In de daarop volgende dagen trainde Sarah verder met Starrider, tot groot genoegen van haar grootvader.

"Ze rijdt nog niet op de renbaan, Charlie!" waarschuwde Joey hem. De oude man schudde grinnikend zijn hoofd.

"Ken je haar nu nog niet?" Sarah was koppig en trots, net als haar grootvader. Eens ze haar zinnen ergens op zette, maakte ze dat af. In dit geval had ze haar grootvader beloofd dat de jonge zwarte hengst op de renbaan zou verschijnen. Dat ze Jim Sawyer een lesje zouden leren. Het oude gezicht van Charlie Hopkins was helemaal opgeklaard toen Sarah hem dat plechtig beloofd had. Nu keek hij door het keukenraam toe hoe Sarah de jonge hengst over de lange oprit leidde.

"Wat doet ze toch met die jonge hengst?" vroeg hij en Joey schudde zijn hoofd.

"Elke dag gaat ze een stukje met hem wandelen. Ze zoekt kleine confrontaties op om zijn vertrouwen in haar te doen groeien", antwoordde hij "Ik snap het niet helemaal, maar ze denkt op deze manier dat hij met haar mee wil werken in plaats van tegen haar."

Charlie knikte: "Als iemand weet hoe je moet omgaan met een sterke persoonlijkheid, die geen vertrouwen heeft in de omgeving, is het Sarah wel." Joey trok veelzeggend zijn wenkbrauwen omhoog. Naast hem wendde Charlie zijn blik nu naar hem toe. "Jij bent met haar wel ver gekomen", stelde hij en Joey schuifelde een beetje ongemakkelijk.

"Sinds Black Diamond hier is, is Sarah -- " hij pauzeerde even en vervolgde dan: "-- zachter." Charlie knikte.

"Hoe meer ze met hem werkt, hoe meer ze beseft dat ze zelf ook mensen hun handen verbrand. Ook van mensen die geen slechte bedoelingen hebben." Joey keek toe hoe Sarah de jonge hengst geruststelde en een stukje de baan op liep.

In stilte keken de twee mannen toe hoe het paard gespannen naar het voorbijgaande verkeer keek. Stilaan, zakte zijn hoofd en staart en liet het jonge dier zich leiden. Joey glimlachte, dit had hen een onmogelijke opdracht geleken en Sarah kreeg het voor elkaar. Hij werd uit zijn gedachten opgeschrikt door een hoestende Charlie. Hij hielp de oude man in zijn zetel en gaf hem een glas water.

"Joey, jongen. Ik hoop dat ik het zelf ook te zien krijg." Joey knielde naast hem neer.

"Je moet wel, Charlie. Je moet wel van Sarah!" Charlie grinnikte.

"Ik ben blij dat jullie het beter met elkaar kunnen vinden, Joe. Je bent een goede jongen voor haar." Joey keek hem geschrokken aan en zocht wanhopig naar een zinnig antwoord, maar de oude man lachte. "Geen zorgen, Joey. Ik stel geen verwachtingen, maar hoe mooi zou het zijn. Mijn twee favoriete mensen in de hele wereld."

"Nu word je wel heel melig, oude man", grijnsde Joey hoofdschuddend.

"Dat is net omdat ik oud ben, Joe. Ik ben op." Joey fronste nu.

"Jou kennende houd je het nog wel even vol", zei hij en hij nam het hand van de oude man vast. "Sarah kan nog niet zonder jou."

"En jij?" Joey keek de oude man vragend aan. "Sarah is mijn kleindochter, dat is waar. Jij, Joey, jij bent mijn pleegzoon. Je bent al twintig jaar aan mijn zijde." Een traan vormde zich nu in Joey's linker oog en hij wendde zijn blik af.

"Dat is het leven, Charlie", zei hij zo onverschillig mogelijk en Charlie nam zijn hand steviger vast.

"Dat is zo", zei hij alleen maar en Joey voelde de krop in zijn keel groeien. "Je moet sterk zijn, Joey. Verlies jezelf niet in een poging om Sarah te helpen. Hoor je me? Erken je eigen pijn, je hebt er net zoveel recht op!"

