dinsdag 17 oktober, 9u05

Sylvia grijnsde breed en keek vol belangstelling naar het tegenover haar zittende duo.
'Oh, zo gezellig toch...' klonk het overenthousiast uit haar mond. Ze klapte demonstratief enkele keren in haar handen en vervolgde daarna lachend '... dat we nou net met jullie een groepje mogen vormen!'
Wolfs keek verveeld van Sylvia naar de sticker die Hans zo'n tien minuten geleden op zijn colbert had gekleefd.
Ja... wil het nou net toevallig dat ook dat mens een groene sticker heeft.
Vandaag was het de introductiedag van Pleegzorg Nederland en alsof ze op een soort schooluitstap waren, hadden Wolfs en Eva zich bij aankomst moeten melden bij Hans. Deze had hen met een veel te vrolijke glimlach een groene sticker aangereikt en er grijnzend bij verteld dat ze in de voormiddag een groepje zouden vormen met het andere duo dat eveneens een groene sticker had. Tot Wolfs' grote ergernis bleek dat het -op het irritante af- verliefde stel Sylvia en haar man, Willem te zijn.
En de opdrachten die ze samen met hen moesten invullen waren, als het even kon, nog vervelender. Om zich voor te bereiden op het vervolg van de selectieprocedure, moest elk groepje nadenken over het onderwerp: 'De hoekstenen van een harmonisch gezin'.   En aan de hand van dat gesprek moesten ze daarna het formulier: 'Pleegzorgaanvraag voor gehuwden of samenwonenden' invullen.
Eva was hierover erg geïrriteerd geweest en had in een impulsieve bui aan Hans gevraagd of ze niet beter bij Steven in het groepje konden. Wolfs en zij waren immers toch ook alleenstaanden? En het formulier voor gehuwden en samenwonden was toch niet het juiste voor hen?
'Gaan jullie nou samen een kind opvangen of niet?' had Hans minstens even geïrriteerd de bal teruggespeeld.
'Ja... natuurlijk.' had Eva gestameld.
'Nou, dan beschouw ik  jullie dus vanaf nu  als een getrouwd stel. Dus zitten jullie in de groep met een ander stel. En wat jullie persoonlijke tegenargumenten hierop zijn, kan me gestolen worden. Ben ik duidelijk?'
Eva had alleen nog maar met haar mond vol tanden kunnen instemmen en hier zaten ze dan. Voor een vreselijk irritant grijnzende Sylvia met een schijnbaar erg volgzame man.
'Ja, dat is echt erg gezellig...' mompelde Eva als antwoord op Sylvia's eerdere vraag. De twijfelende reactie van zijn partner deed Wolfs opschrikken uit zijn gedachten en eventjes keek hij haar aan.  Eva's haren zaten, zoals gewoonlijk, strak in een paardenstaart. Haar pony viel golvend tegen haar voorhoofd en ze droeg nauwelijks make-up. Haar gezicht verraadde geen enkele emotie. Haar gespeelde glimlach leek wel op haar gezicht geschilderd en haar ogen keken ongeïnteresseerd van Sylvia naar Willem.
'Laten we dan maar aan dat gesprek beginnen. Ik stel voor dat we gewoon de vragen op het formulier overlopen en we dan afwisselend hierop antwoorden.' zei Wolfs zakelijk en kordaat. Willem knikte instemmend en las meteen de eerste vraag:
'Welke eigenschappen van jullie, als gehuwd of samenwonend stel, ervaren jullie als positief bij de opvoeding van eventuele kinderen?'
'Oh, schatje, dat is een makkie toch!' riep Sylvia uitzinnig van blijdschap. Haar enthousiasme was zelfs zodanig groot dat ze met een duizelingwekkende brede glimlach haar handen demonstratief door Willem's haren liet glijden.
'Nou,' vervolgde ze 'ten eerste zijn we gewoon stapelgek op elkaar. Dat ziet simpelweg iedereen! We zijn altijd bij elkaar, hebben al onze hobby's gemeenschappelijk, gaan nooit zonder elkaar de deur uit, ik kan alles met jou bespreken en we maken écht nooit ruzie. Dat komt omdat "Willempie" en ik het altijd met elkaar eens zijn, ja toch, schatje? We zijn onafscheidelijk en heel erg verliefd. Die liefde kunnen we toch ook niet gewoon alleen voor onszelf houden? Dat zou oneerlijk zijn, toch? Dus eigenlijk is het onze plicht om ook kinderen te laten genieten van die liefde en hen in ons gezin op te nemen. En ten tweede...'
Eva zuchtte diep en hoopte dat Sylvia deze kleine vorm van ergernis niet zou opmerken. Vervolgens besloot ze dat het beter was om gewoon maar te stoppen met luisteren. Dat zou tenminste het misselijkmakende gevoel van ongenoegen en gemis een beetje doen verminderen.
Wat is dit? Een nachtmerrie? En waarom voel ik bij alles wat Sylvia zegt alsof er een leeg gat in mijn borstkas zit? Ben ik nou jaloers? Op Sylvia? Nee toch? Nee!

