DidiCliffordHemmings

De opdracht was om een bestaande film te herschrijven, maar dan met andere elementen. Dat is 1000-3000 woorden. Mijn interpretatie is dus Harry Potter (en de steen der wijzen) in een niet magische setting... (net geen 2600 woorden)
Ik had niet veel tijd, maar heb iets op mijn scherm proberen toveren xD buitenspel
claudialenting

Hermelien schudde haar warrige haarbos door elkaar. Ze was de slimste van de klas en was er dus erg zeker van dat haar wiskundige bewijsstelling beter was dan die van Ron. Ron was een van haar beste vrienden, maar niet de slimste van de klas. Wiskunde was dan nog eens zijn slechtste vak. Dat hij nu zo met haar discussieerde maakte haar boos.

"Hemeltje, Ronald. Je kan deze sprong niet maken!" riep ze ontzet terwijl met haar vinger op een uitzonderlijk rommelig lijntje in zijn stelling wees.

"Ik vind van wel!" bracht Ron daar simpel tegen in. Met die afdoende woorden propte hij zijn papieren slordig in zijn versleten boekentas. Ron kwam uit een groot gezin en de weinige spullen die hij had waren afdankertjes van zijn oudere broers.

Hermelien wilde iets tegen hem in brengen, maar keek naar een derde persoon die naar hun tafeltje gespurt kwam. "Harry", bracht ze verbaasd uit. Het was duidelijk dat de jongen met het warrige donkere haar en zijn ronde brilletje van slag was.
"Wat is er?" vroeg Ron. Harry keek rond in de gemeenschapszaal, waar verschillende groepjes mensen aan tafeltjes zaten of in een oude zetel hingen. Het internaat waar het drietal tijdens de week verbleef was niks speciaals. Harry vond dat het het meeste weg had van een oude gevangenis. In werkelijkheid was het altijd een internaat geweest, maar van renovatiewerken hadden ze hier nog niet veel gehoord.

Hermelien had meteen door dat Harry hier niet wou praten. Ze nam haar spullen bijeen en Ron volgde zwijgzaam haar voorbeeld. Het drietal liep de zaal uit. Daar liepen ze tegen een aantal jongeren op.

"Potter! Waarom zie je zo groen? Last met je wiskunde opstel?"

"Rot op, Malfidus", bromde Harry terug. Draco Malfidus was zijn minst geliefde persoon op de hele school. Het was hem ook nog steeds een raadsel dat de zoon van een belangrijke politieker op een middelmatig internaat zat.

"Wat een comeback! Hoorde dat Korzel?" antwoordde Draco. Zijn bleke huid stak nauwelijks af tegen zijn erg blonde haar.
De jongen naast hem knikte gretig. Korzel was een typische hielenlikker. Vriendjes zijn met de zoon van de meest voorname man uit de regio kon je best wat opleveren. Dat snapte zelfs een domme jongen als deze.

Harry haalde mompelend zijn schouders op en liep het stelletje voorbij, met zijn vrienden in zijn kielzog. Malfidus joelde hen wat na, maar daar had Harry geen interesse in. Hermelien en Ron volgde bezorgd zijn voorbeeld. Wat later bereikten ze de slaapkamer die Harry en Ron deelden. De kleine kamer was kaal. Afgezien van twee bedden stond er een kleine kast met open schappen. Daarin lagen een paar propere kleren en hun persoonlijke badkamer spullen. Ron bedacht zich nog even dat hij blij was dat hij zijn rondslingerende kledingstukken had opgeruimd nu Hermelien hier binnen stond.

"Wat is er nu?" vroeg die laatste dringend aan Harry.
"Sneep", antwoordde die kort en vastberaden. Hermelien en Ron keken elkaar even kort aan. Harry had een redelijke moeilijke geschiedenis met hun wiskundeleraar. Sinds het drietal hun opleiding in 't Zwevegems katholiek internaat was gestart had Severus Sneep het niet voor Harry gehad.
Ron, die veel slechter was in wiskunde dan Harry, was ook bang voor Sneep ook al had die nooit veel oog voor Ron. Wanneer hij hem opmerkte scheen hij soms niet te weten welke Wemel - want zo heette Ron's familie - hij voor zich had. Met Harry was dat heel anders. Niemand wist hoe dat kwam. Harry had geen voorgaande broers of zussen op de school en had zijn ouders nooit gekend. Zij waren omgekomen in een autoongeluk, waarna Harry was geadopteerd door de vreselijke zus van zijn moeder.

