zaterdag 21 oktober, 9u45

'Geef nou maar toe: ik had gelijk, Eef.  Op zaterdag moet je NIET naar IKEA gaan!' snauwde Wolfs helemaal opgefokt door de drukte in de winkel.  Daar stond hij dan.  Met zo'n typische, belachelijk gele winkeltas rond zijn schouder. 
Waarom moest Eva eigenlijk zo'n domme winkeltas nemen?  We komen hier toch om meubels te kopen.  Die passen heus niet in zo'n afzichtelijk geel gedrocht!
Terwijl hij met de punten zijn cowboylaarzen nog enkele malen opstandig op de grond tikte, keek Eva hem wippend vanop één van de vele banken aan.  Grijnzend liep ze door de toonzaal om vervolgens op de volgende bank neer te ploffen. 
'Een bank... moeten we dat ook hebben?  Staat dat op de lijst?  Zouden kinderen dat niet fijn vinden?  Misschien wel... een zithoek met een bank, een dekentje en een TV?  Zou dat leuk zijn?  Wat denk jij, Wolfs?'
Wolfs gromde wat onverstaanbaars en rolde met zijn ogen.  Die reactie vond Eva stiekem wel schattig, dus om hem uit te dagen nestelde ze zich nog even wat dieper in de kussens.
'Kom nou even naast me zitten, dan kunnen we bekijken wat we écht nodig hebben.'  Eva klopte met haar hand uitnodigend op het kussen naast haar en lachte geamuseerd haar tanden bloot.
'Je vindt dit leuk hé... mij op stang jagen?'
Wolfs kneep zijn ogen tot spleetjes en ging dan met een diepe zucht naast haar zitten.  Eva knikte hevig met haar hoofd en grinnikte.  Ze schoof voorzichtig nog wat meer naar hem toe tot hun bovenbenen zacht tegen elkaar botsten.  Toen kantelde ze haar lichaam tegen hem aan en gleed met haar hand  over haar billen tot bij de achterzak van haar broek.  Triomfantelijk toverde ze haar lijstje boven.
'Dus Wolfs, we moeten ons huis kindvriendelijk maken.  Dan hebben we volgens pleegzorg het volgende nodig: een babybedje met bijhorende matras en lakentjes, een aankleedkussen, een commode, een babybadje, een kinderstoel, slabben, eetgerei...'
'Waarom, Eva van Dongen, moest jij in hemelsnaam op dat formulier aanduiden dat wij ook een BABY willen opvangen?' onderbrak Wolfs Eva's enthousiaste opsomming. 
De geïrriteerde toon van zijn stem en de walging bij het woordje "baby" deden Eva schrikken en beteuterd keek ze hem aan.
'Omdat ik een baby fijn zou vinden...' antwoordde ze kleintjes.
Wolfs boog zijn hoofd even en sloot zijn ogen.  Hij zuchtte diep en keek toen opnieuw op in Eva's angstige ogen.
'Nou goed dan...' mompelde hij.  Diep vanbinnen moest hij toegeven dat hij een het idee van een baby helemaal niet walgelijk vond.  Hij vond het heerlijk.  Net als hij het heerlijk vond om nu met Eva allerlei babyspullen uit te kiezen.  Het maakte hun plannen opeens zo écht, zo realistisch. Hij voelde meer dan ooit het brandende verlangen dat eigenlijk al sinds zijn eerste ontmoeting met Eva diep in hem zat.  Het verlangen naar een vrouw waar hij van hield en naar een familie samen met haar.  Het deed hem beseffen dat zijn droom over een eigen gezin zo dichtbij was.  Of eigenlijk gewoon zo dicht naast hem zat.  En als hij daarvoor  moest sjouwen met een belachelijke gele IKEA-tas, dan had hij dat er met alle plezier voor over.  Toch wou hij nog steeds niet al te expliciet aan dat prille geluk toegeven.  De intensiteit maakte hem meer dan ooit onzeker.  En daarenboven plaagde hij Eva te graag met zijn knorrige houding.  Dus ging hij met dezelfde knorrige houding verder:
'Maar waarom moeten we dit nou allemaal in een IKEA kopen?  We kunnen toch ook naar een normale, kwaliteitsvolle meubelwinkel gaan.  Zo eentje waar ze alles netjes bij je thuis leveren en voor je in elkaar zetten. Bij die spullen van IKEA zit altijd wel wat teveel of tekort in het pakketje.  Er is echt niemand die die dingen op een behoorlijke manier in elkaar krijgt!'
