Er heerst een doodse stilte bij een begrafenisondernemer. Deze is de laatste dingen aan het regelen voor de uitvaart van twee omgekomen piloten die in de ruimtestraaljager heeft moeten vechten tegen oorlog zoekende aliens van een andere planeet. Het is stilte voor de storm, gezien zowel familieleden als ook (oud)collega's van de piloten. Iedereen wil hen een laatste eer bewijzen voor de kisten de grond in gaan. Zelf zijn de kisten leeg en dat is wennen voor de ondernemer. Normaal zijn de kisten altijd gevuld, maar door de situatie, waarbij de piloten zich in de ruimte bevinden en het niet mogelijk is om het lichaam op te bergen, zijn de twee kisten voor de verandering leeg. Aan de andere kant heeft het wel het voordeel dat ze niet voor een stoffelijk overschot hoeven te zorgen.

Onderweg naar de begraafplaats, is een lange stoet onderweg. De lijkwagen rijdt ergens in het midden, zodat het beter uitkomt wanneer ze op de begraafplaats staan. Zwarte auto's met zwarte vlaggen rijden over de wegen die voor deze gelegenheid zo goed mogelijk leeggemaakt is. Burgers blijven allemaal thuis om de uitvaart live op televisie te volgen zover dat gaat. Om er een klein beetje bij te staan wordt de rit naar de uitvaart live uitgezonden. De uitvaart zelf is dat niet het geval. Dat is voor de nabestaanden en (oud)collega's van de twee piloten.

De rouwstoet komt in zijn volle lengte aan bij het uitvaartcentrum. Er heerst nog steeds een doodse stilte, niemand wil iets zeggen. Iedereen rouwt in stilte om de omgekomen piloten. Als die aliens er niet waren geweest en geen oorlog zochten, waren ze gewoon onder de mensen. De nabestaanden hopen dat ze het stoffelijk overschot van hun piloten nog kunnen krijgen, maar dat is erg klein. Dat weten ook zij. Ze zullen dan ook nooit meer goed kunnen rouwen, omdat ze het lichaam niet hebben gezien. Ze hebben niet kunnen zien dat ze echt dood zijn.

Tientallen mensen stappen uit de rouwauto's. Degene die voorin de stoet reden, moeten nu een heel stuk teruglopen naar het uitvaartcentrum toe. Maar ook degene die achterin reden, moeten die afstand lopen. De lijkwagens staan achter elkaar voor de deur, met ieder gepaste afstand om de kisten eruit te halen. Er is afgesproken dat de kisten nu voor de uitvaart gebruikt worden, evenals een graf om het echt te doen lijken. De ondernemer mag, gezien het zonde is van een lege kist, de kist weer opgraven nadat de laatste persoon voor de uitvaart is vertrokken.

In stilte lopen de rouwende mensen naar binnen toe, achter de kisten aan. De families hebben ieder een kist vast en lopen vooraan. De overige familieleden en iedereen van de ruimtevaartorganisatie loopt daarachter. Het is nog steeds stil, maar het is voelbaar dat er verdriet heerst. Toch heerst er ook woede. Woede naar de aliens toe die dit hebben veroorzaakt en die moeten boeten.

Binnen worden de kisten overgenomen door de uitvaartmedewerkers, waarna de familie in de wachtruimte zal moeten wachten tot alles klaar staat. Ook de kisten worden verder opgemaakt. De families zijn stil en zitten met hun handen in het waar. Ze weigeren te praten met één van de medewerkers van de ruimteorganisatie, alsof zij juist de grootste veroorzaker zijn.

Serena is zelf ook stil en het huilen staat haar eveneens nader dan het lachen. Ze loopt naar de partner van één van de omgekomen piloten toe en legt een hand op de schouder. De man kijkt op, maar doet verder niks. Serena laat de man staan en geeft hem een knuffel. De man beantwoordt deze door zijn handen om haar heen te slaan en zijn hoofd op haar schouders te leggen, waarna de man begint te snikken en daardoor ook schokkende bewegingen maakt. Serena beweegt heel even op en neer, om op die manier in stilte de man te kunnen troosten. Zijn man is immers in de ruimte omgekomen en zal nooit meer naar het stoffelijk overschot kunnen kijken zolang het in de ruimte is. En mogelijk zal er niks meer van het lichaam of stoffelijk overschot over zijn.

Serena geeft de man een kus op zijn voorhoofd en wrijft met een hand over zijn rug. Daarna pakt ze de schouder en kijkt hem in de ogen aan. De man mompelt zwakjes een dankjewel, waarna Serena hem een zwakke glimlach bezorgd, ook al staan haar ogen verdrietig en glimlachen ze niet mee. Dezelfde handelingen doet Serena ook bij de partner van de andere piloot. Deze vrouw weet echter niks te zeggen en begint alleen maar harder te huilen. Serena omhelst de vrouw dan ook wat steviger, maar krijgt zelf ook tranen in haar ogen van de situatie.

