Pov: Ashton

Samen met de jongens loop ik naar het parkje toe, waar we elke middag heen gaan. We lopen het parkje in en zien op een bankje een meisje liggen, van ik schat rond de 19 jaar. Verbaasd kijk ik naar het meisje, die haar opgetrokken knieën vast heeft. Wat zou er met haar aan de hand zijn?

'Jongens, kijk eens daar op het bankje!' zeg ik en wijs eventjes kort naar het meisje. Waarom zou ze daar liggen?

'Ja, misschien moeten we vragen wat er aan de hand is?' vraagt Michael die bezorgd naar het meisje kijkt.

'Goed idee, Mickey!' zegt Luke en we stappen op haar af.

Pov: Michelle

Ik voel hoe de pijn al minder erg word en ga weer recht op zitten, maar nog steeds met opgetrokken knieën. Wat zou dat geweest zijn? Heb ik niet in der loop van tijd een uitzaaiing van de ziekte? Misschien zou ik maar eens terug moeten gaan naar de jongens.

Dan zie ik een groepje van 4 jongens op me aflopen. Ik schrik en stap snel op, waarna ik er vandoor hol. Het liefst wil ik alleen zijn, maar waarom komen er altijd mensen naar me toe? Ik heb zo'n spijt dat ik weg ben gelopen!

Snel ren ik terug naar het ziekenhuis en zie hoe Liam, Louis, Niall, Zayn, Harry en Laura naar buiten komen lopen. Ik probeer oogcontact te maken, maar het lijkt alsof ze me niet zien staan. Wacht, ik moet gewoon naar hun toe!

Ik loop snel naar het zebrapad, maar zie dat de stoplicht op rood staat. Gloeiende, dalijk gaan ze weg zonder mij! Er prikkelen tranen achter mijn ogen, maar ik hou ze tegen. Ik moet nu niet gaan huilen en gewoon rustig blijven. Wacht, heb ik niet iets waarmee ik hun aandacht aan kan trekken? Snel rommel ik in mijn zakken, maar tot mijn spijt vind ik helemaal niks.

'Opgerot! Ondankbaar kreng! Je valt iedereen lastig met dat geklaag over jou ziekte, je bent zelf een grote ziekte!'

Ik schrik en sta vast genageld aan de grond. Die stem... die- die ken ik! Geschrokken kijk ik om me heen en zie dat mijn ouders bij de jongens stil staan. Ik zie hoe ze uitstappen en me aankijken, recht in mijn ogen!

'Hey meisje, je kan oversteken!' hoor ik een meneer roepen en kijk op naar de stoplicht. Inderdaad, het licht is groen voor voetgangers. Snel steek ik over en ren naar de jongens toe, terwijl ik mijn ouders negeer. Eerder gezegd: nep-ouders!

'Jongens, wacht!' schreeuw ik nog, maar ze lopen al weg. Ik staar hun na en voel hoe mijn nep-ouders achter mij gaan staan.

'Kijk! kijk! Wie we hier hebben, onze nep-dochter Michelle! Vertel ons, waarom ben je hier? Hoe wist je weg te komen bij de tankstation?' vragen ze woedend en ik slik, waarna ik me om draai. Ik kijk hun bang aan en zie dat ze geen steek zijn veranderd, maar nu ruik ik een onbekende geur. Maar mijn hersenen herkennen de geur van... Alcohol.

'Sorry, ken ik jullie?' vraag ik en merk op dat ze mijn vraag niet verwachtte.

'Je zing nu heel rap een toontje lager of moet je een pak rammel! Jij kent ons wel en je gaat nu mee met ons!' zegt mijn nep-vader ziedend en ik voel hoe hij me vast pakt. No wee, denk maar niet dat ik met hun mee ga!

'Help! Iemand help! Bel de politie!' schreeuw ik op mijn hardst, maar mijn nep-moeder legt een hand op mijn mond. Fuck, nu kan ik niet meer schreeuwen! Ze proberen me in de auto te duwen, maar ik werk fel tegen en sla wild om me heen. Dit kan niet, dit mag niet! Ik wil niet mee terug naar de hel, waar alles begon.

'Halt! Maak geen beweging en laat dat kind los!' hoor ik een mannenstem zeggen, maar ze luisteren niet en proberen me hard handig de auto in te duwen. 'Stop en handen omhoog! Anders schieten we!'

We? Zijn er nog meer mannen? Dan hoor ik harde knal en meteen word ik losgelaten! Goed, ze luisteren naar die man. Ik loop snel weg van mijn nep-ouders en zie nu dat er wel 4 agenten om de auto heen steen. Gelukkig, het is de politie!

'Michelle!' hoor ik de stem van de jongens roepen en geschrokken draai ik me om. Oef, gelukkig! Ze zijn er niet vandoor gegaan zonder mij. 'Michelle, wat is er gebeurd? Wie zijn die twee mensen? Wat wilde ze van jou?'

Ik slik van alle vragen die de jongens stellen en voel hoe de tranen weer in mijn ogen springen. O nee, ik mag geen zwakheid tonen. Dat mogen mijn nep-ouders niet zien! Snel ren ik naar de jongens toe en Liam slaat beschermt zijn armen om me heen. Waarom moesten mijn nep-ouders nou weer hier zijn? Nu krijg ik juist al die vragen van de jongens!

'Li- Liam, i- ik k- ken h- hun! Z- zij zij- zijn mij- mijn e- echte ou- ouders.' snik ik en voel hoe Liam me nog steviger tegen zich aandrukt. Achter me hoor ik hoe de politie mijn nep-ouders mee nemen.

'Je bent nog lang niet van ons af, Michelle! Voor de rest van je leven ben je nog steeds een ziekte voor ons, met je Leukemie!' Mijn adem stokt en ik krijg het benauwd. Gloeiende, nu weten de jongens het! Het liefst wil ik hun uitschelden maar ik hou me in.

'Kom maar mee, Chelle.' hoor ik Liam zeggen en ik voel hoe hij me een zacht duwtje geeft. Ik kijk voor me, om te zien waar ik loop en zie hoe Laura me met grote ogen aanstaart. O jee, en zij weet het nu ook! Wat moet ik dalijk zeggen, als ze erom gaan vragen?