16 JANUARI

Beatrice knipoogde naar me terwijl ik de deur sloot, en haar daarmee veilig verstopte in mijn kamer. Louis had haar gisterenavond weten binnen te smokkelen in het paleis, een laatste kans voor ons beiden om samen te zijn voor ze koningin werd, en het was alles waarom ik gewenst had. Het was vroeg in de ochtend -of heel erg laat in de avond, ik had geen idee meer- en ik had het belachelijke idee gekregen om haar chocomelk aan te bieden. Ik had me te laat bedacht dat ons personeel 's nachts niet werkte, en dat ik er dus zelf voor zou moeten zorgen. Ik ademde diep in, in een poging om me voor te bereiden, en wandelde dan op mijn tenen richting de keuken.

Het was donker in de gangen, en ijskoud, en ik kreeg al bijna spijt dat ik Louis niet om hulp gevraagd had. Ik wilde hem echter niet wakker maken, niet na de gunst die hij me vanavond al verleend had, dus ik beet op mijn tanden en zette door. Ik geraakte onopvallend in de gigantische paleiskeukens, en keek tevreden in het rond. Chocomelk maken leek me niet zo moeilijk, en mijn gsm vertelde me dat ik niet veel meer moest doen dan melk in de microgolf zetten. Ik vulde snel twee tassen met plantaardige melk, en draaide de timer op vijf minuten. Ik ging op een van de lege stoelen aan de werktafel zitten, en speelde verveeld met een van de lepels die ik genomen had. Iemand achter me kuchte, en ik draaide me geschrokken om. Mijn oma stond naast de microgolf met haar handen in haar zij. Ze had een vreemde blik in haar ogen terwijl ze naar de tassen in de microgolf keek.

"Ik, euh—"

"Niet doen alsof ik stom ben, Victoria."

Haar stem klonk luid en hard in de verlaten keuken. Ik keek naar mijn voeten, alsof ik me zo kon verbergen voor haar vragen. Ik wist dat het hopeloos was zodra ze haar keel schraapte.

"Is die mok voor Beatrice?"

Ik keek geschrokken op, maar mijn oma's blik bleef even hard. Ik overwoog een tel lang om tegen haar te liegen, om te zeggen dat ze fout zat, maar ik wist dat het niet zou uitmaken. Het zag ernaar uit dat ze het antwoord eigenlijk al wist, en misschien was het maar beter om voor de korte pijn te gaan. Ik knikte. Ze schudde haar hoofd om duidelijk te maken dat ze teleurgesteld was, en wandelde in kordate passen naar de stoel op het hoofd van de tafel.

"Ik had verwacht dat met Beatrices naderende verjaardag jullie zo stilaan wel zouden beseffen dat jullie geen tijd hebben voor dit soort onbenulligheden."

Ze ging zuchtend op haar stoel zitten. Ik probeerde mijn gezicht neutraal te houden, maar ik slaagde er amper in.

"Ik weet niet wat u bedoelt."

Mijn oma's blik vond de mijne, en het leek plots alsof ze elke gedachte kon lezen die ik ooit gehad had. Ik slikte en wendde mijn blik af. Ik nam een van de lepeltjes en draaide het enkele keren om in mijn handen om mezelf af te leiden, aangezien mijn oma duidelijk nog niet klaar was met me.

"Ik weet al sinds het Zuidbal waarmee jullie bezig zijn."

Ik schudde verward mijn hoofd. Hoe? Niemand wist van ons, op onze vrienden na. Ik had mijn ouders enkel verteld dat ik lesbisch was, niet dat ik een relatie had met Beatrice, dus het leek me onmogelijk dat ze ervan wisten. En nog meer onmogelijk dat ze het zomaar tegen mijn oma zouden zeggen. Ik wilde er bijna naar vragen, maar ze gaf me de kans niet.

"Begrijp je het dan niet, Victoria?"

Ze gebruikte een toon die heel duidelijk maakte dat ik wel degelijk iets moest begrijpen. Ik wist alleen niet wat, en ik schudde verward mijn hoofd. In de verte piepte de microgolf enkele keren irritant, maar ik deed geen moeite om op te staan.