De grote groep rouwende mensen mogen naar binnen. Dit is een medewerker stilletjes komen zeggen, gezien ze de stilte niet echt wil verbreken en de mensen in het uitvaartcentrum niet willen laten opschrikken. Langzaam vult de ruimte zich waar de uitvaartdienst gehouden wordt. De familieleden zitten vooraan, terwijl de medewerkers van de ruimteorganisatie erachter gaan zitten.

De ceremonieleider spreekt positief over de overledenen, alsof ze hen zelf konden. De informatie hebben ze echter gekregen van de familieleden. Het publiek is doodstil om de ceremonieleider rustig te laten vertellen. Niemand van de familie kan iets vertellen over één van de twee overleden piloten. Er is wel één piloot die naar voren sloft en de plaats van de ceremonie overneemt met zijn toestemming. Serena herkent de man van de missie en hij is ook degene die van dit alles de oorzaak is door zijn roekeloosheid. Serena en haar collega's zijn benieuwd wat hij gaat zeggen.

Zodra hij er staat, vergeet hij totaal om op zijn spiekbriefje te kijken of zelfs te pakken. Iedereen kijkt verwachtingsvol toe. De piloot voelt echter nu zo'n druk op zich, dat hij alleen nog maar stil is en niks weet te zeggen. Hij is nooit een echte spreker geweest. En alhoewel hij goed geoefend heeft en zou moeten weten wat hij wil zeggen, komt er niks uit. De ceremonieleider wordt echter ongeduldig en duwt uiteindelijk hem weg, nadat de piloot murmelend zijn excuses naar hem heeft gemaakt dat hij niet meer wist wat hij moest zeggen.

Stilletjes en beschaamd loopt de piloot naar zijn plaats terug. De ceremonie gaat verder. Dit keer komen er andere medewerkers aan die de kist optillen en er wordt aangegeven dat de begraafceremonie nu gaat beginnen. In stilte loopt de groep naar buiten. Nog steeds heeft niemand nog iets gezegd. Buiten neemt iedereen een plek in, dit keer staand, zodra ze bij het graf zijn waar de kist in gelegd wordt.

Zodra de kist in het graf ligt, gooien alle aanwezigen in stilte een witte tulp op de kist om daarna weg te lopen. Iedereen gaat op verzoek van de familie terug naar binnen waar de receptie gehouden wordt. Dat wil Serena ook doen uit respect voor de nabestaanden en de overledenen. Ook al kende zij hen amper en heeft ze er niet zoveel zin in, collega's waren ze wel. Voordat ze een stap naar binnen heeft kunnen zetten, pakt een piloot die net ook al zijn woord probeerde te doen wat niet lukte, haar bij de schouder en vraagt hij of hij haar onder vier ogen kan spreken.

Serena keurt het goed en wordt door de piloot meegenomen naar een rustig plekje buiten, een grotere afstand creërend voor de rest van de aanwezigen. Serena begrijpt meteen dat het hoog zit wat hij moet vertellen en dat hij niet wil dat anderen iets er vanaf weten. Ze houdt verder haar mond dicht.

"Ik ben er niet klaar voor dat iedereen weet dat ik de schuldige ben. Ik voel mij enorm schuldig dat de twee piloten zijn omgekomen. Het is allemaal gebeurd door mijn fout en roekeloosheid. Ik heb geweigerd om te luisteren en nu moeten deze familieleden lijden onder het verlies. Lijden voor de fout die ik gemaakt heb. Ik kan hier echt gewoon niet mee omgaan. Kun je me tips geven?" begint de piloot stamelend om met een vraag af te sluiten.

Even weet Serena niet wat ze moet zeggen. Ja, het is allemaal zijn schuld en zolang hij zich schuldig voelt is het prima, maar zo hoeft het nu ook weer niet te gaan. En zolang hij zijn mond houdt over de magische krachten van haar en de anderen, zal zij aan niemand zeggen dat hij de veroorzaker is van de dood van zijn twee collega's. Familie zal woedend op hem worden.

"Luister Haru," Serena legt een hand op zijn schouder, terwijl ze verder praat. "je kan er niets aan doen. Ja, je had naar me moeten luisteren en niet je eigen plan moeten trekken. Maar die aliens zijn de oorlog begonnen en waren hier als eerste op Aarde waarbij ze iedereen angst aanjaagde. Zij waren op oorlog uit en jij deed wat je dacht dat het beste was. Omdat jij er vanuit ging dat we verder geen kans meer kregen om na te gaan uit wat voor materialen en apparatuur zij zouden hebben, heb je niet naar mij geluisterd, maar wel heb je ons informatie kunnen geven waar we anders niet aan waren gekomen. En die informatie hadden wij juist nodig. En een andere kans om dat te weten te komen hadden we niet. Dat de aliens daar niet blij mee zouden zijn en dat zij definitief een oorlog zouden starten, kon jij niks aan doen. Het is niet jouw schuld dat de twee collega's zijn omgekomen. Het is de schuld van de aliens," probeert Serena de jongen gerust te stellen om hem beter te laten voelen.

