Voor hen stond een groot, betonnen gebouw. Een bunker, letterlijk dan.
Een bunker die ondertussen was omgebouwd tot een museum.
'Grand Bunker. Musée du Mur de l' Atlantique.' las ze op de muur. Ze fronste haar voorhoofd en keek Wolfs vragend aan.
'de Atlantikwall, Eva...'
Ze keek hem verveeld aan.
'Geschiedenis, Eva, Tweede Wereldoorlog, Hitler, weet je wel?' zuchtte hij nu.
'Geen flauw benul over wat jij het hebt, man!' lachte ze nu om zijn onderwijzende toon.
Ook Wolfs kon er wel om lachen. Eigenlijk vond hij het heerlijk om haar nieuwe dingen te leren kennen. Niet om de wijsneus uit te hangen, maar eerder omdat het haar telkens uit haar comfortzone haalde. Dat maakte haar soms meer gespannen, maar soms ook minder. En met Eva wist je meteen waar je het had. Dit gaat ze vervelend vinden, dat merk je nu al.
Stiekem genoot hij daar dan ook van. Zo kon hij weer alles uit de kast halen om diep in haar toch een nieuwe interesse aan te wakkeren. Ze zou nooit toegeven dat het gelukt was, maar hij zou het merken aan de vragen die ze zou stellen, aan de opmerkingen die ze zou maken. Zelfs als het geen fijne opmerkingen waren, vond hij het oprecht plezierig om ze te aanhoren.
Om haar toch wat in te leiden vertelde hij over de Atlantische Muur van Hitler. Hoe het een 5000 kilometer lange aanéénschakeling van verdedigingslinies was, van Zuid-Frankrijk helemaal tot het meest noordelijke punt van Noorwegen. Een verdediging van de Duitsers tegen hun vijand: de Geallieerden.
'Pppff... daar zullen die arme soldaatjes dan wel nooit doorgekomen zijn.' mompelde Eva. Voor haar was het verhaal nu al ten einde. Wolfs trok zijn wenkbrauwen op en probeerde een bulderende lach te onderdrukken.
'Eva, nooit van D-day gehoord?' vroeg hij terwijl hij demonstratief met zijn ogen rolde.
'Ja ja ja,' mompelde Eva weer 'was dat dan hier?'
'Wat denk je zelf? We zijn in Normandië!' zei hij terwijl hij lachend zijn hoofd schudde.
'Oh nee, dan staat dat hier vast vol van die vervelende dingen!' zuchtte ze vol ergernis terwijl ze naar de bunker voor haar wees. Nu bulderde Wolfs het echt uit.
'Jezus, Eva!' riep hij uit.
Ze haalde haar schouders op en moest , door zijn aanstekelijke lach, zelf nu ook verlegen lachen.
'Ja, Eef, ja. Het staat hier vol van die dingen. En wij gaan ze allemaal bezoeken. Ik en jij. Eén voor één.' Hij wiebelde speels met zijn wenkbrauwen en een geamuseerde glimlach verscheen op zijn lippen.
'Ach nee, Wolfs, toe?' smeekte Eva. Wolfs glimlachte liefelijk naar haar, kwam dichterbij en bleef net voor haar opnieuw stilstaan. Zijn speelse glimlach en de twinkeling in zijn ogen verraadden hoe zeer hij hier van genoot.
'Oh jawel, Eva! Alsjeblieft? Doe het dan voor mij? Ik hou van bunkers, Eef! Ze zijn zo stoer, zo gesloten, zo ontzettend moeilijk te veroveren. Soms denk ik zelfs dat ik verliefd ben op ééntje!'
Wolfs knipoogde, nam één van haar verdwaalde haarlokken tussen zijn vingers en streek die zachtjes achter haar oor. Toen liep hij nonchalant richting de ingang en liet Eva blozend en verbijsterd achter.

'Fijn, nu heb je ook gezien hoe die Duitsers hun potje kookten. Kunnen we dan nu gaan?'  
Voor Eva stond een levensgrote pop met een Duits uniform aan. Deze stond bij een kacheltje om te demonstreren hoe de soldaten hier hun voedsel moesten opwarmen.

'Jij bent zo ontzettend aantrekkelijk als je geïrriteerd bent.' fluisterde Wolfs in haar oor.  Eva zuchtte en rolde met haar ogen, maar kreeg het stiekem heel erg warm van deze opmerking. Om te vermijden dat hij haar knalrood hoofd zou zien, ging ze snel verder door de bunker. Deze was echt volledig ingericht met poppen, meubilair, oude wapens, persluchtmachines,... . De curatoren van het museum hadden kosten noch moeite gespaard om je een beeld te geven van het leven van de soldaten in deze bunkers.  Alleen de poppen zijn echt wel aan verfrissing toe.  Eva kon het niet laten om sommige oude objecten van naderbij te bestuderen. Vooral de uitgestalde - en hopelijk ook ontmijnde- bommen en alle verschillende wapens konden rekenen op haar aandacht. Wolfs liep enkele meters achterop. Ook hij keek wat rond, maar vooral keek hij naar die vrouw die een eindje voor hem halsstarrig probeerde te doen alsof het haar helemaal niet interesseerde. Soms zag hij hoe ze voor een vitrine bleef staan en zich vooroverboog om de uitleg bij de getoonde objecten te lezen. En maar volhouden dat het haar niet boeit... .  Ze was zo mooi als ze zich concentreerde. Dan had ze die gedrevenheid, die vastberadenheid om echt alles te weten te komen. Dezelfde gedrevenheid als waarmee ze samen met hem recherchezaken oploste. Samen met haar kon hij echt alle zaken aan. Zij was de beste partner die hij zich maar kon dromen.

