Raca vluchtte die avond weg toen de storm voorbij was. Ik had mijn naam verteld en hij de zijne, Raca. Maar ik wist zijn naam al, waarom ik dat wist? Geen idee. Het belangrijkste was dat hij weg was gegaan midden in de avond. Zonder een woord te zeggen. Hij praatte tegen zichzelf alsof hij leed aan een dubbele persoonlijkheidstoornis en klom via het raam in de keuken naar buiten.

Vanaf daar kon alleen mijn zesde zintuig hem volgen.

Raca liep zijn vertrouwde route via het bos naar de man die hem angstig had gemaakt. Deels deed hij dit ook uit angst, maar aan de andere kant ook om mij te ontvluchten. Ik denk dat een aantal mensen hem hebben zien wandelen. Sommigen misschien zelfs voor de tweede keer. Mijn theorie werd daarom dan ook bevestigd. Hij was die man van twee dagen geleden.

En iedereen wist het eigenlijk al. Ik kon hem niet terugroepen, niet schreeuwen, want hij luisterde niet naar de woorden van een ander. Behalve naar degene die hem fataal zou worden, maar dat wist hij niet, niemand wist dat. Ik wist het ook niet.

De zwartharige man bonkte aan bij een houten deur dat verborgen was in een rots. Het hout was ruw en zag er oud uit. Na een paar tellen werd de deur geopend. Het was Cephas. Met een glimlach op zijn gezicht verwelkomde hij Raca en liet hij hem binnen. Binnengekomen, vroeg hij of de zwartharige man nog iets wilde eten of drinken, maar Raca schudde zijn hoofd.

'Dus,' zei de jager alsof hij het voorval van vanochtend vergeten was, 'je bent bereid te helpen?' De andere man knikte en staarde angstig voor zich uit. 'Daarom ben ik hier,' vervolgde hij dan ook. De jager leek tevreden over zijn antwoord.

'Je weet waar hij zich bevindt, denk ik.'

De jager zette voor de verandering wat thee klaar, hoewel Raca het niet hoefde. Treuzelend ging de mand met het zwarte haar zitten en keek naar het zwarte schilderij. Geen enkele vraag daarover was beantwoord.

'In de grotten,' antwoorde Raca afwezig.

'In de grotten van de Veranderaars,' vulde de jager aan en hij zette de kop thee voor hem neer, vervolgd met twee kopjes om uit te drinken. De kopjes waren van metaal, maar door zijn oudheid glansde het niet meer. Verassend glansde een geelachtig randje aan de bovenkant van het kopje wel. Raca ging er vanuit dat het goud was, niet iets wat hij van de jager had verwacht. De jager ging door met zijn verhaal.

'Daar worden de Veranderaars geboren en getraind tot "trotse" leden. En, het belangrijkste, de Saphonyx wordt daar bewaard.'

Raca knikte, dronk wat thee uit het metalen kopje. De thee was warm, maar niet heet en het smaakte zoet. Hij richtte zich weer tot Cephas en ging er weer goed voor zitten.

'Het is geen moeilijke weg. Het pad begint in het dorp, aan de zeekant bij de haven, en gaat dan de bergen in. Je hoeft vanaf daar alleen het pad te volgen.'

'Aan de andere kant van het dorp?'

De jager glimlachde als teken van 'ja' en nam een slok thee. Raca's ogen gleden weer naar het zwarte schilderij. Hij wilde er vragen over stellen, maar was de bang om ze echt te vragen. Nu was iets anders belangrijker.

'Je kunt het best deze nacht gaan, want dan slaapt iedereen.'                                                                         Raca imiteerde hem met zijn glimlach en bleef even stil.                                                                                   'Waar was je trouwens vandaag?'                                                                                                                                                                                                                                 'In mijn huis,' hield Raca vol.

Een zenuwachtig gelach was te horen in het huis. Raca liet uit ongemakkelijkheid ook een glimlachje zien. Hij begon te zweten.

De jagers hand sloeg op tafel. Een schok ging door het huis heen. Hij stond op en keek recht naar de jongen beneden hem. Raca was ondertussen van schrik weggedoken en begon snel in en uit te ademen. Zweet maakte zijn hand nat. Puppilen verwijdden zich tot grote kraalogen van een muis.

'Leugens verduisteren de waarheid, zelfs als deze niks met de waarheid te maken hebben, snap je dat? Leugens verduisteren niet enkel het gene wat je wilt verduisteren, maar laten ook een waas van onvoorspelbaarheid erachter. Ik heb de mogelijkheid om jouw als trouwe partner te hebben al opgegeven, maar je moet je plicht nog doen.'

Een zacht, trillend stemmetje ontsnapte uit Raca's mond. 'Geef me de spullen die ik nodig heb om de Saphonyx te halen, dan zal ik meteen vertrekken.'