'Wees gerust, zuiver bloed kunnen we niet zomaar vergieten, nietwaar?'.

Je kon je spanning proeven die hing in de Zuivelstraat. Wat normaal een nette buurt was die om zeven uur opstond en om tien uur ging slapen, was nu een, voor heel even, eigenaardige buurt geworden waar duistere magie hing. Het skelet zat zowat te dansen in lucht en liet zijn slang vrolijk langs glibberen, blij om de moord die zojuist was gepleegd.

Op nummer 8 zat een man te knielen. Hij stotterde van angst terwijl een aantal tranen over zijn wangen liepen. Zijn toverstok lag een paar meter verderop, waardoor hij hulpeloos voor een nogal bekende moordenaar stond.
'Nee, nee z-zeker niet m-m-meneer', probeerde hij te zeggen. De moordenaar trok zijn mond tot iets dat op een glimlach zou moeten lijken, maar meer leek alsof hij net hete koffie had gemorst. Hij haalde zijn toverstok tevoorschijn en mompelde iets onverstaanbaars. Er verscheen een tatoeage op de arm van de knielende man, zo dacht hij.

'Gefeliciteerd, je bent een van ons', lachte Voldemort spottend. Ja, de moordenaar heet Voldemort. Naast hem grinnikte er nog iemand, hij droeg hetzelfde tatouage. Alsof de heer van het duister iemand zou feliciteren.
'We laten het zuivere bloed doorstromen, ik ken wel een nieuwe moeder voor je kleine...'
'D-darcie heer. Ze heet Darcie'.
'Juist ja. Ik weet wel een nieuwe moeder voor haar. Sta op en bespaar je knieën voor je aanzoek'.
'A-aanzoek heer? M-maar ik heb nog d-date en', stotterde de vader van Darcie, wiens stem opeens geblokkeerd werd.
'Date?!', brulde Voldemort. Hij deed iets dat leek een slappe lach zou moeten vormen. 'Het is een happy meal! Bestel een vrouw, en krijg er een gratis kind bij!'. Voldemort lachte en de dooddoener dwong zichzelf om ook te lachen. Zijn humor was misschien wel vreemd, maar vooral angstaanjagend. Helaas hadden beide dooddoeners niet door dat hij het meende, en er een tweede meisje een paar kilometer verderop zat te krijsen.

'Rustig aan mijn kleine meid. Stil maar liefje, er is niks aan de hand', zei haar moeder. Ze wiegde haar kleine dochter in haar armen en rouwde zachtjes om haar pas gestorven man. Maar het kleintje huilde alleen maar harder en harder. Baby's waren al gevoelig voor duistere magie, maar de kleine Tianna leek het bijna te ruiken.
Ze wist dat er iemand was gestorven en Claire had al dagen niet meer geslapen. Ze probeerde al dagenlang zowel Tianna als de klagende buren stil te krijgen, die beide niet bepaald behulpzaam waren geweest.

Ze hoorde voetstappen plenzen in de regen. Niet weer een buur hé! Zuchtend wiegde ze Tianna en liep ze naar de deur. Er werd gelukkig aangeklopt en Claire deed netjes open. Met open mond staarde ze naar buiten. De duistere magie was hier zo sterk dat zelfs Claire het kon ruiken. Buiten stond een doorweekte man. Zijn bruine haar plakte aan zijn gezicht en hij rilde van top tot teen. 'Och meneer, kom toch binnen!', zei Claire, die de deur wijder open zette. De man kwam dankbaar binnen en trok zijn natte jas uit.

Nadat ze Tianna in haar wiegje had gelegd en haar speentje had ingedaan bekeerde ze eindelijk een beetje tot rust. Claire zuchtte opgelucht en liep terug naar haar ongeplande bezoek. Ze zette warme thee en bood hem een stoel aan om even uit te rusten. Na de thee rilde hij nog steeds en Claire vroeg wat er was.

'Ik w-wordt gedwongen Claire', zei hij. Claire draaide zich verbaast om.
'Je kent mij? Wat is hier gaande?!'. De man bibberde even en kwam toen weer tot zijn zinnen.
'Het spijt me echt he- heel e-erg m-maar ik wordt ge-gedwongen en j-j-jij ook'. Het werd stil terwijl de regen tegen het dak aan kletterde. Claire kwam even niet tot haar zinnen en ze bleef maar staren naar de man.

Er sloeg bliksem in en het begon nog harder te regenen. Opeens voelde ze iets in haar nek geprikt. Rustig draaide ze haar hoofd om, wat ze beter niet had kunnen doen. Een man - nee - een monster stond met zijn toverstok naar haar gericht. Claire draaide haar hoofd terug en besefte dat dit haar einde was. De man voor haar bibberde zacht en haalde iets uit zijn zak. Claire deed haar ogen dicht en hoopte dat het niet was wat ze zonet zag. Ze fluisterde tegen haarzelf om haar ogen nooit meer open te doen tot de ellende voorbij was. Maar de hakkelende stem sprak opnieuw.

'Claire, t-trouw met me'.

Deze is voor opdracht 3, als ik me niet vergis. Leuk dat we een serie beginnen trouwens! Nou ja, ik hoop dat het hoofdstuk je bevalt.