RED'S POV

NAGULAT AKO nang bigla akong niyakap ni Kathleen bago ko marinig ang dalawang malakas na putok ng baril. I look to my hands when I felt its wet, and my eyes got widen when I saw bloods on my hands. In the same time I felt the weight of Kathleen on me.

Tears fell on my eyes when I realize what happen on my surrounding. " K-Kathleen? "

She doesn't answer on me instead she slowly closed her eyes like she was tired on the whole day. Hinaplos ko ang kaniyang ulo and tried my best to wake her up. Bloods are all over her body. " No please, Kathleen open you eyes. Please don't leave me. "

I saw her smile a little on me before closing her eyes. Tear fell on my eyes as I saw her closing her eyes.

" No.... Damn it, open your eyes. Kathleen. Kathleen "

Hindi siya gumalaw kahit na anong yugyog ko sakaniya. Ang buong katawan ko ay basang basa na sa dugo na nanggagaling sa katawan niya pero hindi ko iyun alintana. " Damn it, call the ambulance now." sigaw ko.

Ayokong mawala saakin ang mag ina ko o kahit isa man lang sakanila. Hindi ko kakayanin kung mawawala ang isa sa kanila. Di ko kaya.

Dahil sa sobrang tagal ng pagdating ng ambulance ay binuhat ko na lang si Kathleen at dinala sa kotse ko may mga pulis na tinulungan ako at sila ang nag-drive ng kotse ko papuntang hospital. Hindi ko inaalis ang mga mata ko sakaniya. And there I saw her open her eyes. " R-Red.. s-saan t-tayo p-p-pupunta?" nanghihina niyang sabi.

" Sa hospital so get a grip okay. Don't leave me please." I said.

She gave me a weak smile " I love you." tears spring to her eyes " M-M-Mahal na mahal ko kayo ng anak natin... K-Kahit na w-w-wala na ako sa tabi n-niyo.. mahal ko kayong dalawa. K-Kayo ni baby K-King R-Raja."

King Raja?

Ngumiti siya sa kabila ng sakit na nararamdaman niya. " I-I... named our s-son King Raja. I-I hope y-you d-doesn't m-mind." she said tears running down her eyes.

Niyakap ko siya ng mahigpit. " Of course I don't mind as long as you're with us. So please don't fucking leave me. Kathleen. Please..." iyak lang ako ng iyak.

Daig ko pa ang bata na inagawan ng candy sa pagkakaiyak ko ngayon. Hindi na ako makahinga, feeling ko bawat segundo ang lumilipas unti unti ng bumibitaw si Kathleen sa pagkakahawak niya sa kamay ko.

Feeling ko sa mga oras na ito ang layo layo na niya saakin. Saamin ng magiging anak namin.

Kung alam ko lang na magiging ganito ang mangyayari sa pagpunta namin sa lugar na iyun sana, hindi na lang kami nag punta don. Sana nag-istay na lang kami sa bahay o kaya naman sana inayos na lang namin ang kasal namin. Edi sana hindi nahihirapan ang babaeng mahal ko ngayon.

Marahan niyang hinaplos ang pisngi ko at ngumiti. " K-Kahit a-a-anong m-mang yari.. Si King Raja ang i-i-iligtas mo huh!! A-Alagan mo siya. S-Siya k-kasi a-ang n-naging r-rason k-kung bakit kita nakasama at naging m-masaya." iyak lang siya ng iyak at alam kong pinipilit niya na lang ang magising para saakin.

Napakagat ako ng labi ko, pero hindi ako nagsalita sakaniya nakatingin lang ako sa kaniyang mga mata. " M-Makakasama ko na sila. " ngumiti siya saakin bago siya tuluyan pumikit.

" Kathleen NO. Please gusto din kitang makasama. Hindi lang naman sila yung may karapatan makasama ka diba? Ako din at ang anak natin? Please.. don't leave us. Hindi ko kaya" sabi ko I clench her on my chest.

Hindi na siya gumalaw pero nararamdaman kong mainit pa din ang kaniyang katawan.

...

...

...

NAKATINGIN LANG AKO sa labas ng Operating Room, hindi ko alintana ang mga tinginan saakin ng mga tao dahil sa dugo sa damit at katawan ko. Of couse, gaya nga ng sinabi saakin ni Kathleen noon, may makita lang ang ibang tao kung makahusga na sila..

Akala mo alam na alam na nila ang nangyari. Napatingin ako sa likod ko ng marinig kong may tumatawag saakin at there I saw my family and my sister-in-law. " Anak anong nangyari sakaniya?" agad na tanong ni Mommy saakin.

