Mevrouw Mechels had hen gebeld. Het was nog geen week geleden dat ze haar over hun huwelijk hadden verteld en nu al zou het verdict vallen. Ze moesten naar het bureau komen. Dit ging het einde worden. Het einde van een samenwerking die eigenlijk voor de eeuwigheid was bestemd. Nog éénmaal kneep Wolfs in de hand van zijn werkpartner. Nog éénmaal, nu ze nog zijn werkpartner was. Nog één keer keek hij haar geruststellend aan en vervolgens stapten de twee het politiebureau binnen.
'Kijk eens aan! Daar zijn ze!' riep Mechels met een grote glimlach toen ze haar twee rechercheurs het bureau zag binnen komen.
Is dit nou echt? Staat ze ons nou echt in een volle kantoortuin op te wachten?
En waarom doet ze nou opeens alsof ze blij is ons te zien?
Eva en Wolfs wisselden even een verbaasde blik, maar nog voor één van de twee hun baas kon begroeten riep deze al met een bulderende stem:
'Dames en heren, collega's, stop maar even met werken. Mag ik even van jullie aandacht?'
'Wat doet u nu?' siste Wolfs paniekerig.
Dit kan ze toch niet menen! Ze gaat mij in het bijzijn van heel het politiekorps de zak geven!
'Open kaart spelen, meneer Wolfs. Hetgeen jullie twee al die jaren zo moeilijk vonden, toch?'
Mechels grijnsde breed en gebaarde naar hem en Eva. Totaal overdonderd bleven de desbetreffende rechercheurs haar aanstaren. Mechels wierp hen nog even een geamuseerde blik toe en richtte zich dan opnieuw tot haar volledige korps:
'Beste collega's, zoals jullie merken is ons koningskoppel terug opgedoken. Nou zijn we van Wolfs gewend dat hij zo zijn "momentjes" neemt, maar van Eva hadden we dit natuurlijk niet verwacht.'
Nu wordt het nog mooier! Ze heeft ons nota bene zélf op verlof gestuurd!
Tussen de toehoorders ontstond meteen wat gegiechel en Eva had het gevoel dat de vloer onder haar voeten wegzakte. Hulpzoekend keek ze Wolfs aan, maar deze kon alleen machteloos zijn hoofd schudden. Hij wist ook niet wat deze vertoning moest voorstellen. Mechels ging ondertussen ongestoord verder:
'Maar goed, voor we weer terug tot de orde van de dag kunnen overgaan, moeten Eva en Wolfs nog een mededeling doen.'
Mechels draaide zich onheilspellend richting hen en zei: 'Nou... ga jullie gang...!'
Geschrokken keek Wolfs naar Eva en ongemakkelijk begon hij zijn gewicht van het ene been op het andere te verplaatsen. Eva keek in een wanhoopspoging richting Marion, maar die kon alleen maar haar schouders ophalen als teken dat ze hier ook helemaal niets van wist.
Wolfs schraapte zijn keel en met lood in zijn schoenen begon hij:
'Nou, goed... euh... iedereen weet dat Eva en ik een heel heftige periode achter de rug hebben en het was heel moeilijk om hier samen door te komen. Niet alleen als werkpartners, maar nou ja... ik bedoel: ook gewoon thuis. Daarom...'
'Wij zijn getrouwd!' flapte Eva er opeens luid uit. Ze hield het niet meer. Wolfs kennende ging hij nu héél lange inleiding geven en maar wat rond de pot draaien. Waarschijnlijk zou hij uiteindelijk wel to-the-point komen, maar ze hield het niet meer. Ze moest het zeggen. Ze wou het verdomme wel van de daken schreeuwen! Wat had ze nog te verliezen?
Verbijsterd keek Wolfs naar zijn vrouw. Hij zag haar verontschuldigend naar hem kijken en kon een apetrotse glimlach niet meer bedwingen.
Recht door zee. That's my girl!
Lange tijd bleef het stil in de kantoorruimte. Iedereen moest het nieuws even op zich laten inwerken. Opeens klonk de overdonderde stem van Dick:
'Ge...ge... getrouwd? Met die... die die... vént????' stamelde hij terwijl hij van Eva naar Wolfs keek en die laatste aankeek alsof hij naar een stinkende vuilnisbelt keek. 'Krijg nou wat! Godver... godverdomme, krijg nou wat! Eva! Jij bent GEK, mens, echt gek! Je had toch gewoon met mij kunnen... ??? Nou ja... we hadden toch goed kunnen... maar toch niet met die ouwe zak! Hij kan het waarschijnlijk niet eens meer zonder daarvoor een pil te moeten slikken! En daar wil je dan mee trouwen? Nu ben je de rest van je leven een bejaardehulp! Begrijp je dat wel goed? GEK MENS! Nou, dan hoeft het voor mij ook niet meer hoor! GOD-VER- GOD- VER-DOMME!'
