donderdag 5 oktober , 9u30

Nog éénmaal keek hij over zijn schouder om zeker te zijn dat Eva wel degelijk naar het toilet was. Al een hele morgen was de spanning tussen hen te snijden. Hij had haar natuurlijk nooit mogen wijzen op haar uitstapje van gisteravond. Maar hoe moest hij er dan wel wat over te weten komen?
Oké, het zijn mijn zaken niet. Maar Eva is wel mijn huisgenoot, mijn werkpartner, mijn beste vriendin. Misschien zit ze wel in de problemen en durft ze gewoon geen hulp vragen. Dat is typisch wat voor Eva. Of misschien... .
Plotsklaps veerde Wolfs op van zijn stoel. Met grote stappen liep hij naar het kantoortje van zijn baas en met een flinke dreun klopte hij aan. Er werd wat gemompeld dat voor 'binnen' moest doorgaan en Wolfs smeet de deur met een ruk open.
'Wolfs,' zei Mechels terwijl ze van haar papieren opkeek, 'Wat kan ik voor je doen?'
'Wel, eigenlijk mevrouw Mechels, kwam ik je wat vragen.'
'Als het opslag is, kan je het vergeten. Je weet dondersgoed dat ik daar niet over ga.'
Wolfs grinnikte en schudde zijn hoofd. Die goed verborgen pogingen tot humor vond hij misschien wel het enige leuke aan zijn baas.
'Het gaat over Eva.' zuchtte hij. 'Ik wou vragen of u haar misschien op een zaak hebt gezet waar ik niets van afweet.'
'Zit ze dan op een zaak waar jij niets van afweet?' klonk Mechels oprecht verbaasd.
'Nou nee, dat weet ik niet. Maar als iemand het wel zou weten, bent u dat, lijkt mij.'
Mechels gaf geen antwoord maar bekeek hem alsof hij een grote complottheorie verzonnen had.
'En stel nou dat Eva door mij op een geheime zaak was gezet: waarom denk je dan dat ik dat nu aan jouw neus zou hangen?' Mechels liftte haar wenkbrauwen als het kon nog meer omhoog.
'Omdat ik mij zorgen maak om Eva. Omdat ze vorige week al eens tegen me heeft gelogen. En ik vind niet dat ik dat moet tolereren!'
'Dat moet je zeker niet. Maar waarom kom je dan naar mij? Het lijkt me niet dat ik hier wat aan kan doen.' zei Mechels laconiek.
'Zit ze nou op een geheime zaak of niet?' vroeg Wolfs kordaat. Zijn geduld was zo wel een beetje op.
'Nee... . ' antwoordde Mechels kalm terwijl ze oprecht verbaasd met haar hoofd schudde.
Wolfs keek haar indringend aan. Zo indringend dat zelfs Mechels er rillingen van kreeg.
'Echt niet... !' voegde ze er zachter en met een kleine geruststelling in haar stem aan toe.
Wolfs zuchtte diep en haalde wanhopig zijn handen door zijn haar.
'Maar waarom denk je eigenlijk dat ze een geheime opdracht heeft?' wou nu Mechels wel eens weten.
'Nou gewoon... ze heeft van die "afspraakjes" de laatste tijd. Ik mag niet weten waar ze naartoe gaat, wie ze ziet,... . Ik mag zelfs haar laptop niet meer bekijken. Ik dacht eerst dat ze iemand anders had, maar... '
'IEMAND ANDERS?' onderbrak Mechels hem overdonderd alsof er net ergens een bomalarm was afgegaan. Betrapt en stuntelig schudde Wolfs snel met zijn hoofd:
'Nou, niet dat Eva en ik ... .' stamelde hij betrapt 'Ik bedoelde dat ik dacht dat Eva een vriend had! Het was de meest logische verklaring maar dat ontkent ze met klem.'
