zaterdag 4 november, 22u10

Wolfs lag languit op de bank en zette zijn glas whisky op het bijzettafeltje.  Geconcentreerd tuurde hij naar het schermpje van zijn smartphone.  Hij selecteerde de mooiste foto's die hij vanmiddag  van Eva en Amber had gemaakt en verstuurde ze naar het WhatsApp-groepje dat ze deelden met Marion en Romeo.
Wolfs: 'Met deze twee prachtige vrouwen mocht ik vanmiddag naar de bioscoop! ;)'
Hij kon het niet helpen.  Iets in hem maakte hem zo ontzettend trots dat hij het niet kon laten om het te delen.   Hij wou zijn trots en geluk wel van de daken schreeuwen, maar terzelfdertijd wist hij ook wel dat dat geen slim idee was.  Amber was hier enkel tijdelijk en Eva... nou ja... .
We groeien wel dichter naar elkaar toe, maar... maar... . 
Zijn gedachten werden gestopt door het monotoon gepiep van zijn smartphone:
Romeo: 'God, nou heb je twee vrouwen die je moet plezieren, man!  Ik krijg het al benauwd als ik er nog maar aan denk... :D  Grapje!  Bofkont die je bent.  ;)'
Wolfs wou net antwoorden toen er een nieuw bericht binnenkwam.
Marion: 'Romeo, hou je kop, man! :p Hé Wolfs, waarom mocht ik niet mee?  Zag er zo gezellig uit!'
Wolf gniffelde naar zijn schermpje.
Wolfs: 'Sorry Marion. De volgende keer dat ik naar de film ga, neem ik jou mee als mijn date. Beloofd.'
Romeo:  'Ho, Wolfs, man, oppassen hoor. Met Marion naar de film? Dan ken ik er eentje die jaloers gaat worden, hoor.'
Marion: 'Oh ja, dat denk ik ook! :p'
Wolfs: 'Ik heb geen idee wie...'
Marion: 'Maar ik wel! Toch... Eef?'
Romeo: 'En Eva zwijgt ...;)'
Wolfs: 'Eva is Amber naar bed brengen.  En Eva zou helemaal niet jaloers zijn als ik met jou naar de bioscoop zou gaan, hoor Marion.  Wanneer spreken we af?'
Marion: 'Nou nee, bedankt voor het aanbod maar ik wil geen oorlog ontketenen.'
Eva: 'KUNNEN JULLIE HIERMEE KAPPEN, JA?!   Ik lees gewoon mee, hoor!  Maar goed, als jullie het echt willen weten.  Nee, ik zou niet jaloers zijn en ja Marion, je mag hem hebben.  Zal ik er een strikje rond doen als je hem komt ophalen?'
Wolfs' geamuseerde grijns verdween van zijn gezicht.  Enerzijds was het typisch weer een reactie voor Eva, dat wist hij.  Hij hield stiekem zelfs van dat defensieve van haar.  Dat steeds weerleggende van haar.  Dat ijzeren masker dat ze altijd en overal droeg om te voorkomen dat mensen haar zwakheden zouden ontdekken.  Ze zou eens moeten weten hoe sterk hij haar net vond als ze dat masker voor één keer  wel aan de kant liet vallen.  En toch deed deze schijnbaar onschuldige reactie van haar letterlijk pijn.  Alsof zijn gehele ingewanden besloten om zich allemaal tegelijk binnenstebuiten te keren.  Alsof zijn hart besloot een paar tellen niet meer te kloppen.  Want haar app'je klonk zo... zo... alsof het haar écht niets uitmaakte als hij met een andere vrouw zou uitgaan.  Alsof wat vandaag tussen hen in de bioscoop was gebeurd, nooit écht had plaatsgevonden.  Maar lang kon hij er niet bij stilstaan, want alweer hoorde hij het bekende piepje van zijn telefoon:
Marion: 'Rustig maar, Eef.  We zijn maar wat aan het dollen.  Ik ben blij dat jullie zulke fijne namiddag hadden.  Amber zal er zeker ook van hebben genoten.  Maar goed, het is al bedtijd voor mij.   Fijne avond nog iedereen!'
Romeo: 'Doei!  Fijn weekend nog!'
Wolfs staarde nog steeds onbeholpen naar zijn telefoon.  Tot hij een tijdje later het scherm automatisch zag doven.  Gefrustreerd gooide hij de smartphone op het tafeltje naast hem, liet zijn hoofd tot achter in zijn nek zakken en zuchtte alsof hij zo het gewicht van de wereld van zijn schouders kon blazen.

