"De punten van Kerstin kunnen absoluut niet, ze zijn veel te laag. We verwachten van haar veel beter en we willen jou vragen om te zorgen dat zij beter haar best doet. Ze moet aan de universiteit en de beste opleiding studeren zodra ze hier op de middelbare school klaar is. Zoals het nu gaat zal dat niet gebeuren. Thuis maakt ze nooit huiswerk of is ze nooit aan het leren, en zelfs als we er iets van zeggen, begint ze er niet aan."

De ouders van Kerstin zitten met hun dochter tegenover de mentor en tieren erop los. Kerstin zit met omhooggetrokken schouders ineengedoken vanwege de tirade, en toch voelt ze zich niet aangesproken. Ze herkent zich niet in de woorden van haar ouders. En de reden dat ze thuis niks doet is omdat ze altijd haar huiswerk af heeft, alsook dat gymnasium voor haar zeer gemakkelijk afgaat. Meerdere malen heeft ze het haar ouders gezegd, maar ze weigeren te luisteren naar haar. Haar mentor zit met opgetrokken wenkbrauwen te luisteren naar de tirade, en zo nu en dan gaat zijn blik op bezorgd richting Kerstin.

"Mevrouw en meneer Werner, mag ik u erop attenderen dat Kerstin de beste leerling is van de gehele school?" Voor hij verder kan spreken, doet de moeder van Kerstin een duit in het zakje.

"Ga je het nu weer hebben over het 'feit' dat zij de beste van de school is?" Met haar vingers geeft Kerstins moeder haakjes in de zin aan. Hoewel Kerstin niet had gedacht dat haar ouders haar mentaal nog pijn konden doen, krimpt ze in elkaar als het duidelijke ongeloof van haar moeder hoort.

De docent reageert niet op de moeder, en gaat verder waar hij is gebleven. "Ze doet tweetalig gymnasium, haalt zonder te hoeven leren met alle vakken alleen maar negens en tienen, helpt andere leerlingen met vakken waar ze moeite mee hebben en heeft een ongekend muzikaal talent. Huiswerk heeft ze heel snel af, en zij hoeft thuis niet te leren. Ik vind u voor een ouder erg negatief praten over uw eigen kind." Eerst laat de mentor een stilte vallen, waarbij zijn blik ernstig staat en hij wijst naar de ouders die tegenover hem zitten. De ouders openen hun mond, om daarna weer dicht te doen zonder een geluid te produceren, alsof ze op hun plek zijn gezet. De aandacht van de man gaat verder naar Kerstin zelf, waarbij zijn blik iets verzacht.

"Ik weet dat je graag muzikaal bekend wil worden, ook al kan je zoveel meer worden en één van de beste studies volgen die er zijn. Slimmer dan je eigen ouders ben je, je hebt meer talenten dan wie dan ook." De mentor wijst van haar naar haar ouders en terug, en zijn blik staat streng waarbij de wenkbrauwen elkaar raken, terwijl zijn ogen vriendelijk staan. "Ook al is het beter om eerst een studie af te ronden zodat je op dat diploma later nog terug kan vallen, het is jouw keuze." Zijn gezichtsuitdrukking gaat van streng naar zachtaardig, en een glimlach verschijnt op zijn gezicht. "Maar, is er iets waarmee ik je kan helpen? Je ouders boren je onnodig de grond in zonder daar recht toe te hebben. Kan het zijn dat je thuis geen goede leefomstandigheden hebt?"

Nu is het de beurt aan Kerstin om haar mond open te doen, maar voor ze zelf iets kan zeggen, is haar vader haar voor. "Ik weet niet waar je het over hebt. Wij geven alle liefde aan onze dochter, maar vinden wel dat ze beter haar best moet doen. Ik heb hier een rapport van haar, en heeft alleen maar magere vijven en zessen. Hoe u erbij komt dat mijn dochter tweetalig gymnasium doet is mij een raadsel, want ze doet vmbo-basis. Dit is het bewijs dat ze een hopeloos geval is." Meneer Werner pakt een rapport en laat het aan de mentor zien.

