A/N:  Welkom terug allemaal!  

Voor diegene die niet meer weten hoe het verhaal juist in elkaar zit, even samengevat: Eva wil graag een pleegkind opvangen.  In het begin staat Wolfs er weigerachtig tegenover, maar het idee dat het zoveel voor Eva betekent  en zijn stiekem verlangen naar een gezin met haar overhalen hem toch om Eva te steunen en er samen voor te gaan.  Na een selectieronde mogen ze de tijdelijke crisisopvang van een twaalfjarig meisje Amber op zich nemen.  Tijdens die crisisopvang worden ze als pleegouders ook beoordeeld door o.a. de directrice van een jeugdzorginstelling, Celia.  Celia is echter een nogal gehaaide tante die haar zinnen op Wolfs heeft gezet.  Celia doet hem een voorstel: zij wil met hem naar bed in ruil voor een positieve evaluatie.  Wolfs twijfelt, want zijn gevoelens voor Eva worden elke dag sterker, maar gaat toch met Celia mee naar haar huis.  Maar net voor hij met haar naar bed gaat, bedenkt hij zich.  Hij kan Eva niet uit zijn hoofd zetten en vlucht terug naar huis, waarna hij en Eva samen in één bed belanden en de liefde bedrijven.  Tot daar waren we gekomen.  Dan gaan we nu maar verder met een soort van "morning after...".

woensdag 7 november, 4u42

Een streling en een kus. Zacht tussen de haren van zijn borstkas.
Haar neus tegen één van zijn tepels gedrukt. Haar borsten als hete, tintelende kussentjes in zijn zij. De waakstand waarin hij zich al uren bevond, was meteen doorbroken. Eva verplaatste zich een beetje bij hem vandaan. En dat beviel hem niet. Het beviel hem allerminst dat de zachte welving van haar lichaam nu opeens niet meer tegen zijn zij werden geduwd. Het beviel hem niet dat Eva's benen zachtjes van tussen de zijnen werden geschoven en wat hem al helemaal niet beviel, was het gevoel dat ze haar dijen, heupen en middel enkele millimeters van bij hem vandaan schoof. Zijn huid probeerde met al het plakkende zweet dat het bezat Eva's kleine kriebelende schaamhaartjes dichtbij zich te houden, maar het verloor uiteindelijk toch de strijd. Wolfs wou bijna uitschreeuwen dat Eva precies lag wáár en hoe ze moest liggen en dat er geen enkele reden was om ooit nog iets aan hun verstrengelde houding te veranderen, maar hij wist zich te beheersen. Misschien ligt ze zo wel niet meer lekker en wil ze zich gewoon eventjes uitstrekken.
Wolfs probeerde te doen alsof hij sliep, maar toen Eva echt elk lichamelijk contact tussen hen verbrak, tolde zijn hoofd van pure angst. Angst dat hij haar weer moest laten gaan.
Net als vorige keer... .
Dus helemaal tegen alles wat zijn hersenen hem toefluisterde in, greep hij naar haar pols en trok haar zachtjes terug in zijn richting. Eva schrok van de zachte, maar toch dwingende ruk aan haar arm en keek opzij.
'Eef,' smeekte Wolfs toen hij door het donker heen haar ogen vond 'niet weer weggaan. Geen tweede keer, alsjeblieft?'
Eva zag de wanhoop afgeschilderd op zijn gezicht. Het verdriet en de pijn van die ene keer, jaren geleden, stonden er nog steeds ingekerfd. Ze realiseerde zich plots dat hij toen ook wakker moest zijn geweest. Dat hij haar toen ook het bed had voelen ontvluchten. Al kon ze nog steeds niet bevatten wat er vannacht allemaal tussen hen twee was gebeurd, al wou ze het ook niet kunnen bevatten, wel wist ze zeker dat ze hem die pijn en dat verdriet niet meer wou, niet meer kon aandoen.
Ze schraapte eventjes haar keel en fluisterde: 'Ik ga alleen maar even naar het toilet.'
'Oh.'
Eva zag de opluchting zowat van Wolfs' gelaat druipen en glimlachte flauw.
'Kan jij even... euh... nou ja... de andere kant opkijken?' vroeg ze nu schor en vol schaamte.
'Ja, tuurlijk, maar... waarom?' Wolfs schudde verward met zijn hoofd. Deze situatie was zo surrealistisch dat zijn verstand helemaal de kluts kwijt was. Het leek er zelfs op dat het volledig in dienstweigering was gegaan. Hij hoorde Eva's woorden, maar kon ze maar amper bevatten. Hij kon de hele situatie maar amper bevatten.
'Omdat ik uit het bed wil stappen. En ik... nou ja... naakt ben.'
Wolfs zoog even een extra teug lucht naar binnen. Alsof hij dan beter zou begrijpen wat Eva hem precies wou vertellen.
'Is dat een probleem?'
'Nou ik weet wel dat we samen hebben... nou ja... oh God, dit is echt zo ongemakkelijk. Maar het ding is: jouw passie zal nu wel bekoeld zijn en nou ja... dan zal mijn hele lichaam er wel heel wat minder aantrekkelijk...'
En toen viel het kwartje!
'Eva! STOP! Zeg dat niet! Wat een onzin!  Het is ongemakkelijk en geloof me: dat is het net zo goed voor mij en ik wil best de andere kant opkijken als jou dat een beter gevoel zou geven, maar ik wil dat je weet – en let alsjeblieft goed op hetgeen ik je nu ga zeggen want het is echt heel belangrijk-, je moet weten dat je voor mij hoe dan ook de allermooiste vrouw ter wereld bent. Er is niemand zo prachtig als jij. Niemand zo mooi als jij. Niemand zo onweerstaanbaar als jij. Naakt of niet, dag of nacht: jij bent prachtig. Altijd. Overal. En zeker nu, hier, bij mij.'
Verlegen sloeg Eva haar ogen neer. Zijn zachte woorden kwamen hard binnen. Het maakte haar hoopvol, verlangend maar ook doodsbenauwd. Maar ondanks de verwarring en het ongemak van de situatie was het voor het eerst in jaren dat ze niet meteen de reflex had zijn complimentjes in twijfel te trekken. Hoe kon ze ook? Nog nooit had iets zo oprecht geklonken als die zachte woorden van hem, zonet, tegen haar. Over haar. Dus knikte ze een keer verlegen met haar hoofd en stond op, zich bewust van het paar helder blauwe ogen die haar naakte lichaam nakeken en bewonderden.

