'Je vindt het prachtig, niet?' Lucile stootte Melody zacht aan.

Melody glimlachte. 'Ja, vind jij dat niet dan?'

'Ik vind het ook mooi, maar ik heb jou nog nooit zo breed zien lachen.' Lucile was even stil. 'Normaal gesproken ben je zo gespannen.'

'Ik heb veel om bang voor te zijn.'

'Herkenbaar,' Lucile ging op het bankje liggen en keek omhoog. Haar witte haren leken lichtblauw in het licht van het water. Golven dansen over haar gezicht. 'Waarvoor ben je bang?'

'Mijn gave, de niverials en dat alles wat ik nu heb morgen weg kan zijn, jij?'

'Hetzelfde, nou ja niet de niverials, maar wel dat morgen alles anders kan zijn. Ik ben bang om jullie kwijt te raken. Ik wil me niet weer onzichtbaar voelen.'

Melody knikte zacht. Toen ze gepest werd, had ze maar al te graag onzichtbaar willen zijn. Maar nu ze vrienden had, realiseerde ze zich dat onzichtbaar zijn misschien net zo erg was als gepest worden. Het idee dat niemand je zou missen... Dat niemand je zou zien, al stond je in een ruimte vol mensen, was duizelingwekkend. 'Maar ik zie je,' fluisterde ze naar Lucile, omdat ze niet wist wat ze anders moest zeggen.

'Bedankt.' Opnieuw viel er een korte stilte. 'Maar niet als ik onzichtbaar ben toch?'

'Kan mijn gave je niet aanvoelen? Het klampt zich altijd aan mensen vast. Ik denk niet dat het uitmaakt of ze zichtbaar zijn of niet.' Ze wist niet of het waar was en zou het nooit over haar hart kunnen verkrijgen om haar gave op Lucile te gebruiken. Maar de gedachte dat ze haar altijd zou kunnen vinden, was fijn.

'Dat is waar. Misschien ben ik toch niet zo onzichtbaar als ik dacht.' Luciles ogen glinsterden. 'Er is veel veranderd sinds Dominique ons in haar groep heeft opgenomen.'

'Ja, heb je nog steeds een hekel aan haar?'

'Ik denk het niet. Ik denk dat we het gewoon leuk vinden om te doen alsof.' Luciles lach galmde door de ruimte. 'Ik had haar echt verkeerd ingeschat.'

'Ik ook,' gaf Melody toe. 'Ik dacht dat ze me die simulatie in wilde hebben om me te testen.'

'Dat wilde ze ook,' zei Lucile. 'Maar ik dacht dat ze het deed om je te pesten en dat was niet zo. Ze wilde je niet in de problemen brengen.'

'Nee, ze wilde me meenemen op het avontuur van mijn leven.'

'Dat is wel gelukt,' lachte haar vriendin. 'Ga je trouwens echt meelopen bij haar vader?'

'Ik weet het niet,' zei Melody. 'Ik wil haar geen pijn doen en hij lijkt me een nare man. Maar het is wel een geweldige kans.'

'Je moet het gewoon doen. Dominique komt wel over haar gevoelens heen en je werkt vast niet direct met hem samen. Het is een enorm bedrijf.'

'Dat is waar.' Melody keek naar het plafond. Het voelde alsof de roggen over hen heen vlogen en boven hen geen water was, maar een eindeloze blauwe sterrenhemel. Ze zou graag met hen meezwemmen, doen alsof morgen niet bestond. Want de gedachten aan wat er zou kunnen gebeuren trok de lach van haar gezicht. Ze had geen keuze, ze moest er doorheen. 'Ik zie het wel, eerst heb ik grotere problemen om op te lossen.'

'Wat dan?' Luciles hoofd draaide haar richting uit. 'Zit je in de problemen?'

'Ik denk het. Ik weet het niet.' Misschien moest ze het maar vertellen. Haar vriendin was hier ook bij betrokken, dus hoorde het te weten. 'Er is een niverial die je herinneringen kan lezen. We waren aan het trainen en hij wilde me leren hoe ik hem uit mijn hoofd hield. Dus hij ging door mijn herinneringen en heeft die griezels van de club gezien.'

'Nee.' Haar vriendin was muisstil, alsof al het gewicht van het water boven hen elk moment op hun neer kon storten. 'Hoeveel heeft hij gezien?'
'Teveel. Ze zeiden wel dat hij ziet tussen hem en mij blijft, maar ik denk dat wat ik gedaan heb te ver ging. Als Noah me niet gestopt had, was die man dood geweest.'

'Waarom heb je het niet eerder verteld?'

'Ik weet het niet.' Melody liet haar hoofd zakken. 'Misschien omdat ik kan doen dat het niet echt is, als we het er niet over hebben. Ik weet niet wat er gaat gebeuren, maar ik ben doodsbang.'

Lucile was stil, haar ogen dwaalden terug naar het plafond en haar mond was een streep. Pas naar veel te lang zei ze wat. 'Je hoeft dit niet alleen te doen. Als dit je in de problemen brengt, gaan we het samen oplossen. Je hebt ons gered, daar hoor je geen straf voor te krijgen.'

'Ik weet niet of jullie me wel kunnen helpen,' Melody zuchtte. 'De leidinggevende van de niverials heeft een hekel aan me.'

'We gaan het proberen.' Haar vriendin kwam overeind en legde een arm om Melody's rug. 'Je staat er niet alleen voor en wat er morgen ook gebeurt, we kunnen het samen oplossen.'

Ze klonk zo vastbesloten. Zou het echt zo makkelijk zijn? Melody wist niet of ze het durfde te geloven, maar ze moest. Want het was het enige wat ze had. Ze glimlachte zwakjes. 'Laten we morgen maar verder kijken. We zitten nu in een verlaten aquarium. Ik wil de tijd die we hier nog hebben niet verspillen door somber te zijn.'

'Laten we dat doen.' Lucile glimlachte. 'Heb je de schildpadden al gezien?'