woensdag 25 oktober, 18u30

'Welkom, meneer Verbeek!  Kom binnen... .'
Wolfs liep als een volleerde gastheer de trap naar de keuken af waar Eva nog even nerveus in het rond keek of alles wel netjes was opgeruimd.  Meteen toen ze Hans de keuken zag binnenkomen, rechtte ze haar rug en liep met uitgestoken hand naar hem toe. 
'Goedenavond, welkom in ons huis.'
Hij mag niet merken dat ik zenuwachtig bent.
Hans schudde Eva's slanke hand en keek ondertussen nieuwsgierig in het rond. 
'Dank je, Eva.  Zo zo, dit huis is wel een uitzonderlijk pand, moet ik zeggen.'
'Ja,' glimlachte Eva met enige trots 'het is het levenswerk van mijn overleden echtgenoot.'
'Bijzonder.  Erg bijzonder.'
Alsof hij een makelaar was die de waarde van het huis kwam taxeren, liep hij met zijn aktetas nieuwsgierig door de keuken.  Hij bestudeerde het aanrecht, de gootsteen en stopte uiteindelijk aan de bar.  Daar liet hij zijn aktetas neerploffen en abrupt draaide hij zich naar Wolfs en Eva.  Eva keek hem nog steeds met dezelfde trotse blik aan, terwijl Wolfs eerder angstig op de onderkant van zijn lip beet.
'Wordt het huis nog regelmatig gebruikt... als... drankgelegenheid?' vroeg Hans met opgetrokken wenkbrauwen.  Ook Wolfs trok zijn wenkbrauw vragend op.
'Hoe bedoelt u?'  Enkel de kleine trilling in zijn stem verraadde dat hij de bui al zag hangen.
'Wel, dat het hier beneden wel verdacht veel op een kroeg lijkt.  Nog enkele tafeltjes en stoeltjes en het zou het net zo goed kunnen zijn.'
'Oh nee! Nee!' klonk het in koor van het tweetal recht voor hem.
'Nee?  Weten jullie dat zeker?  Die bar hier ziet er nochtans uit alsof ze recent nog is vernieuwd.'
'Ja dat is ook zo, maar... euh...' stotterde Eva.  Instinctief voelde Wolfs dat zijn collega volledig de kluts was kwijtgeraakt en alsof zijn onderbewustzijn hem ertoe dwong, legde hij een troostende arm rond haar schouder. 
'Het huis is altijd een pension geweest.  Eva's man, Frank, was de eigenaar en ik kan u zeggen, meneer Verbeek, dat dit het allerbeste pension van Maastricht en omstreken was.  Maar toen ging Frank dood en werden we een paar jaar geleden genoodzaakt enkele renovaties te doen.  Toch besloten we de bar in de woonkeuken te behouden, als herinnering en eerbetoon aan Frank.   Is dat voldoende als antwoord?'
Staalhard keek hij in Hans' ogen.  Hopend dat die man niet verder zou vragen.  Niet dat wat hij zojuist had gezegd een leugen was.  Integendeel zelfs, hij wist maar al te goed dat elk woord ervan waar was.  Maar wat Hans echter niet moest weten, was dat Eva en hij dit eigenlijk nooit openlijk met elkaar hadden besproken.  Ze hadden er nooit wat over gezegd. Na de aanslag op hun huis door Daan was gewoon meteen duidelijk dat de bar in zijn originele staat zou moeten worden hersteld.  En ze wisten beiden waarom.  Dat hadden ze niet moeten bespreken.  En eigenlijk viel er ook helemaal niets te bespreken, want het wat Eva's huis, dus uiteindelijk deed ze ermee wat zij wou.  En toch voelde het aan als hun gezamenlijke, maar woordloze beslissing.  En vooral dat idee beangstigde Wolfs.  Want hoe moest hij ooit aan een medewerker van Pleegzorg uitleggen dat dit huis, met alles wat erin staat en  wat  in feite van Eva was, ook als dat van hem aanvoelde?  Hoe zouden ze ooit aan iemand kunnen uitleggen dat ze eigenlijk erg weinig met elkaar bespreken, maar dat dat niet geeft, omdat ze hoe dan ook weten wat de andere denkt en voelt.  Dat ze woordeloos altijd hetzelfde denken.  Hetzelfde voelen.
Hoe kan ik ooit aan iemand uitleggen -zonder mijn diepste gevoelens te verloochenen- dat we nooit helemaal van elkaar zullen zijn.  Dat we diep vanbinnen al lange tijd alles voor elkaar zijn, maar het nooit écht mogen worden?
Hans voelde gelukkig aan hoe Eva van angst stond te beven.  Hij zag aan haar blik hoe belangrijk die bar en die barkrukken voor haar waren, maar vooral nog hoeveel belangrijker zijn beslissing voor haar leven zou zijn.  Dus besloot hij maar te zwijgen.  Of toch nog één vraag... .
'Die tapkranen...?  Zijn daar biervaten op aangesloten?'
'Nee, natuurlijk niet!' riep Eva nu met een verontwaardigde, maar trillende stem.  'Wat denkt u wel niet van ons?  We gaan hier echt geen kind aan een alcoholverslaving helpen, hoor!  Als er één stel is dat dit nooit zou doen, zijn wij het wel!'
'Rustig, maar Eef!  Het komt goed.' suste Wolfs haar zachtjes in haar oor.
Hans, die om een gekke reden wel al het besluit had genomen om niet te zwaar aan de aanwezigheid van de bar te tillen, schoof zijn wenkbrauwen nog een stukje meer naar boven en grijnsde. Normaal zou hij dit pand meteen afkeuren. Maar de durf en vastberadenheid van het tweetal voor hem, liet hem niet onberoerd. De chemie tussen hen twee was op zijn minst gezegd intrigerend. Soms noemden ze zichzelf een stel. Soms niet. Maar in zijn ogen waren ze het altijd.
'Zijn jullie ondertussen eindelijk officieel een stel?'
'Nou nee...' mompelde Eva wanhopig terwijl Wolfs diep zuchtte en nog even naar de juiste woorden zocht.
'Kijk.  Het klopt.  Eva en ik geven erg veel om elkaar en het is dus erg logisch dat het voor de buitenwereld moet lijken alsof we  een stel zijn.  En dat is prima. U wou ons als een gewoon getrouwd stel behandelen en dat is voor ons geen probleem. Maar dan willen we wel een eerlijke behandeling.  Met dezelfde kansen als elk ander getrouwd stel.  Want Eva en ik menen dit even serieus als ieder ander koppel.  Zowel in engagement naar een pleegkind toe als in engagement naar elkaar.  Dus wilt u de rest van het huis nog zien of heeft u uw besluit al klaar?'
Onder de indruk van de felheid van Wolfs' stem, maar nog steeds met een stille bewondering voor de volharding van dit paar, knikte Hans een beetje ontdaan met zijn hoofd.