'Wolfs?'
'Mmmmm...'
Eva lag al een tijdje opnieuw in bed. Recht als een plank, alsof ze met haar rug tegen het matras was gelijmd. Haar handen hielden haar deken krampachtig als een propje tegen haar borstbeen geduwd.
'Wat... wat is er gisteravond gebeurd?'
Haar stem klonk breekbaar en ijl. Eerder alsof haar woorden vanuit een ver land met de wind helemaal hierheen waren gevoerd. Wolfs zuchtte en opende zijn ogen.
'Oh God... Eef toch. Ik kan het zelf ook niet bevatten. En ik kan het ook nog steeds niet geloven. Is dit dan het moment waarop we er eindelijk een keertje met elkaar over gaan praten?'
Terwijl hij op zijn zij lag kon hij zien hoe de straatverlichting van tussen de kleine spleetjes van de gordijnen Eva's profiel lieten baden in een licht oranje gloed.
Langzaam draaide ze haar hoofd zijn richting op. Nieuwsgierig keek ze hem aan.
'Over wat?'
'Over ons.'
En meteen kwam daar weer de staalharde Eva naar boven. Ze draaide haar hoofd opnieuw weg. Met haar ogen strak naar het plafond gericht, schudde ze éénmaal heftig haar hoofd.
'Daarover praten we niet.'
'Waarom niet?'
'Omdat het altijd al zo is geweest.'
'En daarom moet het ook zo blijven?'
Even beet Eva op haar onderlip maar knikte toen beslist.
'Precies.'
'Is de situatie dan niet... anders? Nu?'
En even bleef het stil.
'Jawel. En net daarom precies.'
'Ik volg je niet.'
'Dat hoeft ook niet. Zolang je er nu maar over ophoudt.'
'Eva. Dit is echt te gek voor woorden. We weten allebei wat er speelt. En dat het al jaren speelt. En toch mag ik het nog steeds niet benoemen?'
Eva zweeg. Wolfs werd bang.
'Of... speelt het misschien toch minder bij jou dan bij mij? Voel je dan toch minder... nou ja, dan ik voel?'
In een ruk draaide Eva opnieuw haar hoofd. Een strenge, waarschuwende blik in haar ogen. Geladen met elektriciteit, spanning, passie en die vreselijke koudwatervrees.
'Doe nou niet zo mal!'
'Ik doe niet mal! Zal ik eens wat mals doen, Eva? Goed opletten hoor, hier komt die:
Eva Magdalena van Dongen, ik hou van jou! Zielsveel. Altijd. Overal. En bovenal: of je het nu wilt of niet.'
Een traan rolde van haar wang. En weer beet Eva op haar onderlip. Ze perste haar ogen dicht waardoor er steeds meer tranen ontsnapten.
Instinctief sloeg Wolfs zijn armen om haar heen. Haar warme, naakte lichaam drong zich als een gekwetst vogeltje tegen zijn borstkas op.
Zachte sussende geluidjes werden in haar oor gefluisterd, maar de tranen bleven maar komen. Het was één golf van vloeibare frustratie en het leek maar niet te stoppen.
'Eef toch... ben je zo bang?'
Luid snikkend knikte ze en tussen haar gesnik perste ze haar frustratie eruit.
'En ik kan het ook gewoon niet! Ik kan niet... wat jij net deed... ik kan het niet! En ik zou het wel willen schreeuwen, het is het enige waar ik nog aan denk, maar maar... .'
'Maar je kan het niet.'
'Nee. Ik voel me zo zo... ik weet het niet. Alles wat ik zou zeggen of doen, zou niet genoeg zijn.  Niet hetgeen zijn wat ik écht zou willen. Want daarvoor is alles te intens. Het zit te diep. Te diep om te delen.'
Wolfs knikte beteuterd maar begrijpend terwijl Eva dapper doorging: 'En als ik het dan zou kunnen, zijn de gevolgen niet te overzien. Oh God, Wolfs, jouw verwachtingen van mij zijn zo...'
'Welke verwachtingen?'
