Rood

Rood. Alles was rood. Zijn handen waren rood. Het bloed op zijn handen kleefde aan zijn hart. Zijn hart viel dieper en dieper, was onderweg naar een duister dal. Zijn handen waren zo rood, zo doods. Zo verschrikkelijk rood. Zijn hele lichaam trilde. Zijn hele lichaam schokte. Hij was er, en hij was er niet. De wiebelende lamp aan het plafond deed hem realiseren dat hij nog wel leefde. Hij dacht aan Luke. Aan zijn gezicht. Alles was weggeweest. Luke. Hij hief zijn hand op tot het in zijn gezichtsveld verscheen. Zijn hand was rood, bebloed. Bloed van Luke. Luke. Zijn ogen flitsten heen en weer. Hij voelde zijn wang opgezet en verdoofd. Met zijn tong gleed hij langs de gehavende binnenkant van zijn wang. Hij voelde de hechtingen.

'Luke!' riep hij terwijl hij omhoogschoot. Hij keek om zich heen. Om hem heen lagen kermende soldaten. Hij steunde op zijn handen, slingerde zijn benen over de rand van het veldbed en haalde diep adem. In zijn hoofd werd hij licht, vlekken vormden voor zijn ogen.

'Luke!' schreeuwde hij. Hij stond wankelend op. Greep naar zijn zij, klemde zijn kaken op elkaar. Alles deed pijn, zijn lichaam was gesloopt. Hij begon de ruimte door te strompelen. Hij bekeek elk gezicht. Liet zijn ogen over elke gewonde of overleden man glijden. Langzaam herinnerde hij zich dat hij de bunker in was gerend, dit was geen bunker. Hij schreeuwde zijn naam nog een keer. Hij had geen idee waar hij was, waar Luke was en de wereld begon om hem weg te glijden.

'Adams, houd je rustig. Ga terug.' Zei een vriendelijke stem. Randy keek hem aan. Hij probeerde het gezicht te herkennen. Dit was geen bekende, dit was geen man waarmee hij samen had gewerkt. Hij schudde zijn hoofd. Zijn lichaam schokte en hij kromp in elkaar. De hand op zijn schouder liet hem schrikken. Randy probeerde weg te strompelen terwijl hij krom stond. Hij hield het nog geen twee stappen vol. Hij zakte in elkaar.

'Luke.' Fluisterde zijn gebroken stem. Hij begon te trillen. Rood, zijn handen waren rood. Luke zat aan zijn handen. Hij ademde snel en kreunde zijn naam terwijl hij in elkaar kromp op de grond van het veldhospitaal.

Kamp Gordon was geëvacueerd naar een veiligere basis in het oosten. Er was een veldhospitaal opgezet om de gewonde mannen op te vangen. Ze hadden met man en macht gewerkt om alles zo goed mogelijk te regelen voor de mannen. De commandant had het niet gehaald, evenals de korporaal en de generaal. Er was niets meer voor de mannen uit Kamp Gordon. Hier waren ze, verloren. In de bunker van kamp Gordon hadden ze geprobeerd Luke te redden. Ze hadden Randy meegenomen, hem het zicht van zijn beste vriend ontnomen. Naast de enorme scherf in zijn wang, waren zijn ribben gebroken en had hij zijn enkelbanden gescheurd. De man was woest geweest toen ze de scherven uit zijn wang wilden halen. Ze hadden hem platgespoten. Buiten westen was hij naar het veldhospitaal gebracht. Hij zal het redden, zo goed en zo kwaad als dat zal zijn. Nu hij hier lag, te trillen op de grond, wisten ze dat hij het niet aankon. Hij schreeuwde zijn naam, zijn lichaam beefde onder de angst van verlies. De pijn in zijn lichaam maakte hem niets uit. Zijn vriend, dat was alles wat hij had. Ze tilden hem op, ze legden hem op bed. Hij bleef zijn naam zeggen. Hij krulde zich op, de tranen liepen over zijn wangen. Hij beefde nog altijd. Er was niemand die hem kende. Hij kende hier niemand. Van de honderdvijftig mannen die in kamp Gordon zaten, hadden twintig mannen het gehaald. Niemand wist wat ze gezien hadden, wat ze gedaan hadden. Een enkeling was bij. Niemand zei iets. Het was stil. En dat was alles wat er over was van Kamp Gordon.

Ze brachten hem eten, ze gaven hem te drinken. Hij dronk niets, hij at niets. Hij lag daar, in elkaar gedoken, bang voor alles wat zijn kant op kwam. Een onbekende hospik was naast hem komen zitten, legde zijn hand op zijn arm.

'Adams, ik weet niet wat er is gebeurd. Is er iets wat ik voor je kan doen?' vroeg de man. Randy staarde alleen voor zich uit, keek de man niet eens aan.

'Het is zwaar, maar je komt er doorheen.' Zei hij. Hij kneep even in zijn arm en stond toen op. Een traan gleed over de wang van Randy. Hij lag hier al dagen, zonder iets te weten, zonder een teken van leven van Luke. En niemand vertelde hem iets. Alle beelden herhaalden zich in zijn gedachten. Keer op keer. Bloed, het halve gezicht van Luke. Bloed. Zand. Bloed op zijn handen. Als hij daar was blijven zitten was alles anders geweest.