Zijn tante Petunia kwam alleen in contact met 'deftig volk'. Als het aan haar lag waren Harry en Draco dikke maatjes, maar Harry koos liever zelf zijn vrienden. Severus Sneep was niet iemand die Petunia als deftig zou omschrijven. Met zijn lange vette haar leek hij minder op een wiskundeleraar en meer op de drummer van een metalband. Dus contact met zijn familie leek weinig waarschijnlijk. Harry was nu al een half jaar op zoek naar de reden dat zijn wiskundeleraar zo een hekel aan hem had.

"Ik heb het", zei Harry. Hij negeerde de blik die zijn vrienden met elkaar wisselden. "Sneep werkt voor  Voldemort!"

"He?" riep Ron uit en Hermelien zuchtte.

"Harry, dat kan toch niet? Ten eerste is Voldemort een mythe, die man bestaat niet." Hoewel ze dat echt geloofde had ze naam van de beruchte maffiabaas toch wat stiller uitgesproken. De verhalen die rond gingen over Voldemort en zijn dooddoeners waren gruwelijk. Zijn handlangers hadden die bijnaam niet voor niks gekregen.

Harry schudde geërgerd zijn hoofd. "Ik weet het zeker! Hagrid zegt dat er stock op school opgeslagen ligt!"

"Wat zeg je?"

Hagrid, de conciërge, kon op heel wat sympathie rekenen bij het trio, maar ze wisten donders goed dat de man verstandelijk niet helemaal in orde was.

"Ok, hij heeft niet gezegd dat hier stock lag, maar wel dat er iets bewaard wordt van Voldemort. Iets dat hij terug wilt!"

"Zoals wat?" vroeg Hermelien nogal uitdagend. Ze hechtte duidelijk niet veel geloof aan Harry's theorie.

"Iets dat hij nodig heeft om terug meer macht te krijgen!" antwoordde Harry vaag. De maffiabaas was al jaren niet meer in het nieuws geweest. Dit had ervoor gezorgd dat veel mensen, zoals Hermelien, niet geloofden dat hij ooit bestaan had. Ze wijtten de verhoogde criminaliteit aan het toenmalige beleid. Mensen als Harry geloofden dat hij zich klaarmaakte om sterker terug te komen. Het vermoeden was dat hij in tussentijd voor een ongerelateerde zaak in de gevangenis had gezeten.

"Ja hoor, een magische steen voor het eeuwig leven zeker!" spotte ze terug.

Harry zuchtte geergerd. "Ik weet niet wat het is, maar ik ben zeker dat Sneep het voor hem te pakken wil krijgen!"

"Ah ja? En hoe verklaard dat precies zijn ongenoegen in jou?" vroeg Ron op een voor hem typerende wijze. Hij trachtte er wijs uit te zien, in werkelijkheid zag hij er een beetje lachwekkend uit.

"Mijn ouders waren politieagenten en mijn pa was lid van de drugsbrigade", verklaarde Harry trots.

"Wat? Hoe weet je dat?" vroeg Hermelien verbaasd.

"Ik heb een foto gevonden toen ik mijn opstel moest schrijven voor Krinkel." Een paar weken eerder hadden ze een opstel moeten schrijven over welke job ze zouden willen uitoefenen. Harry had dat geschreven over politieagent, want iedereen wist dat zijn beide ouders voor de politie hadden gewerkt. Dat zijn vader bij de drugsbrigade had gezeten was nieuwe informatie. Hermelien klemde haar kaken opeen. Ze was boos dat hij het niet eerder verteld had en tegelijk had ze vreselijk medelijden met Harry.

"Ik durf te wedden dat één van mijn ouders Voldemort gearresteerd heeft!" ging Harry verder. Ron zette grote ogen op. Hij besefte meteen dat de tijdlijn klopte en hield wel van complottheorieën.

"Wauw", bracht hij uit terwijl hij zijn hand door zijn rode haar streek. "Stel je voor. Dat zou inderdaad verklaren..."

"Nee!" onderbrak Hermelien hen streng. "Het spijt me, Harry. Ik snap best dat je wil geloven dat je ouders helden waren en dat waren ze ook, maar Voldemort is een fabeltje. Iets om mensen bang en braaf te maken."

Harry keek haar even aan. Hij wist dat Hermelien bewijs nodig had alvorens ze ook maar iets van zijn theorie serieus zou nemen.
"Als je op school iets zou willen verbergen waar zou je dat dan doen?" vroeg hij in een poging haar toch mee te krijgen in zijn plan. Hij kon dat briljante hoofd van haar goed gebruiken.