Iedereen begon te lachen en terwijl hier en daar een collega voor het bruidspaar begon te applaudisseren, liep Dick woest en aangeslagen door zijn eigen publieke vernedering richting de kleedkamers. Wolfs en Eva bleken de enige te zijn die hier helemaal niets van begrepen. Ze wisten wel dat Dick een bepaalde interesse had in Eva, maar dat hij zo boos werd, leek hen allebei op zijn zachts gezegd overdreven.
'Wat heeft die?' vroeg Wolfs verbaasd aan Mechels terwijl hij naar de kleedkamers wees.
'Oh... Dick? Die heeft net een blauwtje gelopen. Kan 'ie blijkbaar niet zo goed mee om.'
'Hoezo?' vroeg Eva.
'Hij wou je nieuwe partner worden. En hij hoopte niet alleen maar wat met jou te rechercheren als je begrijpt wat ik bedoel... .' bemoeide ook Marion zich met het gesprek.
'Euh... nee...' schudde Eva overrompeld haar hoofd.
'Jezus, Eef, wat ben je soms toch naïef! Ik zei het je toch al: hij wil jou alleen maar in zijn bed!' bulderde Wolfs van het lachen.
'Ja, nou...' zei Marion wat ongemakkelijk 'ja... hij was inderdaad uit op... seks. En hij heeft er de voorbije weken zowat met het gehele bureau zijn leven op verwed dat hij jou eventjes snel zou kunnen overtuigen van het feit dat hij toch wel een veel betere minnaar is dan Wolfs.'
Eva werd knalrood van schaamte, maar Wolfs grijnsde triomfantelijk.
Ze is van mij, "Dickiedick", alleen van mij. En wel voor altijd.
Ondertussen baande verschillende collega's zich een weg naar voren om Eva en Wolfs te feliciteren, maar Mechels hield hen tegen.
'Niet zo snel mensen, nog even luisteren allemaal! Hoe gezellig heel die trouwerij ook mag zijn, dit heeft consequenties voor de werking van dit korps. Zoals jullie allemaal wel weten, moeten meneer en mevrouw Wolfs nu als recherchepaar uit elkaar en één van de twee zou dus moeten worden overgeplaatst. Meneer Wolfs zou ons willen verlaten, maar dan zoeken we dus een nieuwe partner voor Eva. En Dick...' pauzeerde Mechels even met een heimelijke glimlach 'Nou ja... Dick heeft net zijn kandidatuur ingetrokken, lijkt mij. Maar nu komt de hamvraag: wie wordt het dan wel?'
Het plezierig gegniffel tussen de collega's werd meteen vervangen door een oorverdovende stilte.
'Nou, geen kandidaten?' grijnsde Mechels alsof ze aan één grote triomftocht bezig was.
Wolfs en Eva keken hulpzoekend naar de menigte collega's voor hen, maar zagen hier en daar alleen maar mensen met hun hoofd schudden. Anderen keken zelfs zenuwachtig naar de grond. Het was net of er werd een vrijwilliger gezocht voor één of andere veel te gevaarlijke undercoveropdracht.
Eva begon ook voor háár baan te vrezen en riep nu geïrriteerd:
'Komaan zeg! Er moet toch iemand zijn? Romeo?'
Romeo schudde met zijn hoofd: 'Sorry Eva, het is niet persoonlijk bedoeld hoor, maar ik blijf liever bij Marion. Ik hou van mijn werk zoals het is. Recherche is toch niets voor mij.'
Radeloos deed Eva nog een nieuwe poging:
'Ferdy dan? Alsjeblieft???'
Ferdy bleef stil en staarde naar de grond.
'Alsjeblieft?' smeekte Eva nog eens.
'Nee, sorry, Eva. Echt geen tweede keer met jou. Ik wil je niet beledigen maar hoe Wolfs met jou kan samenwerken is voor mij een groot raadsel. Ik ga écht niet zijn plaats innemen.' stotterde Ferdy uiteindelijk toch.
'Helemaal mee eens' sprong een andere rechercheur hem nu lachend bij 'Echt waar, Wolfs, ik begrijp niet hoe je het met háár volhoudt. En ik begrijp nog minder van die trouwerij van jullie! Dat je je verstand verliest door haar knappe verschijning valt nog te begrijpen, maar er na meer dan tien jaar zelfpijniging ook nog eens mee trouwen is echt gek, man!'