Haru lijkt gerust gesteld. Hij blijft zich schuldig voelen, want het blijft aanvoelen alsof hij degene was die de oorlog startte. Serena besluit om naar binnen te gaan om de receptie bij te wonen en wil Haru meenemen, maar de man geeft aan dat hij daar liever niet bij is. Hij gaat liever terug naar huis. Een receptie bijwonen van een begrafenis kan hij echt niet aan. Serena weet hem te overtuigen om heel even naar binnen te gaan, al is het alleen om de families een hart onder de riem te steken en aan te geven dat hij er vandoor is. De man knikt en loopt achter Serena aan naar binnen.

De twee lopen het gebouw binnen voor de receptie. Serena lijdt Haru verder naar de twee familieleden voor de condoleances en daarna pakt ze iets te drinken. Haru volgt haar voorbeeld en besluit toch ook wat te drinken te pakken. Hij wil eerder een biertje, maar Serena waarschuwt hem dat hij in deze toestand geen alcohol moet pakken. Daarom pakt hij net zoals Serena ook maar een cola. Op dat moment kwam een familielid naar hen toe. Hary gaat meteen weg, omdat hij geen zin heeft in een praatje. Hij doet dit voor Serena en zijn omgekomen collega's, maar wil niet met de familie praten. Terwijl Serena en de familielid toekijken, drinkt Haru het glas meteen leeg en geeft aan er vandoor te gaan. Hij kan dit niet langer aan en daarom gaat hij.

Verdwaasd keurt de familielid het goed en zonder nog iets te zeggen is Haru verdwenen. De familielid kijkt Serena vragend aan. Serena geeft als uitleg dat Haru er niet tegen kan om op een begrafenis te zijn en dat het volgens de knul altijd teveel wordt. Hij houdt vooral niet van sociaal contact en de enige reden waarom hij hier was, was om de laatste eer van zijn collega te bewijzen.

"Ik – ik weet niet goed hoe ik dit moet zeggen en ik kan mij het dan ook wel voorstellen dat die man er snel vandoor is gegaan. Ik vind het zelf ook moeilijk en het maakt het nog moeilijker als het iemand is van mijn familie die begraven wordt. M – maar ik wil je bedanken voor de steun nog voor de dienst en dat je er voor mij maar ook voor de andere familie er bent. Dat zou mijn zoon fijn hebben gevonden. H – hopelijk komt er niet echt een oorlog aan tussen ons en de aliens of komen jullie nog meer in gevaar. W – wees alsjeblieft voorzichtig met jullie reizen door de ruimte. Ik wil niet – en daar denkt de rest van de familie ook over – dat jullie in gevaar komen en komen te overlijden. We zouden graag alles te weten willen komen wat jullie hebben ontdekt tijdens de reizen naar de andere planeten," geeft de vrouw stotterend van het snikken aan.

"Eerlijk gezegd is het weinig moeite. We waren immers collega's en hij heeft mij en mijn andere collega's die in de shuttle waren getracht te beschermen. In plaats van dat hij ons heeft laten vermoorden, heeft hij zichzelf opgeofferd. Hij is als een held gestorven, mevrouw. U hebt een held in de familie en daar mag u trots op zijn. En ik hoop inderdaad dat de volgende reis goed gaat verlopen zonder dat iemand..." Serena wil bijna zeggen dat iemand niet doodgaat, maar ze kan die woorden nog maar net inslikken. "... zonder dat er oorlog uitbreekt," eindigt Serena om haar woorden voorzichtig uit te drukken. Ze wil niet dat deze vrouw nu heel hard gaat huilen. Ze heeft het al moeilijk genoeg.

Serena voelt een woede tegenover de aliens opkomen. Hopelijk gaat de volgende reis wel goed zonder dat er zich problemen voordoen en hopelijk staan de bewoners van de komende planeet aan hun kant. Het is nog niet echt bekend waar ze naar toe gaan, maar daar komen ze direct achter.

Vanwege de opkomende woede besluit ook zij maar te gaan. Ze geeft het aan en geeft als smoes dat ze nog langs werk moet om de reis te evalueren, vooral vanwege de omstandigheden. Dit is geen echte smoes, het is ook echt zo maar ze weet dat ze dit alleen zegt omdat ze graag weg wil. Vandaag heeft ze eigenlijk vanwege de begrafenis geen werkzaamheden staan en ook geen vergadering. En blijkbaar willen de andere ruimtereizigers ook snel weg van de begrafenis, gezien zij vlak na haar naar buiten komen.