Enkele minuten later hoorde Wolfs zijn partner van de trap denderen.
'Moest dat nou?' siste ze hem toe terwijl ze naast hem op de bank neerplofte.  Om de afstand te bewaren trok Wolfs instinctief zijn benen op.
'Eva... jaag jezelf nou niet zo op.  Ik wou hen gewoon wat foto's tonen.  Gewoon, omdat ik het vanmiddag met jullie zo gezellig vond en best wel trots op jullie ben.  Dat mag toch?'
'En dat geflirt met Marion?  Waarom moest dat?' haalde Eva geïrriteerd haar wenkbrauwen op.
'Komaan nou Eef!   Ik was niet met Marion aan het flirten.  We maakten maar een grapje... .'
Beschaamd om haar eigen jaloersheid wendde Eva haar hoofd naar de grond.
'Hé Eef...' mompelde Wolfs bezorgd terwijl hij met zijn voet een zacht en bemoedigend tikje tegen haar heup gaf.
'Nou ja, dat weet ik ook wel...' bromde Eva beschaamd.  Een beetje ongemakkelijk kroop ze dieper in de hoek van de bank.  Ook zij plaatste haar benen op de bank zodat deze nu zijdeling, maar in tegengestelde richting langs die van Wolfs lagen.  Zachtjes schoof ze haar voeten tot tegen zijn heupen en ze liet haar knieën tegen die van hem aanvallen.
Wolfs lachte teder om haar subtiele aanrakingen en legde beschermend zijn handen om haar voeten.
'Hoe vond Amber de film?' fluisterde hij met een ondertussen schor geworden stem.
'Heel leuk, ze bleef er maar over vertellen .  Het was een hele belevenis voor haar.' glimlachte Eva terugdenkend aan het enthousiast geratel van Amber  toen ze zonet in badkamer haar tanden stond te poetsen.   Zelfs een tandenborstel in haar mond en het overvloedig schuimen van de tandpasta hadden Amber er niet van weerhouden om zowat héél de namiddag te reconstrueren.
'En hoe vond jij...  de film... ?' Wolfs hoorde zijn stem trillen.  Het trilde momenteel al even onwillekeurig als het bonken van zijn hart.
'Nou euh...'  Eva voelde de blos via haar nek naar haar wangen stijgen en schudde verlegen haar hoofd. 'Het is nou niet dat we veel van de film hebben gezien, hé Wolfs.'
Betrapt, licht ongemakkelijk, maar vervuld van een warme gloed grinnikte Wolfs zachtjes. 
'Nee... euh... maar ik wou je toch even zeggen dat...'
En toen was daar de brok die hij niet kreeg weggeslikt.  Zijn ziel schreeuwde zowat dat hij deze zin nou echt een keertje moest afmaken, maar zijn stembanden wilden duidelijk niet mee.  Hoe hard hij de woorden er ook probeerden uit te persen, er kwam geen geluid.
'Wát?'  Eva's hoofd schoot een beetje naar voren en stijf van de adrenaline keek ze hem aan.
'Wat? Wat wil je zeggen?'
Ook haar stem was niet meer dan een gesmoord gepiep.  Wolfs keek naar zijn handen die om Eva's voeten lagen en schudde even met zijn hoofd.  Toen keek hij met een gebroken blik opnieuw op.
Gatver!  Waarom kan ik het nou niet?  Wat houdt me in hemelsnaam nou nog tegen?
Wanhopig probeerde hij zich te herpakken, maar de blik van zijn partner keek hem té verwachtingsvol aan.  Hij zag de adrenaline, de hoop, maar ook de angst  en hij wist simpelweg niet hoe hij hiermee moest omgaan.  Hij wou zo graag dat hij het kon.  Dat hij gewoon de grens kon overgaan, maar wat als alles dan zo veel gecompliceerder werd? 
Wat als zij die grens niet wou overgaan?  Wat als zij gewoon maar duidelijkheid wou en het er verder toch zo bij wou laten?
Wat als ik over de brug kom, maar zij niet hetzelfde doet? Wat als ik een grens oversteek, maar zij dat niet doet?  Die grens ligt er al zolang.  En misschien is het niet hoe we het beiden zouden willen , maar misschien is die grens er wel om een reden.  Misschien is er wel een reden waarom we er beiden zo bang van zijn.  Er vanuit gaand dat Eva er ook bang voor is.  Want het kan net zo goed zijn dat ze helemaal niets voor me voelt.  Ja, wat vriendschappelijke genegenheid en de hoop op iets wat zo dicht mogelijk bij échte liefde komt, maar wat als ik niet diegene ben waar ze diep vanbinnen naar verlangt?  Diegene die ze diep vanbinnen nodig heeft?  Wat als die grens er alleen voor mij is?  Niet voor haar? 
En opeens hoorde hij zichzelf zeggen:
'Nou... ik wou alleen maar zeggen... ik vond het vanmiddag... fijn.'
Gebroken van angst haalde hij zijn beschermende handen van haar voeten, stond op en liep richting de trap. Hij keek niet meer om.  Hij zag niet meer hoe haar ogen dof werden.  Hoe het licht erin uitdoofden.  Hij slenterde met een betonblok in zijn maag naar boven en hoorde niet meer hoe Eva nog met de moed der wanhoop fluisterde: 'Ja, dat was het, geloof ik.  Fijn... het was gewoon maar fijn.'

A/N: En we zijn weer terug naar af (of daar lijkt het tenminste op). SORRY SORRY SORRY!!!!