donderdag 5 oktober , 7u30

'Oh... wat krijgen we nou? Mevrouw van Dongen komt ook nog een keertje haar bed uit!' grijnsde Wolfs toen Eva in alle haast de trap naar de keuken kwam afgerend.
Eva zuchtte demonstratief en keek hem semi-beledigd aan.
'Geef me dat ontbijt en hou je kop!' siste ze hem toe terwijl ze zich met een doffe dreun op haar vertrouwde stoel rechtover hem liet neervallen.
Wolfs lachte stilletjes en keek met een schuine blik op.
'Gelukkig ben je even fris en vrolijk als altijd.' grapte hij nog even verder. Daarna stak hij zijn bord met daarop een broodje pindakaas naar haar uit. Wat onverstaanbaars mompelend en met een vervelende blik nam ze het broodje van hem aan. En terwijl ze er de eerste beet van nam, schudde hij nogmaals lachend zijn hoofd om vervolgens de laatste restjes pindakaas van zijn vingers te likken.
'Dat is écht héél onhygiënisch...' mompelde Eva met haar mond vol broodje.
'Wat?' vroeg Wolfs zich van geen kwaad bewust.
'Je vingers aflikken. En zeker zoals jij het doet. Ik dacht dat je hele hand in je mond ging verdwijnen. Iedereen is de laatste weken snipverkouden. Het infectiegevaar op het kantoor is al groot genoeg zo. Jij moet het niet alsnog vergroten door jouw kwijl aan je handen te smeren en er vervolgens zowat alles in mijn huis én op het bureau mee te besmetten.'
Ze is dus echt chagrijnig vandaag!
'Bweik!' keek Wolfs gespeeld walgend naar zijn eigen hand. 'Je hebt gelijk! Mijn kwijl is echt vies! Maar zeg nou zelf: die pindakaas is toch gewoon te lekker om nou zonder meer netjes mijn handen te gaan wassen? Maar geen nood, ik heb een oplossing! Lik jij m'n vingers maar verder schoon. Van je eigen speeksel word je vast niet ziek... .'
Zijn rechterringvinger was nog flink besmeurd en met een uitdagende grijns en wiebelende wenkbrauwen stak hij deze naar haar uit.
'Wolfs, bweik! Kappen, man! Doe die vinger weg!'
Maar Wolfs begon alleen maar harder te lachen en boog zich vervolgens nog wat verder over de tafel heen. Plagend duwde hij zijn vinger tot tegen haar zachte lippen.
Jeetje, wat zijn die hemels.
'Toe nou Eva, ik ben echt niet bang van jouw kwijl, hoor!' lachte Wolfs speels. Uitdagend wreef hij met het topje van zijn vinger over haar lippen.
Totaal overdonderd door de gloeiende tinteling van zijn bewegende vinger en het diepe verlangen dat dit bij haar opriep, opende ze haar mond. Eventjes keek ze nog tussen haar wimpers omhoog tot ze met haar verlegen blik zijn diep blauwe ogen vond. Heel langzaam nam ze de zijkant van zijn vinger tussen haar lippen en likte met het puntje van haar tong de pindakaas ervan af. Ze wist zeker dat alle pindakaas al lang was verdwenen, maar toch gleed haar tong nog in kleine bewegingen naar het topje zijn vinger.
Oh God, waar is mijn zelfbeheersing als ik ze nodig heb? Help... ik denk niet meer... och... wat maakt het uit?
Zijn ogen die net nog vol uitdagende pretlichtjes hadden gestaan, zagen er nu heel anders uit. Wolfs keek net of hij was in één of andere diepe trance. Hij leek wel betoverd en... hongerig.
Maar ik heb wel trek in wat anders dan in pindakaas... .
Eva merkte hoe Wolfs' ontblootte onderarm vol kippenvel kwam te staan. Om een zichtbare huivering te bedwingen, moest hij zo snel mogelijk een brok in zijn keel wegslikken.
