De dag nadat Melody de controle over haar gave had verloren, voelde het alsof er nooit wat was gebeurd.  Haar vermoeidheid was voor het grootste deel wegebt en zowel haar vingers als haar haren, hadden hun normale kleur terug.  Gisteren was veranderd in een wazige herinnering. Een waarvan ze liever deed alsof het niet echt was. Maar als ze het al had kunnen vergeten, dan herinnerden de starende blikken van de anderen in de kantine er wel aan. De ogen van de andere leerlingen volgden haar met elke stap die ze zette. Alsof ze verwachtten dat haar gave opnieuw los zou breken.

Ze hield haar blik naar de grond gericht en deed alsof ze het niet zag. Ze begreep hun angst, ze snapte waarom ze haar niet vertrouwden. Ze was zelf ook geschrokken dat het haar handen waren die tot zulke dingen in staat waren. Maar toch voelde het naar om alleen te zijn.

'Melody hier!' Een enthousiaste stem riep haar richting uit.
Toen ze opkeek zag ze Lucile en Dianne naar haar zwaaien. Snel liep ze hun richting uit en nam plaats op een van de stoelen. Gelukkig durfden ze haar nog aan hun tafel te hebben.  'Bedankt,' zei ze zacht.

'Gaat het?' Vroeg Lucile direct. 'Wat is er gebeurd?' 

'De hele les werd stopgezet en het stikte van de niverials,' viel Dianne haar bij.

'Het gaat wel. Dominique wilde een simulatie met me doen en had hem op moeilijk gezet en toen raakte ik in paniek en mijn gave besloot in te grijpen.' 

'Wat?' zeiden de twee meiden in koor. Hun geschrokken blikken vertelden haar dat het niet een normaal iets was.

'Hoe kan ze die simulaties in komen, die simulaties zijn toch niet toegankelijk voor leerlingen?' vroeg Dianne. 'Die worden alleen gebruikt bij training van de niverials zelf.'

Lucile knikte. 'Ben je echt wel oké?' 

'Ja het gaat prima. Ik ben alleen een beetje moe.' Zou ze bang moeten zijn of boos? Ze wist het niet goed. Het voelde te surrealistisch om er iets van te vinden. Misschien kwam dat later. Melody wilde er vooral niet meer aan denken. Iets wat lastig bleek, want blijkbaar was iedereen al op de hoogte van het incident. 

'Een beetje? Ik had verwacht dat je nog in bed zou liggen. Nou wat wil je eten? Ik pak het wel voor je.' 

'Dat hoeft niet hoor.' 

'Jawel.' Lucile stond op. 'Lust je pannenkoeken?' 

Voordat Melody kon antwoorden was ze al weg. Ze wierp Dianne een smekende blik toe. Maar die maakte geen aanstalten om Lucile te stoppen. Dus even later had ze een bord vol met pannenkoeken voor haar neus staan.

'Je zou niet naar de les moeten gaan,' zei Dianne toen ze na het ontbijt richting de lift liepen.

Lucile knikte instemmend. 'De docent snapt het wel als je er niet bent.' 

'Ik wil het in elk geval proberen,' stribbelde Melody tegen. 'Ik ben niet ziek ofzo.'

Lucile keek Dianne even aan voordat ze zuchtte. 'Vooruit, maar doe alsjeblieft rustig aan.'

'Dat zal ik doen,' stemde Melody in. Ze drukte op het knopje van de lift. Hopelijk werd alles snel weer normaal. Ze was hier te kort om nu al in deze chaos te zitten.
Ze stapten in en de lift ging zacht zoemend naar beneden. Zodra de deuren open schoven voelde ze haar hoofd licht worden. Ze moest hier weg, zei een stemmetje in haar. Alsof wat er was gebeurd aan deze plek lag.  

Hoe oké ze zich ook voordeed en hoe weinig ze zich ook van het incident kon herinneren, de spanning hing hier nog in de lucht. Ze nam een diepe ademteug en dwong zichzelf om achter de twee vriendinnen aan te blijven lopen. Het zou niet nogmaals gebeuren. Het kwam alleen door de simulatie. Het was een stom ongeluk geweest.  

