It's always there, too close, too much
The shape of something I can't touch
I turn, and find the shadow's grown
Those empty eyes I begged to stay
Are watching me from yesterday
You can leave me, can you leave me alone?

I'm trying hard to forget you
But my empty walls won't let me let you go
Let me go
You say you wish me well without you
But something 'bout you tells me that you know, oh oh

When you took it all you forgot
Your shadow, your shadow
When you took it all you forgot
Your shadow, your shadow, your shadow, oh oh

When you took it all you forgot
Your shadow, your shadow
Bags all packed, make sure you remember everything.

***

Ze kwam binnen en even verblindde het licht vanop de gang Emile.

"Emile?" vroeg ze, maar het was Luz niet. In al die jaren was het nooit Luz geweest.

Emile knikte en deed een poging om de glasscherven van de piano op te vegen, voordat ze het zou zien, maar zoals altijd was zij sneller dan hij dat was.

"Laat het maar liggen, Emile. Ik vraag wel aan de kuisvrouw of ze het opruimt. Ik weet wel dat je Luz mist, maar je moet sterk zijn, Emile. Je kleinkinderen wachten in de gemeenschapsruimte op je."

Emile knikte. Zijn kleinkinderen, ja. Die kwamen vast en zeker op bezoek om hun opa te steunen nu hun oma al vijf jaar weg was.

Emile stond op en nam even het kleine kamertje van het grote rusthuis in zich op. Een bed, een kast en een kleine, elektrische piano. Met een zucht dacht hij terug aan het grote landhuis waar Luz en hij ooit geleefd hadden, met zoveel kamers dat ze de tel al lang geleden kwijt geraakt waren, met een schitterende vleugelpiano en een harp en met haar schildersezel langs het grote raam.

Kanker was een gemeen iets. Plots was het er, en dan was er niets meer aan te doen. Vooral niet als je zo oud bent als Luz was.

En sindsdien leefde Emile in dit klein kamertje. Afgesloten van alle contact met de buitenwereld. Treurend om het verlies van zijn geliefde vrouw.