dinsdag 26 september, 11u54

'Psstt... Eva?'

Alsof ze doofstom was bleef Eva op haar toetsenbord tikken.

'Eva?'Zelfs als ze de stem net achter haar voelde opdoemen, bleef ze halsstarrig aan het rapport typen. Hoorde ze dan iemand? 

Ik hoor niemand!

'Eva! Toe nou...' klonk het nog zoetsappiger dan net daarvoor. En alsof die vreselijke honingachtige stem achter haar nog niet voldoende ergernis opriep, zag ze ook nog eens hoe haar werkpartner aan het bureau voor haar vernietigend naar haar keek.

Dat verwijtende paar helder blauwe ogen zorgde bij haar meteen voor een mengeling aan schaamte en pure woede en dus besloot ze dat ze toch maar beter op die zachte, quasi liefelijke stem kon antwoorden. Ze kon niet beide bronnen van ergernis blijven negeren. Met een overdreven dramatisch zwaai draaide Eva haar bureaustoel de andere kant op en keek nu recht in de héél wat warmere ogen van haar beste vriendin. Geërgerd zuchtte ze de spanningen eruit.

'Wat wil je van me, Marion?' vroeg ze daarna toch weer een beetje gekalmeerd.

'Nou euh... ik vroeg mij gewoon af of... nou ja... ik dacht misschien kunnen we samen lunchen?'

'Lunchen doe ik vandaag het liefst alleen.' Eva antwoordde zo kortaf dat het leek alsof ze net gebeten was door één of andere giftige slang.

'Oh... juist ja. Oké.' Helemaal overrompeld door Eva's reactie deinsde Marion achteruit. Een beetje verslagen wankelde ze terug richting haar bureau, maar ergens diep vanbinnen kon ze het toch niet laten om nog één poging te wagen. Haar vriendin zag lijkbleek, was duidelijk totaal oververmoeid en had bij overmaat van ramp vandaag helemaal rood doorlopen ogen. Eva had een hele nacht gehuild. Dat wist Marion zeker. Ze kon toch niet doen alsof ze dat niet zag?

'Eva,' kwam ze zo bang als een geslagen hond opnieuw aangelopen 'ik zou je toch wel even willen spreken. Kan dat? Alsjeblieft?'

