dinsdag 26 september, 00u30

Ze zat hier al een uur zo. De informatievergadering van eerder die avond spookte voortdurend door haar hoofd.  Bijna bewegingsloos keek Eva naar het schermpje van haar laptop. Af en toe wreef ze met haar vinger over de touchpad zodat het scherm niet zou uitvallen. Ze kon het niet. Ze kon het inschrijvingsformulier op haar scherm niet invullen, maar ze kon het ook niet sluiten. Ze kreeg geen één van beide beslissingen over haar hart. Ze was niet klaar om hiermee door te gaan, maar ze was er nog minder klaar voor om dit gehele gekke plan te laten rusten. Als ze zich niet zou inschrijven voor die verplichte cursus voor pleegouders, zou ze nooit de kans krijgen pleegmoeder te worden. Ze zou niet eens aan de selectieprocedure mogen meedoen, laat staan een kind mogen opvangen. Maar een kind opvangen? Dat kon zij toch ook gewoon niet? Ze kon toch geen moeder zijn? Niet eens een pleegmoeder! Dat kon toch niet in dit huis? Dat kon toch niet met Wolfs?   Dat kon toch niet? Of wel soms?

Met een zware klap viel de voordeur dicht en Eva schrok zich rot. Ze schrok zich de laatste tijd wel vaker rot,maar dat was vooral omdat ze, sinds ze Marco had teruggezien, met haar gedachten steeds ver weg zat. Snel probeerde ze haar gedachten weer te ordenen en als een paniekerige gek sloeg ze het scherm van haar laptop dicht.  Zware voetstappen donderden van de trap en nog geen seconde later zag ze Wolfs de keuken binnenkomen. Verbaasd keek hij naar haar en duidelijk blij met haar aanwezigheid begon hij breed te glimlachen.
'Hé Eef! Je bent al thuis! Ik had verwacht dat jij het wel wat later ging maken... .'
'Niet dus.'
Haar antwoord klonk veel killer en kordater dan ze had bedoeld en zorgde in één-twee-drie voor een bezorgde blik bij haar partner. Op zijn hoede kwam hij dichterbij en liet zich op de stoel tegenover haar zakken. Zijn ogen haakte hij vast in de hare en zonder woorden vroeg hij haar wat er nou met haar aan de hand was. Als antwoord wendde ze haar blik af en schudde ze verontschuldigend haar hoofd.
'Ik neem nog biertje. Wil jij ook nog wat drinken?' verbrak hij de ijzigestilte.
'Chocomelk' antwoordde ze monotoon alsof ze een soort robot was.
Wolfs keek nog bezorgder en geagiteerd door zijn zogenaamd goed bedoelde blikken schoof Eva zenuwachtig heen en weer over haar stoel.
'Alsjeblieft' kwam er zacht uit Wolfs' mond en met een kleine glimlach schoof hij de grote kop warme chocomelk naar haar toe. Eva keek hem nogmaals verontschuldigend aan en dat bracht hem op het geweldige idee om haar ook nog een koekje aan te bieden.
'Het is wel weer goed zo, Wolfs, ik ben niet om te kopen met een koekje.' zei ze opnieuw geïrriteerd. Op slag voelde ze een golf van medelijden met haar partner over zich komen, maar God, waarom maakte hij haar het nu toch zo ontzettend moeilijk?
'Waarvoor zou ik je dan omkopen?' vroeg Wolfs nog steeds kalm.
'Omdat jij denkt dat ik met iets zit en jij hoopt dat ik het je nu ga vertellen. Maar ik zal je eens wat zeggen, meneer Wolfs. Punt één: ik zit met helemaal niets en punt twee: ik vertel het je toch nooit.' ratelde Eva gefrustreerd door.
Wolfs haalde geschrokken door haar toon zijn wenkbrauwen op, maar sloeg toen demonstratief zijn armen omhoog als teken dat hij zich overgaf. Eva zat hier eventjes triomfantelijk naar te kijken, maar zag hoe hij grijnsde en wist al wat hij ging antwoorden nog voor hij de woorden sprak.
'Goed dan, je bent tenminste in punt twee eerlijk. De rest van je betoog is onzin.'
Eva rolde met haar ogen door het besef dat ze zich had versproken en schonk haar partner een overdreven norse blik. Nonchalant zette Wolfs zijn biertje aan zijn lippen en hij besloot het eventjes anders te proberen.
'Maar vertel eens: hoe was je avondje met Marion?'
Blij dat hij tenminste van onderwerp leek te veranderen, knikte Eva overenthousiast met haar hoofd en nipte eveneens van haar chocomelk.
'Goed, het was best wel leuk!' probeerde ze luchtig uit te brengen.
'Zijn jullie wat gaan drinken of gewoon gezellig thuis bij Marion gebleven?'
