Het licht scheen zwakjes door de jaloerzie van Tianna. De zon was nog nauwlijks opgekomen en ze was al klaarwakker. Snel trok ze wat kleren uit de kast - een oranje witgestreepte jumpsuit en makkelijke slippers - en grisde haar tas van de grond. Voordat Darcie nog maar bewust was op welke wereld ze ook alweer leefde had Tianna al haar ontbijt naar binnen gepropt en verslikte ze zich in haar melk. Niet dat dat nieuw was, sinds de zomervakantie had Tianna niks meer gedaan boeken over magie lezen, fantaseren over magie en Darcie de hele tijd aan haar hoofd zeuren om haar te overhoren. Darcie had geen idee of ze nou super gespannen was of gewoon niks beters te doen had.

'Darcie schiet nou eens op!', zeurde Tianna. Zuchtend stapte Darcie uit haar bed en zocht een jurk uit. Maar tot haar verbazing kwam Tianna haar kamer in gestormd en schudde haar door elkaar.
'Wak-ker-wor-den-om-elf-uur-ver-trekt-de-trein', zei ze. Darcie schok op. Was dat vandaag al? Hoewel... het was pas vier uur in de morgen... toch? Ze gaf een snelle blik op haar wekker terwijl haar hart een sprongetje maakte.
Was het al negen uur? Zo lang kon een jurk aantrekken toch niet duren! Ze was vast ingedut, ja, dat zou het wel zijn.

Ze streek haar jurk glad terwijl Tianna wegstormde. De stresskip. Darcie liep rustig haar kamer uit, de gang op. Tianna had haar koffer al klaar en was nu bezig met die van Darcie. Ze had de kofferindeling zo logisch mogelijk in elkaar gezet, zodat je alle spullen gemakkelijk zou kunnen terugvinden. Daar was Darcie eigenlijk wel dankbaar voor, hoewel ze zeker wist dat alles door elkaar zou liggen binnen een week.

'Loop eens wat zachter, straks maak je mama en papa nog wakker!', snauwde Darcie. Tianna stond op en was opeens stil. Darcie had gelijk, ze had papa wakker gemaakt. Tianna's zintuigen waren gevoelig voor duistere magie, zeker haar reukvermogen. En papa's arm zat vol duistere magie, alleen mochten de twee dat nooit vertellen. Voldemort was inmiddels dood, maar duistere magie zou nooit sterven.

Darcie zuchtte geïrriteerd en begon met de afwas, terwijl Tianna de hutkoffers afmaakte.
Papa liep inderdaad van de trap af en dronk zijn koffie. 'Die moet je zelf afwassen pap', zei Darcie. Papa keek op. 'Hoezo?', vroeg hij, terwijl hij nog een slok nam. 'We moeten zo weg'.
'Aha, Zweinstein bedoel je? Heb je er een beetje zin in?', vroeg vader.
'Jawel, maar in welke afdeling moet ik komen?'.
'Het maakt niet uit in welke je komt. Ik zat in zwadderich en je moeder in huffelpuf. Je mag in alle afdelingen komen, het maakt ons niet uit'.
Darcie zuchtte opgelucht. Tianna had natuurlijk alles gelezen en gedroomd over de afdelingen, maar Darcie zelf kende alleen de namen. Tianna tikte haar op haar schouder. 'Welke kleren wil je mee? Die moet je dan even inpakken'.

Terwijl Darcie naar boven liep, liep moeder naar beneden. 'Zijn jullie al klaar? Dan kunnen we gaan', zei ze. Tianna knikte en zei dat Darcie alleen nog wat kleren moest inpakken. Ze laadde samen Tianna's hutkoffer in de auto en wachtte op Darcie. Tianna had op een of andere manier een betere band met haar moeder dan met haar stiefvader. Natuurlijk was het jammer dat ze niet bij haar echte vader woonde, die in de gevangenis zat, maar dan had ze natuurlijk nooit bij Darcie gewoont, haar stiefzusje.

'Tia!', riep Darcie. Ze sleepte haar hutkoffer mee. Ze laadde hem in de kofferbak en ging in de auto zitten. Tianna en Darcie zwaaide naar papa toen de auto startte en mama wegreed. De reis was 40 minuten en onderweg was er veel te zien. Darcie was geïnterreseerd in de torenhoge gebouwen die in Londen stonden, terwijl Tianna vooral naar monumenten en standbeelden keek. Eenmaal bij Kings Cross botste Tianna tegen een andere familie op.

'Och, het spijt me meisje!', riep ze uit. Zo te zien was ze tegen de moeder van het gezin aangebotst.
Ze bestudeerde hun hutkoffers aandachtig en kwam op de conclusie: 'Eerstejaars! Wat leuk!'.
Tianna stond op en pakte haar hutkoffer weer. Dankzij de spreuk van hun moeder waren die nu erg licht, maar daar hadden ze niks aan als ze te laat zouden komen.

'Stacy is ook eerstejaars! Wat dolletjes allemaal! Stacy, maak eens kennis met die aardige meiden!', ratelde de moeder vrolijk. Ze duwde Stacy ongeduldig naar voren zodat Tianna en Darcie haar konden zien. Achter haar stonden nog drie mannen, waarvan een de vader zou moeten zijn. 'Kom op, naar de trein! Daniël eerst, dan Ryan, dan Stacy!'.

