'Jullie zijn... WAT????!!'
Hoofdinspecteur Mechels was nog net niet van haar stoel gedonderd en veerde nu woest en met een knalrood hoofd recht. Ze keek haar twee favoriete rechercheurs indringend aan in de hoop dat dit alles een misplaatste grap zou zijn. Eva stond met gebogen en al even rood aangelopen hoofd naar de grond te staren. Ze was te beschaamd en te bang om op te kijken. Wolfs schraapte zijn keel en probeerde de zin die hij net daarvoor had uitgesproken zo kalm mogelijk te herhalen.
'Wij zijn getrouwd.'
Ondanks zijn poging om vastberaden te klinken, leek de boodschap maar flauw uit zijn mond te komen. Hoofdinspecteur Mechels bleef aan de grond genageld staan en leek even helemaal de kluts kwijt. Ze schudde kort met haar hoofd en beende toen met een stevige pas richting de bediening van de luxaflex van haar kantoorruimte.
Met een bruuske beweging deed ze de luxaflex dicht en zorgde er zo voor dat alle verbaasde blikken die momenteel via de kantoortuin bij haar naar binnen keken niets meer van dit bijzondere tafereel konden opvangen. Behoedzaam ging ze terug achter haar bureau zitten.
'Wanneer?' riep ze alsof ze hen nu zou betrappen op een grove leugen.

'Dinsdag.  Twee dagen geleden dus... .' zei nu ook Wolfs kleintjes.

'Dat kunnen jullie niet menen. Dit is een grap, toch? Eva...?'

Geschrokken keek Eva op in de ogen van Mechels. Ze zag de wanhoop op het gezicht van haar baas, maar kon niets anders dan bevestigen wat haar man net had verteld.
Ze hief haar hand omhoog en liet de ringvinger zien waar tot voor kort de trouwringen van Frank en haar waren aangeschoven. Nu ving Mechels' blik nog maar één ring op. Een fijne gouden ring met één klein glinsterende edelsteen. Wolfs liet op zijn beurt het bijhorende exemplaar aan zijn vinger zien en Mechels verloor opnieuw haar kalmte.
'DIT kunnen jullie niet menen. Wolfs! Eva! Waarom?' riep Mechels uit.
'OMDAT IK VAN HEM HOU! Wat dacht u nou zelf?' riep Eva nu ook vol wanhoop uit. Mechels had haar nota bene zelf in de armen van Wolfs gedreven. Ze had haar toch zowat haar toestemming gegeven? Had ze dat dan zo verkeerd begrepen?
'Dat weet ik ja, maar je moest toch niet met hem trouwen?! Jezus Eva, hoe dom kan je zijn!' siste Mechels nog steeds furieus.
'Jawel, dat moest wel! En Eva is niet de enige die dit wou. Ik wou het ook. En we wilden het beiden meer dan wat dan ook.' kwam Wolfs er nu zelf ook helemaal geïrriteerd tussen. Wolfs en Eva hadden wel een uitbrander verwacht, maar ze hadden toch ook wel op een beetje begrip gerekend.
'Trouwens, u bent diegene die Eva heeft overtuigd om haar gevoel te volgen. En wel ja... dit is het resultaat. Dat had u nou zelf toch ook kunnen bedenken? Wat wilt u dan? Dat we voor altijd doen alsof we niets voor elkaar voelen?'
'Jullie hadden het op zijn minst even geheim kunnen houden. Of het gewoon bij een open relatie houden. Hoe heet zoiets? Friends with benefits? Weet ik veel! Verzin in godsnaam wat moderns! Maar toch niet trouwen? Nu moet ik jullie zeker uit elkaar halen!'
'Dat had u sowieso moeten doen.'
'Nee, dat had ik niet moeten doen! Denken jullie nou echt dat ik niet wist dat jullie met een relatie terug naar Maastricht gingen komen? Denken jullie nou echt dat ik hier met mijn vingers heb zitten draaien en niet bezig was met een oplossing? Ik had net besloten mijn ogen ervoor te sluiten. Zolang jullie het voor de collega's konden verbergen, ging ik, op risico van mijn eigen baan, doen alsof ik niets van jullie relatie wist. Maar nee, jullie beslissen eventjes om te trouwen! Hoe denken jullie dat ik dit ga oplossen? Want ik heb eerlijkgezegd zelf geen flauw idee!'
Terwijl Eva tegen haar tranen vocht, keken Wolfs en Mechels elkaar furieus aan. Geen één van beide partijen kon het standpunt van de andere begrijpen en de spanning was om te snijden.
'Sorry...' klonk er opeens klein en breekbaar van de andere kant.
Eva haalde schuldbewust haar schouders op en ging verder.
'Sorry mevrouw als we u teleurstellen. Het is ook gewoon mijn schuld. Ik wil het niet. Het stiekem gedoe, onze carrières laten primeren boven onze liefde en ik wil al helemaal niet dat u er ook maar één risico voor loopt.'
Verbaasd keek Mechels van Wolfs naar Eva en dan opnieuw naar Wolfs.
'Dus jullie... jullie gaan echt uit elkaar?' fluisterde Mechels alsof ze bang was voor het antwoord.
'Ja... .' knikte Wolfs kleintjes 'tenminste, als werkpartners toch.'
Hij reikte naar de hand van zijn vrouw, keek opzij in haar ogen en glimlachte flauw. Mechels slikte de brok uit haar keel en knikte.
'Blijft er één van jullie hier werken?' vroeg ze daarna. Ze had duidelijk haar zakelijke toon weer gevonden.
'Eva.' zei Wolfs vastberaden 'En ikzelf vraag mijn overplaatsing aan.'
Even zag hij opnieuw een kleine twijfeling in de ogen van Eva, maar hij kneep even in haar hand om te laten weten dat het goed was. Zo hadden ze dit afgesproken. Zo ging het zijn. Dit was de consequentie van hun keuze.
'Goed,' zei Mechels ondertussen terug staalhard 'ik zal het nodige regelen. Tot zolang zou ik graag willen dat jullie dat huwelijk van jullie nog even stil houden. Weet iemand ervan?'
'Marion en Romeo...' stotterde Eva zenuwachtig.
'Zij waren onze getuigen.' vulde Wolfs haar aan 'Maar die zullen voorlopig tegen niemand wat vertellen. Dat hadden we hen zelf ook al gevraagd.'
Mechels knikte nog even en maakte dan een handgebaar dat duidelijk maakte dat Eva en Wolfs konden gaan.

