Dit is een hoofdstukje in opdracht van een wedstrijd van runningfoxx (600-800 woorden en f$* dat is weinig haha, zeker met een voorwerp dat 3 dingen kan! Ik zit er eerlijk gezegd wel 20 woorden over..)

Het voorwerp dat ons personage haar leven moet redden werd opgegeven, alsook haar verleden en wat het voorwerp doet.

******

Een ijzingwekkende lange huil trok door het donkere woud. Amma herkende het wolvengehuil en trok haar wolvenpels wat dichter tegen zich aan.

Amma was zes jaar toen ze het woud de eerste keer gezien had. Met haar bolle wangetjes en haar dikke donkere krullen was ze toen in haar nieuwe thuis achtergelaten. Haar moeder had haar een zakmes in de hand geduwd en was vertrokken. Amma had die dag meteen geleerd dat huilen en schreeuwen je dood kan betekenen. In het begin had Amma de weg naar huis proberen vinden, maar intussen overleefde ze hier al tien jaar.

Ze sneed met haar zakmes het konijn dat ze eerder gevangen had open. De ingewanden gooide ze naar Yeki, de wasbeerhond die haar de laatste twee jaar gevolgd was. Het diertje was een echte opportunist en had snel in de gaten dat Amma wel eens wat te eten over had. Na al deze tijd was Amma het gezelschap van het grijze donzige ding gewoon geworden. Ze gebruikte een aansteker, die in het zakmes verborgen zat om een vuur aan te steken. Een handig cadeau van haar moeder.

Ze gromde en toonde Yeki haar tanden toen hij een stukje filet kwam schooien. Yeki had zijn plaats wel geleerd, hij bleef steeds proberen om voedsel af te pakken. Amma had het dier een kleine twee jaar terug ernstig verwond, toen hij haar buit had willen stelen. Sindsdien durfde hij veel minder, maar sindsdien liep hij ook op drie pootjes. Hij zou geen wijfje meer kunnen vinden. Amma speelde met het zakmes in haar hand. Het zakmes had meerdere keren haar leven gered en toch voelde ze er een sterke afkeer voor, waarom haar moeder haar in het woud had achter gelaten was haar nooit duidelijk geweest.

'Als ik hen ooit vind, gebruik ik dat mes om haar het leven te ontnemen!' zei ze tegen de wasbeerhond, die zijn kopje schuin hield. Amma zei niet vaak iets hardop en haar stem schraapte pijnlijk door haar keel. Een tweede zinderende huil galmde door de bomen en Amma keek op. Dit gehuil was dichterbij. Ingespannen luisterde ze of ze nog meer gehuil hoorde. Eén wolf kon ze aan, maar een meute dat was boven haar capaciteiten. Ze schopte met haar blote voeten zand over het vuur, hopend dat de geur van haar gebraden konijn snel weg zou zijn.

Amma's nekharen kwamen overeind toen alweer een wolvenhuil door de nacht sneed. Dit keer kwam het gehuil van de andere kant. Een meute was haar op het spoor, besefte ze. Ze nam haar spullen bijeen en liet met tegenzin de rest van haar konijn achter, in de hoop dat de wolven tevreden zouden zijn. Hoe dan ook zou het haar een beetje tijd opleveren. Ze schopte Yeki even onder zijn achterwerk toen hij het konijn probeerde te pakken. Brommend hinkte hij voor haar uit. 'Wegwezen hier', was de duidelijke boodschap.

Amma sloop geruisloos tussen de bomen. Behoedzaam, zodat de twijgjes niet braken onder haar blote voeten. Yeki hobbelde op zijn drie pootjes achter haar. Amma had het koud en warm tegelijk. In dit woud was er weinig zo gevaarlijk als een meute wolven. Het volgende langgerekte gehuil deed haar huiveren. Dit gehuil kwam uit de richting waarin ze liep. Ze was omsingeld.

Amma keek snel naar Yeki, die samen met haar als bevroren was blijven staan. Amma zocht tussen haar pelzen, maar had tot haar ontzetting niks anders bij dan het zakmes. Haar hart bonkte luid en snel in haar samengeknepen keel terwijl een paar ogen tussen de bomen opdoemde. Yeki gromde, maar Amma trok hem snel achter zich, z was niet van plan hem te laten oppeuzelen. De grote wolf kwam grommend tussen de bomen uit. Amma hoorde zijn maag bijna knorren bij het vooruitzicht aan een lekkere snack. Amma bleef doodstil staan. Ze wist dat haar enige kans op overleving was om de alpha uit te schakelen. Hoe ontzagwekkend dit dier ook was, hij was geen alpha.

Ze verpakte het mes in haar zweterig hand terwijl ze rond draaide. Rondom haar kwamen nu ook andere wolven tussen de bomen uit. Ze was omsingeld, zo als een wolvenmeute het graag had.

Een grote zwarte wolf trok haar aandacht, hij moest de alpha zijn. Na een klein schietgebedje liep ze op de grote zwarte wolf af, zich goed bewust dat de andere wolven zich nu op haar zouden storten. De zwarte wolf sprong op haar af en Amma liet zich vallen, zodat ze onder het dier door gleed. Ze stak haar mes stevig tussen zijn ribben. Zijn gejank deed de andere wolven twijfelen. Zijn tanden hadden haar been open opengehaald, maar Amma grabbelde Yeki bij zijn staart vast en wachtte niet op reactie van de meute. Met Yeki over haar schouder rende ze zo hard als ze kon. De wonde die ze had opgelopen zou ze kunnen verzorgen met het verband dat in haar zakmes zat. Ze had de aanval van een wolvenmeute overleefd!