Hindi ako nakasagot at muling tumulo ang luha sa mga mata ko. Hindi ko kayang sabihin ang buong nangyari sakanila. Hindi ko kaya dahil feeling ko once na sabihin ko sakanila yun...

Mawawala siya saakin. Silang dalawa sa buhay ko.

naramdaman ko ang pagyakap saakin ni Addyson. Napansin ko din ang paghikbi niya. " Wag kang mag alala Pula. Magiging okay lang si Kathleen." sabi niya.

Hindi ako nakapagsalita dahil naalala ko yung mga sinasabi saakin ni Kathleen kanina. She's was saying her goodbye on us. Hindi man niya sabihin saakin ng deretsiyo kanina alam kong pagod na pagod na siya. Alam kong hirap na hirap na siya sa kalagayan niya.

Napatingin ako sa O.R nang biglang lumabas ang isang nurse " Sir, sino po ang pamilya ng pasiyente?" tanong nito.

Agad kong lumapit sakaniya. " Ako po. K-Kamusta po ang mag-ina ko." tanong ko rito.

" Sir... kailangan niyo pong mamili kung sino ang gusto niyo pong iligtas. Ang anak niyo po ba o ang asawa niyo po."

Nagulat ako sa sinabi niya saakin. Hindi ako makapagsalita sa sinabi niya. Muli kong naalala ang sinabi ni Kathleen saakin kanina.

" Sir tumatakbo ang oras. " sabi nito.

" Save my...

...

...

wife."

Alam ko sa ginawa kong pagpili magagalit siya saakin pero hindi ko alam kung ano ba ang tamang gawin sa sitwasyon na tulad na ito. Pinagmasdan ko ang nurse na bumalik sa O.R at niyakap ako ni Mommy.

" And now... she will hate me for the rest of her lives. Mom." iyak lang ako ng iyak sa bisig ng Mommy ko. Hindi ko alam kung tama ba ang ginawa kong pagpili sa kanilang dalawa.

Pero

Mas gugustuhin ko pang magalit siya saakin habang buhay kesa naman mawala siya tabi ko habang buhay.

" Shhh.. she'll understand it, son. " my mother whispers on my ears.

Bakit ba kasi ganito ang buhay ko?

Okay naman kami ni Kathleen diba? Hindi naman kami nag tatalo ni Kathleen para gawin to saamin dalawa, diba? Naging mabait naman kami sa kapwa namin so bakit kami binigyan ng ganitong problema.

Our baby is the gift that gave Him to us. But unfortunately, kinuha din naman niya agad yun saamin ng hindi man lang namin nagawang hawakan o alagaan.

Hindi ba namin deserving maging masaya kasama ng magiging anak namin?

at

Ngayon na wala na ang dahilan kung bakit kami nagsasama. Alam kong iiwan ako ni Kathleen dahil sa ginawa kong pagpatay sa anak namin. Ako ang pumili na patayin to. Ako ang nag-utos. Pero...

Masisisi niya ba ako kung gusto ko siyang makasama habang buhay?

Naghintay kami ng ilang oras sa labas ng operating room, halos hindi ko na mabilang kung ilang beses kong tumingin sa pintuan na yun habang hinihintay ang paglabas nila. Napakagat ako ng labi ko at napadako ang tingin ko sa kapatid kong si Jack na ngayon ay dahan dahang hinihili ang pamangkin kong si Titania. Habang si Rose naman ay natutulog sa hita niya.

Mapait akong napangiti.

Yung pamilya na akala ko abot kamay ko na sa isang iglap mawawala lang pala ng ganun kabilis. Muling tumulo ang luha ko, alam kong namamaga na ang mga mata ko dahil sa pag-iiyak ko pero wala akong paki alam. Wala na akong paki kung ano ang itsura ko ngayon.

Napatayo ako ng biglang lumabas ang doctor galing sa O.R " K-Kamusta po a-ang asawa ko?" tanong ko. Hindi ko na tinanong kung anong nangyari sa anak ko dahil alam ko naman kung ano ang nangyari.

At dahil saakin kaya siya nawala sa buhay namin ni Kathleen.

" She's fine and stable for now. We will monitor her for twenty-four hours and after that we will have another test to do. " sabi nito saakin napatango na lang ako pero kahit ganun hindi ko din mawala sa isip ko ang about sa anak namin. "And for the..."

Nawalan ako nang gana sa sasabihin niya about sa anak ko, kaya isinubsob ko ang mukha ko sa leeg ni Mommy, wala akong gana marinig ang pagsabi nila na wala na ang anak namin ni Kathleen.

" The babies are..."

Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya. Hindi ko alam kung ano ba ang dapat kong maramdaman sa sinabi niya. I just cried in front of them as he told me about our kings.