maandag 12 november, 15u05

'Hé Eef, waar ben je?' klonk het door haar telefoon.
Eva grijnsde nog breder bij het horen van zijn vrolijke stem. Toch besloot ze zijn vraag te omzeilen.
'Mijn werktijd zit er nog niet op.'
Ze hoorde Wolfs' gegrinnik aan de andere kant van de lijn.
'O.  Ik wist niet dat hardlopen voortaan bij de functiebeschrijving van rechercheurs hoorde.'
Geschrokken hapte Eva naar adem.
'Hoe weet jij dat...?'
'Je laarzen staan in de hal, je jasje hangt aan de kapstok en je loopschoenen zijn weg.  Daarenboven ben je je splinternieuwe werkpartner kwijt.  Niet dat me dat enigszins verwondert, maar goed.  '
Eva slikte even, maar ze liet zich niet uit haar lood slaan.  Ze probeerde haar stem zo spontaan en achteloos mogelijk te houden.
'Nou ja, ik moest even mijn hoofd leegmaken en Romeo en ik waren toch vroeger dan gepland klaar dus...'
'Romeo heeft een hele middag in het park getuigen verhoord voor jullie zaak en jij bent gaan hardlopen omdat je te koppig bent om één dagje met hem te werken in plaats van met mij.'
Eva stond perplex en hoorde Wolfs gniffelen. Hij wist dat hij haar betrapt had en genoot er duidelijk van. 
'Kom nou gewoon naar huis, Eef.  Neem snel een douche, herpak je en ga dan naar het bureau.  Die getuige van Romeo heeft wel wat gezien dat jullie op weg kan helpen. Dus kunnen jullie maar best zo snel mogelijk verslag gaan uitbrengen bij Mechels.'
Eva gromde.  Waarom had die verdomde Romeo nou in hemelsnaam een aanknopingspunt gevonden?  En dat nog wel zónder haar.  Nou fijn.  Dat zou ze nog lang mogen horen.  Ze zuchtte diep en mopperde:  'Nou, dat beloofd!  Wie weet is die idioot van een Romeo al lang lekker zelf Mechels gaan briefen.  Dat zou echt wat voor hem zijn.  Laten zien hoe goed hij zelf rechercheur kan spelen.  En dan kan hij daar meteen een beetje rondbazuinen dat ik mijn werk niet aankan!'
Ze wist dat ze onredelijk was, maar de frustratie moest er écht even uit.
Eventjes bleef het stil aan de andere kant van de lijn.  Tot ze Wolfs' ingehouden lach hoorde en wist dat er iets niet pluis was.
'Daar zou ik niet voor vrezen, Eef.  Want die idioot van een Romeo zit momenteel gewoon naast mij aan de keukentafel en jij staat trouwens op speaker.'
'Wàt?'  Eva voelde de grond onder haar voeten wegzinken.
'Dag Eva.'   Romeo's stem klonk vreemd.  Verlegen en gepijnigd.
'O. Hoi. Euh. Romeo.'

Nog steeds met een brede grijns op zijn gezicht,drukte Wolfs het telefoongesprek af. 
'Misschien was het geen goed idee om hierheen te komen.' mompelde Romeo.
'Waarom niet?  Eva is tijdens de werkurenbij jou weggelopen.  Je hebt haargezocht, je hebt haar proberen te bellen en zij koos ervoor om haar telefoonniet op te nemen.  Eigenlijk mag ze jebest dankbaar zijn dat je eerst hierheen gekomen bent.  Je had inderdaad ook gewoon alleen naarMechels kunnen gaan.  En wat ze zonet ookzei: je had er alle recht toe.'
'Ik wil haar nou ook weer niet hélemaal voor schut zetten.'
Wolfs knikte begrijpend en trok een scheve grijns.
'Dat apprecieert ze.'
'Zo klonk ze anders niet.'
Wolfs haalde zijn schouders op.
'Zo klinkt ze nooit,' mompelde hij met een halve lach, maar vervolgde toenopnieuw serieus 'maar geloof me: dat doet ze wel.'
Ook Romeo lachte nu verlegen.
'Dus...' viste Wolfs nieuwsgierig 'jij en Eva kregen ruzie?'
Romeo keek Wolfs even aan.  'Ja.'
'Waarover nou precies?'
Romeo draaide zijn gezicht weg en voerde duidelijk intern een strijd over wathij wel of niet zou zeggen.
'Je kan het mij gewoon vertellen, hoor Romeo. Ik ken Eva ook.  Ik ken haar zelfsbeter dan wie dan ook, dus ik weet ook hoe ze soms kan zijn.  Misschien kan ik je helpen.'
Heel even zag hij nog zweem van twijfel over Romeo's gezicht gaan, maar al snelhief deze zijn hoofd terug op.
'Ik zei het je al: ze wil met jou samenwerken, niet met mij.'
