Dat Melody de eerste drie dagen op het Niverium overleefde zonder domme beslissingen te maken, was een klein wonder te noemen. Ondanks dat ze zich steeds meer als een vijfde wiel voelde, at ze braaf haar lunch met Lucile en Dianne en bleef ze ver bij de mensen waarvoor de twee haar waarschuwden vandaan. Het was pas in haar eerste les zonder Lucile, dat ze haar eerste confrontatie met een van hen had.
Ze was wat te vroeg bij het lokaal waar ze les had, maar de deur was al open, dus Melody liep naar binnen en nam plaats achter een van de tafels. Verveeld tekende ze bloemetjes op de kaft van haar nieuwe wiskundeschrift. Blijkbaar kreeg je dat vreselijke vak ook als je een gave had.

Niet veel later kwam een jonge vrouw naar binnen gelopen. Ze droeg een nette blouse en had een tengere bouw. Haar haren waren donker en er rustte een brilletje op haar neus. 'Goedemorgen, jij moet Melody zijn.'
'Ja dat klopt.' Melody keek op van haar schrift.

'Ik ben Christina Wickers, docent wiskunde en gavetheorie. Ik weet niet precies hoe ver je was op jouw vorige school, maar als je het niet kunt volgen, moet je het me na de les even zeggen. Dan gaan we kijken hoe we dat kunnen oplossen.'

Melody glimlachte dankbaar, hopelijk was het niet al te moeilijk. Ze boog zich weer over haar schrift, terwijl de vrouw het digibord opstartte. Na een poosje vulde de klas zich met leerlingen.

'Hé,' zei een luide stem plotseling.
Geschrokken keek Melody op, recht in de ogen van een meisje met donkere, gescheurde kleding en lange zwarte haren. Ze wist direct dat dit een van de personen was waarvoor Lucile haar had gewaarschuwd.

'Normaal zitten wij hier.' Het meisje ging in de stoel naast haar zitten.

'Oh sorry, ik kan wel ergens anders gaan zitten.'
'Nee, het is prima.' Het meisje glimlachte scheef. 'Dus, Melody heb je al zin in de les gavebeheersing vanmiddag?'

'Eum,' Melody forceerde een lach, ze moest niets stoms zeggen. Anders werd ze direct weer het slachtoffer. Misschien moest ze gewoon doen alsof ze wist wat haar te wachten stond. 'Ja ik ben benieuwd.'

'Dames, stilte graag.' De stem van mevrouw Wickers galmde door het lokaal.

Melody voelde haar wangen rood worden. Snel keek ze naar haar schrift, terwijl ze probeerde te doen alsof ze naar de uitleg luisterde. Gelukkig was het een onderwerp dat ze al eerder behandeld had.

Een half uur en de helft van de sommen later, voelde Melody een tikje tegen haar schouder. Ze keek opzij en zag hoe het meisje haar een strookje papier gaf.

Wat is je gave?

Melody staarde naar de vier woorden. Wat moest ze doen? Liegen? Eerlijk vertellen dat ze het niet wist? Ze probeerde zich het moment te herinneren waarop ze haar gave op de pestkoppen had gebruikt. Er was rook en warmte geweest. Misschien had gave had vast iets met vuur te maken? Het zou Debora's geschreeuw verklaren. Snel krabbelde ze haar antwoord op het briefje. Beheersing van vuur. Het klonk zelfverzekerd genoeg.

Het meisje glimlachte en nam het papiertje aan, waarna ze zich weer over haar opdrachten boog. Melody deed hetzelfde, opgelucht dat er geen meer vragen kwamen.

Dat ze die conclusie te vroeg had getrokken, besefte ze zich toen er vijf minuten later een nieuw briefje op haar schrift werd geschoven.

Interessant, ik kan shapeshiften. Wil je zo samen trainen?

Melody keek verrast naar het meisje. Wilde ze serieus met haar trainen? Een misselijk gevoel vormde zich in haar maag. Wat als ze per ongeluk over haar gave had gelogen? Wat als ze geen vuur kon beheersen? Bovendien had ze geen enkele controle over wat haar gave ook maar was. Moest ze dit wel doen?
Melody wist het niet, maar ze wist wel dat ze er spijt van zou krijgen als ze het niet deed. Op haar oude school had ze veel te vaak nee gezegd en dat was ook niet goed afgelopen. Ze kon het proberen, in het ergste geval trainde ze volgende les met Lucile. Ze had niks te verliezen.
Toch beefde haar hand zachtjes toen ze haar antwoord schreef. Deels door de spanning en deels door de nieuwsgierigheid en enthousiasme die haar langzaam vulden.

Ja, leuk! Hoe heet je trouwens?

Het meisje glimlachte tevreden toen Melody het briefje haar richting uit schoof. Ze klapte haar schrift dicht en wees naar de naam op de buitenkant. Dominique. Vervolgens opende ze haar schrift weer en scheurde er nog een stukje papier uit, waar ze haastig een paar nummers opschreef, gevolgd door een kleine regel tekst. Stuur me een appje, dat valt minder op.

Melody keek er met grote ogen naar. Het duurde een paar seconden voordat ze zich realiseerde wat ze zojuist voor elkaar gekregen had. Dominique wilde met haar trainen, met haar appen en misschien zelfs wel vrienden worden. Waarom ging het zo makkelijk op deze nieuwe school? Opeens leek ze bijna populair. Oké, misschien was het niet echt zo, aangezien Dominique maar een persoon was, maar het was meer dan ze het afgelopen jaar had gehad.Misschien kreeg ze eindelijk de tweede kans waar ze zo erg op gehoopt had. Er zouden geen pestkoppen meer zijn, geen lange eenzame dagen en misschien kon ze haar volgende verjaardag met vrienden vieren. Ze voegde het nummer van Dominique met een iets te grote glimlach aan haar contracten toe.