'Melody?' Een zachte stem maakte een einde aan de eindeloze duisternis. Een lichtstraal stroomde door een kleine kier.

'Voorzichtig,' zei een tweede persoon. 'Lucas, zie je iets in de toekomst?'

'Het is veilig, ze is uitgeput.'

De kier werd groter. Een zee van warm licht begroette haar. Het was zo fel dat de personen in de deuropening silhouetten waren. Ze liepen haar richting uit. Nee. Een golf van paniek schoot door haar lichaam. Ze was te gevaarlijk. Ze wilde hen geen pijn doen. Snapten ze niet dat ze hen zou doden? 'Raak me niet aan!'

'Melody, kijk me aan.' Ze herkende de zachte vrouwenstem als die van Claire. Ze probeerde haar waterige ogen op de vrouw die haar richting uitkwam gericht te houden.

'Raak me alsjeblieft niet aan.'

'Ik ga niks doen. Haal eens diep adem voor me en laat je handen maar ontspannen.' Claire knielde voor haar neer. 'In en uit.'
Melody volgde haar instructies, maar haar lichaam kalmeerde amper. Haar ademhaling trilde als een blad aan de boom dat vocht tegen de gure herfstwind.

'Blijven ademen, het komt goed. We zijn hier om je te helpen.' Claire keek om richting de anderen. 'Kan ik mijn gave veilig gebruiken?'

'Ja, maar wees voorzichtig,' was Lucas antwoord.
'Nee,' riep Melody toen Claire haar richting uit boog. 'Nee.'

De vrouw schuifelde direct achteruit. 'Melody het is oké. Haal nog eens diep adem voor me.'
De lucht stroomde Melody's longen in, het lukte haar niet om het langer dan een seconde vast te houden, voor ze weer uitademde.

'We doen dit op jouw tempo.' Claire keek haar serieus aan. 'Kijk naar je handen, wat zie je?'

Melodie keek naar haar vingertoppen. Ze hadden een vreemde soort donkergrijs, alsof ze van as gemaakt waren. Dit waren niet haar handen, toch? Ze bewoog haar vingers heen en weer. Er waren geen schaduwen meer, alleen de restanten van een heel ander soort vuur dan ze dacht te beheersen. Een veel duisterdere vlammenzee. 'Ze zijn grijs.'

'En wat voor een kleur hadden ze?'
'Zwart.' Als kool. Als schaduw. Maar nu waren haar handen dat niet meer. Nu was ze veilig. Claire was veilig.

'Het is voorbij. Het is weg.' Claire schoof iets dichterbij. 'Mag ik je een knuffel geven?'

'Ja.'

Het waren Claires sterke armen die de laatste restjes schaduw uit haar lichaam wegjaagden. De angst ebte langzaam weg, maar het warme gevoel wat Claire haar eerder had gegeven kwam niet. Er was alleen een ijzige kou.
'Ben je er klaar voor om naar buiten te lopen?'

'Ik denk het.'

Claire tilde haar overeind. Direct merkte ze hoe wankel haar benen waren. Ze tintelden alsof al het bloed eruit was verdwenen. Het lukte haar amper om te blijven staan. Ze probeerde een stap te zetten, maar haar voet klapte opzij. Claires armen waren het enige wat er voor zorgde dat ze niet in elkaar zakte.

'Rustig, je hebt te veel energie gebruikt,' zei Claire zacht. 'We gaan stapje voor stapje.'

Lucas liep hun richting uit en vouwde een van zijn armen onder haar schouder. Zo schuifelden ze de simulatie kamer uit, terug de trainingszaal in.

De ruimte was nu gevuld met allemaal mensen. Een vrouw van wie Melody vermoedde dat het docent was, was druk in gesprek met iemand in een soortgelijk uniform als Lucas en Claire. Dominique zat aan de andere kant van de ruimte op de grond met haar vrienden twee andere niverials. Een vierde persoon snelde Melody's richting uit met een verbandtrommel, al had ze geen wonden.

'We gaan hier even zitten,' zei Claire nadat ze een paar passen hadden gelopen.

Dankbaar liet Melody zich op het koude beton zakken. Iemand legde een fleece deken over haar knieën die ze om zich heen sloeg. Ze trok haar knieën op en vouwde haar armen om haar benen in een poging om de kou uit haar lichaam te verdrijven. Lokken donkergrijs haar vielen over gezicht. Had zij dit echt gedaan?

De man met de verbandtrommel kwam bij hen tot stilstand. 'Is ze oké?'

'Waarschijnlijk wel.' Was Lucas zijn antwoord. 'Ze heeft de controle verloren, dus haar gave heeft haar uitgeput.'

'Oké,' de man knielde voor haar neer. 'Hallo, wat is je naam?'

'Melody,' fluisterde ze. Ze had de energie niet om op te kijken.

'Melody, heb je het koud?'

'Ja.'

De man mompelde wat tegen de andere voor hij iets in haar grijze vingers drukte. 'Eet dit, je lichaam heeft energie nodig.'

Ze keek naar de reep die de man in haar hand had geduwd. 'Ik heb geen honger.'

'Eet het op.' Hij klonk nu wat strenger.

'Je moet wat eten Melody,' viel ook Claire de man bij.

Met tegenzin nam ze een hap van wat een veel te zoete energiereep bleek te zijn. Met moeite slikte ze het weg. Ze tuurde door het gordijn van haar haren naar de man. Hij leek nog niet tevreden te zijn. Dus dwong ze zichzelf om verder eten.

Een paar minuten zat ze daar op de grond, terwijl de wereld langs haar heen verder bewoog. De ruimte was gevuld met stemmen, maar ze was te moe om te luisteren. Ze wist toch wel waar het over ging en dat het niet positief was. Er was een reden dat Lucas en Claire hier waren. En dat ze bezorgd in plaats van boos leken, was waarschijnlijk ook niet goed. Maar Melody was te moe om in paniek te raken. Morgen zou ze wel zien wat de gevolgen waren. Dat iedereen nog leefde, was het enige wat er nu toe deed.