Eva wist dat wat hij nu zei eigenlijk een flauw excuus was.  Ze voelde aan alles dat hij dit gebruikte om niet toe te geven hoe fijn hij dit vond.  Of tenminste, ze hoopte dat hij het alleen maar zei omdat hij niet wou toegeven dat hij dit fijn vond.  Maar door de onzekerheid keek ze hem toch ergens teleurgesteld aan.
'Nou Wolfs, we weten niet eens of we permanent een baby mogen opvangen, dan ga ik er echt bij een gewone meubelwinkel geen fortuin aan uitgeven!' riep ze boos.  Plots voelde ze zich echt een beetje gekwetst.  Bang voor een nieuwe negatieve reactie van haar partner, liet ze zich met een zucht tegen de rugleuning van de bank vallen.  Maar de negatieve reactie bleef uit.  Even bleef het stil.
'Dus... eigenlijk ben je gewoon gierig?' grijnsde Wolfs uiteindelijk breed. 
'Ik ben niet gierig!' riep Eva verontwaardigd uit.  Wolfs keek haar onheilspellend aan een wiebelde uitdagend met zijn wenkbrauwen.  Hij plaatste zijn handen aan weerszijde van haar billen en boog zich over haar heen.  Eva schrok van zijn plotse nabijheid en liet zich dieper in de kussens van de bank vallen.  Maar hoe verder ze in de bank wegzakte, hoe dichter haar huisgenoot zijn warme lichaam tegen haar aandrukte.   
'Nou, ik denk van wel...' fluisterde Wolfs plagerig terwijl hij zijn gezicht tot vlak boven dat van Eva bracht.  Door zijn overhemd voelde hij de toppen van haar zachte borsten tegen zijn sleutelbeen branden.  De sensatie van het moment zorgde ervoor dat zijn mondhoeken omhoog krulde.  De overdrukke toonzaal waarin ze zich bevonden verdween uit Wolfs' beleving en zachtjes streek hij met zijn neus vanaf Eva's kin, over haar wang tot bij haar slaap.  Eventjes drukte hij zijn lippen tegen haar zachte huid en hij hoorde hoe ook haar steeds sneller wordende ademhaling voor even in haar keel bleef hangen.  Hij kantelde zijn hoofd en sloeg zijn ogen even op om Eva's blik te vangen.  Maar het beeld dat hij zag was niet dat van haar steeds zo fel kijkende ogen.  Nee, hij zag nog niet hoe zij haar wazig geworden ogen sloot en haar mond met een onhoorbare kreun opende.  Aangemoedigd door dit uitzicht duwde hij zijn schurende baard tot tegen haar oorlelletje.  Zachtjes nam hij het tussen zijn lippen en fluisterde: 'Maar goed, Eef.  Jij mag héél deze winkel van me leeg kopen... op één voorwaarde...'
Zijn ondeugende grinnik bij deze woorden maakte dat Eva haar ogen opende en haar met een stevige blos versierde hoofd naar hem toedraaide. 
In haar ooghoeken zag ze enkele nieuwsgierige voorbijgangers met een lichte walging naar hun verstrengelde houding kijken, maar toch kon ze het niet opbrengen om haar werkpartner van haar af te duwen.
Oh jeetje!  Dit is zo fout!
'Wat... wat is die voorwaarde?' stamelde ze met een bevende stem.