Te vermoeid om hier nog enige weerstand aan te bieden, zuchtte Eva demonstratief. Ze volgde haar roodharige collega naar de kleedkamers en ging er met een plof op de bank zitten.
'Dames en heren, het kruisverhoor kan beginnen...!' riep Eva theatraal en zo vreselijk melodramatisch dat Marion er op slag boos van werd.
'EVA! Ik weet niet wat jou bezielt, maar wat het ook is: stop hiermee!'
Haar stem klonk kordaat en hard.
Dat honingzoete van haar heb ik alvast lekker snel weggewerkt.  
Marion leek even na te denken maar besloot dan toch maar naast Eva te gaan zitten en terug over te gaan op de wat vriendelijkere ondervragingstechnieken.
'Goed. Je bent boos. Op Wolfs...'
'Pfu, wat weet jij ervan...' snauwde Eva tussendoor, maar Marion liet zich niet uit haar lood slaan en ging onverstoorbaar verder.
'Eva, zwijg! Waarom je boos bent op Wolfs, gaat me niks aan. Maar je bent ook boos op mij. En dat gaat mij wel aan. Ik wil weten waarom.'
Eva haalde gelaten haar schouders omhoog en snoof hooghartig met haar neus naar het plafond.
'Waarom Eva?' Marion's stem was dwingend en niet mis te verstaan.
'Wil je dat echt weten? Nou vertel me dan eens: waarom was het voor jou nou zo ontzettend moeilijk om gewoon eens een avondje thuis te blijven? Jij blijft altijd thuis! Je bent altijd thuis! Elke avond. Maar uitgerekend gisterenavond moest je de bloemetjes gaan buitenzetten. Had je mij niet eventjes kunnen verwittigen?'
Staalhard keek Eva haar vriendin aan. Marion's mond viel open van verbazing. Haar blik ging van verward naar onbegrijpend. Onder deze algehele verwarring bewoog ze haar rode krullenbos zachtjes van links naar rechts. Uiteindelijk vond Marion haar stem terug.
'Maar... waarover heb jij het nou?'
'Ik heb het erover dat jij gisteravond naar de kroeg bent geweest. En Wolfs je daar heeft gezien.'
'Dat... dat... dat kan niet!' stotterde Marion nog steeds onbegrijpend. 'Ik.. ik was gewoon thuis! Ik ben niet weg geweest. Hij moet iemand anders gezien hebben, want ik was gewoon thuis. En wat dan nog als ik dat nou wel was geweest! Ik mag toch wel uitgaan, geloof ik? Maar nogmaals: ik was gewoon thuis'
Nu waren het Eva's ogen die zo groot als schoteltjes werden. Ook haar blik stond nu ongelovig en zacht vroeg ze:
'Dus je was gisteren heel de avond thuis?'
'Ja... .'
'En waarom zegt Wolfs dan dat hij jou heeft gezien...' klonk Eva volledig verward en verslagen.
'Nou euh... ik heb geen flauw benul.' zuchtte Marion half lachend om de situatie 'maar, weet je wat? Ik ga hem gewoon even halen. Kunnen we het hem gelijk vragen!'
Marion begreep niets van de situatie en lachend stond ze op, terwijl haar collega naast haar totaal ongelovig met haar hoofd begon te schudden.
'Nee WACHT!' riep Eva terwijl ze snel de pols van Marion vastgreep en haar vriendin in een ruk terug naast zich neer trok.
'Eva?' vroeg deze bezorgd.
'Ja euhm... wacht. Ik probeer het uit te leggen... .'
'Oké, neem je tijd.'
Eva knikte en keek koortsachtig naar de vloer op zoek naar het begin van haar betoog. Op zoek naar woorden. Op zoek naar wat ze nu wel of niet zou zeggen.
'Ik moest gisteren weg.' zei ze uiteindelijk kleintjes 'Ik moest naar... nou ja... het doet er nu even niet toe naar waar precies, maar ik moest dus weg. En ik kon Wolfs gewoon niet vertellen naar waar. Ik wil niet dat hij het weet, snap je?'
Marion begreep er nog steeds niets van, maar toen ze zag hoe verdrietig Eva's ogen haar aanstaarden, knikte ze zacht. Eva nam opnieuw adem en vervolgde:
'Normaal zeg ik gewoon altijd waar ik écht naartoe ga. Wolfs en ik... wij...' Eva zuchtte diep en slikte de brok uit haar keel.
'Wolfs en ik zeggen normaal gewoon alles tegen elkaar. Of ja, toch gewoon over waar we naartoe gaan, met wie enzovoort. Het is niet dat we het tegen elkaar moeten zeggen, maar gewoon, ja... we doen het gewoon. Maar deze keer kon ik het niet zeggen.'
'Dus je zei dat je naar mij toe kwam? Dat je met mij had afgesproken?' raadde Marion zachtjes.
Eva keek op en knikte schuldig met haar hoofd. Haar friemelende handen in haar schoot en het ritmische getik van haar voet tegen de vloer, maakte duidelijk hoe ontzettend ongemakkelijk ze dit allemaal vond.
'Ja, ik zei dat ik met jou wegging...' vervolgde Eva als een klein en bang meisje 'en toen ik thuiskwam vroeg hij natuurlijk hoe het was geweest. Ik zei dat we het gezellig hadden gehad. Dat we gewoon thuis gebleven waren en een filmpje hadden gekeken. Ik moest toch iets zeggen? En opeens begon hij erover dat 'ie jou had gezien in één of andere kroeg.'
