'Jongens, er gaat wat vertraging met het maken van het schip. Ik denk dat we hier nog een nacht moeten verblijven,' zegt Chris waardoor iedereen zich zuchtend op het zand laat zakken.

'Zo lang kan een schip repareren toch niet zijn?' vraag ik verbaasd.

Milan, Sem en Dylan kunnen er toch niet zo lang over doen?

'Ik ga even kijken, goed?' vraag ik aan James en Lisa die naast mij staan.

Lisa knikt. 'Wij komen wel mee.'

Ik knik glimlachend en loop met James en Lisa naar het schip waar ik Dylan gefrustreerd door zijn haar zie gaan. 'Dit gaat niet lukken! Dat stomme oude schip haalt het niet!' roept hij met paniek in zijn ogen. 'Straks geraken we niet meer af dit schip en wat dan!?'

Ik leg een hand op Dylan zijn schouder. 'Hey, het komt wel goed. Wat is er aan de hand?'

Dylan draait zich naar mij om en laat een zucht horen. 'Het is een te groot gat. Dit gaan we echt niet kunnen repareren en zie hoe oud het schip al is. De overgrootouders van Chris hadden dit schip al en daarna zijn ouders en nu hij; het is al zo'n honderd jaar oud of zelfs veel meer.'

Ik knik nadenkend. 'Weet je hoelang het duurt totdat we in Simbulayan zijn?'

Hij kijkt mij met opgetrokken wenkbrauwen aan. 'Wat heeft dat land er nou met te maken? We gaan er niet geraken als dit stomme oude schip niet kan varen zonder te zinken.'

Ik rol met mijn ogen en vraag terug: 'Hoe lang duurt het tot we daar zijn?'

Dylan zucht. 'Zo'n uurtje ofzo?'

Ik knik. 'Zijn daar schepen?'

Dylan denkt na en knikt dan. 'Een land verder van Simbulayan zijn wel wat schepen die je kunt kopen. Maar misschien heeft Sam nog wel een schip dat we mogen gebruiken?'

Ik knik. 'Dan hebben we een oplossing.'

Dylan kijkt mij verward aan net als James, Lisa, Milan en Sem.

'Wat bedoel je, Alice?' Ineens zie ik een lampje boven Dylan hoofd zweven. 'Bedoel je dat we-'

'Ja, ik bedoel dat we er heen moeten stappen,' onderbreek ik hem.

James kijkt van mij verbaasd naar Dylan. 'Dat meen je toch niet hè?'

Ik knik. 'Jawel en laten we nu gaan voordat we hier nog dagen zitten te niksen.'

'Je kunt van niksen heel veel,' hoor ik Sem zachtjes zeggen waardoor ik grinnik. Dat zei Winnie de Poeh altijd.

'Denk je dat dat mag van Chris? Je bent de kapitein niet hé.' 

Ik kijk naar James en houd mijn schouders op. 'We kunnen het proberen? Dit schip gaat het toch niet redden en als het het redt gaat het toch een keer kapot tijdens dat we op de zee varen.'

James knikt. 'Ja oké, je hebt gelijk.'

Ik kijk trots naar voren. 'Ik heb altijd gelijk, dat weet je toch.'

James schudt lachend zijn hoofd en trekt mij mee naar Chris met Lisa en de jongens achter ons aan.

'Hey, is het al gerepareerd?' vraagt Chris ineens blij als ze ons zien.

Ik schud mijn hoofd. 'Chris we moeten je iets vertellen.'

Chris kijkt mij direct met een bezorgde blik aan waardoor ik mijn hoofd schud. 'Het schip is al te oud voor te repareren. Als we klaar zijn met repareren en op zee zijn gaat het schip op een gegeven moment kapot en gaan we eraan. Chris, we moeten naar Simbulayan stappen, en daar een nieuw schip krijgen of kopen.'

Chris kijkt mij en de andere verbaasd aan terwijl hij hevig zijn hoofd schudt. 'Ik ben de kapitein! Ik zeg wat we gaan doen! En ik zeg dat we ons schip niet achter zullen laten!'

Hij draait zich om en loopt weg; richting zijn schip.

Ik haal een hand door mijn blonde haar en stamp tegen een boom aan- die aan de andere kant van het bos staat.

'Wat moeten we nu doen! We kunnen hier niet blijven; wachtend totdat die oude taart weer kan varen! We moeten toch iets kunnen doen!? Dat schip heeft zijn tijd gehad! We moeten een nieuw schip hebben en een nieuw begin starten!'

James legt een hand op mijn schouder waardoor ik me boos omdraai 'Wat!?'

'Rustig, Alice. We vinden wel een oplossing, echt waar. Ik weet dat je heel graag wilt weten wie je ouders vermoord heeft en waarom, dat zou ik ook willen weten als ik jou was maar nu moeten we eerst weten hoe we daar geraken. Ik weet dat Chris een eikel kan zijn maar dit schip heeft hij al zo lang en zijn familie had het ook voor hem. Ik weet diep van binnen dat dit schip zijn tijd heeft gehad. Praat met hem, leg uit waarom je voort wilt gaan zonder het schip. Als je het hem verteld gaat hij het begrijpen, dat weet ik zeker.'

Ik knik. 'En wat als hij het niet begrijpt?'

James glimlacht en trekt mij in een knuffel. 'Dan is hij een domme eikel zonder hersenen en hart.'

'Eikels hebben dat toch niet?'

James schudt lachend zijn hoofd. 'Dat weet ik, dat is een... laat maar.'

'Spreekwoord,' fluister ik lachend waardoor James ook lacht. 'Jep dat dus.'