Terwijl hij doorheen de luxaflex toekeek hoe Marion en Romeo van hun baas een stevige uitbrander kregen, grijnsde Dick breed. Het was duidelijk dat het bezoek van Eva en Wolfs Mechels had ontstemd en dat kon alleen maar goed nieuws voor hem betekenen. Eerder die middag was het koningskoppel van weleer het kantoorgebouw binnengewandeld en hij had meteen gemerkt dat de spanning tussen de twee te snijden was. Het was wel wat vreemd geweest. Ze waren beiden duidelijk zenuwachtig en hoewel ze wel samen gekomen waren, deden ze alle moeite van de wereld om elkaar niet te benaderen. Er was geen oogcontact geweest. Geen spoor van dat typische knikje naar elkaar. Dat knikje en die blikken waar alleen zij altijd de betekenis van begrepen. Net of ze wilden hier op de werkvloer niets meer met elkaar te maken hebben. Maar dat kon Dick alleen maar toejuichen. Wat het ook was dat Wolfs en Eva zonet zo zenuwachtig had gemaakt, het was hoe dan duidelijk dat die twee geen werkpartners meer zouden worden.

Nog eventjes... dan sta ik naast Eva.  Exit Wolfs!
Dit moet ik meteen aan alle collega's vertellen... .

