Emma

Het is groter dan ze dacht en er staat een brede houten ton in één van de hoeken. Een tobbe, vol met stomend water. Is dat een bad? Voor haar?

Voor het eerst vallen haar nu de zwarte vegen op haar handen op en geschrokken beseft ze dat ze die helemaal niet heeft gewassen voor het eten. Haar blik schiet in de rondte, maar een spiegel ziet ze niet. Misschien is dat ook maar beter.

Mevrouw Elken trekt de gordijntjes voor het slaapkamerraam dicht, waar af en toe nog steeds een nieuwsgierig gezicht voor opduikt, en dan gebaart ze glimlachend naar de tobbe.

Gehoorzaam begint Emma zich uit te kleden. Wanneer ze haar laarsjes open ritst, kijkt ze even op en de verwachte vraagtekens zijn duidelijk in het gezicht van de vrouw te lezen.

"Zal ik ze voor u poetsen, vrouwe?"

Met een half been uit haar legging, denkt Emma even diep na. Poetsen, zou ze dat met water doen? Het is geen echt leer, kan het kwaad als ze er een of ander smeersel op gaat smeren? Beter van niet.

"Ehm... Nee, dat hoeft echt niet, die worden straks toch weer vies."

Met iets strakkere lippen, knikt de vrouw, maar wanneer Emma al haar kleding uit heeft getrokken en voorzichtig in het hete water stapt, ziet ze vanuit haar ooghoek dat al haar spullen toch meegenomen worden. Ze hoopt maar dat haar bh niet over een soort wasbordje gaat.

Ach, wat maakt het ook uit. Gelaten laat ze zich helemaal zakken, tot haar billen de bodem raken en haar neus net boven het wateroppervlak uitkomt. Wanneer is de laatste keer dat ze in een bad heeft gezeten? Haar tante heeft een bad, maar daar mag ze geen gebruik van maken. Dat is alleen voor de kinderen. Elke keer dat ze een douche neemt die langer dan vijf minuten duurt, krijgt ze een preek over zich heen over waterverspilling.

Een lome glimlach trekt aan haar mondhoeken. Ze zit in een ton met water, in een dorpje vol primitieve mensen en buiten ligt een draak op haar te wachten die alleen zij kan verstaan.

Voordat ze in luid gelach kan uitbarsten, neem ze een diepe teug lucht en doopt haar hoofd onder water.

Haar adem uitblazend tot honderden belletjes, komt ze even later weer boven. Dit is genieten.

Na een tijdje valt haar oog op een krukje met daarop een grove witte doek en een brokje van wat waarschijnlijk zeep moet voorstellen. Het ruikt niet bijster lekker, maar waarschijnlijk heeft ze het nodig en dus begint ze zich grondig in te zepen. Haar haar doet ze als laatste en daarna dompelt ze zichzelf weer helemaal onder.

Wanneer mevrouw Elken binnenkomt, schudt die echter meewarig haar hoofd. In haar handen heeft ze een emaille kan vast.

"Deed ik het niet goed? Het spijt me, ik ben niet zo vaak in bad geweest. In een badkuip niet, ik douche natuurlijk wel regelmatig. Dit is ... anders", Emma's stem verandert in gefluister en vlug beweegt ze naar voren, wanneer haar gastvrouw haar een tikje tegen haar rug geeft.

Ze is blij dat de overdreven onderdanige houding in ieder geval verdwenen is.

"Houd je hoofd gebogen en blijf stil zitten."

Rechtop, op haar knieën in het midden van de tobbe, wacht Emma op wat er komen gaat. Zodra de inhoud van de kan over haar hoofd leeggegoten wordt, begrijpt ze wat ze net verkeerd heeft gedaan.

De tobbe is donker, wat betekent dat ze niet goed kan zien hoe vies het water is, maar zelfs zij had moeten weten dat je je haar niet kunt uitspoelen met vervuild water.

"Opstaan, alsjeblieft."

Ze gehoorzaamt meteen, maar wanneer mevrouw Elken haar begint af te drogen als een klein kind, zegt ze vlug: "Oh, dat kan ik zelf wel, dankuwel."

Met een knikje verlaat de vrouw de kamer weer, om even later terug te keren met een nieuwe stapel kleding.

Het is niet haar eigen kleding, want dat was overwegend zwart en donkerblauw. Dit stapeltje is heel wat anders dan haar simpele legging en lange trui met sterren en de letters 'Dream on'.

De nieuwe kledingstukken worden een voor een op het bed uitgevouwen en bij elk onderdeel worden Emma's ogen wijder. Ze vergeet zich af te drogen, tot ze staat te rillen en mevrouw Elken afkeurend met haar mond klakt.