In haar ooghoeken gluurde Eva naar Wolfs en merkte dat ook hij wat ongeïnteresseerd voor zich uit staarde. Ook zijn gedachten waren ergens ver weg van Sylvia's melige monoloog. Zijn ogen stonden grauw, haast gepijnigd. Met zijn bovenste snijtanden beet hij zachtjes op zijn lip. Als bewijs van zijn zelfpijniging, liep er zelfs een klein sliertje bloed over zijn rozige huid.
'En jullie, Eva? Wat maakt dat Wolfs een jij zulk goed team zouden zijn?' vroeg Sylvia aan het einde van haar relaas.
'Niet "zouden zijn"... we zijn dat al jaren.' mompelde Wolfs opgefokt door zijn ingehouden irritatie. Verrast door dezelfde herkenbare gevoelens, keek Eva verbaasd naar Wolfs en haar blik vulde zich op slag met een onverklaarbare zachtheid.
'Wolfs en ik...' stamelde ze terwijl ze haar ogen maar niet van die van Wolfs kon losmaken '... zijn een goed team omdat hij een oude, eigengereide en roekeloze brombeer is en ik ben een afstandelijke, koele en eigenwijze vrouw. Ons leven is voor ons beiden soms zo'n puinhoop dat we niet altijd zeker weten dat wat we doen nog wel zin heeft. Maar wat we ondertussen wel zeker weten is dat geen van ons beiden zonder de andere verder wil. Eigenlijk kunnen we alleen functioneren als we samen zijn. Want de enige zekerheid die Wolfs en ik in ons leven hebben, is dat we voor elkaar door het vuur gaan. Dat we letterlijk voor elkaar zouden sterven. Dat is misschien niet positief, maar wel belangrijk.'
Wolfs slikte enkele opkomende tranen weg en bleef Eva zwijgend aanstaren. Haar woorden waren zo precies wat hij dacht en haar ogen waren zo herkenbaar gevuld met dezelfde liefde die hij voelde dat alles om hen heen voor enkele seconde leek te verdwijnen.
Sylvia en Willem keken bedenkelijk naar het starende koppel voor hen.
'Heuheum...' schraapte Sylvia haar keel 'nou, ik weet niet of dit jullie beste antwoord is. Ik bedoel: wat je zei, Eva, klonk wel erg aandoenlijk, maar als ik jullie een raad mag geven: schrijf bij die vraag toch maar wat anders op. Maak het... laat ons zeggen iets minder deprimerend... gewoon wat luchtiger?'
Verward schudde Eva de trance uit haar hoofd en ook Wolfs knikte schaapachtig.
Even lachte Sylvia hen nog eens bemoedigend toe, terwijl Willem alweer de volgende vraag afvuurde:
'Nou, de volgende vraag ligt voor de hand... wat zijn de negatieve eigenschappen van jullie als koppel?'
Een kleine grinnik ontsnapte uit Sylvia's mond. De grote grijns die daarop volgde voorspelde niet veel goed.
'Goed, die vraag moeten Wolfs en Eva dus niet beantwoorden, want hun negatieve eigenschap ziet het kleinste kind.' mompelde Sylvia waarna ze zich onheilspellend over het tafeltje naar hen toeboog. Fluisterend en met een samenzwerende toon ging ze verder 'Maar als jullie dan toch wat moeten opschrijven, het antwoord is: "eigenlijk moeten we elkaar dringend eens de liefde verklaren".'

Hoewel Sylvia's gevatheid waarschijnlijk wel het dieptepunt van de dag was, bleven de ongemakkelijke situaties elkaar opvolgen. Een dom spel met de naam 'Hoe goed ken je je partner?' bleek voor zowat elk koppel een ware nachtmerrie te zijn. Alleen niet voor Wolfs en Eva. De vragen bleken toch wat heftiger te zijn dan vragen over elkaars lievelingseten of elkaars favoriete boek. Blijkbaar wist geen enkel koppel van elkaar hoe ze zouden reageren in extreme situaties of wat elkaars opinie was rond ethische kwesties zoals euthanasie. Hoe kond een gewoon stel ook van elkaar weten tot wat de andere bij gevaar in staat zou zijn? Natuurlijk wisten Wolfs en Eva dit wel. Het waren zaken waar ze elke dag mee geconfronteerd werden. Ze waren misschien geen van beide goed in praten, maar over deze diepgaande onderwerpen voelde ze elkaar feilloos aan. Hierover spraken ze dan soms wel. Hierover konden ze wel diepzinnige gesprekken hebben. Dat moest je toch van je partner weten? Was het niet normaal dat je dat als stel van elkaar wist?
Ja toch? Maar wij zijn geen stel... .