Nu liet Joey zijn ingehouden adem ontsnappen: "Je bent er toch nog?" Hij wou niet nadenken over de dag dat Charlie er niet meer was. Over wat die dag met zich zou meebrengen. Hij wist dat de man gelijk had. Zelfs na twintig jaar was Charlie de man die hem in huis gehaald had, niet zijn grootvader zoals bij Sarah wel het geval was.

Dat had hij zichzelf altijd voorgehouden, in eerste instantie omdat hij Sarah onuitstaanbaar gevonden had en haar gezelschap op die manier dragelijker was geweest. Dat Charlie hem vertelde dat zijn eigen pijn ook belangrijk was, raakte hem dieper dan hij had verwacht. Hij schraapte opgelaten zijn keel en wreef met zijn hand over zijn hals.

"Ik ga haar maar even helpen", zei hij en hij knikte in de richting van Sarah, die terug op de oprit liep met de jonge hengst aan haar zijde. Charlie bromde wat onverstaanbaars terug en Joey liep naar buiten. Sarah en de jonge hengst groeiden dagelijks dichter naar elkaar toe. Sarah liep echter niet vrolijk rond. Charlie ging zienderogen achteruit en ze was nog niet klaar om hem te verliezen. Ze hield zichzelf en haar grootvader voor dat hij de jonge hengst eerst nog op de renbaan moest zien.

"Je zou beter eens met ons mee uit gaan. Een avondje dansen zou je misschien wat ontspannen!" grapte Tyler later die week tijdens het middageten. "Een knappe meid als jij hoort zich niet weg te steken!" vervolgde hij vrolijk, waarbij hij Sarah's vernietigende blik negeerde. Joey hield zijn mond, maar Charlie gniffelde.

Sarah nam boos een hap van haar brood en staarde naar haar bord. Ze wou niet boos zijn op de oude man, noch wou ze ruzie maken met Tyler nu Charlie nog eens een boterham at. De voorbije dagen had Charlie nauwelijks gegeten, nu hij toch de moeite deed wou Sarah hem met niks ontmoedigen. Tyler was, zoals altijd, minder subtiel.

"Toch, Charlie? Een avondje stappen zou haar wel deugd doen, denk je niet? Of denk je dat ze niet in staat is om gewoon plezier te hebben?"

Nu keek ze Tyler woest aan, maar die keek niet naar haar en wachtte op antwoord van Charlie.

"Als ik plezier wil hebben moet ik ergens heen waar jij niet bent!" snauwde ze. Tyler keek haar nu met geveinsd verdriet aan. Charlie gniffelde weer en Joey lachte in zichzelf. Hij snapte lang niet altijd wat zich tussen Tyler en Sarah afspeelde. Wat er gemeend was, wat flirten was. Hij was er echter wel van overtuigd dat Sarah niet met hem mee wou.

"Kom, dat is niet netjes", zei Tyler nu. "Ik zou goed voor je zorgen", plaagde hij nu en hij toverde zijn stralende glimlach boven. Sarah propte misnoegd het laatste beetje brood in haar mond.

"Hoe is het met Inyanga's been, Tyler?" vroeg Joey, om Sarah te redden. Tyler knikt enthousiast.

"Super goed!" Charlie keek de blonde jongen aan. Tyler had heel veel tijd in de merrie gestoken. Haar been werd vijf keer per dag gekoeld en ingepakt en hij stapte de merrie regelmatig aan de hand. "Ze steunt er op, het is nog wel wat ontstoken en dik, maar het ziet er echt al veel beter uit!" ging hij verder.

Charlie bromde goedkeurend. Hij was blij dat ze Tyler gehouden hadden. De jongen bleek uitermate geschikt en trouw, al had Sarah haar problemen met hem.

"Zij en Black Diamond. Wat denk je Sarah?" opperde Charlie. Sarah grinnikte.

"Ik denk dat ik eerst maar afwacht of die zwarte ook echt kan lopen." Charlie lachte en verslikte zich in zijn boterham. Joey gaf hem snel een glas water en de moed zakte Sarah even in haar schoenen.

"Ik ga er vandaag op", kondigde ze plots aan, zonder dat ze daarover had nagedacht. Ze lachte om de geschrokken blikken en haalde haar schouders op: "Ik moet het toch eens doen? Ik ben al best ver gekomen met hem. Gisteren heb ik een kilometer met hem gewandeld, met zijn zadel er op." Charlie werd plots enthousiast.