'Ik kan ze niet waarmaken. Nooit. En dan nog ons werk... . Dat kan gewoon niet! We moeten ertegen vechten, Wolfs!'
'Welke verwachtingen, Eef?'
'Ik ben Celia niet.  Niet de perfecte vrouw.  Ik ben niet jouw perfecte vrouw, Wolfs... .'
'Dat soort perfecte vrouw, Eva van Dongen, moet je niet zijn. En dat mag je ook vooral nooit worden.  Maar weet je Eva, er is maar één ding nodig om  jou tot mijn perfecte vrouw te maken. En weet je wat dat is, Eva?'
Beduusd maar afwachtend keek ze hem aan.
'Dat je de mijne wordt.'
'Zeg niet van die dingen. Ze maken me bang.'
'Mij ook, Eef, geloof me: mij ook. Rustig nou maar. Het is al goed. Ik begrijp je en je hoeft me niets uit te leggen. Zolang je maar bij me blijft. Zolang ik je maar mag vasthouden. Zolang ik je maar mag troosten.  Zolang ik je maar mag koesteren. Zolang ik dat maar voor je mag doen, is alles goed.'
Een flauwe glimlach brak door Eva's tranen heen.
'Dank je.'
'Geen dank, liefje.'
Een lange, tedere stilte maakte alle onuitgesproken woorden hoorbaar.
En toen hervatte Eva het vragenvuur waarmee dit alles begonnen was:
'Wolfs?'
'Mmmmm'
'Wat is er gisteravond gebeurd? Met Celia bedoelde ik eigenlijk...'
En Wolfs sperden plotsklaps zijn ogen open.
Paniekerig zocht hij naar de juiste woorden. De juiste woorden om Eva de waarheid te vertellen. Wat hij had gedaan was toch ook gewoon het juiste? Hij was niet met Celia naar bed geweest. Maar het had geen haar gescheeld, natuurlijk. Maar wat telde was dat hij een hele tijd aan Eva had gedacht. Dat hij uiteindelijk voor Eva had gekozen. Zou ze hier niet gewoon blij om zijn?
Maar hij wist zeker dat ze dat niet zou zijn. Tenminste, zodra Eva wist hoe Celia het spel had willen spelen zou ze –net als hij- doodsbang zijn voor de gevolgen. En ook woedend. Op Celia. Maar ook op hem. Hij wist zeker dat de waarheid het broze, prille begin van wat er hier vannacht ook was ontstaan, meteen aan diggelen zou slaan.
Dus hij slikte en fluisterde:
'Celia en ik hebben wat gegeten en jij had gelijk. Ja, ze is een vreselijk geslepen en bovenal geflipte vrouw en ja, ze heeft een oogje op mij.'
'Zie je wel!' Eva gaf hem speels een zachte klap op zijn borstkas. Haar speelse vrolijkheid kwam voorzichtig weer bovendrijven, maar deze keer deed het Wolfs keel dichtschroeien.
'Haar stiekeme verliefdheid kan ook in ons voordeel zijn... .' besloot Eva wijs.
Schuldgevoelens gaven Wolfs een enorme stomp in zijn maag.
'Ja, dat zou kunnen...' mompelde hij bang.
Eva glimlachte en viel in slaap.

A/N:  Aiaiai, dat was me een lange zomerstop. Langer dan ik had beloofd, waarvoor mijn oprechte excuses. De lengte van de zomerstop hebben jullie echter te danken aan een klein ongelukje. Vraag me niet hoe, maar op één of andere manier is mijn zoon er in geslaagd recht op mijn vinger te springen en daar vervolgens ook met zijn volle 15 kilogram onzacht op neer te komen. Gevolg: gebroken vinger. Nog een gevolg: enkele weken in een vingerspalk. Nog een gevolg: niet kunnen typen op mijn laptop. Resultaat: Niet kunnen verder schrijven aan "Meer dan twee".  Ondertussen ben ik uit het verband. Ik heb maandag voor het eerst terug een nieuw hoofdstuk kunnen schrijven (halleluja!), maar moet wel toegeven dat het nog maar moeizaam gaat. Vandaar deze voorzichtige heropstart.