Dat ze in slaap was gevallen, besefte Melody zich pas toen ze wakker werd van luid geklop op haar deur.

'Melody, eten,' riep een stem.

Een kreun ontsnapte uit haar mond. 'Ik kom eraan mam!'

Ze knipperde met haar ogen voor ze de zware dekens aan de kant schopte. Ze droeg haar kleding nog. Ze moest moe zijn geweest, dat ze zo was gaan slapen. Haar ogen dwaalden de kamer rond, opzoek naar haar wekker, maar die was er niet. De ruimte zag er niet uit als thuis met zijn witte muren en grote ramen die over een nu schemerdonker landschap uitkeken. Het duurde een paar seconden voor ze zich realiseerde dat ze niet thuis was. Maar wie riep haar dan?

Ze sprong overeind en opende de deur, Lucile stond aan de andere kant. Er stond een te grote lach op haar gezicht. 'Lekker geslapen?'

Melody kon wel door de grond zakken van schaamte. 'Sorry, ik had niet door dat ik niet thuis was.'

'Is niet erg, ik kom je roepen voor het eten.' Lucile keek haar aan. 'Ik heb trouwens ook ontdekt dat we een aantal lessen delen.'

'Echt?' Melody fatsoeneerde haar haren met haar vingers. Snel pakte ze haar pasje van het bureau, waarna ze de gang op liep. Misschien kon Lucile haar vriendin worden. Het zou fijn zijn om er niet meer alleen voor te staan. 'Hoelang zit je dan al op het Niverium?'

'Een paar maand.'

'Nee echt? Ik dacht dat je hier al een paar jaar zat.'
Lucile lachte. 'Was het maar waar. Ik mag nog niet eens het terrein af. Ze vinden dat ik mijn gave nog niet goed genoeg beheers.' Ze trok een vies gezicht.

'Wat is jouw gave dan?' Melody stapte de lift in.

'Ik laat het je wel zien.' Lucile drukte op het knopje om de deuren te sluiten en wees naar de hoek. 'Hou je hand voor de camera.'
Aarzelend stak Melody haar hand voor de lens van de camera die in de hoek hing.

Lucile stak haar arm uit en keek haar grijnzend aan. Langzaam verdwenen haar vingers en toen een stukje van haar mouw. Het was bijna alsof er een soort mist langs haar arm omhoog gleed. Langzaam loste hij in het niets op. Ze schudde met haar schouder en toen was haar hand er weer. 'Cool hè?'

'Wow.' Melody keek haar met grote ogen aan. 'Dat is echt gaaf.' Haar ogen gleden richting de camera. Had de bewaking niet gezien dat ze de camera had afgedekt? Konden ze dit echt zomaar doen? Lucile leek niet bezorgd, dus het zou wel. Toch voelde het vreemd. Ze hield er niet van om de regels te breken. Al helemaal niet nadat Lucas haar gewaarschuwd had.

Ze stapten de lift uit, een grote kantine in. Het gepraat viel langzaam weg, toen ze naar binnen liepen. De blikken van de andere begaafden schoten hun richting uit. Het was net alsof ze weer terug waren op haar middelbare school, alleen ditmaal een luxe versie. 'Waarom kijken ze zo?' fluisterde Melody.

'Omdat ze hebben gehoord dat je door de niverials bent gebracht. Dat gebeurt alleen in uitzonderlijke situaties.'

'Hoe weten ze daar van?' ze keek haar nieuwe vriendin met grote ogen aan.

'De jongen met wie ik vanmiddag samen heb gewerkt heeft het vast doorgepraat. Hij haalt altijd dat soort stunts uit.' Lucile zuchtte gefrustreerd en keek de ruimte rond. 'Hebben jullie niet Iets anders om naar te kijken?!' haar stem galmde de zaal door.

De nieuwsgierigheid in de ogen van de andere begaafden veranderde in schok, voor ze snel de andere kant op keken en luid pratend verder aten. Alleen een groepje staarde nog hun richting uit. Ze droegen donkere en gescheurde kleding en hadden uitdrukkingen die Melody vertelden dat ze niet onder de indruk waren. Dit waren vast de "badboys" van deze school. De jongen die ze eerder die dag had gezien zat hoorde bij het groepje. Ze wist niet of ze bang was of onder de indruk.

Lucile volgde haar blik. 'Je kunt beter uit hun buurt blijven, dat zijn niet de mensen met wie je om wilt gaan.' Ze liep snel door richting het buffet.

'Is het zo erg?' Melody volgde haar en schepte nasi op haar bord, zo nu en dan wierp ze een blik richting het groepje. Ze keken nog altijd hun richting uit.

'Ja, ze hebben bijzondere en sterke gaven waardoor ze speciale training krijgen. Het is allemaal naar hun hoofd gestegen en nu zijn ze een soort van elite. Zo niet cool.' Ze zuchtte dramatisch.

'Oh, wat voor een gaves hebben ze dan?' Melody probeerde haar nieuwsgierigheid te bedwingen. Wilde ze het antwoord wel weten? Misschien waren ze wel compleet vervloekt.

'Verschillende dingen. Het meisje kan shapeshiften, degene van vanmiddag heeft controle over elementen, de lange jongen heeft controle over licht en duisternis en degene in de hoek heeft een gave waarvan niemand precies weet wat het is.'

'Wow,' fluisterde Melody. Haar ogen gleden naar de jongen in de hoek die ontspannen tegen de muur leunde. Hij droeg een gescheurde spijkerbroek en een donkere trui met een zilveren ketting. Zijn haren waren donker en er waren sproeten op zijn gezicht te zien. Er stond een kleine glimlach op zijn lippen die er verwelkomend uitzag. Maar zijn ogen, hoewel helder blauw, gaven haar het gevoel alsof hij de duisternis zelve was. Hij was iemand bij wie ze vandaan moest blijven.
Ze dwong zichzelf om weg te kijken en achter Lucile aan te lopen. Dit was haar eerste dag. Het was niet de tijd om een zoveelste fout aan de lijst van Melody's domme beslissingen toe te voegen.

Lucile nam plaats aan een tafel met een roodharig meisje. 'Dit is Dianne, veel beter gezelschap.'

Dianne giegelde zacht. 'Wie heb je nu weer geadopteerd?'

'Melody, ze is nieuw.' Lucile glimlachte. 'Ik leer haar hoe ze het Niverium moet overleven.'

'Oh wat is je gave?' Dianne keek nieuwsgierig haar richting uit.

'Ik heb geen idee.' Melody forceerde een glimlach.

'Je komt er vast snel achter,' beloofde Dianne, waarna ze een gesprek met Lucile aanknoopte. Ze hadden het over een vervelende docent, maar Melody volgde er niet veel van. Hoe langer ze met de twee aan tafel zat, hoe meer ze zich voelde alsof ze hier niet thuis hoorde. De meiden kenden elkaar al heel lang en ze snapte niks van wat ze bespraken. Ze was tenminste niet alleen, probeerde Melody zichzelf te vertellen. Toch kon ze het niet helpen om weer een blik op het groepje te werpen. Ze hoefde geen vrienden met Lucile te worden, de hele kantine zat vol met anderen. Niemand kende haar nog. Ze kon alles zijn wat ze wilde. Wat had ze te verliezen?