Koortsachtig loop ik heen en weer in de gang van het ziekenhuis. Waarom moet net als alles goed gaat er weer iets fout gaan?

En waarom gaan jongens zo vaak vreemd?

Ik zucht en draai me om om weer terug te lopen als ik tegen iemand aan loop. Ik val bijna maar word nog net opgevangen.

"Hey, hey, calm down. 'Tis oké." Ik zucht als ik Calums stem hoor. Zoals gewoonlijk. Alles gaat fout.

"Heb je enig idee wat er hier aan de hand is? Het is niet oké, Cal. Het is alles behalve oké." Ik schud mijn hoofd en zet een stap naar achter, op zoek naar opties om weg te vluchten, terwijl ik de autosleutel uit mijn zak vis. Dat klopt niet, want Lenora heeft altijd de autosleutels. Lenora heeft altijd alle sleutels, aangezien ik ze altijd kwijtraak. En Lenora blaast ook de kaarsjes uit die al weken niet meer aanstaan. Lenora brengt me altijd thee als ik aan het werk brengt, en ik breng het naar haar, in plaats van naar de jongens.

"Wacht hier." Ik draai me om en ren naar Ashtons kamer. Als ik de kamer inloop zie ik Lenora die gewoon naar buiten kijkt. Ashton is weer in slaap gevallen.

"Ze moeten weg." Ik zie dat ze schrikt, maar het boeit me vrij weinig. Ik loop naar haar toe.

"Wie moe- waaro- wacht wat?" Ik zucht, voor ongeveer de duizendste keer vandaag.

"De jongens. Tour is over, ze moeten maar eens naar huis. Alleen. En wij moeten ons leven weer oppakken."

"Hoe bedoel je?"

"Denk jij echt dat hoe het nu is, wil je dat het zo voor altijd doorgaat? De ruzies, de drama, de haat? Dat is gekkenwerk om zo te blijven leven. Ik bedoel, Luke en Calum hebben door mij een hekel aan elkaar gekregen, Michael en Ash door jou. Dat is niet goed, Noortje. Ze waren beste vrienden en wij- wij ook."

"Dus je geeft ze op? Just like that?" ze knipt even met haar vingers. Ik knik.

"Not just like that. Ik kan het al niet meer sinds dat ik ben ingestort in de keuken." Ik wilde nog verderpraten, maar stop net op tijd. Ik kijk naar beneden.

"Zolang al? Waarom heb je dat niet eerder gezegd?"

"Omdat jij gelukkig was."

"En wat is er nu verandert?"

"Jij bent niet meer gelukkig. En ik heb me gerealiseerd dat dat komt doordat deze jongens continu en manier vinden om ons gelukkig te laten lijken, terwijl we er later achter komen dat we dat helemaal niet zijn." Nu is het Lenora's beurt om te zuchten.

"Maar Micha-"

"Die gaat maar met Luke mee. Je moet je geen zorgen meer om ze maken, Noortje. Hoe lang heb je je al zorgen om ze gemaakt? Het is zegmaar de hoeveelheid zorgen bij mij, keer 4."

"Weet je het zeker? Want ik ben het wel met je eens." Dankbaar geef ik haar een knuffel.

"Het is gewoon dat Michael niet naar huis kan vanwege Cry-"

"Lenora. Geen zorgen meer. Ik bedoel, ik hou fucking veel van ze allemaal. Maar ze zijn het niet waard om me weer terug te trekken in een depressie. Niet weer."