Genre : weerwolven

Schrijfster : Rosanne_0509_

POV: Gwen

Ik loop door het bos samen met mijn vriend: Sander. Het is hier erg prachtig en de bomen staan er nu mooi bij. "Gwen, ik ga niet verder dan hier!" hoor ik Sander zeggen en ik kijk hem verbaasd aan, als ik merk dat hij stil staat. "Waarom?" vraag ik nieuwsgierig en ik ga voor hem staan. "Geloof je in mythische wezens?" vraagt hij voorzichtig, bang dat ik denk dat hij gek geworden is. "Ja, natuurlijk. Er gaan geruchten rond in de wereld dat er weerwolven in de bossen leven." vertel ik en er lopen rillingen over mijn rug. Als we maar geen weerwolven tegen komen, dat lijkt me gruwelijk eng. "Het schijnt dat ze hier zitten. Van de week, liep de boswachter hier ook rond en had toen iets op de heide zien rennen." vertelt Sander en ik proest het meteen uit. "Whaha! Waarschijnlijk had hij het zich ingebeeld." lach ik en ik zie Sander bang schrikken en hij krabt achter zijn oren. Wat doet hij raar zeg!

Ik kijk naar de lucht die langzaam donker begint te worden. De zon gaat langzaam maar zeker onder en de lucht kleurt mooie kleuren. “Sander, ik loop even naar de heuvel toe hoor.” zeg ik, maar ik krijg geen antwoord terug. Ik kijk om me heen, maar ik zie geen Sander staan. Heel vreemd, zo heeft hij zich nog nooit gedragen! Ik loop naar de heuvel en kijk op de heide uit. Het staat vol in bloei nu het in de laatste zonnestralen staat. Ik geniet van de zonsondergang, totdat de zon echt onder is en de maan achter me op komt.

Opeens hoor ik een wolven gehuil en meteen schrik ik me dood. Ugh! Waarom schrik ik toch zo snel? Ik loop de heuvel af en vraag me af of ik het me niet heb ingebeeld. Waanzin! Hier in Nederland leven er geen wolven, al helemaal geen weerwolven! Ik loop het bospad op en begin aan mijn weg terug naar huis. Jammer, dat Sander er nu niet meer is. Ik ben niet bang in het donker rond te lopen in een bos met iemand samen, maar nu ik hier alleen sta word het me toch eng. Dalijk springt er een gevaarlijk dier uit de struiken, die me aanvalt voor mijn bloed. Kijk vampieren, vind ik niet echt eng ofzo! Althans ze drinken bloed en zullen vast niet gevaarlijk zijn.

Ik loop vooruit en kijk bang om me heen, terwijl ik nog steeds een wolven gehuil hoor. Het is hier best eng in het donker. De bomen staan er dan misschien wel mooi in bloei, maar hierdoor komt er geen maanlicht op het bospad. Opeens struikel ik ergens over en ik beland hard op de grond. Ik kijk waar ik over heen viel en zie een dood schaap liggen. Meteen sla ik een kreet van schrik en hoor opeens een bosje ritselen. “Wie is daar?” vraag ik met angst in mijn stem. Ik krijg geen antwoord terug en bang loop ik verder het bos in. Hier staan de bomen iets verder uit elkaar, waardoor er nu wel maanlicht op het bospad valt. Gelukkig, hier zie ik tenminste ik waar ik loop.

Nog een keer hoor ik een struik ritselen, maar nu stop ik met lopen. Ik richt mijn aandacht op de struik en langzaam loop ik er naartoe. Opeens springt er een wezen uit en van schrik tuimel ik achterover. Mijn hoofd komt met een klap tegen de grond en ik zie wat sterretjes, ondanks er natuurlijk sterretjes in de lucht staan. Snel krabbel ik op en kom dan oog in oog te staan met het wezen. Het ziet er hongerig uit en het kwijl loopt uit zijn mond. Ik verroer geen vin, maar natuurlijk wil het liefst weg rennen van dit gruwelijke enge monster. Het beest rekt zich uit en gaat dan op 2 benen staan, net zoals een mens. “Gwen, geloof je nu in weerwolven?” vraagt het monster ineens om de stilte te verbreken en mijn adem stokt. Die stem ken ik! Dat is de stem van Sander! “Sander, ben jij het?” vraag ik voorzichtig met een trillende stem. “Ja, maar geloof je me nu?” vraagt hij en ik knik bang. “Doe me alsjeblieft niks aan.” smeek ik, maar dan gaat hij weer op 4 poten staan en begint te grommen naar me. O nee, volgens mij kan ik het nu beter op een rennen zetten!

Voordat ik het weet ren ik weg en kijk snel achterom, om te kijken of hij me niet achtervolgt. Ik zie hem niet achter me aan gaan, want hij kijkt me met een boze blik aan. Opeens val ik over een boomstronk die dwars over het bospad ligt. Ik draai me meteen op mijn rug en kijk bang wat er komen gaat. Dan zie ik Sander over de boomstronk springen en springt boven op mijn buik. Ik laat zijn tanden zien en gromt gevaarlijk naar me. “Sorry Gwen, maar ik moet het doen. Je weet al te veel!” zegt hij en dan bijt hij me en ik zak weg in een zwart gat.

Oe Rosanne_0509_ kei spannend en leuk verhaaltje. Hier zijn een paar tips en tops :

Tips :

• Je moet je alinea's toch iets kleiner maken. Zorg dat de dingen die de mensen zeggen goed leesbaar zijn zodat mensen minder grote stukken van je verhaal overslaan. Soms lees ik een boek en is dat zoon mega lange alinea en slaag ik dat soms over. Ik vind het ook moeilijk om kleinere alinea's te maken.
Thx voor de tip Pageotte ❤

Tops :

• Leuk spannend verhaaltje

• Je hebt je goed aan de opdracht gehouden het zijn ongeveer 800 woorden en het begint bij een bos.

Knap gedaan👍🏻