Bags all packed, make sure you remember everything
No looking back, no more; not for anything.
This is what you wanted, isn't it?
Clear it out just like you've never been
What's a goodbye good for, anyway?

There's nothing left of you to remind me
But somehow you're still standing behind me

I'm trying hard to forget you
But my empty walls won't let me let you go
When you took it all, you forgot your shadow
You say you wish me well without you
But something 'bout you tells me that you know, oh oh

When you took it all you forgot
Your shadow, your shadow
When you took it all you forgot
Your shadow, your shadow, your shadow, oh oh

***

Langzaam stond Emile op van achter zijn piano. De stukjes die hij speelde gingen stroever dan anders en hij had er eventjes genoeg van. De moderne klok aan de muur toonde hem dat het al laat 's avonds was. Normaal zou hij op dit uur van de dag met Luz naar een film kijken, maar alleen zag hij dat niet zo zitten.

Hij keek de kamer rond, die veel te leeg was naar zijn smaak, en zuchte.

Alles was zo veranderd. Haar harp had ze meegenomen, net als haar schildersezel die altijd langs het grote raam stond en haar zachte zetel langs het haardvuur.

Emile schuifelde de kamer rond en ging voor het raam staan. De leegte binnen beangstigde hem. Hij snapte niet waarom Luz vertrokken was. Het was niet logisch. Ze zouden samen oud moeten worden.

Hij keek door het veel te kleine raampje naar buiten. Ook buiten leek de wereld anders. De lucht was loodgrijs en leek ook verbaasd en verdrietig te zijn over het vertrek van Luz.

Emile vroeg zich af waar ze op dit moment zou zijn. Waarschijnlijk ergens heel ver hiervandaan. Luz was gek op het avontuur en nu ze weg was bij Emile, kon ze alles doen wat ze maar wilde.

Emile sloot zijn ogen en er rolde een traan over zijn wang. En even verbeelde hij zich dat hij haar troostende hand op zijn schouder voelde.