Iedereen begon te lachen terwijl Eva vanbinnen wel kookte van woede. Ze keek naar Wolfs en zag hoe hij grijnzend naar haar keek.
'Komaan Wolfs, zeg jij nou ook eens wat, man!' beet ze hem boos toe.
'Ja, Eef...' haalde hij lachend zijn schouders op 'Wat wil je nou dat ik zeg?'
'Wát? Wat denk je nou zelf?' riep ze nu woedend naar haar echtgenoot terwijl ze helemaal uitzinnig haar handen in de lucht smeet.
'Bijvoorbeeld dat ik wél een goed partner ben! Ik ben toch altijd stipt en... en... en... nauwgezet. Ik zet mij toch altijd voor honderd procent in? Voor elke zaak! Toch? Ik ben toch te vertrouwen? Wel, zeg dát dan!!!'
Terwijl de meeste collega's zich door Eva's uitbarsting net nog ongemakkelijker begonnen te voelen, stond Wolfs zijn voormalig werkpartner nog steeds rustig en met een uitdagende grijns aan te kijken.
'OK dan.' zei hij kalm en toen wendde hij zich opnieuw tot de rest van het korps.
'Beste collega's,' begon hij op een plechtige toon terwijl hij Eva nog even met een schalkse glimlach aankeek: 'Eva Van Dongen, oh sorry macht der gewoonte, Eva WOLFS is écht de PER-FEC-TE werkpartner.'
Het sarcasme droop van Wolfs' stem en deed haar maag verkrampen.
Hij vindt dit nog leuk ook.
Eva wou hem de mond snoeren, maar ze kwam te laat. Wolfs ging alweer verder met zijn betoog. Zijn stem klonk zo stroperig en tegelijkertijd vol sarcasme. Hij leek net één of andere presentator van zo'n teleshopping die de kijkers op uiterst charmante maar achterbakse wijze een totaal onbetrouwbaar en onnuttig keukenhulpje probeerde aan te smeren.
'Ze is... wat was het nou weer, Eef? Ah ja! Nauwgezet en stipt! En ook héél erg betrouwbaar! Ze zal je echt nooit in de steek laten. Nooit... nou ja, tenzij zíj vindt dat jij het verdiend natuurlijk. Ja, eigenlijk is ze een héél gemakkelijke collega. Ook in omgang en in contact. Je ziet het zo aan haar houding, toch? Ze is open, spontaan, eerlijk en ga zo maar door. Ze is altijd in voor grappen en grollen. Ze loopt over van humor. Elke minuut van de dag doet ze je lachen en plezier maken. Ze is echt nooit een keertje chagrijnig en altijd goed gehumeurd. Ze is attent, gedienstig, meevoelend. Helemaal het empathische type dus. Ze zal je ook altijd haar theorieën met betrekking tot een zaak rustig en geduldig uitleggen en vindt jouw mening oprecht héél belangrijk. Ze is héél collegiaal. Haar geduld met haar partner is echt ... wat kan ik zeggen? ONEINDIG? Ja, oneindig! Niet normaal. Ja, Eef... dat geduld van jou is écht je grootste troef, nietwaar?' sprak Wolfs breed grijnzend terwijl hij Eva met een opgetrokken wenkbrauw aankeek.
Iedereen keek verbijsterd en met een hoogst ongemakkelijk gevoel van Wolfs naar Eva. Wat heeft die man lef, zeg! Niemand durfde nog een spier te bewegen. De meeste collega's hadden het gevoel dat er elk moment een bom kon ontploffen. Marion perste haar lippen op elkaar in een poging om een bulderende lach te onderdrukken. Net als Romeo en Mechels.
Iedereen zag toe hoe Eva haar man vol ergernis en irritatie aanstaarde en je kon haar hoofd wel met de seconde roder zien worden.
'FLO-RIS WOLFS!!' schreeuwde ze uiteindelijk stijf van woede.
Ze gebruikt mijn voornaam. En dit keer niet liefkozend. Ik heb haar écht geïrriteerd.
Grappig. Opwindend. Zó onweerstaanbaar lekker.
Eva beende met grote passen richting de uitgang en Wolfs liet zijn ingehouden schaterlach de vrije loop. Mechels moest zelf ook een lach onderdrukken, maar riep meteen streng:
'VAN DONGEN!'