"Ik kan niet wachten om te zien hoe snel hij is!"

"Dat ga je vandaag nog niet weten, opa." Charlie wuifde haar bezwaar weg, hij wou die middag kijken naar zijn kleindochter op haar grote zwarte hengst. Dus hielpen Joey en Tyler Charlie naar de renbaan. Tyler bleef naast Charlie zitten en het paar keek toe hoe Joey naar Sarah en haar paard toeliep. Het was logisch dat Joey hielp. Joey was rustiger dan Tyler en Tyler maakte Sarah zenuwachtig, dus die moest uit de buurt blijven.

"Zouden ze geen geweldig partnerschap kunnen zijn?" vroeg de oude man plots aan Tyler, terwijl ze toekeken hoe Sarah en Joey de jonge hengst lieten rond stappen. Tyler trok zwijgend zijn schouders op en keek hoe Sarah tegen het veulen leunde. Black Diamond leek nauwelijks onder de indruk. Ze had zijn absolute vertrouwen gewonnen besefte Charlie met trots. Iets later zat Sarah boven op de jonge hengst. Joey had hem nog aan het touw, maar het veulen stapte braafjes mee.

Sarah grijnsde naar Joey. Er was iets majestueus in de stappen van de jaarling. Joey klikte het paard los en keek toe hoe Sarah de baan rond stapte. De jonge hengst stapte vlot en opgetogen, maar zag er desondanks ontspannen uit. Alsof hij wist dat dit altijd al de bedoeling was geweest. Sarah aaide hem in de hals en het paard knabbelde op zijn bit.

Het verlangen om hem te laten rennen was groot, maar Sarah maande zichzelf tot kalmte. Ze was zo ver geraakt door niet te veel in één keer te vragen. In de dagen daarna leerde ze het veulen enkele hulpen aan en tot haar grote verbazing reageerde Black Diamond perfect en zonder tegenwerken. Ze werd zo enthousiast over de jonge hengst dat het haar niet kon schelen dat Tyler en Joey dat weekend uit gingen.

Ze wou haar grootvaders laatste wens vervullen en de kans op slagen was net aanzienlijk vergroot. De week daarna werd haar euforie met de grond gelijk gemaakt. Charlie was komen kijken naar haar training en was plots beginnen hoesten, toen hij niet kon stoppen met hoesten had Tyler een ambulance gebeld. Sarah was van haar paard gesprongen en was overmand geweest door paniek. Ze wist dat Charlie niet in een ziekenhuis wou opgenomen worden, maar ze hadden geen keuze.

Hij moest beademing bijkrijgen en het werd sterk aangeraden om hem in het ziekenhuis te laten. Die avond zat Sarah bedrukt naast zijn bed. Charlie schudde zijn hoofd.

"Kom nou meid. Ik heb al meer tijd gehad dan me gezegd was." Sarah haalde haar schouders op.

"Het is nog niet genoeg."

"Ik ben nog niet dood hoor."
Sarah keek hem verontschuldigend aan. Het was echter moeilijk om nog te geloven dat Charlie nog terug naar huis zou komen. "Je hebt mij een belofte gemaakt, kleine meid."

Sarah keek hem ontzet aan. Hij kon toch niet verwachten dat ze hem nu alleen liet.
"De dokters zeggen dat ik stabiel ben, zolang ik aan de beademing lig. Ik krijg nu ook sondevoeding. Het ziet er naar uit dat je nog niet van me af bent! Ik wil hem zien, Sarah." Sarah knikte.

"Oké, ik kom elke dag bij jou langs, maar ik blijf hem trainen", beloofde ze hem. De dagen die daarop volgden trainde ze Black Diamond en deed vooral Tyler de stallen. Er werd weinig gezegd, vooral Sarah was erg gespannen. Het grootste deel van de dag waren Joey en Sarah in het ziekenhuis te vinden, ondanks Charlie's protesten.