"Op een dag zullen jullie koninginnen zijn. Het zit in jullie bloed om te trouwen met iemand die goed is voor jullie land, en ik kan je garanderen dat jij niet bent wat Migne nodig heeft."

Ik keek op van de lepels. Ik voelde mijn wangen rood worden door haar woorden, en probeerde te negeren wat ze met me deden. Mijn oma had haar handen samengevouwen, en keek me aan met een indringende blik, alsof ze er zeker van wilde zijn dat ik elk woord dat uit haar mond kwam begreep. En of ik ze begreep. Mijn maag kromp in elkaar, en ik werd misselijk door de golf van schaamte die door me heen raasde. Ik voelde me plots terug tien, alsof ik een kind was dat een uitbrander kreeg omdat ik iets kapot gemaakt had tijdens het spelen. Ik haatte het gevoel, maar mijn oma trok zich er niets van aan. Ze bleef me aankijken terwijl ze onverstoord verder ging.

"De kroon die op een dag op je hoofd zal belanden, is niet zomaar een juweel, Victoria. Er hangen regels aan vast. Denk je dat je vader zomaar heeft mogen kiezen met wie hij wilde te trouwen? Denk je dat ik de eerste keuze van je opa was?"

De herinneringen waren als een verre droom, maar ze kwamen toch. Mijn grootvader, die al jaren aan dementie leed en al heel lang niet meer de man was die Breienbach gekend had, noemde mijn oma steevast bij een andere naam. Een vrouwennaam. Ik had altijd gedacht dat het de verwarring geweest was, maar ik begon te beseffen dat het misschien ook wel meer was dan dat. Ik voelde mijn maag omkeren.

"Ik hoop dat je de juiste keuze maakt. De keuze die weergeeft dat je het in je hebt om koningin te worden. Jullie hebben allebei geweldige alternatieve opties. Emilio is nog steeds bereid om met je te trouwen, Victoria. Niemand zal je de schuld geven van dit foutje, en je zal de koningin zijn die je altijd al had moeten zijn. Beatrice zal je misschien niet meer willen spreken, maar ze zal het je tenminste niet meer kwalijk kunnen nemen wanneer een scheiding niet langer een optie is."

Er welden tranen op in mijn ogen. Ik wilde niet dat mijn oma me zag huilen, maar haar woorden staken. Wat Beatrice en ik deden, was niet verkeerd. Het was geen onbewuste keuze, geen toevalligheid. Het was dan misschien wel zo gestart, maar dat was het al heel lang niet meer. Beatrice hield van mij, en ik van haar.

"Dit is geen fout."

Mijn stem klonk zachter dan ik wilde, en mijn tranen klonken er in door. Mijn oma zuchtte, en maakte daarmee duidelijk dat het toch luid genoeg geweest was.

"Ik had nooit gedacht dat een dochter van het grote huis van Migne je lesbisch zou maken."

Ze vuurde het woord lesbisch op me af alsof het een scheldwoord was. Ik hapte naar adem, en schudde mijn hoofd. Ze had het recht niet om zo'n dingen te zeggen.

"Dat is niet—"

Niet hoe het werkt. Niemand had me lesbisch gemaakt, het was gewoon deel van wie ik was. Ze onderbrak me echter, en stak haar hand op alsof ze een schooljuf was die een bende vervelende kinderen moest doen zwijgen. Ik beet op mijn lip om mijn tranen tegen te houden, maar het lukte me maar amper.

"Je mag van geluk spreken dat niemand erachter gekomen is. Beatrice was natuurlijk nooit zo waardig als haar voorgangers, maar dat ze jou erin zou meesleuren, had ik nooit verwacht."

Een verstikt geluid ontsnapte aan mijn keel. Het had altijd gevoeld alsof de wereld verging wanneer ze me beledigde, maar ze had me zonet bewezen dat ze tot nog veel ergere dingen in staat was. Ze moest Beatrice met rust laten.

"U hebt het recht niet."

Mijn oma draaide met haar ogen. Mijn tranen stroomden ondertussen over mijn wangen, en ik deed niet langer de moeite om ze tegen te houden.

"Ik wil je alleen maar waarschuwen, Victoria. Op een dag zal je de reden zijn waarom Beatrice haar glimlach verliest, en dat is een lot dat ik niemand toewens."