'Floris?'
'Mmmm... wat?'
'Kom op nou lieverd, je hebt al een hele avond niets meer gezegd.'
'Nou ja... sorry.'
Wolfs keek op van zijn bord soep en liet zijn lepel achteloos in de groene vloeistof vallen. Verontschuldigend reikte hij met zijn hand naar die van zijn vrouw die op haar beurt flauw naar hem glimlachte.
'Waar zit je met je gedachten?' vroeg Eva zacht.
'Bij Mechels.'
'Ik ook.' zuchtte Eva.
'Het is toch niet normaal, Eef? Ze heeft ons zelfs niets eens gefeliciteerd!'
'Ik weet het, Flo, ik weet het. En ik had haar ook wel wat enthousiaster verwacht. We wisten wel dat ze ons uit elkaar moest halen, maar dat is toch onze beslissing? Waar doet zij nou zo moeilijk over?'
'Precies. Ik weet het ook niet. Al vind ik afscheid nemen van jou als werkpartner zelf ook wel vreselijk...'
Eva knikte zachtjes en keek naar hun samengevouwen handen op tafel. Opeens overviel haar weer het besef dat hij nu niet meer dag in dag uit rond haar heen zou zijn. Dat ze niet altijd bij hem zou zijn. Zijn stem zou moeten missen. Hij zou haar niet meer opmonteren als ze vastliepen in een zaak. Ze zou haar werkpartner nooit meer gewoon maar met één blik kunnen duidelijk maken dat ze net hetzelfde dacht als hij. Hij zou haar niet kunnen opvrolijken als het weer een vreselijk zware zaak was. Of eentje was waar zij zich zo in had vastgebeten. In gevaarlijke situaties zou hij er niet meer zijn om haar te beschermen. En ook zij zou niet meer in staat zijn hem te beschermen. De tranen begonnen in haar ogen te branden en geschrokken keek ze hem aan.
'Oh Floris, wat hebben we toch gedaan?' riep ze opeens wanhopig uit.
Wolfs keek haar geschrokken aan. Hij zag meteen de twijfels en gevoelens van spijt en onmacht in haar ogen . Snel sprong hij op en trok haar uit haar stoel. Hij sloeg zijn armen om haar heen en hield haar zo dicht mogelijk tegen zich aan.
'Shhttt, Eef, het komt allemaal goed.'
Zachtjes wiegde hij haar in zijn armen. Hij gaf haar kusjes in haar hals en bracht zijn mond vervolgens zo dicht mogelijk bij haar oor. Zachtjes fluisterde hij opnieuw:
'Alles komt altijd goed.'
Eva hoorde de zachtheid in zijn stem en glimlachte flauw. Ze keek hem opnieuw twijfelend aan en liet haar voorhoofd tegen dat van hem rusten.
'Denk je?' vroeg ze zacht.
'Zeker weten, lief.'
'Ik hou van jou, Flo'
'Ik meer van jou'
'Niet'
'Wel'
'Niet'
'Wel! En ik duld geen tegenspraak!'
Eva lachte om zijn quasi boos en strenge gezicht, waarna ook Wolfs het uitproestte. Passioneel drukte hij zijn lippen op die van haar en in een mum van tijd raakte de twee verwikkeld in een innige zoen. Wolfs' handen gleden via haar rug richting haar billen. Hij tilde haar op en Eva sloeg meteen haar benen rond zijn middel. In een roes van verlangen zette hij haar neer op het aanrecht. Hij maakte zijn lippen los van die van haar en vroeg met een schorre stem:
'Ooit al tussen de vuile potten en pannen gevreeën?'
Ze keek hem verleidelijk aan en beet op haar onderlip terwijl ze al in alle haast de gulp van zijn broek probeerde te openen. Met een blik vol lust antwoordde ze:
'Nee, maar ik heb zo'n vermoeden dat daar snel verandering in komt... .'
Hij grijnsde. Zij knipoogde. Meer was er niet nodig om duidelijk te maken dat ze beiden alleen maar elkaar wilden. Elkaar. En de rest van de wereld kon simpelweg de pot op.

Nog één hoofdstuk... .  Eentje met als grote vraag: "wie wordt de nieuwe partner van Eva?"   Dick?  Romeo?  Wie weet... Ferdy... .  Of misschien tovert Mechels nog een wit konijn uit haar hoed?  Wie weet... ;-).  Raar... maar nu vind ik het zelf ook spannend... haha. 
 
Pff... ik ben er niet klaar voor om van jullie, lieve lezers, afscheid te nemen. 
Maar het zal toch moeten.  Nog één hoofdstuk... .  Tot dan! Xxx van mij