'Maar Eva weet dat dat nu niet gaat.  Datmijn schorsing nog even duurt tot die aanklacht van Celia helemaal van de baanis.  Het is gewoon een kwestie van wat papierwerk.'
'En toch ging het over jou.  Ze mist jouen wil mij niet aanvaarden.  Al vanafvanmorgen maakt Eva me duidelijk dat ze mij niet goed genoeg vindt om jou tevervangen.  Ik weet zelf ook wel dat ikniet veel ervaring heb met recherchewerk, maar wat wil ze dan?  Met een rechercheur van een ander bureausamenwerken?  Toen Mechels mij vroeg voorje in te springen,  had ik wel watopstandigheid van Eva verwacht, maar ik had toch gehoopt dat ze een beetje blijzou zijn dat ze niet de straat op moest met een wildvreemde.  Maar ze is duidelijk van mening dat ik alsrechercheur niets voorstel.  Dan gooit zeme in mijn gezicht dat zij de zaak met jou al lang had afgerond, terwijl zezelf met géén enkel voorstel of géén enkel plan komt en zelfs dat lijkt ze normaal te vinden, wantze heeft er zichzelf van overtuigd dat ze enkel goed kan functioneren in eensamenwerking met jou.  En ik geef echtwel toe: jullie vormen ook een goed team.  Jullie lossen veruit het meeste aantal zakenop en zowat heel het bureau is jaloers op de manier waarop jullie met elkaarkunnen samenwerken.  Maar je bent zozeerhaar maatje, haar ultieme werkpartner, dat ze mij niet toelaat om beter teworden in mijn werk.  Ze laat zichzelfniet eens toe om ook zonder jou goed te zijn in háár werk.  Daar heb ik het moeilijk mee.  En dat heb ik haar gezegd.'
Wolfs wist even niet meer wat zeggen. Hij schrok niet van wat Romeo hem had verteld, sterker nog, hij herkendevoor een deel de bezorgdheid die erin schuil ging. En toch voelde hij het oerinstinct in hem opkomen dat enkel maar Evawou verdedigen.  Hij schraapte even zijnkeel.
'Ze is geen onmogelijke partner, Romeo. Ze moet jou een kans geven, maar jij haar ook.  Geef haar de tijd om haar ritme te hervindenen neem niets van wat ze zegt persoonlijk op. Haar grillen hebben meestal wel een gegronde reden, maar verwacht nietdat ze je die tijdens een diepgaand gesprek zal toevertrouwen, want dat gebeurt niet. Eva praat niet. Nooit. Doe gewoon je werk.  Dat is de enige manier om Eva's respect af tedwingen.  Je werk doen, grondig zijn,gedreven zijn en zéker niet de betweterige held uithangen. Niet denken dat je haar weerspannige buien even in één, twee, drie kanoplossen.  Onderga ze en werk ondertussenverder.  En dan zal je vanzelf zien hoebriljant Eva in haar werk is. En dan zal je ook vanzelf haar vertrouwen winnen. Geloof me nou maar.'
Verbaasd trok Romeo een wenkbrauw op.
'Is dat hoe jij het voor elkaar hebt gekregen? Hoe ze jou uiteindelijk heeft aanvaard? Want dat "níet de betweterige held uithangen" klinkt nou niet bepaald als wat voor jou... .'
Romeo grijnsde plagend. Hij zag dat ook Wolfs begon te glimlachen, maar hoorde plots boven een deur toeslaan.  Eva stond even te vloeken in de inkomhal waarna er voetstappen op de trap klonken.  Evendacht Romeo dat Eva zo dadelijk de keuken zou binnenwandelen, maar al snel bleek dat ze nietde trap naar beneden, maar wel die naar boven nam.
'Ben terug.  Ga eerst douchen!'
Eva's stem klonk boos, maar ijl. Kleintjes. Niet stoer. Bijna breekbaar.
Wolfs draaide zijn hoofd richting de trap en riep: 'Ja, is goed lieverd... euh...Eef.'
Romeo merkte meteen hoe Wolfs' gezicht rood kleurde.
'Ik euh... ga haar maar even helpen.' mompelde hij.
'Met douchen?' vroeg Romeo verbaasd terwijl hij geamuseerd een grijns op zijn gezichttoverde.
'Nou nee.  Ik bedoel.  Ik ga een handdoek en wat schone kleren voorhaar nemen en zo.'
'Want... dat... kan ze zelf niet?'  Romeo beet op de binnenkant van zijn wang om te voorkomen dat hij het zou uitproesten.
'Jawel.  Natuurlijk wel, maar euh... nou...dan is ze gewoon sneller klaar, weet je wel? En dan zijnjullie sneller bij Mechels.  Dus... datgaat dan allemaal wat, nou ja, sneller.'
Romeo perste zijn lippen op elkaar en knikte, terwijl Wolfs als een verliefde –maar betrapte- puber de trap opliep.