Ze haalde haar pasje met trillende vingers langs de scanner. Tot haar opluchting zaten ze in de B-gang. Het maakte niet veel uit, want de kale gangen waren bijna identiek, maar het idee stelde haar gerust.

Nadat ze zich omgekleed hadden liepen ze de betonnen zaal in. De ruimte was bijna identiek aan die van gisteren, maar zonder de witte deuren en schermen. Er waren lijnen op de grond getekend die haar aan een gymzaal deden denken en ergens achterin was een magazijn. Een aantal van haar klasgenoten waren er al, zo nu en dan wierpen de leerlingen nieuwsgierige blikken haar richting uit. Gelukkig hielden ze hun opmerkingen voor zichzelf. 

Ze ging met Lucile en Dianne tegen een muur staan, ze keerde haar rug naar de anderen toe.

'Je trilt,' zei Dianne.

Melody keek haar verrast aan voor haar ogen richting haar handen dwaalden. Die inderdaad zacht beefden. 'Oh sorry.'

'Dat is niet erg, ik zou ook zenuwachtig zijn na wat er is gebeurd,' zei Dianne met een kleine glimlach.

'Ik ook,' stemde Lucile in. 'Maar mevrouw Brugman is een goede docent. Het gaat echt niet nog een keer gebeuren.'

'Ze is wel streng,' klaagde Dianne. 

'Ssst,' siste Lucile. Haar ogen gleden richting de deur, waar een vrouw met kort haar naar binnen liep. Ze droeg een trainingspak en had een fluitje aan een keycord om haar nek te hangen. Ze was precies hoe Melody een stereotypische gymdocente zou beschrijven, alleen was dit geen gymnastiek en wist ze bijna zeker dat ze haar eerder had gezien. Maar waar?

Melody dwong zichzelf om haar vriendinnen te volgen en op het bankje bij de muur te gaan zitten. Haar benen voelden zwaar. Glimlach, dwong ze zichzelf. Als ze zo normaal mogelijk leek, zou de vrouw haar misschien niet opmerken.
Het hielp niet, want de ogen van de docent schoten direct haar richting uit. De vrouw blies een keer op het fluitje. Direct viel de ruimte stil. 'Fijn dat jullie er zijn. Ik zal het kort houden, want jullie willen vast beginnen. We beginnen met twee rondjes rond de zaal en daarna mogen jullie de concentratie oefeningen gaan doen. Dit doen we een kwartiertje voordat we gaan oefenen met het oproepen en wegsturen van onze gaves. Heeft iemand vragen?'
Heel veel, maar Melody besloot dat het geen goed idee was om haar hand op te steken. Ze zou Dianne en Lucile wel nadoen. 

'Mooi dan mogen jullie beginnen.'

Ze kwam overeind om aan haar rondjes om de zaal te beginnen, maar de vrouw liep direct haar richting uit. 'Goedemorgen, jij bent Melody, niet?' 

'Ja,' zei ze zacht. Misschien wist de vrouw niet dat zij het was die de controle verloren was. Misschien dacht ze dat ze gewoon dat ze een nieuwe leerling was. 

'Ik had je hier niet verwacht, gaat het weer wat beter?' De vrouw zette een neppe glimlach op.

Ze wist het dus wel. Melody glimlachte even onoprecht terug. 'Jawel mevrouw.' 

'Ik ben blij om dat te horen. Ik ben bang dat ik je nog niet met je gave mag bezig laten gaan. De niverials doen een onderzoek naar wat er gebeurd is en willen graag jouw kant van het verhaal horen. Ik zal ze vragen om je bij de balie van het gebouw op te halen. Weet je waar dat is?' 

Melody knikte. Een onderzoek klonk akelig officieel. Het gespannen gevoel dat ze had gehad, groeide langzaam groter. De brok in haar keel maakte het lastig om nog wat te zeggen. Ze zat diep in de problemen.