'Nou, dan heeft ze die ook niet. Toch? En waarom boeit jou dat trouwens? Waarom moet jij zo nodig weten waar Eva altijd mee bezig is?' Mechels klonk een beetje geïrriteerd. Ze leek maar niet te begrijpen waarom het hem zo dwars zat.
Gelukkig begrijpt ze het ook niet helemaal... .
'Omdat het iets belangrijks is. Ik voel het aan haar. Ik zie het aan haar. Ik ken haar toch?'
'Nou Wolfs, als het je zo dwars zit, moeten jullie dringend eens rustig samen zitten om dat te bespreken. Maar verder dan het geven van die raad, kan ik je toch niet helpen, hoor.' zuchtte Mechels terwijl ze zich al opnieuw over haar papierwerk boog. De wuivende beweging met haar hand moest duidelijk maken dat hij kon gaan, maar daar was Wolfs niet mee akkoord.
'En wat als Eva door die afspraakjes in gevaar komt? Wat als ze in iets terecht gekomen is dat wel eens helemaal fout zou kunnen lopen?' siste hij boos. Wolfs legde zijn handen plat op het bureau en boog onheilspellend over zijn baas.
Mechels MOET me helpen!
'Eva is een volwassen en sterke vrouw die héél goed voor zichzelf kan zorgen. Daar heeft ze geen waakhond voor nodig, Wolfs.' mompelde Mechels zonder opkijken.
'Oh nee?' siste Wolfs verbaasd 'En toen bij die klootzak van een Peer dan? En later bij die David die haar vertrouwen zomaar misbruikte... toen had ze zeker ook geen hulp nodig?'
Wolfs' hoofd zag rood van opwinding. Zijn baas zuchtte diep om Wolfs' overdreven reactie en keek hem vervolgens opnieuw aan.
'Wolfs, er is geen enkele aanwijzing dat Eva in gevaar is. Ze wil gewoon een beetje privacy. Dus geef haar die nou gewoon en stop met te doen alsof je een jaloerse aanbidder bent die net is afgewezen.'
Die zit.
Wolfs slikte de opmerking weg, beet zijn kaken op elkaar en knikte uiteindelijk toch maar met zijn hoofd.
'Maar kan u haar telefoon niet laten uitpeilen ofzo? Dan weet ik toch al waar ze gisteravond is geweest. Misschien voel ik mij dan wat gerustgesteld... .' flapte Wolfs er in een laatste smeekbede uit.
'Je wilt dat ik... WAT?' Mechels werd helemaal woest. 'ERUIT Wolfs!'

Met een door frustratie rood aangelopen hoofd kwam Wolfs het kantoor van Mechels uit. Hij liep naar zijn bureau en zag meteen de starende blik van zijn werkpartner. Eva keek hem aan alsof ze zeker wist dat hij een crimineel was en snauwde hem toe: 'Wat moest je daar op je eentje bij Mechels?'
'Dat is privé!' snauwde hij terug.
'Privé? Bij Mechels? Jij houdt er rare voorkeuren op na... .' beet ze hem sarcastisch toe.
Daarna draaide Eva zich om en liep door de gang richting haar roodharige collega die al met haar jas klaarstond.
'Hé, van Dongen, waar ga je heen?' riep Wolfs haar na.
'Rokerspauze! Met Marion!' riep Eva terug.
'Maar...Eef...' riep Wolfs verslagen 'jij rookt toch niet...?'

Met haar benen wiebelend over de rand van het muurtje, overzag Marion de parkeerplaats van het politiebureau.
'Vertel nou eens... wat is er aan de hand?' begon ze voorzichtig het gesprek.
Haar collega naast haar zuchtte en friemelde met haar vingers aan haar zwarte, leren jacket.
'Wil je het écht weten?' vroeg Eva bang.
Marion draaide haar hoofd en keek Eva aan. Haar antwoord bestond uit één korte knik.
'Ik ben een paar weken geleden Marco tegengekomen.' zuchtte Eva gelaten.