Toen ze op een avond naar Joey's truck liepen zei Joey: "Ik denk dat het lukt." Sarah keek hem vragend aan. "Hij wil die zwarte écht zien racen en je moet bekennen dat die sondevoeding hem goed doet. Ik vind dat hij er beter uitziet."
Sarah knikte traag en hoopte vurig dat hij gelijk had. "Je mag ook niet te zwaar tillen aan die belofte, Sarah", ging Joey verder terwijl ze bijna de truck bereikten. Sarah fronste, daar was zij het niet mee eens. "Hij is trots op je. Nu al, ongeacht wat er nog komt." Sarah snoof en schudde haar hoofd. "Je bent de enige die hem te hulp kwam", ging Joey verder en hij nam haar arm vast, waardoor ze zich terug naar hem moest omdraaien. "Snap je dat wel?"

Een traan rolde langs haar wang en Joey ving hem verbaasd op met zijn wijsvinger. Hij was zo ontdaan van haar reactie dat hij er niet bij stilstond dat hij net haar gezicht gestreeld had. "Wat nu?" zei hij met een vleugje wanhoop in zijn stem "Het is zo, je hebt een goed hart!" Zijn ogen flitsten even onderzoekend langs de hare. Dan wendde hij even zijn blik af en grinnikte hij. "Dat heeft Charlie me zo vaak proberen zeggen. En dat zie ik nu eindelijk ook in."
Hij keek grijnzend op, maar hij vond haar ogen niet. Meer tranen rolden over haar wangen.

"Ik ben niet gekomen om hem te helpen", bekende ze plots. "Ik ben gekomen omdat ik vluchtte." Joey fronste, niet goed wetend wat hij met haar schuldbekentenis moest doen. "Snap je het dan niet?" zei ze plots boos, terwijl ze haar arm uit zijn grip los trok. "Ik heb hier niks te zoeken. Als ik die belofte niet kan waarmaken was het allemaal een grote leugen."

Joey slikte en stond haar verbluft aan te kijken, wat Sarah's ontzetting groter maakte. Ze beende weg en klom in de truck. Joey bleef even verdwaasd staan en liep dan ook naar zijn truck. Hij stapte in en bleef even zwijgend zitten. Sarah schrok van zijn stem toen hij dan toch sprak.

"Om welke reden je ook gekomen bent. Je bent gebleven en hebt harder gevochten voor Charlie en zijn fokkerij dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Om welke reden ook, ben jij wel de reden dat Charlie zijn fokkerij nog heeft. Als hij vannacht zou sterven, sterft hij een gelukkig man dankzij jou, Sarah. Dat is voor mij belangrijker dan welke reden je had om naar Californië te komen."

Sarah keek hem onderzoekend aan, haar betraande gezicht speurde het zijne af op zoek naar een teken van onbegrip, maar dat vond ze niet. Een onverklaarbare opluchting trok door haar heen.

"Denk je dat hij dat ook denkt?" Joey keek haar even ongelovig aan.

"Natuurlijk denk ik dat. Denk je echt dat Charlie verwacht had dat zijn kleindochter, die hij nooit echt gekend heeft, hem te hulp kwam alleen maar omdat het zo hoorde?" Sarah wendde haar blik af terwijl ze daar over nadacht.

"Nee, vast niet", zei ze stil.

"Wat hij ook nooit verwacht had is dat je zijn fokkerij weer op de kaart zou zetten, dat je brilliant zou zijn met paarden of dat hij zelf nog eens de spanning van de renbaan zou mogen ervaren zoals hij dat met Inyanga gedaan heeft." Het bleef nu even stil in de auto terwijl Sarah zijn woorden liet bezinken. "Geloof je dat?" vroeg hij haar uiteindelijk en ze knikte.

Hij had gelijk. Ook zij was met andere verwachtingen naar Californië gekomen. Ze had dingen gedaan die ze van zichzelf nooit verwacht had en ze had een veel betere band met haar grootvader opgebouwd dan ze had kunnen denken.

"Waarom ik kwam is niet belangrijk. Dàt ik kwam is wat het verschil gemaakt heeft." Joey knikte goedkeurend en startte zijn truck. Hij reed van de parking af en zei zo terloops mogelijk: "Als je ooit wil vertellen waarom je vluchtte, zal ik luisteren."
Ze knikte in stilte, maar besloot dat ze het daar nu even niet over wou hebben.