Genre : avontuur/spanning
Schrijfster : Loontje3210

Na een week vol vermissingen, kwamen de vier Blauwe Doktersvissen – Laurie, Alex, Maurits en Sophie – samen om een plan te maken. Wat ze precies wilden doen wisten ze nog niet, maar één ding was zeker: ze zouden hun vrienden terug vinden!

Een paar vrienden van hen waren namelijk ook vermist geraakt de afgelopen week. Geruchten gaan rond dat ze allemaal voor het laatst gezien waren bij het koraalrif. Daarna zouden ze naar beneden zijn gegaan, waarna ze niet meer terug zijn gezien. Net voor het koraalrif zit namelijk een klif.

Sinds een paar dagen geleden is er voor de vissen onder de tien jaar een avondklok ingesteld. Na negen uur ’s avonds, als de lucht boven het water donker kleurt en het water zelf ook donkerder wordt, mag geen enkele vis onder de tien jaar zich buiten zijn of haar huis bevinden. Tenzij anders afgesproken met zijn of haar ouders.

Daarom hebben de vrienden overlegd met hun ouders of zij bij elkaar mochten logeren dit weekend. Op deze manier konden zij met elkaar overleggen wat hun plan zou worden, zonder argwaan te creëren bij hun ouders.

‘Is het een idee om morgenvroeg bij het koraalrif te gaan kijken?’, oppert Alex. Laurie haalt haar vinnen even op.

‘Daar is heel veel handhaving aanwezig. Hoe wil je dat gaan doen?’ Maurits en Sophie kijken elkaar een beetje twijfelend aan.

‘Het zit me ook niet helemaal lekker om bij het koraalrif te gaan kijken’, geeft Sophie toe. Maurits knikt instemmend. ‘Deze week zijn er al acht Blauwe Doktersvissen verdwenen in dat koraalrif. Waarom wil je daar kijken? Ben je gek geworden ofzo?’

‘Het lijkt me inderdaad niet heel veilig om daar naar beneden te gaan’, voegt Maurits toe aan het gesprek. ‘We weten niet wat daar beneden zit. Vroeger mochten we daar al niet naartoe van onze ouders. Ze zouden ons vermoorden als ze erachter komen dat we daar zijn geweest.’ Hij bijt even op zijn lip en schudt zijn kop.

‘Wat willen jullie dan? Hier rond blijven hangen in het dorp en afwachten? We wilden ze gaan opsporen, dat zeiden jullie zelf! Dan moeten we ook beginnen bij het begin, dus het koraalrif onderzoeken.’ Alex kijkt het groepje rond en hoopt een paar vissen overtuigd te hebben. Laurie heeft hij in elk geval al wel overtuigd. Laurie is altijd wel in voor een avontuur.

Maurits lijkt nog niet helemaal overtuigd, net als Sophie. Sophie wil totaal niet naar het koraalrif gaan. Ze is bang om een zeemonster tegen te komen. Wie of wat zou anders al die vissen hebben laten verdwijnen? Het kan toch niet anders, of het moet wel een eng zeemonster zijn? De haaien hebben zich immers al in geen jaren meer laten zien in de buurt van het dorp.

‘Ik ga niet mee’, zegt Sophie zacht.

‘Durf je niet meer?’, vraagt Alex spottend. Laurie geeft hem een tik met haar vin. ‘Au!’

‘Laat haar met rust. Ik begrijp wel waarom ze niet zou willen. Daar is niks mis mee. Goed dat je je grenzen aangeeft, Sophie.’ Ze knipoogt even naar Sophie, die verlegen wegkijkt.

‘Ik weet het nog niet. Ik ben niet helemaal overtuigd. Wat nou als de handhavers ons betrappen?’ Maurits kijkt twijfelend voor zich uit.

‘Dat gebeurt niet’, beloofd Alex hem. ‘Tussen kwart over zes en half zeven in de ochtend hebben ze dienstwissel. Dan letten ze niet goed op. Dan kunnen we langs hen heen zwemmen en zo het koraalrif bereiken.’

‘Hmm’, mompelt Maurits twijfelend. ‘Oké. Laten we het maar doen dan’, zucht hij uiteindelijk.

