Hide all your photographs,
But I can feel you watching me
How long does your memory last?
It's time I ought to be
Moving on and getting over you
I bet it looks like I'm not even trying to
Here all alone, my past on the walls

With nothing left of you to remind me
So why are you still standing behind me

I'm trying hard to forget you
But my empty walls won't let me let you go
When you took it all, you forgot your shadow
You say you wish me well without you
But something 'bout you tells me that you know, oh oh

When you took it all you forgot
Your shadow, your shadow
When you took it all you forgot
Your shadow, your shadow, your shadow, oh oh

***

Emile liep terug naar zijn piano. Zijn pauze had lang genoeg geduurd en het gemis had hem helemaal overspoeld. Hij moest zich niet meer zo laten gaan. Luz was gelukkig. Waarschijnlijk gelukkiger dan ze ooit met hem geweest was, want toegegeven, wat was er nu spannend aan Emile, die nog niet eens zijn vuilniszakken durfde buitenzetten? Nee, Luz was tevreden nu. Het was haar keuze geweest en Emile moest haar maar vergeten.

Hij strekte zijn armen om het bloed weer door zijn vingers te laten stromen en zette zijn handen op de toetsen.

Do groot. Het vrolijkste akkoord in de muziekwereld, maar voor Emile was het vandaag niet vrolijk. Zelfs 'Broeder Jakob' klonk triest nu Luz er niet was om vrolijk mee te zingen vanachter haar schildersezel.

Zijn blik viel op een foto op de bovenkant van de piano. Het was waarschijnlijk de enige foto in het hele huis waar ze nog met hun tweeën opstonden. De andere had ze meegenomen, of had Emile weggegooid. Met het huis vol met haar was het onmogelijk om haar te vergeten. Daarom had Emile er maar één gespaard. En die stond op zijn lievelingsplaats.

Maar op dit moment kon hij er niet naar kijken. Niet met de trieste muziek die via zijn vingers uit de piano wervelde. Hij stopte met spelen en klopte ruw op het kadertje, waardoor het glas brak en de foto met de voorkant naar beneden op de piano viel. De scherven lagen bezaaid over de bovenkant van de piano en Emile kon zich niet meer inhouden.

Wat had hij haar ooit misdaan? Waarom was ze weg gegaan?

De vragen kwamen over hem heen als een vloedgolf en al snel kwamen de tranen weer.

Dan hoorde Emile plots geschuifel op de gang en met een ruk keek hij op. Hij veegde ruw het opkomend vocht uit zijn ogen en rechtte zijn rug; Het leken haar voetstappen wel op het parket. Misschien had ze besloten dat het avontuur toch niets voor haar was. Misschien wilde ze wel weer terug naar het saaie, eentonige leventje dat ze met Emile geleid had.