En alleen al dat beeld deed Eva op haar beurt bijna van haar stoel vallen van het duizelen.
Waar ben ik in hemelsnaam mee bezig?
In een vlaag van lichte paniek en met een opwindende daver over haar gehele lichaam, tuitte ze haar lippen en in de vorm van een iets wat stuntelig kusje verbrak ze het contact tussen zijn overheerlijke huid en haar gloeiende lippen.
Met zijn hand nog steeds op een paar millimeter van haar gezicht, keek hij haar verdoofd aan. Wolfs probeerde zijn stem terug te vinden en Eva probeerde haar ogen uit de zijne te haken, maar géén van beiden was blijkbaar erg succesvol in hun missie.
'Sorry... euh...' stotterde Wolfs schor 'Het ... het was... nou... ja...' . Verlegen en met een hoofd als een vuurtoren trok hij zijn hand terug bij haar vandaan.
'Lekker...?' mompelde Eva nog steeds in een soort warm en donzige roes.
Wolfs knipperde twee keer met zijn ogen om zeker te zijn dat hij haar woorden goed had verstaan en zijn mondhoeken schoten een beetje naar boven.
'Oh ... ja??' vroeg hij schor. De spanning deed hem in lachen uitbarsten, waardoor Eva op haar beurt beetje bij beetje uit haar verdoving ontwaakte en nu ook meteen knalrood aanliep omdat ze nu pas besefte wat ze er zonet had uitgeflapt.
Als door een giftige tarantula gebeten, draaide ze haar hoofd weg. Ze nam haar half opgegeten broodje en snelde in zenuwachtige passen naar de trap.
'De pindakaas, bedoelde ik, Wolfs! De pindakaas!' siste ze hem bitsig toe alsof híj de allergrootste blunder van de eeuw had gemaakt.

Tijdens de autorit naar het politiebureau was het oorverdovend stil. Zelden had de motor van de auto zoveel lawaai gemaakt en zelden had Wolfs zo stuntelig gereden. In nog geen tien minuten tijd had hij hun dienstwagen al vier keer laten stilvallen. En hoe hard hij, sissend tussen zijn tanden door, ook op de versnellingspook bleef vloeken, hij kreeg het ding maar niet in de vijfde versnelling gezet.
'Doe nou even rustig, man!' klonk Eva woest en uiterst geïrriteerd, 'druk jij de koppeling in, ik zal de versnellingspook doen.'
Wolfs zuchtte demonstratief en keek haar met een niet mis te verstane blik aan.
Ik ben geen kleuter meer, hoor!
Maar nadat Eva nogmaals met haar ijzige ogen rolde, deed hij toch maar braafjes wat ze vroeg. In één overdreven theatrale zwaai, trok Eva de pook naar zich toe. Natúúrlijk had ze meteen de juiste versnelling te pakken en minachtend snoof ze met haar neus in zijn richting. Wolfs zond haar op zijn beurt zijdelings een vernietigende blik en trommelde geïrriteerd met zijn vingers op het stuur.
'Je was gisteravond wéér een hele avond niet thuis...' zei hij verwijtend. Door zijn ingehouden woede en haar hooghartige houding kon hij zijn irritatie die hij al een hele nacht had opgekropt niet meer verbergen.
Eva keek hem met haar meest bliksemachtige ogen aan en waarschuwde hem zo niet verder te vragen, maar natuurlijk deed hij het nét daarom wel.
'Was het "gezellig"... bij MARION?'. Zijn stem bevatte nog een extra kwakje walging toen hij de naam van zijn eigenlijk best wel sympathieke collega uitsprak.
Maar we weten beiden dat "MARION" niet Marion is... .
Eva blies de lucht uit haar longen. Het leek net of ze was veranderd in een bom die elk moment tot ontploffing kon komen. Ze hapte even wanhopig naar lucht en beet hem venijnig toe:
'In vergelijking met JOUW eindeloos gezeik, Wolfs, is zowat élke afspraak met wélke totaal ongemanierde hufter dan ook... GEZELLIG!'