De volgende ochtend gaat het groepje vroeg op pad. Rond zes uur in de ochtend zwemmen ze richting de rand van het dorp, waar ze zich achter een paar stenen verstoppen. Sophie is weer gaan slapen, nadat ze haar vrienden heeft uitgezwaaid.

‘Volgens mij gaan ze nou van dienst wisselen’, fluistert Laurie zacht. De jongens knikken wat met hun kop. Laurie kijkt weer om de steen heen en kijkt toe hoe de handhaver weg begint te zwemmen en een praatje maakt met een andere handhaver.

‘Dit is onze kans. Go, go, go!’, sist Alex zacht, voor hij Maurits voor zich uit drukt. Maurits begint richting het koraalrif te zwemmen, terwijl zijn vinnen voor zijn gevoel strak staan van de spanning. Eigenlijk durft hij niet om naar het koraalrif te gaan, maar hij wil geen mietje genoemd worden door Alex. Alex durft altijd alles. In tegenstelling tot Alex, is Maurits echt een schijterd.

Na een paar minuten achter elkaar gezwommen te hebben, komen Laurie en Alex naast Maurits zwemmen. ‘We zijn nou buiten zicht’, zegt Alex tegen Maurits, die hen verbaasd aankijkt. ‘Dus nou kunnen we naast elkaar zwemmen. Zo kunnen we elkaar in de gaten houden.’

‘We moeten nou wel goed oppassen. Wie weet wat er in het koraalrif zit.’ Laurie rilt even. Ondanks dat ze dit mysterie graag wil ontrafelen, is ze toch bang voor wat ze zal aantreffen.

‘Het komt goed. We zijn samen en zullen elkaar beschermen’, stelt Maurits haar gerust, terwijl hij in de tussentijd zichzelf ook gerust probeert te stellen door die woorden uit te spreken.

‘We zijn er’, horen ze Alex ineens zacht zeggen. ‘Kunnen jullie al iets zien?’ Maurits en Laurie schudden hun koppen.

‘Het is te donker’, zucht Laurie. Ze verstopt zichzelf wat achter Maurits, die helemaal trilt. Het is maar goed dat hij thuis nog zijn behoeften had gedaan, want anders zou er nou wel wat uit hem zijn gekomen door de spanning.

Ineens zwemt Maurits een stukje naar achteren, terwijl hij bang richting het koraalrif kijkt. Laurie en Alex kijken hem verbaasd aan, maar het enige wat Maurits kan doen is zijn vin uitsteken. Hij wijst naar iets achter hen.

Laurie draait zich langzaam om en slaakt een gilletje, waardoor Alex zich ook omdraait. Voor hen zwemt een reusachtige haai. Alex zwemt een klein stukje achteruit en trekt Laurie met zich mee.

‘Haai’, grijnst de haai naar ze. ‘Wat doen drie kleine visjes als jullie nou hier? Weten jullie dan niet dat het heel gevaarlijk is hier?’

‘Wij zoeken onze vermiste vrienden’, zegt Alex, die een klein stukje vooruit zwemt en zichzelf wat groter probeert te maken. Niet dat het veel uitmaakt, want deze haai is echt reusachtig!

‘Ah, ja. Ik weet wel waar zij zijn.’ Alex draait zich even om naar zijn vrienden en fronst even. Laurie en Maurits halen hun vinnen even op. ‘Ik kan het jullie wel laten zien.’ Alex draait zich weer om en kan nog net de grijns op het gezicht van de haai zien, voor hij op hen af komt zwemmen. De gil van Laurie vult zijn oren, al is het maar voor een paar seconden. Het duurt niet lang voor hij niks meer hoort of voelt.

Nadat de haai Alex aan stukken heeft gescheurd, richt hij zich op Laurie en Maurits, die zich snel omdraaien en weg beginnen te zwemmen.

Maar het is al te laat. De haai is sneller dan hen.

Spannend verhaaltje Loontje3210!

Tips :

• Geen idee eigenlijk, ik vond alles goed😁

Tops :

• Kei leuk en spannend verhaaltje!

• Je hebt je goed aan de opdracht gehouden!

Knap gedaan👍🏻