Het drietal ging verder met de rondleiding door het huis en alles liep steeds meer naar wens. Eva vertelde met een groeiend enthousiasme over de zithoek die ze zopas hadden ingericht en over hoe Wolfs ook de verduisterende gordijnen in de logeerkamer had gehangen. Wolfs liet de traphekjes zien die hij bovenaan elke trap had gemonteerd. Ze hadden ook enkele aanpassingen laten verrichten aan de badkamer. Gelukkig hadden ze bij de renovatie tenminste de elektriciteit al laten vernieuwen. Ze liet de slaapkamers zien en vertelde dat ze nieuwe matrassen hadden gekocht voor op de bedden en hoe ze ook al een babykamer hadden voorzien.
De grijnzende blik die Hans in het begin van hun rondleiding op hun twee slaapkamerdeuren had laten rusten – en de bijhorende 'nou, jullie hebben dus écht twee aparte slaapkamers?- had Eva nog even uit haar lood geslagen, maar Wolfs had opnieuw kordaat de puntjes op de i gezet waardoor de bewondering van Hans schijnbaar alleen maar toenam.
Duidelijk positief verrast liep deze nog éénmaal door de babykamer terwijl Eva en Wolfs als twee trillende rietjes in de deuropening stonden. 
'Dus ... jullie menen dit écht?'
'Ja!' zeiden ze beiden in koor.
'Ik moet zeggen dat ik er op voorhand niet al te veel van had verwacht, maar voor de zoveelste keer hebben jullie mij verbaasd.  En ondanks het feit dat ik vrees dat dit voor jullie beiden een erg ingrijpende verandering gaat worden, maakt de ernst waarmee jullie de voorbereidingen hebben aangepakt mij genoodzaakt jullie toch een eerlijke kans te geven.'
Wolfs begon te glimmen van trots.  Zo subtiel mogelijk legde hij zijn hand op Eva's onderrug, terwijl hij voelde hoe zij huiverend van ontlading tegen hem aanviel.  Zijn duim maakte geruststellende rondjes over haar rug terwijl ze stotterde: 'Oh dankjewel!  Dankjewel!  We gaan jullie niet teleurstellen, we gaan deze kans echt met twee handen grijpen en er echt voor de volle 100 procent voor gaan.'
'Dat mag ik hopen, mevrouw van Dongen, dat mag ik hopen.'

Vijf minuten later had Eva hun gast buiten gelaten.  Al huppelend kwam ze de trap af gelopen, waar Wolfs haar met een stralende, euforische glimlach én een lekker glas chocomelk stond op te wachten.    Te gelukkig om nog te beseffen wat ze deed, rende ze de laatste trappen af en sloeg haar armen rond zijn nek.  Ze liet haar hele gewicht tegen hem aanvallen terwijl ze het geluk tot in elke vezel van haar lijf voelde doorsijpelen.  Wolfs nam haar krachtig beet en tilde haar instinctief de lucht in, maar verloor hierbij even zijn evenwicht.  Bang om Eva te laten vallen, opende hij snel zijn handen om haar stevig vast te grijpen, maar hierdoor... .
Tjiiiing!
De chocomelk spatte op van de vloer en het glas dat Wolfs zojuist nog in zijn handen had, lag nu in duizend stukjes rond hun tegen elkaar geschoven voeten.  Van de schrik lieten ze elkaar een beetje los en met hun handen strak rond elkaars bovenarmen geklemd bekeken ze het gebroken glas. Voor één seconde keken ze elkaar opnieuw geschrokken aan tot ze op hetzelfde moment zich niet meer konden bedwingen.  Proestend vielen ze elkaar terug in de armen en Wolfs' lachende adem baande zich een weg tot bij Eva's oor.  
Zijn lachende fluistering had nog nooit zo gelukzalig geklonken.
'Scherven brengen geluk...'

A/N: Mijn excuses voor het laattijdig updaten.
Mijn planning is de laatste week grondig door elkaar geschud.
En de zon scheen gisteren ook gewoon te mooi om mij achter mijn laptop te zetten. Sorry!