Ze kwam overeind zonder me nog aan te kijken, en waggelde de keuken uit. Ik bleef alleen achter met mijn tranen en mijn twijfels, en de melk die ondertussen al lang weer koud was.

Ik wilde niet naar haar luisteren. Mijn oma had de laatste jaren alleen maar kritiek op me gehad, dus dit was waarschijnlijk ook gewoon onderdeel van haar ongewenste commentaar. En toch. Ze had iets diep in me geraakt, iets waar ze al jaren niet meer in geslaagd was, en ik had geen idee hoe ik het van me af kon schuiven. Ik was niet goed genoeg voor Migne. Niet goed genoeg voor Beatrice. Ik kwam overeind van mijn stoel en beende de gang op. Nee, Beatrice en ik, we waren in de sterren geschreven. Mijn oma's woorden konden daar niets aan veranderen. Ik staarde naar het donkere uiteinde van de gang, naar de weg die me weer naar Beatrice zou leiden, en aarzelde. Wat als ze toch een punt had? De gedachte alleen al dat Beatrice op een dag niet meer naar me zou glimlachen... Het was meer dan ik kon verdragen. Ik keek naar het andere uiteinde van de gang, richting Louis' vertrekken, en beet op mijn lip. Ze zou het me nooit vergeven. Ik keek weer naar de andere kant, en zette enkele stappen richting mijn slaapkamer. Ik zou gewoon doen alsof ik het gesprek met mijn oma nooit gehad had. Zo moeilijk kon het niet zijn. Gewoon de twijfels negeren en... Ik stopte met wandelen. Mijn oma had gelijk. Ik zou Beatrice nooit kunnen geven wat ze nodig had om een goede koningin te zijn, nooit kunnen geven wat Migne nodig had, en het zou oneerlijk zijn van ons allebei om te doen alsof dat anders was. Ik hapte naar adem. Ik duizelde door mijn twijfels. Beatrice had me op het hart gedrukt dat ik alles was wat ze wilde, die stormachtige nacht in Migne. Maar had ze er ooit bij stilgestaan dat het misschien niet aan ons was om te kiezen? Mijn twijfels verslonden me, en ik voelde me een lafaard. Als ik me nu al niet over een opmerking van mijn oma kon zetten, wat zou het dan zijn eens iedereen een mening over ons had? Ik aarzelde, minutenlang, en wandelde dan de verlaten paleisgangen door.

Het klopje op Louis' deur klonk luid in de gang. Mijn hart sloeg een tel over, en mijn misselijkheid kwam weer opzetten. Louis opende de deur, nog slaap in zijn ogen, en ik wenste dat ik hem niet wakker gemaakt had. Hij keek me vragend aan, en ik haalde beverig adem terwijl ik met mijn handen door mijn haren ging. Je gaat hier spijt van krijgen, Victoria.

"Louis? Kan je Beatrice naar huis brengen, alsjeblieft?"

Het is beter zo. Mijn stem was onvast in het donker van de gang, en ik vroeg me af wat Louis wel niet moest denken van mijn verzoek. Ik verstopte me in de kap van mijn trui terwijl hij de gang op kwam en het licht aandeed. Hij had een bezorgde blik op zijn gezicht die me alleen nog maar slechter deed voelen.

"Is er iets aan de hand, uwe hoogheid?"

Ik schudde mijn hoofd, niet bereid om opnieuw te huilen. Mijn tranen kwamen toch, en mijn schuldgevoel vrat zich een weg naar boven. De schaamte die ik diep in me voelde omwille van wat ik ging doen, brandde in mijn hart.

"Ik voel me niet zo goed. Kan je de prinses naar huis begeleiden? En haar vertellen dat het me spijt?"

Louis knikte. Er zat een lichte aarzeling in zijn buiging, maar hij vertrok toch zonder vragen te stellen. Ik was er hem dankbaar voor, maar diep vanbinnen deed het me alleen maar slechter te voelen. Ik stond op het punt om alles weg te gooien waar mijn hart van droomde. Er was niemand om me tegen te houden, en ik was niet sterk genoeg om het voor mezelf te doen. Ik snikte, en het geluid klonk hol door de gang. Ik zakte tegen de muur terwijl de rest van mijn verdriet volgde, en kon niet voorkomen dat ik instortte.

👀👀👀