Zijn stem klonk onschuldig en Eva was blij dat hij zijn pijlen niet meer op haar gevoelsleven had gericht.  Zonder nadenken antwoordde ze snel: 'We zijn bij Marion gebleven.'
'O, filmpje gekeken dan?'
'Ja, film. Het was heel leuk, gezellig ook. Wat geklets en zo, nou ja... niet veel speciaals.'
Wolfs keek haar even strak aan, maar knikte daarna toch goedkeurend met zijn hoofd.
'En jij? Was jij ook uit?' vroeg Eva net voor ze besloot het chocoladekoekje dat Wolfs haar net had aangeboden toch naar binnen te spelen.
'Nou ja, ik zat hier toch maar te vereenzamen! Dus heb ik even de jongens opgebeld om wat te gaan drinken.'
Eva zette haar kop terug neer en keek breed grijnzend in zijn gezicht.
'De "jongens" ' herhaalde ze smalend zijn woorden. Ze lachte breed bij het idee dat hij daar eigenlijk een hoop oude zakken van boven de vijftig mee bedoelde.
'Ja nou ja, mijn "vrienden", ben je nou tevreden?' rolde Wolfs met zijn ogen. Hij wist hoe graag Eva hem uitlachte met zijn leeftijd. Ze vond hun motorclubje een bende overjaarse pubers bij elkaar. Ze leek echt maar niet te kunnen begrijpen dat hun passie voor whisky en motors wel afkomstig was van wat anders dan een simpele midlifecrisis.
'Ja hoor! Gezellige bende, toch? Leuk dat jullie de ouderdomskwaaltjes zo wat met elkaar kunnen delen en elkaar tenminste nog kunnen wijsmaken dat jullie even knap en aantrekkelijk zijn dan zulke leuke kwajongens van achttien.'
Wolfs glimlachte nu breed om de sarcastische grap van zijn partner en besloot zelf er even nog een schepje bij te doen.
'Eef kom nou! Kijk eens goed!' zei hij met een uitgestreken gezicht. Hij ging recht staan, liet zijn handen als een soort blikvanger langs zijn lichaam gaan en ging toen met één hand stoer door zijn volle maar grijze haardos. 'Dit lichaam Eef, is honderdmaal aantrekkelijker dan dat van éénder welke gozer van achttien!'
Eva proestte het uit van het lachen en keek hem nog even goedkeurend van kop tot teen aan.
Jeetje! Hij heeft nog gelijk ook! Hij is gewoon zo ontzettend... tja.
Ze slikte de verliefde brok uit haar keel en schudde haar hoofd in de hoop dat haar knalrode wangen de vlinders in haar lijf niet zouden verraden. Enkele seconde bleef ze dromerig in zijn lachende gezicht kijken. Toen vond ze ergens toch de kracht en de moed om zich te herpakken.
'Vertel nou eens! Welke kroeg hebben jullie, knapperds, vandaag onveilig gemaakt?'
'Oh, gewoon, de gebruikelijke plaatsen' wuifde hij blozend met zijn hand terwijl hij opnieuw ging zitten. Ook zijn wangen waren nog rood. Hij had gezien hoe Eva naar hem had gekeken en eventjes had hij het gevoel gehad dat zijn zelfvoldane grapje over zijn "goddelijk lichaam" nog écht klopte ook. Het was iets in haar blik dat hem eventjes met zijn hoofd tot boven de wolken had gebracht. Heel even had hij het gevoel dat héél de wereld nou gewoon de pot op kon en hij haar gewoon wou zoenen. Maar de harde realiteit van wat er misschien vanavond aan de gang was, maakt hem op slag weer diep ongerust. Er was de laatste weken wat veranderd aan Eva. Hij had er zijn vinger niet kunnen opleggen, maar hij voelde gewoon dat haar uitje van vanavond hiermee in verband stond. Er was iets dat ze halsstarrig voor hem verborgen hield.
Zou ze er ook voor liegen?
Die vraag spookte al een hele avond door zijn hoofd.
Met een strakke blik keek hij haar aan en Wolfs besloot uiteindelijk het risico maar te nemen.
Ik zet haar hiermee waarschijnlijk bewust voor schut. En welk antwoord hoop ik nou eigenlijk te krijgen? Oh jeetje, waarom is alles wat tussen mij en Eef speelt zo ontzettend beladen en moeilijk?
'We hebben nog wel wat opmerkelijks meegemaakt, vanavond. De jongens en ik.'
Zijn stem klonk verrassend luchtig. Duizendmaal luchtiger dan die vreselijke klomp vol zenuwen in zijn maag.
'Oh wat dan?' vroeg Eva nog steeds half lachend en zich van geen kwaad bewust.
'We hebben MARION gezien... Marion... en niet bij haar thuis, maar wel in de kroeg.'
