Susan

Kokhalzend kom ik overeind. Ik spring uit bed en bereik net op tijd de wc. Als het over en mijn maag rustig is blijf ik nog op de wc leunen. Ik ben doodmoe en het zweet breekt me uit. De koude rillingen lopen over mijn rug. Ik voel mijn maag weer en leun weer over de wc-bril. Ik spuug alleen maar slijm uit en na een tijdje is mijn maag weer rustig. Hijgend sta ik op maar val meteen weer op mijn knieën. Zwarte vlekken verschijnen voor mijn ogen, alles draait en dan komt de grond snel dichtbij.

Ik wordt zwetend wakker op een koude tafel. Er ligt wel een deken over me heen maar die biedt niet veel warmte. Ik ben helemaal stijf geworden en kom daardoor langzaam overeind. "Suus" fluistert iemand. Ik draai mijn hoofd naar links en zie Caspian in een hoek staan. "Je was flauwgevallen. Dokter Cornelius heeft je onderzocht" Hij hapert en zijn mond vormt een ronde o. Ik ga helemaal rechtop zitten maar wordt meteen weer duizelig. Caspian merkt het op en snelt naar me toe. Hij slaat zijn armen om mijn schouders en trekt me tegen zijn bordt. Hij begint te snikken en zijn tranen rollen in mijn haren. "Caspian!" zeg ik verbijsterd. "Wat is er? Ga ik dood?" Mijn stem klinkt hard en schel. Caspian duwt me van zich af en schudt zijn hoofd. Angst komt in me op. "Wat i-is er dan?" Ik probeer moedig te klinken. "Hades. H-Hij" Caspian stopt en zijn ogen spuwen vuur. "Hij heeft je zwanger gemaakt Susan. Maar we zorgen ervoor dat het kind niet geboren wordt!" zegt hij kwaad. Mijn hart slaat over en begint sneller te kloppen. Wat?! Hades zei dat hij me daarom ontvoert had en, en het is hem gelukt. Vreemd genoeg ben ik niet verdrietig of bang, nee ik ben woedend! "En nu?" vraag ik knarsetandend. Caspian kijkt me verbaasd aan maar daarna lacht hij vreemd genoeg. "We halen de baby uit je"