Ook bij het praktisch oefenmoment in de namiddag bleken Eva en Wolfs tot hun eigen verbazing het helemaal niet slecht te doen. Het waren dan ook maar domme rollenspelletjes waarin ze dagdagelijkse situaties in een gezinsleven moesten naspelen. Maar in tegenstelling tot de andere koppels hadden zij niet zo veel tijd nodig om hun gezamenlijke aanpak te bespreken. Intuïtief voelden ze aan hoe zij als ouders samen gesprekken over zakgeld, uitgaan of alcohol zouden aanpakken. En terwijl Wolfs en Eva al lang klaar waren, keken ze minutenlang lijdzaam toe hoe andere koppels het er maar niet over eens werden.
Het was bijna het einde van de dag toen Hans plotseling, uit het niets, aan hun tafeltje verscheen. Hij nam een stoel en ging zitten. Eventjes staarde hij samen met Eva en Wolfs naar de andere koppels die nog steeds druk aan het discussiëren waren.
'Nou, ik moet toegeven dat de dag anders is verlopen dan ik had verwacht...' mompelde hij wat terwijl hij nog steeds zijn ogen over de andere tafels liet glijden.
Wolfs en Eva keken even verbaasd naar elkaar en richtte toen beiden hun blik op Hans.
Deze keek eindelijk in hun richting.
'Ik bedoel...' ging hij verder 'dat ik tot vanmiddag niet zo goed wist wat ik van jullie twee moest denken. Ik bedoel dan van jullie twee als toekomstige pleegouders. Ik heb nog nooit in mijn carrière twee mensen ontmoet die samenwerken, samenwonen, toch geen stel zijn, maar wel samen een kind willen.'
Hans pauzeerde even om zijn woorden te laten doordringen. Hij zag hoe de rechercheurs hen met een zekere bezorgdheid en angst aankeken en ging behoedzaam verder:
'Ik ga maar meteen eerlijk met jullie zijn. Onze screeningsdiensten hebben jullie beiden al doorgelicht en met de achtergrondinformatie die ik over jullie heb gelezen, was ik niet meteen geneigd om jullie als kandidaat-pleegouders te weerhouden. Daarvoor hebben jullie beiden al teveel heftige dingen meegemaakt. En ook de antwoorden op jullie formulier van vanmorgen waren niet meteen de gedroomde. Al kan ik moeilijk zeggen dat jullie niet eerlijk waren.
Maar deze namiddag veranderde er iets. Ik zag een soort dynamiek tussen jullie die ik nog nooit bij een ander stel heb gezien. Zelfs in omstandigheden vol stress gaan jullie heel natuurlijk en kalm met elkaar om. Jullie overleggen buitengewoon weinig en toch lijkt het alsof jullie precies weten wat de andere denkt en wat de andere gaat doen...'
'Dat is toch logisch? Dat is toch normaal als je elkaar zo goed kent...?' mompelde Eva een beetje overdonderd.
'Nee Eva,' vervolgde Hans 'dat is niet normaal. Zelfs niet als getrouwd stel, dus al helemaal niet als gewone vrienden. Wat jullie wel beweren te zijn.'
'Maar wel als werkpartners...' kwam Wolfs tussen beiden.
Hans kantelde zijn hoofd een beetje en leek eventjes na te denken. Aarzelend vervolgde hij:
'Nou ja, misschien is het dat. Hoe dan ook, het is aan die vlekkeloze samenwerking te danken dat ik jullie toch een positieve beoordeling ga geven. Jullie mogen naar de laatste fase van de selectieprocedure en krijgen in een proefperiode de kans om te laten zien dat jullie geschikt zijn als permanente pleegouders.'
Eva's ogen werden groot en op slag brak er op haar gezicht een grote glimlach door. Wat stuntelig omhelsde ze haar partner, die haar ook zelf opgelucht heen en weer wiegde.
Met een aarzelende glimlach maakte Wolfs zich los van Eva.
'En wat betekent dat nou concreet?' vroeg hij wat zenuwachtig aan Hans.
'Dat betekent dat jullie mij binnenkort nog voor een klein huisbezoek kunnen verwachten. Ik kom eerst nog even naar jullie thuissituatie kijken. Jullie krijgen zo dadelijk een lijst mee waarop duidelijk staat vermeld aan welke eisen jullie huis moet voldoen om een kind op te vangen. Dus ik kom binnenkort kijken of jullie woning geschikt en klaar is voor de opvang. En als dat goed zit, krijgen jullie de korte opvang van een kind toegewezen. Het zal dus gaan over een tijdelijk plaatsing van hoogstens één week, maar zo kunnen jullie een keertje rustig bekijken of dit permanent wat voor jullie zou zijn. En zo kunnen wij natuurlijk ook evalueren of jullie geschikt zijn.'
Eva's ogen begonnen te stralen en stotterend bedankte ze Hans.
Daarna stortte ze zich opnieuw rond de nek van Wolfs. Lachend drukte ze een kus op zijn wang en terwijl zijn armen zich stevig rond haar middel klemden, bracht ze haar lippen tot vlakbij zijn oor.
'Dankjewel, Wolfs... jij bent gewoon... jij bent... oh, ik ben zo gelukkig!'