"Dat, beste meneer Werner, is geen rapport afkomstig van ons. Ik hoef het niet nader te inspecteren, want ik weet dat het niet ons logo heeft. De naam klopt ook niet van de school, want wat daar staat is niet de naam van deze school. Ik kan zo zien dat de naam veranderd is. Daarnaast, wij docenten liegen niet over het niveau van uw dochter. Uw dochter doet weldegelijk tweetalig gymnasium en heeft hogere punten dan u ooit behaald heeft. Ik weet misschien niet hoe u erbij komt om een rapport te vervalsen, maar wat ik wel weet is dat dit rapport mogelijk van uzelf is en u ooit dat niveau had en nu een veel lager niveau heeft dan wat u heeft gevolgd. En het zou fijn zijn als u uw eigen dochter hier bij mij aan het woord laat zonder bedreigen naar haar van uw kant." De mentor haalt het echte rapport van Kerstin tevoorschijn. Veel hogere punten zijn zichtbaar, en ook de opleiding twee gymnasium staat er duidelijk bij met haar naam.

"Mijn ouders kleineren me altijd en ik weet niet waarom. In hun ogen kan ik niets, en ze blijven me als een klein kind behandelen. Ze doen alsof ik dom ben, schelden me uit zonder reden. Fysiek ben ik in orde, maar mentaal heb ik een enorm trauma opgelopen door mijn eigen ouders. Door hun gedrag naar mij zie ik hen niet als mijn ouders. En ik wil van hen af. Ik wil op mezelf wonen, ik wil weg van negatieve mensen zoals zij, net zoals dat ik af wil van die lelijke naam die ze me gegeven hebben. Ik wil mijn naam veranderen in een naam dat niet aan hen linkt."

"Zonder ons zal je het niet overleven, dus je zal bij ons moeten blijven. Hoe wil je anders aan je geld komen?" begint haar moeder, maar ze wordt meteen door Kerstin afgekapt.

"In tegenstelling tot jullie leef ik niet met een uitkering en weet ik wat werken is. Ik scharrel mijn eigen geld bij elkaar. Ik heb al genoeg gespaard voor een zesjarige studie, voor een tweedehandsauto én voor het veranderen van mijn naam. Dus ik kan makkelijk zonder jullie leven. Jullie kunnen gewoon niet tegen zelfstandige nakomelingen," weert Kerstin zich. Ze laat even een stilte vallen. "Zodra ik uit huis ben, maakt niet uit wanneer, wil ik nooit meer iets met jullie te maken hebben. Dit is jullie allerlaatste kans om mij beter te behandelen, normaal tegen me te gaan doen en minder hatelijk te zijn."

De vader wil een weerwoord bieden, maar de mentor houdt een hand omhoog om iedereen tot stilte te manen. "Genoeg, zoiets zeg je niet voor de lol. Het is mij duidelijk dat jullie thuissituatie niet klopt. Kerstin is met haar achttien jaar volwassen en – is dus – zelfstandig, en als ouder hoor je je eigen kind altijd te steunen. Dat doen jullie niet, dus het is verstandiger om het hierbij te laten." Dan richt hij zich tot de leerlinge. "Ik ben bereid je te steunen tijdens je studie wanneer je op kamers gaat, en zeker ook om je droom werkelijk te laten worden. We zullen elkaar nog spreken zonder je ouders, voor nu rond ik dit gesprek af." Dan richt hij zich tot haar ouders. "De volgende keer dat u mij of een collega spreekt bent u positiever over uw dochter. Gezien de leugens die u zojuist verteld heeft zullen wij eerder Kerstin geloven dan u."

De mentor en Kerstin staan op en haar ouders volgen mopperend, terwijl ze proberen te bevatten wat die leraar hen net voor de voeten heeft geworpen. Kerstin geeft netjes een hand, maar daar zijn haar ouders te boos voor. Zonder nog iets te zeggen lopen ze het lokaal uit, waardoor ze missen dat Kerstin haar mentor een dankbaar knikje geeft. Langzaam volgt de jongvolwassene haar ouders.

Enkele dagen later ontmoet Kerstin haar mentor opnieuw in een persoonlijk gesprek. Dit keer is ze alleen. Proberend pijnlijke grimassen te voorkomen, laat ze haar zwarte schooltas van haar rug glijden en gaat zitten. Ze blijft stil, niet goed wetend wat ze moet zeggen. Haar gezichtsuitdrukking geeft opluchting weer als ze naar de lege stoelen naast haar kijkt. De mentor verbreekt de stilte.

