De ochtend na Dominiques verjaardag schommelde Melody's hoofd nog steeds. Het voelde alsof ze nog steeds onder water stond. Maar er zwommen geen roggen meer en het blauwe licht had plaatsgemaakt voor zonnestralen die de kantine binnen stroomden.
Ze schudde haar hoofd heen en weer in een hoop de golven uit haar brein te krijgen. Het had weinig effect. Het was niet handig geweest om de verjaardag op een woensdag te vieren. Toch had Melody geen minuut willen missen. Het was geweldig geweest. Maar nu zat ze met een slaperige kop aan het ontbijt terwijl ze zich afvroeg hoe ze haar aandacht bij de scheikundeles moest houden.

Dominique, die al aan haar tweede was begonnen, worstelde ongetwijfeld met dezelfde vraag. Lucile Evan waren nog niet eens in de kantine, waarschijnlijk zouden ze spijbelen. Melody had overwogen hetzelfde te doen, maar ze kon het niet veroorloven om nog dieper in de problemen te raken.

'Dit wordt een slecht wiskunde cijfer' kreunde een half wakkere Vincent. Zijn gekrulde haren stonden alle kanten uit.

'Heb je vandaag een toets?' Melody keek hem medelevend aan.

'Ja, maar het was het waard.'

'De volgende keer dat iemand iets te vieren heeft, plannen we het in het weekend,' lachte Dominique. 'Melody wanneer is jouw verjaardag?'

'Nog lang niet.' Ze nam een hap van haar cornflakes. 'Ik was jarig op de dag dat ik mijn gave ontdekte.'

'Dat is nog eens een verjaardagscadeau,' zei Evan met een slaperige glimlach.

'Zeg dat wel,' vond Dominique. 'Volgend jaar moe-'

'Melody, loop met me mee en doe alsof er niets aan de hand is,' onderbrak een serieuze stem haar. Ze keken allemaal op naar een serieuze Lucile.

'Wat is er?' Melody liet haar lepel in haar half lege bol met cornflakes vallen.

'Dat leg ik zo uit,' zei Lucile gehaasd. 'Jongens, zorgen jullie voor afleiding?'
Melody hoorde hoe de rest van de kantine stil viel. Er vormde zich kippenvel op haar huid en in een keer was ze klaarwakker. Nee, dit gebeurde niet vandaag. Dit was niet het juiste moment. Langzaam kwam ze overeind en forceerde iets wat een lach had moeten zijn. Ze keek niet achterom, want ze wist al wie er de kantine in liepen.
'Wat gebeurt e-' De vragende blik verdween van Noahs gezicht toen hij een blik richting de ingang wierp. 'Zijn ze er achter gekomen?'
Melody gaf hem een kort knikje, voor ze Lucile aankeek. 'Waar gaan we heen?'

'Naar de nooduitgang naast het buffet,' Haar vriendin pakte haar bovenarm vast en trok haar mee tussen de tafels door. Ze liep zo snel dat Melody er moeite mee had om haar bij te houden. Ze liepen langs de tafel met ontbijt producten naar de rode branddeur. Het keukenpersoneel wierp hun een vreemde blik toe, toen Lucile de deur opentrok, maar niemand hield hen tegen.

'Hoeveel zijn het er?' vroeg Melody zodra de deur achter hen dichtklapte. De gure herfstwind blies recht door haar dunne blouse heen.

'Vier of vijf.' Lucile liep stevig door tot ze bij het tegelpad waren dat over het terrein slingerde.
'Zoveel? Denken ze dat ik iets ga uithalen?' De koude lucht brandde in haar longen. Ze zat diep in de problemen.

'Ik weet niet wat ze denken, maar het is niet goed.' Luciles stem trilde als een blad in de wind. 'Zouden we het terrein nog af kunnen?'

Melody schudde haar hoofd, ze wierp een vlugge blik richting de nog gesloten branddeur. 'Een telefoontje en ze zorgen ervoor dat de poort dicht gaat. Ze trainen voor dit soort scenario's.'

Lucile fluisterde een scheldwoord. 'Is er niets anders wat we kunnen doen? Dominique heeft je een keer eerder het terrein afgekregen.'

'Dat was 's nachts en toen zochten ze niemand. Bovendien al kom ik hier weg. Waar moet ik dan heen? Ik kan niet de rest van mijn leven vluchten.'

Lucile opende haar mond om wat te zeggen, voor haar mond dichtklapte. Alsof het pas nu tot haar doordrong hoe serieus de situatie echt was. 'Wat gaan we dan doen?'

'Ik weet het niet,' Melody angstvallig keek richting de branddeur. Wat voor een afleiding de anderen ook hadden bedacht, moest werken. Maar zelfs Dominique zou de niverials niet voor eeuwig kunnen tegenhouden. Ze keek haar vriendin aan. 'Ik denk dat ik geen andere keus heb dan me overgeven.'