'Oh.'
'Jazeker, "oh"!'
'Waarom zou hij dat zeggen?'
'Weet ik veel! Omdat hij een omhooggevallen idioot is! Hij verweet mij dat ik hem beloog en begon me gelijk uit te vragen. Hij wou natuurlijk met zijn arrogante kop weer weten naar waar ik dan wel was geweest. Met wie ik weg was. Meneertje "vol-van-zichzelf" had zelfs al een aardige theorie bedacht: hij denkt dat ik één of andere romantische afspraak had of zelfs al een vriend zou hebben en hij eiste zomaar eventjes dat ik hem zou vertellen wie het was...'
'Oh.' herhaalde Marion meer en meer overdonderd haar eerdere reactie.
'Ja hoor, dat kan je op zijn minst wel zeggen. Zeker nu het nog gekker wordt. Zeker nu hij gewoon zelf staalhard in mijn gezicht stond te liegen. Hij wou mij verdomme gewoon kleineren!'
Buiten zichzelf van pure woede veerde Eva op. Ze had dat "meneertje zonder manieren" wel genoeg genegeerd voor vandaag en was nu rotsvast van plan om zijn tong eens eventjes uit zijn strot te gaan trekken.
Eva van Dongen laat niet met zich sollen! Dat zou uitgerekend hij nou onderhand wel moeten weten... !
Gealarmeerd door Eva's algemene toestand sprong Marion op. Ze haastte zich naar de deur en kon nog net verhinderen dat haar collega deze met een grote zwaai zou opengooien.
'Eva! Wacht! Denk eerst na!'
Marion belandde plat met haar rug tegen de deur en Eva keek haar dreigend aan.
'Over wat?' snauwde Eva met haar neus op een paar millimeter van die van Marion.
'Ga nou nog even zitten. Zo gaat het helemaal mis, Eef.'
'Noem me geen "Eef", dat doet die belachelijke Hollander al!'
Eva deinsde achteruit en nog steeds zwevend tussen kwaadheid en verdriet liet ze zich terug op de bank neervallen. Als verdoofd keek ze naar haar handen in haar schoot.
Waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen?
Bezorgd bleef Marion haar aankijken. Zachtjes stapte ze op haar vriendin af en toen ze net voor haar stond, ging op haar hurken zitten. Haar milde blik zocht die van haar collega en geruststellend legde ze haar handen op Eva's knieën.
'Eva? Waarom loog je tegen Wolfs?' vroeg ze zacht. Ze wist dat ze het hiermee volledig kon verpesten, maar nam dat risico graag.
Te moe om zichzelf nog te verdedigen haalde Eva haar schouders op.
'Had je echt een afspraakje? Ik bedoel... wat romantisch met iemand?' probeerde Marion het nogmaals.
Met een gebroken blik keek Eva op naar haar vriendin. De tranen die al de hele dag achter haar ogen brandden, daalden nu druppelsgewijs langs haar wangen naar beneden.
'Nee, natuurlijk niet... .' snikte Eva zacht.
Marion glimlachte klein maar geruststellend: 'Dat dacht ik al.'
'Maar waarom vertrouwt Wolfs mij niet, Marion? Waarom loog hij?'
Marion lachte nog eens kleintjes om Eva's vraag, terwijl deze wanhopig met de mouwen van haar trui haar tranen probeerde te drogen.
'Tja... Eva... waarom liegen mensen soms? Soms kan de reden héél onschuldig zijn. Soms is het helemaal niet de bedoeling iemand anders te kwetsen. Soms is het zelfs om iemand anders te beschermen. Soms is het om jezelf te beschermen. Soms is het omdat je de waarheid niet durft te zeggen. Of ze niet durft te horen.  Soms ook omdat je er zo ontzettend bang voor bent, maar het niet kan verdragen de waarheid niet te weten. Ga even bij jezelf na. Waarom loog jij tegen Wolfs?'
Eva keek haar vriendin indringend aan en slikte de brok uit haar keel.
'Omdat ik bang ben.' zei ze toen zacht 'Bang dat hij het niet gaat begrijpen en ik wil zo graag dat hij dat wel doet. Ik zou zo graag willen dat hij me helpt, maar ik durf het niet te vragen. Ik ben bang hem te verliezen.'
Zachtjes knikte Marion dat het goed was.
'Waarom loog Wolfs?' herhaalde Eva nog steeds snikkend haar eerdere vraag.
'Wel, Eva, die vraag kan ik alvast makkelijker beantwoorden dan de vraag waarom jij tegen hem loog. Toen je mij zonet alles vertelde, wist ik meteen waarom hij loog.  En ik kan jou zeggen dat hij ook zo ontzettend bang is om jou te verliezen, Eef.  Die geheimhouding van jou maakt hem bang, écht bang.'
'Maar waarom, Marion? Waarom zou 'ie daar nou zo bang voor zijn?' piepte Eva door haar tranen heen.
Marion schudde haar hoofd. Haar donkerrode krullen deinden weemoedig mee op de maat van Eva's gesnik. Zachtjes trok Marion haar vriendin tegen zich aan.
'Dát, Eva, dát is nou net hetgeen wat jij eindelijk eens een keertje aan Wolfs zelf moet vragen... .'