Er ligt een mat op de grond waar ze op mag gaan staan terwijl ze haar benen afdroogt en als laatste knijpt ze voorzichtig haar druipende haar boven de tobbe uit. Ze krijgt een kleine, droge doek die ze om haar hoofd wikkelt en dan komt ze nieuwsgierig dichterbij. Er is een soort tuniek, beige, met lange mouwen die in punten eindigen. Daarnaast ligt een kort korset van bruin leer met zwarte veters. Er is ook een lange rok van zijdezacht, wit materiaal met paars borduursel, maar dat lijkt haar volstrekt niet handig. Ze moet tenslotte vliegen op Poffie.

"Het spijt me, de rok is prachtig, maar die kan ik niet gebruiken. Kan ik mijn eigen legging weer terugkrijgen?"

Alsof de vrouw weet waar ze aan denkt, lacht ze haar begrijpend toe. "De rok is voor nu en voor aan het hof. Jouw legging is gewassen, hij zal voor je klaar liggen wanneer je morgen wakker wordt. Pas nu eerst deze spullen, zodat ik weet of ze nog versteld moeten worden."

Opgelucht, dat er niet van haar verwacht wordt dat ze voortaan in lange rokken moet lopen, neemt ze een dun broekje en hemdje aan wat voor ondergoed moet doorgaan. Ondanks dat ze prima doen waarvoor ze gemaakt zijn, hoopt Emma toch dat ze haar eigen spul terugkrijgt de volgende dag.

De tuniek voelt heerlijk zacht aan, maar wanneer haar het korset wordt voorgehouden, fronst ze.

Mevrouw Elken draait haar echter resoluut om en snoert het ding vast met een snelheid die aantoont dat waarschijnlijk elke vrouw hier er één draagt.

Emma probeert haar buik uit te zetten tijdens het aansnoeren, in de hoop dat ze iets meer ademruimte zal hebben als alle touwtjes op hun plek zitten. Het korset wordt echter niet zo strak aangetrokken als ze had gevreesd en opgelucht laat ze haar adem weer ontsnappen. Gefascineerd kijkt ze omlaag. Ondanks dat het ding meer een brede riem is, duwt het toch haar borsten een klein stukje omhoog. Bijkomend voordeel.

De rok kan ze eenvoudig onder de tuniek omhoogtrekken en vastknopen met een lint. Wanneer alles op zijn plekje zit, draait ze een paar keer verrukt om haar as. Ze is absoluut geen jurken-meisje, maar dit ziet er, in ieder geval vanuit haar oogpunt, geweldig uit.

Wanneer mevrouw Elken de doek om haar haar losmaakt, voelt ze ineens de koude slierten tegen haar blote rug vallen. Met een moeilijke armbeweging voelt ze aan de achterkant van de tuniek en bijna wil ze roepen dat de stof is gescheurd, als ze hoort: "Dat is voor de vleugels, natuurlijk. Nu, sta stil, dan kam ik je haar. Ik hoor de mannen thuiskomen."

De vleugels? Emma is zo ondersteboven van dat ene kleine woordje, dat ze nauwelijks stilstaat bij het feit dat Shai weer terug is.

Is de vrouw serieus? Hoort ze echt vleugels te hebben? De bedachte tweede verhaallijn schiet door haar hoofd. De fee die haar vleugels terug moet winnen. Zou dat echt zijn? Daar had ze nog helemaal niet over nagedacht. Maar waarom eigenlijk ook niet? De draak is tenslotte ook echt.

Voor de zekerheid voelt ze aan haar oren. Die zijn gelukkig nog steeds rond.

Wanneer haar steile haar helemaal glad op haar rug hangt en het gat in de tuniek bedekt, knikt mevrouw Elken tevreden. Emma voelt haar hart kloppen in haar keel wanneer ze eraan denkt dat ze over een paar tellen Shai zal zien in deze kleren. Ze lijkt nu wel een beetje op de tekening die hij gemaakt had, is dat toevallig? Het plaatje van de prins staat haar echter niet meer helder voor ogen. Zou hij ook in bad zijn geweest?

Ze stelt zich de lange Shai voor in een kleine, ronde tobbe en begint prompt te giechelen. Nog steeds met een grijns op haar gezicht, loopt ze achter haar gastvrouw de slaapkamer uit. Haar voeten zijn nog bloot, maar omdat ze straks toch gaat slapen, maakt dat haar niet veel uit.

Haar ogen schieten door de woonkamer, waar olielampen zijn aangestoken. Het dorpshoofd is bezig met het aanmaken van een vuur in de stenen haard en zijn vrouw trekt zware dekens uit een hoge linnenkast.

Ze ziet haar laarsjes staan op een gevlekte lap, naast de voordeur, maar dan valt haar blik op Shai. Hij staat naast de eettafel en zijn mond staat open.

Verlegen worden lukt niet helemaal, want wanneer ze ziet wat hij aanheeft, kan ze niets anders doen dan hard in lachen uitbarsten.