'Ze heet "Wolfs" nu... ' mompelde haar man waarna hij het uitgierde van het lachen.
'Van Dongen... Wolfs! Wat het ook mag wezen. Kom terug! Nú! We waren nog niet uitgepraat!' brulde Mechels helemaal in de war door die naamsverandering.
Eva draaide zich nog steeds woest om en keek met een vlammende blik recht in de ogen van haar man. Zijn prachtig blauwe ogen glinsterden van de pret, maar daarnaast straalden er ook zoveel tederheid en genegenheid uit. En als ze naar de geruststellende lach om zijn lippen keek, ontdooide haar hart. Ze rolde met haar ogen en zuchtte met een kleine lach.
OK, ik had hem zelf gevraagd mij bij de collega's aan te prijzen. Ik had kunnen weten dat hij het in het belachelijke ging trekken.
'Sorry Eef... ' klonk er ondeugend maar teder uit zijn mond en voor ze het wist stond ze weer naast hem. Hij legde nonchalant zijn arm rond haar schouder en drukte een kus op haar kruin.
'Dus samengevat: ' nam Mechels nu het initiatief, want dit schouwspel had nu wel lang genoeg geduurd 'Wolfs wil overgeplaatst worden en Eva zoekt een nieuwe partner. Zo heb ik het ook met hogerhand besproken. Maar ik moest wel een noodscenario hebben, want ik wist dat het niet makkelijk zou worden om een nieuwe partner voor Eva te vinden. En gezien de traumatische gebeurtenissen van de laatste maanden waren mijn superieuren het met me eens dat zowel Eva als die eventuele nieuwe partner ook een samenwerking moeten zien zitten. Er moet wederzijds vertrouwen zijn. Ik zou zelfs zeggen: blind vertrouwen. Ik heb tegen mijn superieuren gezegd dat ik zo'n werkpartner niet van de ene dag op de andere kan vinden. En in het belang van mijn hele korps, heb ik dan ook voorwaarden gesteld. Wolfs zijn overplaatsing gaat pas door als we zo'n geschikte werkpartner voor Eva hebben gevonden. Tot die tijd blijft hij hier aan de slag met zijn huidige partner en houden die twee werk en privé strikt gescheiden. Zónder geflikflooi, welteverstaan. Gaat dat lukken denken jullie?'
Doorheen heel het bureau ging een zucht van opluchting en alle collega's leken zich op slag te ontspannen. Alleen het desbetreffende rechercheduo keek hun baas met grote ogen aan.
'Dus...' stamelde Wolfs 'ik mag blijven? Eva en ik... mogen gewoon... blijven?'
'Nou ja, jullie blijven voor nu inderdaad werkpartners. Als jullie dat lukt natuurlijk.'
Eva deed haar opengevallen mond meteen dicht en knikte nu, net als haar man, hevig met haar hoofd.
'En, Wolfs...' knipoogde Mechels en met een vleugje sarcasme ging ze verder: 'het is maar "tijdelijk" hoor. Ik heb aan hogerhand moeten beloven dat ik mijn zoektocht naar een nieuwe partner met spoed verderzet. En ik heb ook al héél veel sollicitatiebrieven ontvangen. Maar ach ja... wat kan ik zeggen? Als daar nou echt gewoon niemand geschikt tussen zit?'
Mechels' grijns werd breder en Wolfs en Eva keken haar glunderend aan.
Ze gaat ons niet uit elkaar halen! We blijven partners. Thuis. En op het werk.
Even kregen de twee het opnieuw benauwd toen Mechels strijdvaardig haar vinger opstak en eraan toevoegde: 'Nou, ik moet hier, met het hele korps als getuigen, wel even zeggen dat ik mijn zoektocht nog niet meteen staak. Ik ben een volhouder. Net zoals jullie geef ik een strijd niet snel op. Maar ach... kijk nou naar jullie twee. Ooit moet je jezelf gewonnen geven. Toch?'
Ze gaat niet eens meer verder zoeken. Sterker nog: ze heeft niet eens gezocht... . Deze hele vertoning was gewoon een toneelstukje, geregisseert door Mechels. Dit alles heeft ze gewoon bedacht om zichzelf in te dekken. Om tenminste enkele getuigen te hebben van die zogenaamde "zoektocht naar een nieuwe partner". Slim... .
'Dankje... dankjewel mevrouw...' stotterde Wolfs geëmotioneerd.