Daniël liep naar de muur tussen perron 9 en 10 in en ging erdoorheen. Ryan volgde al heel snel. Stacy keek twijvelend toe, maar volgde toen het voorbeeld van haar broers. Darcie en Tianna namen afscheid van hun moeder en rende ook door de muur heen, waar een heel perron te vinden was. De stoomlocomotief werdt langzaam vol en ze vonden gelukkig nog een lege coupé. Stacy kwam ook bij hen zitten.

'Beter dan bij Daniël en zijn nerd vriendjes, of bij Ryan en zijn dertig aanbidsters', zei ze. 'Hebben jullie nog broers of zussen?'. Darcie schudde haar hoofd. 'Wij zijn stiefzusjes, maar dat was het wel', vertelde ze.
'Ik ben Darcie Fulton, en zij heet Tianna Rodgers-Fulton'.
'Ik heet Stacy Russel, alleen Stees is wel genoeg'.
'Mij noemen ze vaak Tia, hou het maar gewoon daarop'.

De rest van de treinreis vulde ze met praten, lachen, eten en omkleden. Net toen de snoepheks was geweest was het onderwerp afdelingen geworden.
'Ik denk dat het zwadderich wordt. Ik ben geen volbloed, maar ik vind het wel bij mij passen. Wat jullie?', mompelde Stacy, met een ketelkoek in haar mond.
'Ik hoop ravenklauw, maar ik denk dat het huffelpuf wordt', zei Tianna. Ze probeerde een smekkie uit, maar slikte die vol afschuw door.
'Wat heb je deze vakantie dan gedaan?', vroeg Stacy. Opnieuw ging Tianna het lijstje af. 'Ik heb de boeken gelezen voor school, een hutkoffer indeling ontworpen, gedaan alsof ik al les had, alles over zweinstein uit mijn hoofd leren, een strategie voor punten halen verzonnen...'
'Dat klinkt als ravenklauw Tia', onderbrak Stacy haar.
'Meen je dat? Ik ben echt entousiast!'. Darcie slaakte een zucht maar glimlachte. Ze kon ravenklauw alvast van haar lijstje afstrepen.

'Eerstejaars hierheen!', werdt er geroepen boven de menigte uit. Tianna baande zich samen met Darcie en Stacy en weg tussen alle leerlingen door om bij de stem te komen. Voor hen stond een reusachtige man te roepen. Achter de man lagen bootjes in het meer. Niet veel later zaten Zweinstein te bewonderen vanuit de bootjes. Het zag er grandieus mooi uit en iedereen was het ermee eens dat dit het entree van hun leven was. Aan de rand van het meer stond een erg oude man, die zich voorstelde als proffesor Slakhoorn, het hoofd van zwadderich en leraar toverdranken. Hij riep met grote passen naar Darcie toe. 'Ik moet je even spreken Fulton', zei hij. Darcie liep gespannen met hem mee. Had ze nu al iets fout gedaan?

'De familie Fulton, tragisch, tragisch. Misschien weet je het nog, je talentvolle moeder... tragisch', zei hij. Darcie schudde verward met haar hoofd. 'Talentvol?', vroeg ze. Slakhoorn knikte. 'Nadat Jeweetwel stierf heeft het ministerie haar huis doorzocht. Briljante uitvindingen, jij hebt ze allemaal geërft! Nou ja, het meeste dan. Ik moest dit doorgeven'. Slakhoorn overhandige een tasje. 'Bewaar het goed', zei hij, waarna hij Darcie uit zijn kantoor joeg. Verward volgde ze Slakhoorn naar de grote zaal.

In de grote zaal was de sorteerceremonie in volle gang. De kaarsen zweefden vrolijk in de lucht en er werd uitbundig geklapt wanneer er iemand gesorteerd werd.

Het duurde niet lang totdat Darcie haar naam hoorde. Ze rende snel naar de hoed en hoopte dat de spanning snel voorbij was. Tot Darcie's grote opluchting had de sorteerhoed niet veel tijd nodig. 'ZWADDERICH!', riep hij. De groen-zilvere tafel juigde hard en Darcie rende erheen en lachde breed. Ze wachtte rustig tot ze 'Rodgers-Fulton, Tianna!', hoorde.

Tianna liep gespannen naar de hoed. Ze ademde diep in en uit in poging om de rust te bewaren. Uiteindelijk had de hoed besloten en riep: 'RAVENKLAUW!'. Darcie leek nog opgeluchter dan haar stiefzusje, maar vrijwel direct daarna volgde 'Russel, Stacy!'. Bij haar riep de hoed uiteindelijk 'ZWADDERICH!'. Stacy rende blij naar Darcie toe en gaf haar een high-five.

Het staat al een aantal dagen klaar, waarom niet ingeleverd...? Ach, het is er nu.
Helaas had ik veel te veel woorden, dus misschien zitten er vreemde gaten tussen het verhaal, maar jaa. Het eindigt ook wat vreemd, maar hopelijk is de opdracht goed verwerkt (binnen het woordenaantal).