Terwijl de anderen boven blijven, waarbij professor McGonnal het ministerie en professor Dumbledore waarschuwen, loopt professor Snape door de ruimte die er is. Voor hem ziet hij Lockhart lopen, en dan beseft hij dat hij bij de twee jongens heeft en hen bedreigt. Hij maakt voort en gaat voor de leerlingen staan ter bescherming en kijkt kwaad naar zijn collega.

"We zijn te laat voor het meisje, Severus. De jongens zijn al gek en zullen het verdriet moeten verwerken," zegt de blonde professor, maar het is duidelijk dat de drie hem niet gelooft.

"Je hebt het meisje niet eens gevonden, Lockhart. Wat let je om het meisje te zoeken en te vechten tegen het monster als je toch zo'n held bent en dapper? Dan breng ik de twee jongens naar boven," sneert professor Snape die niet van plan is weg te stappen van de plek waar hij staat.

Het is duidelijk dat professor Snape Lockhart weet af te leiden, want Harry bekijkt wat er in de ruimte is. Een enorme slangenvel lijkt er te liggen, en Harry beseft dat het monster, de slang zeker wel twintig meter moet zijn. Dit fluistert hij naar zijn vriend, maar het is duidelijk dat de twee docenten het ook gehoord hebben die allebei omkijken.

"Werkelijk, een monster van twintig meter lang. Sorry jongens, maar het is mijn avond vandaag," probeert Lockhart en net wanneer hij een spreuk uitspreekt richting Harry, springt Snape ervoor met een schildspreuk, waardoor de vergetelheidsspreuk terugkaatst naar Lockhart die tegen de bovenkant van de grot komt en daarna neerknalt.

Een beving is hoorbaar, en meteen duiken Harry, Ron en professor Snape weg. Helaas voor professor Snape komt hij nu niet meer bij beide leerlingen. Vloekend in zichzelf dat hij de jongen niet beter had kunnen beschermen, weet hij wel wat hem te doen staat. De rotzooi die Lockhart heeft gemaakt opruimen en achter Harry aangaan. Het is Harry die voorstelt dat Ron de stenen aan de kant legt zodat ze er weer door kunnen, hij gaat op zoek naar Ginny. En Lockhart komt net bij, maar weet niets meer tot frustratie van Ron die hem nu alles zou moeten vertellen.

Harry ziet een ronde deur met slangen. Niet zeker wetend of het de juiste weg is, besluit hij door de deur te gaan en sisselspraak te gebruiken. Precies op dat moment is professor Snape zover dat hij nog net ziet hoe zijn leerling door de volgende deur gaat, terwijl hij nog niet verder kan en zeker niet achter de jongen aan kan.

Met een zucht besluit hij een boodschap naar professor McGonnal te sturen dat hij de jongens en Lockhart gevonden heeft, maar dat Harry de geheime kamer zelf is kunnen gaan en dat Lockhart voor problemen heeft gezorgd. Dan loopt hij naar de roodharige jongen toe.

"Weasley, wat bezielt jou en Potter dat jullie de geheime kamer zouden ingaan? Dachten jullie nu echt dat jullie het monster, wat het ook moge zijn, aan zouden kunnen, terwijl het met één blik jullie kan doden?"

"N-nee professor. We wilden alleen mijn zusje Ginny redden en hier weg halen. Via Myrtle zijn we achter de ingang van de kamer gekomen en vlak daarna bleek dat Ginny meegenomen was. Maar toch. Hoe kan het dat als dit de ingang is, en wij erbij stonden, dat het monster ongezien Ginny meenam? Dan hadden we dat toch moeten merken?"

Professor Snape kijkt de roodharige jongen aan met opgetrokken wenkbrauwen. Hij weet dat hij gelijk heeft, maar hij wil het niet toegeven. "Dat is een opmerkelijke vraag die niet te beantwoorden valt, ben ik bang. Ik snap niet dat je niet in Gryffindor ingedeeld bent, jongen. Een echte Hufflepuff zou niet eens denken aan de geheime kamer."

"Een Slytherin anders ook niet, zeker niet een meisje uit Gryffindor redden. Slytherins staan erom bekend sluw te zijn en ambitieus professor en hoewel Harry goed kan leren, is hij zeker niet ambitieus, eerder enorm dapper."

"Kom Weasley, we gaan eens kijken of we Potter kunnen helpen, als we überhaupt door die deur heen kunnen. Ik heb de spraak gehoord, maar weet niet of ik het na kan doen als dat wel nodig is."

Precies op dat moment worden ze gepasseerd door een feniks, die professor Snape dondersgoed herkent. Maar hoewel het dier wel de kamer in kan, blijken zij dat niet te kunnen. Kort horen ze een gesprek tussen Harry en iemand anders die er is, en beiden herkennen de stem niet.