Hij zei het zo koel en afstandelijk. Het klonk zo veel op een verwijt dat Eva niet wist of ze nou uit haar lood geslagen was door de inhoud van zijn boodschap of dan wel door de toon.
Een ijzige stilte zorgde ervoor dat Eva's nekharen omhoog kwamen te staan en ze voelde de grond onder haar stoel wegzakken.
Shit shit shit!
Ze besefte dat ze door de mand was gevallen, maar kon de simpele waarheid niet vertellen. Ze kon niet vertellen dat ze eigenlijk op een bijeenkomst van Pleegzorg Nederland was geweest en dus niet bij Marion. Ze schaamde zich rot voor haar gevoelens. Ze zou willen dat ze geen kind wou, niet het verlangen had dat ze al zolang probeerde weg te drukken. Ze wou het hem niet vertellen, ook al moest ze dat op een bepaald moment natuurlijk wel doen. Maar niet nu. Hij moest niet bepalen wanneer zij er klaar voor was. Dat zou ze zelf wel doen.
Dus rechtte ze haar rug en bitsig riep ze hem toe: 'Wat wil je nou beweren? Dat ik tegen jou lieg?'
'Nou, zeg jij het maar...' Wolfs' stem klonk kalm maar de ondertoon was duidelijk nog even afstandelijk.
'En wat dan nog?  Wat als dat zo is?  Wat als ik er nou gewoon over lieg? Waarom zou ik dat in godsnaam niet mogen? Wat ik in mijn vrije tijd doe, is voor zover ik weet geheel mijn eigen zaak! Dus ik heb het verdomde recht je erover te vertellen wat ík wil!'
'De vraag is niet waarom je er niet over mag liegen. De vraag is: waarom je het in godsnaam zou doen?'
'Omdat het je zaken niet zijn!' riep ze ondertussen uitzinnig van woede.  Eva stond op, zette haar kop chocomelk hardhandig op tafel en beende met grote stappen richting de trap.
'Wie is hij, Eef?' riep Wolfs haar toe.  Zijn stem sloeg over en maakte duidelijk hoe erg hij zich in boosheid en verdriet aan het verliezen was.
'Wie is hij?' herhaalde Eva op giftige toon terwijl ze zich verward opnieuw naar hem toedraaide.
'Ja! Diegene met wie je afspreekt. Wie is hij? Wat moet je met hem? Je spreekt toch wel met iemand af? Je bent de laatste tijd voortdurend met je hoofd ergens anders! Je zit met je gedachte bij iemand anders. Nou, zeg het me dan: wie is híj? Waar ken je hem van? Eef, komaan, als jij een vriend hebt, moet ik dat weten. Ik werk met jou, ik leef met jou! Ik MOET het weten!'
Verbaasd bleef Eva staan.
Denkt hij nou echt dat ik iemand heb? Een vriend? Een vriend... als in "mijn vriend"?
Verliefd ben om een andere man?  Verliefd ben om iemand anders dan hem?
Bij het idee alleen al dat ze ooit met iemand anders wat zou hebben, werd ze misselijk van verdriet. Dat zou ik nooit doen! Nooit kunnen! Godverdomme Wolfs, ik hou van jou en jij zorgt er verdorie elke dag voor dat ik simpelweg nooit van iemand anders kan houden!
Diep in haar hart wou ze dat ze dat nu voor eens en voor altijd kon uitschreeuwen. Het zou zo'n immense opluchting zijn. Hij zou voor altijd weten hoe ontzettend verliefd ze op hem was. Maar ze voelde weer die vreselijke angst, die ontzettende overtuiging van haar dat Wolfs' liefde voor haar al lang was uitgeblust. Het zou nooit meer wederzijds worden. En nog voor dit idee haar nog wat misselijker kon maken, bedacht ze zich dat het misschien wel beter was om hem gewoon te laten geloven dat ze met iemand anders gelukkig was. Het was in elk geval makkelijker dan hem de waarheid te vertellen.
'JIJ, Wolfs, jíj... jíj hoeft helemaal niets te weten! En al helemaal niet wie HIJ is...!' snauwde ze hem vol venijn toe.
Ze draaide zich met een ruk om en verdween in het trapgat.
Verslagen liet Wolfs zich op zijn stoel vallen. Verweesd keek hij voor zich uit tot hij opeens alle spanning van de laatste drie weken naar boven voelde komen.
Ze heeft een vriend. Ze heeft iemand anders. Ze HOUDT van iemand anders. Ze is VERLIEFD op iemand anders. Mijn Eef is niet langer van mij... . Ze wordt nooit echt van mij... .
Uitzinnig van woede balde hij zijn vuist. Hij schreeuwde zijn onmacht uit en met één grote armzwaai gooide hij al het serviesgoed van de tafel. De kopjes en flesjes rinkelden oorverdovend hard toen ze één voor één met een zware klap op de grond uit elkaar spatten.
Alles spat uit elkaar.