"Derde verdieping van het C-gebouw", antwoordde Hermelien schouderophalend. "Die staat al meer dan tien jaar leeg."

"Hoe weet jij zo'n dingen toch?" vroeg Ron met oprechte ontzetting. Hermelien haalde nogmaals haar schouders op. Ze kende de hele geschiedenis van deze school uit haar hoofd.

"Dan gaan we er naar toe en kunnen we zelf zien of het waar is", verklaarde Harry. Hermelien, die al niet veel geloof hechtte aan het verhaal, verklaarde Harry nu helemaal voor gek.

"Wat? Weet je wel wat de gevolgen daarvan kunnen zijn? Als je verhaal waar is, staan we in de weg van de meest beruchte maffiabaas! En erger, als we betrapt worden, worden we vast van school gegooid! Ik doe hier niet aan mee!" Om kracht bij haar woorden te zetten verliet ze stampvoetend de slaapkamer.

"Zo, heeft die even vreemde prioriteiten", merkte Ron droogjes op, maar Harry schudde zijn hoofd.

"Misschien heeft ze wel gelijk. Misschien moeten we onszelf maar niet in de problemen brengen", zuchtte hij terwijl hij zich op zijn bed liet vallen.

"Jammer dat je dat zegt, ik kreeg net zin in een beetje avontuur!" antwoordde Ron, die schijnbaar beter had opgepikt hoe belangrijk dit voor Harry was. Harry klaarde meteen op en nadat Ron hem verzekerd had dat hij er zeker van was beraamden ze hun plan.

Die nacht, wanneer iedereen in bed lag, slopen Harry en Ron hun kamer uit. Met een bonzend hart liep Harry als eerste op zijn tenen door de gangen. Ze bereikten de uitgang van het A-gebouw zonder problemen. Net toen Harry's hand naar de deur reikte, schrok een sissende stem uit de duisternis hen op.

"Ben je gek geworden? Er staat een alarm op de deur hoor!"

Ron, die een gilletje geslaakt had, herkende haar als eerste. "Hermelien? Wat doe jij hier?"

"Maken dat jullie niet van school getrapt worden blijkbaar! Hoezo wist je niet dat er een nachtalarm op het slaapgebouw staat?" siste ze kwaad.

"Dat zijn dingen die alleen jij weet vrees ik", zei Harry zo nonchalant mogelijk. Hij was echter heel blij dat Hermelien besloten had hen met haar superbrein te helpen. En zo slopen de drie jonge tieners even later door de koude nacht naar het C-gebouw. Het gepiep van de deuren deed hen ineen krimpen, maar de gangen waren leeg en donker.

"Wat vreemd dat die deur gewoon los is", merkte Hermelien op, meer tegen zichzelf dat tegen de jongens. Ze liepen behoedzaam de trappen van het verlaten gebouw op. Er mocht dan wel niemand zijn, het bleef nog steeds erg spannend dat ze 's nachts in deze gangen dwaalden.

Toen ze het derde verdiep bereikten, bleef Hermelien abrupt staan.
"We moeten terug!" zei ze.

"Wat? Waarom?" vroeg Harry verward. Hij negeerde haar blik die hem vertelde dat hij dat zelf had moeten weten.

"Deze deur hoort achter slot en grendel te zitten!" zei ze terwijl ze naar de deur voor hen wees. Deze stond wagenwijd open en gaf hen het zicht op alweer een verlaten gang.

"Dan is Sneep hier al! We moeten hem tegen houden!"

"Harry!" kreunde Hermelien, maar haar jonge vriend snelde de gang in. Ron keek haar even aan en haalde dan zijn schouders op, alsof hij wou zeggen dat Harry toch mooi gelijk had gehad, en liep dan achter Harry aan. Hermelien keek hem panikerig na en vloekte dan op zichzelf terwijl ze hen volgde.

Harry liep stil door de gang en hield zijn oren op scherp. Toen hoorde hij het kabaal, wat verderop was iemand zonder enige twijfel een ruimte aan het doorzoeken. Hermeliens informatie had geklopt, het was erg stoffig rond hem en hij was er zeker van dat hier niemand kwam die hier niets te zoeken had.

"Harry wees voorzichtig!" fluisterde Hermelien, die vond dat ze veel te snel liepen.
En dan gebeurde het. Vlak voor Harry sprong hun leraar uit een lokaal.

"W-wat d-doen jullie h-hier?!" Hij had gepoogd streng en dreigend te klinken, maar in werkelijkheid piepte hij een beetje. Dat hij altijd al een beetje een stotter had maakte het dreigende effect nog minder.