'Marco? Is dat het jongetje dat je samen met David...'
'Ja, dat jongetje, ja.' onderbrak Eva haar. Dit onderwerp lag duidelijk nog zeer gevoelig.
'Oh... en hoe maakt hij het?' vroeg Marion zacht.
'Goed. Hij heeft een goede pleegmoeder. Een lief pleeggezin.' mompelde Eva.
'Fijn. Goed. Toch?' probeerde Marion met een scheve glimlach haar vriendin op te vrolijken.
Eva knikte, liet haar hoofd in haar handen zakken en begon zachtjes te snikken. De tranen die zojuist al in haar ogen hadden gebrand, kwamen nu naar buiten gerold.
'Hé, Eef...' klonk Marion meteen bezorgd. Zachtjes sloeg ze haar arm om Eva heen en haar hand wreef bemoedigend over diens schouder.
'Ik wil ook een gezin... .' stamelde Eva uit het niets en huilend ging ze verder:
'Ik had Marco bij mij willen houden. Ik wil ook een moeder zijn. Een pleegmoeder of een adoptiemoeder of een gewone moeder, ik weet niet wat het verschil is en dat maakt ook niets uit. Het punt is: ik wil gewoon een familie. Ergens waar ik bij hoor, ergens waar ik thuis hoor, iemand om voor te zorgen.'
Marion knikte begrijpend maar vroeg toch voorzichtig: 'Jij hoort toch bij Wolfs... .'
Eva reageerde met een luide snik. Met de mouwen van haar vest veegde ze haar tranen van haar wangen en mompelde: 'Ik WIL bij Wolfs horen, Marion, maar dat is niet zo. Ik wil een gezin hebben, maar dat heb ik niet.'
Marion liet haar voorhoofd tegen de zijkant van dat van Eva zakken en fluisterde: 'Misschien is het dan tijd om daar wat aan te doen...?'
Zeg Wolfs nou gewoon wat je voor hem voelt!
Eva knikte heftig en even had Marion de hoop dat Eva de boodschap nu eindelijk had begrepen.
'Ja...!' zei Eva beslist 'En dat heb ik gedaan ook.'
Van verbazing trok Marion haar hoofd van bij Eva vandaan en met een open mond staarde ze haar vriendin aan.
'Dus...' stamelde ze 'je hebt Wolfs verteld dat je van hem houdt?'
Eva draaide met een ruk haar hoofd richting Marion en zag duidelijk de sprankels van stille hoop in de ogen van haar vriendin. Meteen schudde ze hevig met haar hoofd.
'Nee, natuurlijk niet! Ben je gek?' riep Eva uit.
'Ja maar je zei dat je...' stamelde Marion verbaasd.
'Ik heb mij bij Pleegzorg Nederland ingeschreven voor de selectieprocedure van pleegouderschap, Marion. Ik wil een kind!' onderbrak Eva heftig.
'Oh... oh!' stotterde Marion niet wetend hoe ze hierop moet reageren 'Ja euh... dat is ook best... ja... eigenlijk een goed idee, toch?'
'Buiten dan dat Wolfs het nog niet weet...' stamelde Eva beschaamd.
Marion schudde verward haar hoofd en toen ze deze terug stil hield, rolde haar ogen bijna van pure verbazing eruit.
'Maar Eva? Hoe kan dat nou? Jullie wonen samen? Wil je dat kind dan alleen opvoeden en alles wat je met Wolfs hebt... opgeven?'
'Nee natuurlijk niet.' schudde Eva beslist haar hoofd 'ik wil een kind mét Wolfs, maar... maar...'
'Maar wat?'
'Maar ik durf het hem niet te zeggen.'
Even schonk Marion haar collega een blik vol medelijden. Tot ze natuurlijk bedacht dat er ook een andere oplossing was.
Een betere oplossing... .
