Naar huis

Hij had niets. Geen kleren om te pakken, geen spullen die hij meenam. Alles was verdwenen. Hij had schone kleren gekregen en dat was het. Nu wachtte hij tot hij naar binnen mocht, met niets anders dan een foto en een ketting in zijn zak. Ze waren met een bus naar het vliegveld van Bagdad gebracht. Waar ze met een passagiersvliegtuig mee zouden vliegen naar Amerika. Ze zouden niet onthaald worden zoals de thuiskomst normaal zou zijn. Niemand wist dat ze kwamen.

De aanval van Kamp Gordon was buiten de media gehouden en niemand hoefde te weten dat deze missie gefaald was. Ze waren gefaalde soldaten, die geen grote thuiskomst verdienden. Ze konden met een simpel economie-ticket ook wel naar huis vliegen.

Randy stapte in het vliegtuig, hij liep op krukken wat het allemaal lastiger maakte. Zijn enkel was verder opgezwollen nadat hij meer was gaan lopen en nu voelde het alsof het zal exploderen als hij er nog eens op zal staan. De vlucht zal lang en pijnlijk worden, wist hij. Een klein tiental andere soldaten stapten ook het vliegtuig in. Niemand zei iets, iedereen was in zichzelf gekeerd. Geen behoefte. Geen gedeeld leed. Het was te pijnlijk om onder ogen te komen.
Randy zocht een plaats naast het gangpad. Hij kreunde toen hij ging zitten, wist niet zo goed waar hij heen moest met zijn krukken. Een steward had hem gezien.

'Geef maar, als er iets is wat ik voor je kan doen moet je het zeggen. Ik heb hier ook nog een stoel vrij, daar heb je meer ruimte.' Zei de man, hij keek vol ontzag naar Randy. Randy fronste en knikte. Hij zat haast opgevouwen tussen de stoelen. Niet alleen het idee dat hij zijn been niet kon rekken maakte hem huiverig voor de vlucht, hij had het benauwd door de weinige ruimte die hij had.

'Dat zal fijn zijn.' Zei Randy. Hij kwam langzaam omhoog, de steward hielp hem, gaf hem zijn krukken. Randy volgde de man naar de plaatsen die achter de wc's zaten. Plaatsen waar normaal vrouwen met kinderen zaten of oude mensen. De steward pakte de krukken van Randy aan terwijl hij ging zitten.

'Ik leg ze hier heen. Weet dat ik respect heb voor u en iedereen die vecht voor de vrijheid in deze landen. Dankjewel.' Zei de man, hij glimlachte kort naar Randy en liep toen weg. Randy knikte, haalde diep adem en keek de steward na. Het gevecht voor de vrijheid had hem een gevangene gemaakt van zijn eigen oorlog.

Hij kon niet slapen tijdens de vlucht. Hij had de steward nog een enkele keer gesproken. De steward had hem drinken gegeven, met een rietje waar hij om vroeg. Langzaam dronk hij het water op. De wond in zijn wang heelde langzaam, eten deed zeer, hij had dagenlang yoghurt gegeten, drinken sijpelde uit zijn mondhoek als hij dronk. Een rietje was de enige oplossing geweest voor zijn gezwollen en pijnlijke gezicht.

De hechtingen in zijn wang liepen van boven zijn lip tot de bovenkant van zijn jukbeen. Twintig hechtingen had de hospik gezegd. Het maakte hem niet uit, hij leefde nog. Zijn gezicht was dan misschien verminkt, toch was zijn gezicht niet weggeschoten. Dat ene litteken was een herinnering voor hem, een herinnering dat hij het niet zo erg had. Dat hij zich verdomme niet moest aanstellen. Hij vertelde zichzelf dat hij een lafaard was om naar huis te gaan, de oorlog was nog niet om. Zijn enkel zal snel helen en die pijnlijke ribben kon hij wel negeren. Hij ging naar huis terwijl er mensen waren die hem nodig hadden.

Maar alle mannen uit Kamp Gordon waren naar huis gestuurd. Want ze hadden te veel leed gezien. Te veel bloed. Het enige wat hen kon helpen was naar huis gaan. Waar ze alles konden laten bezinken. En als ze dat doorstonden, dan konden ze terugkomen. De missie die zes maanden zou duren, had drie weken geduurd. Ze mochten naar huis.

Maar Randy had geen huis. Het landhuis was geen plek meer voor hem, hij had daar immers niets meer te zoeken nu Luke er niet meer was. Hij zal zijn begrafenis bijwonen, als hij die al niet gemist had, en daarna zal hij vertrekken. Waarnaartoe wist hij niet. Hij wist alleen dat hij het niet onder ogen kon komen, het landhuis en alle herinneringen die de plek droeg.