"Meester Krinkel?" reageerde Harry verbaasd.

"Dat is niet Sneep", stelde Ron vast terwijl Hermelien bijna hyperventileerde: ze waren betrapt.

"Wat heeft u daar?" vroeg Harry, veel strenger dan Krinkel had geklonken, terwijl hij naar diens had wees.

"W-wat? Oh! D-dit? D-dat is...uhm... v-voorbereiding v-voor jullie v-volgende opdracht!"

"Dat geloof ik niet! U werkt voor Voldemort!" antwoordde Harry fel en Hermelien begon nu een beetje te piepen.

"Potter toch", antwoordde Krinkel nu veel dreigender en plots zonder gestotter. "Denk je plots dat je je vader bent? Stoere James die de slechterikken aanpakt. Je kan beter een lesje leren uit wat er met je vader gebeurd is dan zelf de cowboy uit te hangen!"

Harry stond hem verstomd aan te kijken. Werd er nu echt net gesuggereerd dat zijn ouders niet verongelijkt maar vermoord waren? Zijn hoofd duizelde, hij wist niet wat hij moest doen. Hij wist enkel dat deze man niet weg mocht met het schrift in zijn handen.

"Wat is dat?" herhaalde hij, al was zijn stem minder luid en duidelijk dan hij had gehoopt. Krinkel grijnsde, maar scheen niet van plan de vraag te beantwoorden. In plaats daarvan haalde hij een pistool uit zijn zak en richtte dat op Harry.

"Ik ben zeker dat jouw hoofd me heel wat lof zal opleveren bij de grote baas", grijnsde Krinkel. Harry verstijfde. Die reactie had hij niet verwacht.

"Veroer je niet", klonk plots een veel dreigendere stem achter Krinkel. Tot Harry's ontzetting stond Sneep achter Krinkel. Heel even was Harry overtuigd dat Sneep en Krinkel samen werkten, maar dan sloeg Sneep in Krinkels hals, waarbij die op de grond neerviel. Harry staarde verbaasd naar zijn wiskundeleraar die naast metalmuzikant nu ook een of andere kong fu expert moest zijn. Sneep nam het schrift uit Krinkels handen.

"Ik weet niet wat jullie hier doen, maar jullie moeten hier nu weg!" zei Sneep boos.

"Nee", reageerde Harry. Zijn hart bonsde in zijn keel. Hij had nooit gedacht dat hij bedreigd zou worden met een pistool, maar hij moest doorzetten. "Ik laat je dat niet naar Voldemort brengen!" Hij merkte dat hij riep om zichzelf moed te geven.

"Domme jongen. Krinkel is degene die het naar Voldemort zou brengen!"

"Wat is het?" vroeg Harry weer alsof Sneep zijn onschuld zou kunnen bewijzen door te antwoorden op die vraag.

"Het is een lijst, Potter"

"Een lijst?" herhaalde Harry verbaasd. "Wat is Voldemort nu met een lijst?"

"Het is een lijst van mensen die geklikt hebben."

"Geklikt? Ik dacht dat hij nooit gepakt was?" riep Ron uit. Naast hem was Hermelien groen geworden.

Sneep haalde zijn schouders op: "Een figuur als Voldemort hou je liever weg van het publiek. Jouw ouders leidden de zaak tegen hem", vervolgde hij tegen Harry.

"En daarom zijn ze vermoord", vulde Harry bitter aan. Zijn eigen kwaadheid maakte hem blind voor het verdriet dat door Sneep's blik trok.

"Het spijt me, Potter. Jullie moeten nu naar jullie kamer voor iemand jullie ziet!"

"Hoe weet ik dan dat jij die lijst niet naar Voldemort brengt?" vroeg Harry weer, maar heel wat zwakker dan de eerste keer. Één blik op Sneep's gezicht vertelde hem genoeg: Severus Sneep stond op die lijst.

Harry mocht Sneep nog steeds niet en dat was wederzijds, maar op dat moment besliste hij om toe te geven aan Hermelien's grootste angst. Hij deinsde stil een eindje achteruit en draaide zich dan om. Zonder omkijken renden ze weer naar de veiligheid van hun slaapkamers. De wereld was vandaag immers een engere plek gebleken dat ze hadden gedacht. Hoe hadden ze in dit bange moment ook maar een seconde kunnen bedenken dat dit niet hun laatste mysterie zou zijn, of dat ze Voldemort's dreiging nog van veel dichterbij zouden voelen.