Mechels keek vervolgens vol trots toe hoe Wolfs zijn vrouw én tevens werkpartner van puur geluk in zijn armen nam. Hij tilde haar op en draaide haar in het rond terwijl zij zich lachend aan zijn brede schouders vastklemde. Onder het luid gejoel van hun collega's zette hij haar opnieuw neer en overspoeld door geluk brachten ze hun lippen tegen elkaar voor een liefdevolle zoen.
'Stop!' riep Mechels opslag terug streng. 'Géén geflikflooi had ik toch gezegd? Niet tijdens de diensttijd!'
Wolfs keek verbaasd op en vroeg: 'Zijn we aan het werk, dan?'
'Nou en of!' antwoordde Mechels prompt terwijl ze een briefje naar hen uitstak.
'Hierop staat het adres. Er ligt daar al een hele morgen een lijk op jullie te wachten. Het is daar vast al géén prettig geurtje meer... .' snauwde ze terug op de vertrouwde toon.
Eva grijnsde breed en nam het briefje aan.
'En oh ja... voor ik het nogmaals vergeet: van harte gefeliciteerd.' mompelde Mechels terwijl ze haar rug weer naar hen toekeerde en opnieuw in haar kantoor verdween.
Eva ritste de autosleutels uit haar broekzak en lachte uitdagend: 'Kom je... partner?'
Wolfs lachte om de verleidelijke toon in haar stem en rolde met zijn ogen alsof hij haar enthousiasme niet ontzettend opwindend vond.
'Ik kom... maar wacht... ik heb nog wat belangrijks recht te zetten.'
Eva keek verbaasd terwijl Wolfs zijn collega's terug om aandacht vroeg.
'Ik wou nog even wat zeggen...' begon hij 'eigenlijk wat weerleggen. Iets wat Marion me elf jaar geleden zei en het ging over mijn destijds nieuwe werkpartner: Eva Van Dongen... . Marion zei: "ze heeft een beetje een gebruiksaanwijzing , maar valt wel mee... na een tijdje."'
Geamuseerd keek Wolfs van Eva naar Marion, terwijl die twee elkaar ongemakkelijk aanstaarden.
'Wel, Marion. Ik kan het je ondertussen met zekerheid zeggen: van wat je me toen zei, is elk woord gelogen. Eva heeft geen gebruiksaanwijzing. Want had ze die wél gehad, was het allemaal zo verdomd moeilijk niet geweest. Ze is zó vreselijk complex... dat valt met geen enkel woord en in geen enkele gebruiksaanwijzing op te schrijven. En dat ze wel meevalt? Na een tijdje? Liefste collega's, ook dat is één grote leugen. "Meevallen" doet Eva nooit. Eerst is ze even irritant als aambeien, na een tijdje kan je haar wel verdragen, nog een beetje later kan je haar aanwezigheid op prijs stellen en geef het daarna nog wat tijd en je hebt zin om met haar te praten. Echt te praten. En geef je het té veel tijd... dan ontdek je dat ze een waanzinnig mooie, lieve, gepassioneerde en onweerstaanbare vrouw is. Dat je niet meer zonder haar kan. En dat geen enkele dag met haar er eentje is waarop je het "maar met haar moet volhouden". Je ontdekt haar meest bizarre grillen, maar geen enkele daarvan vind je nog onverdraagbaar. Maar wat je na een tijdje wél onverdraagbaar vindt, is elke seconde zonder haar... . Dus dankjewel dat niemand van jullie haar partner wil zijn, want ik wil dat net wél waanzinnig graag zijn. Op elk gebied, elke dag en vanaf nu ook elke seconde. Ik moet nooit meer zonder haar. Dus uit de grond van mijn hart zeg ik aan jullie allen: DANKJEWEL.'
Wolfs keerde zich met een ruk om en liet een uit hun lood geslagen politiekorps achter. Vol tederheid keek hij naar zijn vrouw die tranen van geluk als parels over haar wangen liet glijden. Liefdevol keek hij in haar zachte ogen, knipoogde en wenkte haar, zoals altijd, zonder woorden. Dicht naast elkaar en verliefder dan ooit tevoren liepen ze samen de kantoortuin uit.
Op weg naar een lijk...

Mechels had dit alles van achter de halfopen luxaflex van haar kantoor gadegeslagen. De tranen van emoties brandden ook bij haar in haar ogen. Ook voor haar was de opluchting zo groot dat de brok in haar keel maar moeilijk weg te slikken viel. Toch lukte het haar.
Zachtjes glimlachte ze om haar eigen gedachten.
Meneer en mevrouw Wolfs... samen als recherchepaar.

Nou ja, dat wordt nog wel wat... .

***EINDE***