Heel diep onder de zeespiegel werd Koning Triton door zijn lakei voorgesteld aan het volk van Atlantica in de concertzaal. Hij boog voor zijn meervolk waarop een groot applaus volgde. Hij zwom rustig naar zijn troon en nam in alle gratie plaats. Dit alles met zijn machtige drietand in zijn hand. Zijn witte baard en haren kronkelden door het zoute water. Terwijl het concert van zijn dochters voorbereid werd, keek hij toe naar zijn volk. Allemaal leken ze te lachen en plezier te maken. Hij vroeg zich dagelijks af hoe het hem gelukt was om eeuwige vrede te bewaren in de stad. Misschien omdat ze de enige was over heel de Oceaan, meerminnen en -mannen waren overal zeer zeldzaam. Allemaal waren ze naar hier geïmmigreerd om zich niet meer te hoeven verstoppen in de schaduwen voor die afschuwelijke mensen die steeds meer eten gingen zoeken in zee. Iedereen was hier thuis.

Buiten enkelen. Triton keek even vanuit zijn ooghoek naar het westen, waar in de verte de zon de zeebodem niet bereikte, een donkere vlek.

De Feraldriehoek.

Elk schip dat eroverheen vaarde leek gedoemd te zijn om te verdrinken en verteerd te worden door Schijners en gevaarlijke zeedieren. Toen hij klein was waren er velen die hier hun voedsel kwamen zoeken, waardoor veel moorden werden gepleegd. Het eerste wat hij gedaan had toen hij koning werd, was het sluiten van een akkoord. Koning Triton zou er geen problemen van maken als schepen en hun bemanning verdronken in de Feraldriehoek en ze stormen veroorzaakten, het was immers hun schuld dat hij geen koningin meer aan zijn zijde had, en hij zou verbannenen erheen sturen om er te moeten overleven. Ik ruil daarvoor beloofden de Schijners en al de inwoners van de Feraldriehoek dat ze Atlantica niet tot hun territorium zouden afbakenen. Sindsdien had hij er nooit meer problemen mee gehad, en juist daarom knaagde er iets. Het leek haast te gemakkelijk. Triton zuchte, zette zich weer recht en keek de zaal nog eens in, bekleed met prachtige gouden koralen. Tegen het plafont zweefden lichtgevende kwallen.

Met zijn drietand toverde hij een grote vonk die gouden stofjes liet vallen over zijn volk.

"Laat het concert beginnen", zei hij magistreus.

Terwijl de lakei de hofmuzikant Sebastian aankondigde, onstond er grote paniek in het slaapvertrek van Triton's zeven dochters, al ontbrak er één.

Adella rilde terwijl ze haar parelketting aandeed. Elke volle maan werd een concert gehouden ter ere van hun moeder. En nu Ariël 16 jaar was, zou ze voor het eerst meezingen. En daar zat de vork in de steel.

"Waar is Ariël toch? Het wordt een fiasco! Wat zal het volk wel niet denken!", zei ze histerisch voor haar spiegel, waar al kleine roestplekken op kwamen. "Rustig maar, Adella. Het komt allemaal wel goed. Als ze niet komt zal vader wel een excuus vinden tegenover het volk. Ze begrijpen het wel.",zei Attina zen tegen haar. Adella rolde met haar ogen en keek haar oudste zus aan. Attina stond rustig het haar te kammen van Alana. Ze vond Attina zo mooi, en zelfverzekerd met haar grijsbruine haren en moerasgroene ogen. Was ze maar meer zoals zij, dacht ze treurig in zichzelf. Ze mocht al blij zijn als ze niet vals zou zingen door de stress. Ze keek haar spiegelbeeld weer aan, in haar grijsblauwe ogen en dan naar haar lange donkerbruine haar met plukken zeewier ertussen. Ze trok zenuwachtig haar mintgroene topje goed tot Arista haar in een omhelzing trok. "Ze komt wel! Wie kan haar eigen eerste concert nu vergeten?"

"Als er iemand is die dat kan, dan is het júist Ariel", zei Andrina droog op de achtergrond, waarop ze zowel een boze blik van Arista als Adella als reactie kreeg.

Er werd driemaal op de deur geklopt.

"Showtime", zei Attina zo kalm mogelijk. Ook zij vervloekte Ariël in haar gedachten. Waar was dat kind nu?

Bedankt dat jullie een kijkje hebben genomen! Als je het leuk vind, zwem dan maar gelijk over naar het volgende hoofdstuk!
Xx,
AreaderandDisneyfan