'Dat we deze bank ook nemen.  Want ik moet bekennen Eef: hier met jou zo liggen voelt zo verdomd goed dat ik er niet meer aan mag denken dat ik dit niet elke avond met je kan doen. '
'Oh, oh... oké...'.  Eva herkende niet eens meer haar eigen stem.  Het klonk enkel nog als een gesmoord gepiep.  Ze vocht met alle macht die ze had tegen het brandende verlangen in haar onderbuik en toen Wolfs na wat een eeuwigheid leek terug van haar afgleed, wist ze niet of ze nou ontzettend opgelucht of net ontzettend teleurgesteld moest zijn.  Wanhopig probeerde ze haar ademhaling terug te normaliseren.  Maar Wolfs was al lang terug opgestaan.  Nonchalant en alsof er net niets ontzettend intiem tussen hen was gebeurd, schreef hij nog snel de gegevens van de door hun gekozen bank op.  Daarna liep hij neuriënd verder door het wandelpad.  En net toen Eva zichzelf toesprak dat ze nou écht uit die half liggende positie moest komen, hoorde ze van ver zijn speelse en plagerige stem.
'Kom je nog, Eef?  Of ga je daar net zo lang blijven liggen tot ik me nog een keertje dicht tegen je aan vlei?'
Oh nee, Eva van Dongen!  Dit... deze situatie is zo niets voor jou.

'Nog een beetje naar rechts, Eef!'
Met haar voeten gehuld in warme wollen sokken en een véél te zware bank tillend, schoof ze naar links.
'Je gaat naar links, Eef!  Je moet naar RECHTS!' schreeuwde haar werkpartner die met een knalrood hoofd de andere kant van de bank optilde.  Het was ondertussenal elf uur 's avonds en deze rotklus kwam haar ondertussen werkelijk de keel uit!  Briesend van boosheid liet ze de bank tegen de grond  vallen.
'Links, rechts, godverdomme Wolfs, geef nou gewoon duidelijke instructies!'
'Wat is er in hemelsnaam onduidelijk aan "rechts"?!?'
'Voor jou "rechts" is toch voor mij "links"?!?'
'Nou nee, ik had al in jouw plaats nagedacht dus ik bedoelde voor jou "rechts"!'
'Nou dankjéwel, meneertje bijdehands, maar nadenken kan ik nog altijd perfect zélf!'
Woest schopte ze haar frustraties van zich af. Haar voet kwam meerdere malen tegen de zijkant van de bank terecht, maar toen ze haar voet nog een laatste keer uithaalde, knalde haar kleine teen tegen de dikke metalen poot.
'AUUWW!!!' schreeuwde ze de pijn uit.
Als een duiveltje uit een doosje schoot haar zojuist nog geïrriteerde partner haar ter hulp.
'Eef, wat deed je nou?'
'Ik schopte tegen de poot van de bank!' kermde ze.
Wolfs zuchtte en nam haar bij haar arm. Hij tilde het in het rond kermend hoopje Eva op en zette haar op de gloednieuwe bank.  Daarna knielde hij voor haar neer en nam haar voeten tussen zijn handen.
'Ik ga je sok uittrekken.' waarschuwde hij haar.  Eva beet op haar lip en knikte met haar hoofd. 
'Laat eens kijken.  Nou ja, deze teen is gekneusd.  Er moet ijs op.' mompelde Wolfs en nog voor Eva wat kon zeggen verdween hij naar de keuken.
Een minuut later stond hij terug voor haar. Met een glas water, een paracetamol en een in een handdoek gerolde ijszak.  Hij overhandigde haar als eerste het pilletje.
'Neem dit.' zei hij kortaf waarna hij, in tegenstelling tot de kilte in zijn stem, teder zijn hand over haar voet liet glijden.  Heel voorzichtig plooide hij de ijszak rond haar tenen en streelde daarna zacht met de palm van zijn hand over de wreef van haar voet.  Zachtjes omklemde zijn lange vingers haar enkel.  Eventjes maakte zijn duim nog een liefkozend cirkeltje over de zijkant van haar voet en vervolgens keek hij met een bezorgde blik naar haar op.
