag of niet?' klonk het nu vol venijn uit Wolfs' mond.
Mechels' blik bleef ijzig koud op Wolfs gekleefd. Ze staarde hem doordringend aan en negeerde Eva die twijfelend en bang haar hoofd boog.
'Eén vraag:...'
Mechels stem klonk zo hard als staal.
'... hebben jullie een relatie?'
Eva keek verschrikt op en hapte naar adem.
'Nee.' klonk het vastberaden uit de mond van haar werkpartner.
Met haar ogen ver opengesperd keek Eva verschrikt naar Wolfs terwijl Mechels alweer een volgende vraag afvuurde:
'En kunnen jullie mij verzekeren dat die er ook in de toekomst nooit gaat komen?'
Eva perste zenuwachtig haar lippen op elkaar alvorens haar partner een fractie van een seconde later antwoord gaf. En zijn antwoord klonk zo kil en zelfverzekerd dat het Eva's hart loeihard doormidden brak.
'U had één vraag gezegd, mevrouw Mechels.  Maar goed: ja, ik kan u verzekeren dat er ook in de toekomst nooit een relatie zal komen.'
Eva! Verdomme! Dit wist je toch? Waarom maak je jezelf dan altijd het tegenovergestelde wijs? Waarom maakt die verdomde Floris Wolfs mij steeds vanalles wijs? Hij verklaart me eerst zowat zijn eeuwige liefde, kust me vervolgens alsof ik de hele wereld voor hem beteken en dan nog...!  Zelfs dan nog kan hij koudweg beweren dat hij nooit een relatie met me wil? Klootzak! Verdomde klootzak!
Eva blies haar adem uit en boog verslagen haar hoofd. Ze onderdrukte de drang om meteen woest weg te rennen. De tranen die ze achter haar ogen voelde brandde, kon ze nog net inhouden. Net lang genoeg haar baas te horen zeggen:
'Nou, goed dan. Neem beiden maar verlof. En veel succes op die introductiedag.'
Vervolgens liep er één nauwelijks merkbare traan over Eva's wangen, maar het enige wat ze meekreeg waren de twee warme handen die snel haar middel omvatten en haar in een recordtempo het kantoortje van hun baas uitloodsten.

A/N:  Dat heeft Wolfs weer flink voor elkaar gekregen/verknald, toch?

Als ik het zo herlees, vraag ik mij af of ik met dit verhaal niet zou kunnen deelnemen aan een wedstrijd: 'hoeveel misverstanden kan je in één verhaal stoppen??' (Moest die wedstrijd bestaan) Haha! Sorry daarvoor.
Fijne zondag, allemaal!