Lucile beet op haar lip en knikte zacht. 'Sorry.'

'Hé, het is oké,' Melody schonk haar een trieste glimlach. 'Hopelijk valt de straf mee.'

Haar vriendin knikte al wisten ze beiden dat het waarschijnlijk niet het geval zou zijn.

'Misschien moet jij je gave gebruiken en jezelf naar binnen smokkelen, anders zit jij ook in de problemen.'

Luciles ogen gleden richting de grond. Even dacht Melody dat ze zou protesteren, maar toen knikte ze. 'Pas goed op jezelf Melly.'

Een kleine lach ontsnapte uit haar mond. Ze sloeg haar armen om haar vriendin heen. 'Jij ook Luc.'

Lucile hield haar stevig vast, tot er gestommel achter de deur klonk. Ze voelde de warmte van haar vriendin nog, toen haar lichaam oploste tot niets. Melody liet haar voorzichtig los. Met een brok in haar keel luisterde ze naar haar wegstervende voetstappen. Nu stond ze er alleen voor.

Voor wat een eeuwigheid leek te duren stond Melody op het pad, niet ver van de deur. Binnen klonk een luide schreeuw, maar hij ging niet open. Wat waren haar vrienden aan het doen? Ze waren toch niet met de niveirals aan het vechten? Dat wonnen ze nooit. Ze wilde niet dat zij ook in de problemen kwamen.

De deur vloog zo abrupt open, dat Melody geschrokken een stap achteruit zette. Een groep booskijkende niverials stormde naar buiten. De enige die ze herkende was Erika, de anderen had ze alleen in de gangen gezien. Over het uniform van een van de mannen liep een witte vloeistof. Ze kon zelf van een afstand zien dat er cornflakes in zijn haar zaten. Het lukte haar niet om een lach te onderdrukken. Dat was dus de reden van de commotie. Haar vrienden hadden goed hun best gedaan.

'Melody summers,' bulderde de man met een toon in zijn stem die alleen als pure woede omschreven kon worden. Erika Legde een hand om zijn arm en trok hem naar achter voor ze iets in zijn oor fluisterde. Vervolgens stapte ze langs haar collega's. 'Melody, ik moet je vragen met ons mee te komen. Als jij of je vrienden nog meer stunts uithalen doen we het zoals bij de veldtraining, begrijp je dat?'

Melody knikte zacht, als ze van plan was om voor problemen te zorgen, had ze hier niet gestaan. Maar Erika had haar gave gezien, dus ze nam de vrouw het niet kwalijk dat ze zo streng was.

'Sorry, maar ik moet dit doen.' Erika pakte haar bij de schouder vast en draaide haar om. Ze trok Melody's polsen naar elkaar toe en drukte een koud metaal tegen haar huid. Handboeien, realiseerde Melody zich. Ze namen dit erg serieus. 'Waag het niet om je gave te gebruiken. Je wilt niet dieper in de problemen komen dan je al zit.'

'Ik wil jullie geen pijn doen,' antwoordde Melody. Haar stem trilde.

'Verstandig. Dan heb je tenminste een ding van onze training geleerd.' De dame gaf haar een zetje richting de deur. De andere niverials liepen als een soort menselijk schild om hen heen. Hun ogen waren voortdurend op haar gericht. Zouden ze van te voren zijn gewaarschuwd over haar gave? Het moest haast wel.

Melody probeerde langs hen heen de kantine door te kijken. De meeste leerlingen keken haar met een geschokte uitdrukking aan, maar anderen lachten.

Bij de tafel waar haar vrienden aan zaten stonden Tristen en een chagrijnig kijkende niverial. Ze waren in gesprek met Dominique, die de tijd nam om breed grijnzend haar richting uit te salueren. Ook Vincent en Evan zetten hun handen tegen hun hoofden. Al wisten die laatste twee waarschijnlijk niet waarom.

Erika keek er hoofdschuddend naar. 'Is dat roodharige meisje hier ook bij betrokken?'

'Nee.' Melody deed een poging om het stellig te laten klinken, maar acteren was niet haar sterkste kant. Haar ogen dwaalden richting Dianne. Er zaten melk spetters op haar turquoise sweater.Dus Dianne had de cornflakes gegooid? Melody had een nieuw respect voor het meisje. Dat had ze niet van haar verwacht.

'Ik ben benieuwd wat voor een leugen je je vrienden hebt verteld, dat ze het zo voor je opnemen,' zei de man die haar half opgegeten cornflakes van dichtbij had gezien. Hij klonk woedend.

Melody antwoordde niet. Hun vriendschap was niet ontstaan door leugens, maar door een pact tot stilte.