Dat dit inderdaad een nachtmerrie was werd duidelijk toen de er drie niverials het kantoortje in liepen. Het waren twee mannen en een vrouw, ze konden niet veel ouder dan dertig zijn. Ze droegen zwarte pakken met rode stropdassen en aan hun riemen hingen handboeien. Ze had mensen in soortgelijke uniformen wel eens op tv gezien, maar nog nooit in het echt. Nu waren ze hier voor haar.

De decaan groete de groep met een opgeluchte glimlach. 'Fijn dat u er bent. Mijn collega had u al op de hoogte gesteld van het incident?'
De langste van de mannen, een gespierde kerel met donker haar en een serieus gezicht knikte. 'Kunt u me naar de slachtoffers brengen. Dan zullen mijn collega's met de begaafde in gesprek gaan.' Zijn donkere ogen schoten kort Melody's richting uit. Er kroop een rilling over haar ruggengraat.

'Oh oké.' De decaan pakte haar sleutelbos van het haakje naast de deur en haastte zich het kantoortje uit. De man gaf zijn collega's een knikje en volgde haar. Toen was Melody alleen met de twee intimiderende vreemden. Wat zouden ze willen weten? Was wat ze gedaan had echt zo erg? Zou ze nooit meer naar huis kunnen gaan? Haar lichaam trilde en zweet gutste over haar rug. Het procedureboekje lag nog steeds op het bureau, maar de bladzijde vertelde niks over wat er nu ging gebeuren.

De vrouwelijke niverial liep naar de stoel van de decaan en ging zitten. Ze stak haar slanke hand uit. Er stond een onleesbaar woord aan de binnenkant van haar pols getatoeëerd. 'Ik ben Claire en dat is mijn collega Lucas.' Ze glimlachte richting de man bij de deuropening.
Melody schudde de hand aarzelend. 'Melody Summers.'

'Dus er was een klein een incident vanochtend?' Claire bestudeerde haar. 'Kun je me vertellen wat er gebeurd is?'

'I-i-ik weet het niet,' wist Melody uit te brengen. 'Er was een rookbom en ik wilde haar aan de kant duwen en toen werd de hele ruimte donker en begon ze te schreeuwen. Ik wilde hen echt geen pijn doen.'

'Rustig maar. Ik weet dat het allemaal heel veel is. Wij zijn hier niet om je te straffen, maar om je te helpen.' Claire boog naar voren en legde haar hand op die van Melody. 'Wist je dat je een gave had?'

Een warm gevoel verspreidde zich door haar lichaam. Haar spieren ontspanden zich en haar hartslag kwam eindelijk tot rust. Het zou goed komen, toch? Haar plotselinge kalmte voelde vreemd. 'Nee, ik had geen idee. Anders had ik me wel laten testen.'

'Dat snap ik. Zullen we dat dan maar snel doen?' Claire glimlachte en haalde een witte envelop uit haar tas en schoof hem haar richting uit. 'Ik ga een wattenstaafje langs de binnenkant van je wang halen. Het verzamelde materiaal sturen we richting ons lab en dan hebben we binnen een paar dagen antwoorden.'

Melody knikte zacht. Ze wilde het liefst helemaal geen test doen, maar nee zeggen was geen optie. Dus stond ze de Niverial toe om de test af te nemen.

'Dat was toch niet zo erg?' zei Claire toen ze de envelop terug in haar tas stopte en een formulier tevoorschijn haalde. 'Ik heb nog een paar vragen voor je, zodat we ons rapport goed kunnen invullen. Nogmaals, je zit niet in de problemen, dit is puur zodat we aan de administratie kunnen uitleggen waarom we hier naartoe zijn gereden en de test hebben afgenomen.'

'Oké,' zei Melody. Ondanks haar rustige toon voelde ze zich toch nerveus.
'Je wist niet dat je een gave had toch?'
'Nee.'

'Mooi dan kan ik de helft al afvinken.' Claire kleurde wat vakjes in. 'Is er iemand gewond geraakt?'

'Ik weet het niet. Ik hoop van niet. Ik wilde het niet.'

'Nee, dat doe je ook niet expres.' Ze glimlachte. 'Zitten gaven in je familie?"

Melody schudde haar hoofd. Als dat wel zo was, was ze niet zo verbaasd geweest.

'Dat komt soms voor,' zei Claire die nog wat dingen wegstreepte. 'Dat was het al. Bedankt voor je medewerking. Ik ga even met mijn collega's overleggen en dan zullen we je vertellen wat er verder gaat gebeuren. Is dat goed?'

Melody knikte zacht, waarna de twee Niverials het kantoor uit liepen. Opnieuw was ze alleen.
Zouden haar ouders al weten wat er gaande was? Vast niet. Haar moeder kennende, was ze meteen naar school gekomen. Wat als haar ouders er nooit achterkwamen? Wat als ze plotseling verdween? Nee, het werkte vast niet zo. Claire had dit duidelijk vaker gedaan en ergens in dat procedure boekje stond ook wel ouders op de hoogte stellen. Ze zouden zoiets echt niet vergeten. Bovendien kon het ook allemaal een misverstand zijn. Misschien kwam het gewoon door de rookbom en probeerde Debora dramatisch te zijn.

Hoewel Melody diep van binnen wist dat het niet zo was, lukte het haar in de minuten die verstreken om zichzelf ervan wist te overtuigen dat het een vergissing was. Maar zodra de drie niverials de ruimte in kwamen, drong de realiteit van de situatie weer tot haar door. Claire ging weer voor haar zitten. De vrouw glimlachte, maar het was een stuk minder warm dan eerst. 'We hebben overlegd en de bewakingsbeelden bekeken. Het is duidelijk dat het hier inderdaad om een gave gaat. Natuurlijk moeten we de test opsturen om het zeker te weten, maar ga er maar vanuit.' Ze keek Melody somber aan. 'Omdat je je klasgenoot onbewust behoorlijk veel pijn hebt gedaan en mogelijk had kunnen verwonden, kunnen we je niet thuis op de uitslag laten wachten. Ik geloof niet dat je het expres hebt gedaan, maar juist omdat je geen controle hebt, kan het gevaarlijk worden. Het spijt me.'

'Nee,' wist ze uit te brengen. Ze was hier nog niet klaar voor. Dit was te snel. Konden ze haar niet een paar dagen geven om aan het idee te wennen?

Opnieuw kwam Claires hand haar richting uit. De vrouw liet haar tengere vingers op haar schouder rusten. 'Het spijt me, maar we willen niet dat je per ongeluk iemand pijn doet.'

Opnieuw vulde hetzelfde warme gevoel haar lichaam. Maar het was niet genoeg om haar angst helemaal weg te nemen. 'Kan ik niet nog even naar huis? Ik wil niet zomaar verdwijnen.'

Claire schudde haar hoofd. 'We mogen niet van de procedure afw-'

'Claire, toe nou. Ze is een kind.' Onderbrak Lucas haar. 'We kunnen een uurtje nemen om haar dingen te laten inpakken en afscheid te laten nemen. Dat maakt het voor iedereen makkelijker.'

'Lucas, dat is recht tegen de regels in. Als er iets mis gaat, zijn we onze baan kwijt.'

'Ze is zestien en onervaren, er is geen wereld waarin dat mis gaat, toch Blake?'

'Melody ga je ons problemen geven?' bromde de derde man haar richting uit.

'Nee meneer,' zei ze zacht.

'Dan kan het wat mij betreft geen kwaad.'

Claire zuchtte. 'Vooruit, maar het is onder jullie verantwoordelijkheid.' Ze keek Melody aan. 'Je hoort het geluksvogel.'