'Ach nee hé, hebben ze hier nou nergens chinees op de kaart?'
Wolfs lachte luid en liet zijn menukaart zakken om het beeld van een zuchtend een fronsende Eva zeker niet te missen. Het was al laat op de middag en ze hadden toch besloten om nog snel even iets te eten in een plaatselijk restaurantje. Daarna zouden ze opnieuw met de motor verder trekken.
'Zoek jij maar iets voor mij uit.' Eva sloot haar menukaart en keek haar partner afwachtend aan.
'Komt in orde, baas.' glimlachte hij.
Eventjes later zat Eva over haar eenvoudige salade gebogen, terwijl Wolfs van de oesters op zijn zeevruchtenschotel slurpte.
'Pff... vies goedje, hoor!' zei Eva terwijl ze haar neus optrok en in de richting van de oesters gebaarde.
Wolfs lachte hoofdschuddend.
'Wat ben jij vandaag snel geïrriteerd in alles, zeg!'
Eva haalde haar schouders op.
'Zit je met iets?'
'Ik zit met vanalles!' mompelde Eva.
'Wil je het mij vertellen?'
Eva schudde haar hoofd.
Nee, nu heb ik er echt geen zin in.
Het bleef eventjes stil tussen hen.
Toen sprak Eva opeens, zonder het zelf eigenlijk te beseffen, haar gedachten uit.
'Waar wil je eigenlijk naartoe met dit?'
Wolfs keek verbaasd op. Enerzijds was hij verbaasd door het doorbreken van de stilte, maar anderzijds ook echt om de vraag zelf. Hij keek op in de ogen van zijn partner en keek vragend terug.
'Met deze reis, bedoel ik.' legde ze haar vraag wat beter uit.
'Ik dacht dat we het erover eens waren dat we geen echte bestemming hadden. We zien wel waar we naartoe gaan en op welke plekken we stoppen.'
'Ja, dat is waar... .' zuchtte ze nu. Hij begrijpt me niet.

'Maar dat is niet wat je bedoelde, hé?' zei hij nu schuldbewust. Hij wist meteen waar ze op doelde, maar wist gewoon niet meteen wat te antwoorden. Wat kon hij antwoorden zonder haar het gevoel te geven dingen te willen overhaasten? Maar nu zij zelf de moed had om erover te beginnen, kon hij haar niet met een kluitje het riet insturen. Dit was een stap voor haar. Hij kon haar nu niet in de steek laten. Eva schudde zachtjes haar hoofd en keek nu verlegen naar haar ondertussen lege bord.

'Ik bedoel...' begon ze zachtjes 'wat wil je bereiken met deze reis? Waar hoop je op?'

Wolfs zuchtte diep.

'In mijn ogen zijn dat twee verschillende vragen. Wat ik wil bereiken, is een simpele vraag. Ik wil ervoor zorgen dat je me stilaan terug vertrouwt zodat we tenminste kunnen blijven samenwerken. Als we dat hebben bereikt, zijn we in mijn ogen klaar om huiswaarts te keren.'

Ze knikte instemmend en dwong zichzelf voor zich uit te kijken.

'En wat is het dan dat je hoopt?' vroeg ze nu met een brok in de keel terwijl haar ogen werden gegrepen door de zijne.  Nu was het Wolfs zijn beurt om verlegen weg te kijken. Hij haalde zijn schouders op en zuchtte. Hij kon alleen maar met zijn hoofd schudden.

'Wolfs?' moedigde ze hem aan om toch te spreken.

'Ik wil terug met je kunnen samenwerken, Eef. Dat veegt hoe dan ook alles , en zeker het meest onrealistische, van wat ik echt hoop van de baan.' zuchtte hij zacht terwijl hij haar nu bang aankeek.  Verbaasd door zijn gelatenheid, trok Eva haar wenkbrauwen op.

'Is dat niet een slap excuus om helemaal niets te hopen? Net zoals we al meer dan 10 jaar doen alsof we niets hopen?'

'Ja, Eef. Dat is het.'   Hij haalde schuldbewust zijn schouders op en zuchtte:

'Ik durf gewoon niet. Nog niet.'

Bedankt aan iedereen die al stemde en/of reageerde!  Dat vind ik echt super leuk! Xxx