'Het je nog pijn?' fluisterde hij zacht.
Ja!
Maar toch schudde haar hoofd van niet. Met een tedere blik staarde hij haar aan en voorzichtig greep hij met zijn vrije hand naar achter.  Daar lag opeen bijzettafeltje het nieuwe, zachte fleecedeken.  In iets wat op een slow motion beweging leek, trok hij het dekentje naar zich toe terwijl zijn andere hand via haar enkel over haar onderbenen en haar knieën tot aan de zijkant van haar bovenbenen gleed.  Eva bleef in zijn prachtig diepblauwe ogen staren en voelde hoe alle vezels in haar lichaam het ondanks de ijszak verschroeiend heet kregen.  Opeens gleed zijn hand opnieuw onder haar knieën. Haar benen werden in een grote zwaai op de bank getild en haar lichaam werd tegen de kussen geduwd.  Wolfs bleef haar geruststellend aankijken en fluisterde: 'Tijd om die nieuwe bank een keertje uit te proberen, vind je niet?'.  Een ondeugende lach sierde zijn gezicht en Eva moest er automatisch om glimlachen.  Hij trok haar bij haar heupen naar het randje van de bank en gebood haar op haar zij te gaan liggen.  Snel en onhandig stampte hij zijn lievelingslaarzen uit.  Daarna kroop hij gretig over haar heen tot hijzelf tegen de rugleuning van de bank kon gaan liggen.  Eva hief instinctief haar hoofd op zodat hij zijn arm onder haar door kon laten glijden.  Met zijn andere hand streelde hij over haar middel en hij voelde hoe ze haar rug tegen hem aan drukte. 
'Wacht, het dekentje nog' mompelde hij.
Een beetje ongemakkelijk prutste ze beiden aan het fleecedeken tot het eindelijk mooi over hen twee lag.  Wolfs trok opnieuw haar heupen tegen zich aan en vlocht zijn benen tussen die van haar.  Met zijn rechtervoet duwde hij de ijszak opnieuw goed tegen haar tenen.
'Kijk, dit is nou de ideale positie om die ijszak van jou op zijn plaats te houden.' lachte hij.  Hij moest er wel om lachen, want eigenlijk was heel deze situatie zo absurd en ongemakkelijk.
Maar het voelt zo ontzettend goed... .
'Hoelang moet die nog rond mijn voet blijven?' grinnikte Eva om dezelfde reden.
'Geen flauw idee.' grijnsde Wolfs.  Hij duwde dromerig zijn neus tussen haar haar lokken en snoof haar geur op.
'Ik hoop nog héél lang.' fluisterde hij opeens.
'Ja...' zuchtte Eva verliefd en genietend sloot ze haar ogen '...hopelijk nog héél lang.'

A/N: Aan de lezers onder jullie die nu meteen zoiets hebben van: "Maar Wolfs heeft toch gelijk! Die dingen van IKEA krijg je toch écht nooit in elkaar!", wil ik toch even zeggen dat ik mijn spullen van IKEA eigenlijk ALTIJD in elkaar krijg.
Ik ben echt een superdeluxemegagoede IKEA-klusser. Ik kom nooit wat tekort en alles staat altijd in een mum van tijd in elkaar. Die plannetjes zijn voor mij ook allemaal megalogisch (zegt misschien wat over de kwaliteit van mijn brein... :-s). Ik zou mezelf bijna als professionele IKEA-klusser te huur aanbieden. Zo goed ben ik!
En mijn man en ik maken ook nooit ruzie tijdens het klussen... echt nooit!

BEHALVE dan als we de spullen op zijn plaats moeten zetten. Als er dingen moeten worden opgetild en er naar mij "links" en "nog een beetje naar rechts" wordt geroepen.
Want dan komt pas echt de waanzin van mijn hersenen naar boven: ik krijg mezelf maar niet het verschil tussen links en rechts aangeleerd. Zielig toch? ;-)

Fijn weekend allemaal en ... oh ja... bedankt voor alle lieve felicitaties! Xxx