'Nou je hoeft hem ook niet meteen te vertellen dat je een kind wil... .' grijnsde Marion 'Begin al met hem te vertellen dat je hartstikke verliefd op hem bent. Ga daarna lekker veel en lekker lang met hem van bil én Pleegzorg Nederland kan de pot op!'
'MARION!' siste Eva met een hoofd zo rood als een boei.
'Nou wàt? De "ouderwetse manier" van samen kindjes maken is nog steeds de meest prettige, hoor...!' lachte Marion met ondeugende pretlichtjes in haar ogen.
Eva rolde met haar ogen en zuchtte haar opkomende frustratie weg.
'Jeetje, Marion! Ik wil géén kind met hem maken én al zeker niet "op de ouderwetse manier"! Ik wil gewoon samen met hem een kindje opvoeden.'
'Zeker?' grijnsde Marion 'want je mist het leukste deel... .'
Eva rolde nogmaals met haar ogen en kon een kleine glimlach toch niet onderdrukken.
Oh wat zou dat heerlijk zijn! Vrijen... samen een kindje maken... een baby van onszelf... .  Het ultiemste bewijs van een lang onuitgesproken liefde.
'Ik ben zeker, Marion, ZEKER! Alleen weet ik niet of hij ook zo enthousiast over dat pleegouderschap gaat zijn als ik. Hij heeft al een dochter, dus als hij het niet wil, kan ik het hem eigenlijk ook niet kwalijk nemen. Maar toch ben ik zelf dus al enkele keren naar zo'n bijeenkomsten voor toekomstige pleegouders geweest én als ik er nog mee wil doorgaan, moet ik Wolfs de volgende keer meenemen. Dus ja... hoe moet ik dat nou aanpakken?'
'Aha!' grijnsde Marion nog steeds 'Dus DAT waren je geheime afspraakjes?'
Eva knikte semi-geïrriteerd met haar hoofd en keek haar vriendin vragend aan.
'Tja... Eva...' zuchtte Marion 'Ik weet het niet. Je moet het hem gewoon vertellen zoals je het mij nu net hebt verteld, denk ik. Het klinkt allemaal héél logisch, maar ja... ik weet niet of je over de rest van je gevoelsleven dan ook niet gewoon eerlijk moet zijn.'
'Zet dat maar uit je hoofd, Marion!' zei Eva kordaat terwijl ze waarschuwend haar vinger in de lucht stak.
'Nou dan niet. Al vind ik dat dan echt een gemiste kans. Maar goed, laat ons eens denken: hoe ga je dit aanpakken? Euh... neem hem eens een keertje mee uit eten of op een uitstapje ofzo. Doe iets leuks samen en vertel het hem dan. Vraag het hem gewoon.'
Eva knikte alsof ze wist dat het allemaal zo simpel was. Maar toen werd haar uitdrukking opnieuw mistroostig.
'Wat als hij niet wil, Marion?'
'Hij wil wel, Eva. Die vent doet alles voor je!'
'Maar stel nou... dat hij dus niet wil.' klonk Eva nu echt wanhopig.
Marion zuchtte, sprong van het muurtje en ging recht voor haar collega staan. Ze legde haar handen aan weerszijde van Eva's bovenarmen en fluisterde:
'Niet geschoten is altijd mis, Eva.'

Onthutst keek Wolfs naar het computerscherm voor hem. Toen Eva net met Marion naar buiten was gewandeld, had hij geen moment getwijfeld. Onder een oud dossiernummer had hij Eva's mobieltje uit gepeild. In geen tijd was hij erachter gekomen dat ze gisteravond een hele avond in de omgeving van het buurthuis was geweest. Net als de avond waarop ze zogezegd bij Marion een film had gekeken. Nu stond de digitale agenda van het buurthuis open. Hoofdschuddend en niet wetend of dit nou goed of slecht nieuws was, staarde hij naar zijn computerscherm.
"Woensdag 4 oktober, 19u: Introductielessen Pleegzorg Nederland."