"Hoe is het nog gegaan thuis? Je bent erg teruggetrokken en lijkt pijnlijke grimassen te trekken. Is er iets gebeurd?" De stem van meneer Hartmann klinkt bezorgd, en hij kijkt Kerstin aan die naar beneden kijkt. Ze probeert de tranen binnen te houden.

"Bij thuiskomst begon het al, vanuit het niets kreeg ik van vader tientallen klappen. Hij deed een paar, maar eiste ook dat mijn moeder hetzelfde deed en zo hard mogelijk. Nu kan ze niet hard meppen, maar pap deed ook zo nu en dan een klap op mij als voorbeeld voor mam. Ik mag er eigenlijk niets over zeggen, en mijn vader dreigt me te vermoorden als ik aangifte doe. Ik had niet zo bijdehand mogen doen tijdens het oudergesprek en ze vonden dat ik u had ingepalmd en dat zij het ware rapport hebben van mij." Haar stem breekt, en de tranen stromen over haar wangen.

De ogen worden groot van meneer Hartmann van dit nieuws. "Ik weet niet hoelang de fysieke mishandeling al plaatsvindt, maar zelfs al is het nog maar net begonnen, je moet aangifte doen. Ik zal voor je kijken hoe we dat kunnen doen, maar ik ga je helpen ervoor te zorgen dat je nu al op jezelf kan wonen op kamers en dat je naam verandert kan worden zodat je ouders je niet meer gemakkelijk vinden. Financieel zal ik je steunen. Daarnaast, als je wil kan ik ook regelen dat je gesprekken krijgt met een vertrouwenspersoon." Hij spreekt zacht, en wrijft ondertussen met zijn hand over de rug van Kerstin, niet beseffend wat dit met de leerlinge doet. Kerstin zelf snakt naar adem en begint te trillen. Dan beseft hij dat hij moet weten naar welke naam zijn leerlinge wil veranderen en ook haalt hij snel zijn hand van haar rug af. "Sorry, ik wilde je troosten maar dit gebaar kan voor jou anders overkomen."

"Katherine Düvelmeijer. Ik wil dit als mijn naam gebruiken en zeker ook gewoon als artiest. Ik weet nog niet of ik zonder band ga of dat ik een band ga proberen te vormen. Ik denk dat ik het gewoon solo doe."

"Je weet toch dat als je gaat optreden dat je dan livemuziek moet maken en dus altijd wel een band nodig zal hebben?"

"Ja, maar desnoods maak ik wel opnamen zonder zang die ik kan gebruiken tijdens het optreden, maar zover is dat nog niet, dus eerst wil ik gewoon beginnen met muziek maken in het openbaar."

Meneer Hartmann geeft een glimlach. "Ik waardeer je wil terwijl je een vreselijke situatie hebt, Kerstin. Ik denk dat het je wel gaat lukken om bekend te worden onder je nieuwe naam Katherine. Je weet overigens toch wel dat je ook je telefoonnummer moet veranderen zodat je ouders geen contact met je kunnen opnemen?"

"Ik pak gewoon een extra nummer. Mensen die ik na mijn naamsverandering leer kennen krijgen dan mijn nieuwe nummer. Zo zouden mijn ouders alsnog contact met me opnemen wanneer ze bijgedraaid zijn en hun excuses voor hun gedrag willen aanbieden." Katherine zegt wel het woord ouders, al heeft ze niet het gevoel dat de mensen bij wie ze woont ook echt haar ouders zijn.

De dagen erna is Kerstin naar het gemeentehuis geweest voor de naamsverandering, en heeft ze aangifte gedaan tegen haar ouders voor mishandeling. Foto's van blauwe plekken, en ook opnamen die ze gemaakt heeft en waarin duidelijk te horen en te zien is dat ze wordt mishandeld worden met de aangifte meegestuurd. Haar ouders zijn daarop duidelijk zichtbaar en hoorbaar, net zoals haar geschreeuw. Ook op kamers wonen wordt geregeld en ze heeft dan ook een studentenkamer weten te regelen waar ze haar huur voor betaald.