Nadat alle 4 de andere mensen zijn weggelopen staan Calum en ik best wel awkward naast elkaar. Dan vraagt hij of we zullen gaan en ik knik dus we gaan lopen. Na ongeveer een minuut lopen komen we bij een hele grote groep mensen. Calum loopt gewoon door en duwt iedereen aan de kant maar ik kom er niet doorheen. Great.

"Cal wach- shit sorry,-" probeer ik me door d mensen heen te duwen. Uiteindelijk hoort Calum me wel en komt terug.

"Ben je te klein?" Half lachend pakt hij mijn hand vast en helpt me door de mensen heen.

"Je handen zijn echt heel koud." Zegt hij, terwijl hij met beide handen mijn hand vastheeft om ze op te warmen.

"Die van jou zijn niet normaal heet, though."

"Komt omdat ik ook hot ben." Lachend duw ik hem weg met mijn andere hand. Hij lacht ook en blijft gewoon naast me lopen, met onze handen in elkaar en die in Calums jaszak om mijn hand op te warmen. Is dat logisch? Vast wel.

🥀

Laatste attractie van het pretpark. Een reuzenrad. Super cliché, ik weet het, maar Calum wilde er per sé in. Nu zit hij naar buiten te kijken, en ik doe alsof ik het zelfde doe. Onder mijn wimpers door kijk ik naar hem. We hebben heel veel gepraat, hij heeft me verteld over zijn band, 5 seconds of summer en ik heb hem verteld dat ik altijd al in een band heb willen zitten. Hij heeft verteld over alle landen die hij heeft bezocht en ik heb met veel intresse geluisterd, want heel veel verder dan Frankrijk kom ik niet.

Ik heb veel dingen niet verteld. Ik bedoel, als eerste en misschien wel enige date ga je mensen niet met alle mentale problemen die je hebt opzadelen, toch?

Een van mijn grootste problemen zijn de vele verslavingen die ik heb, maar eigelijk zijn 4 ervan het ergst.

"Waar denk je aan?" Ik schrik van zijn stem en kijk hem aan, niet wetende dat ik aan het staren was.

"Aan mijn verslavingen."

"Verslavingen? Verslaafd aan wat?" Ik zucht en mijn hersenen gaan dood onderhand. Moet ik de minst erge of de ergste zeggen, of iets ertussen in? Moet ik hem in vertrouwen nemen of niet? Ik weet het niet, echt niet.

"Nou, ik heb er 4 maar ik weet niet of ik al comfortabel ben met ze allemaal opnoemen." vertel ik hem naar waarheid.

"Kan je er eentje noemen?" Ik knik en kijk naar buiten om woorden te zoeken voor dat wat komen gaat.

"Weet je wat het is? Iedereen is wel verslaafd aan iets. De een aan een klein dingetje zoals koffie, de ander aan iets groters als alcohol. Ik weet niet of dat van mij groot of klein of gemiddeld is, maar mijn ouders hebben me altijd verteld dat het raar is dus ik weet het niet echt."

Hij kijkt me vragend aan, en ik weet niet hoe ik dit in het Nederlands goed kan verwoorden, dus doe ik het maar in het Engels.

"I can't help it, I just get addicted to sweet people." De minst erge. En toch is het iets wat me heel zwak maakt.